ตอนที่133 สั่งสอนเธออย่างเข้มงวด

ต๭นที่133 สั่งสอนเธออย่างเข้มงวด จันวิภาพูดเสร็จหนึ่งคำ ก็ทำให้มะลิวัลย์ตัวสั่น แต่ตอนนี้กำลังจันวิภามาเต็ม นำพาวิญญาณที่อยากจะการละเมิดตัดสินใจจะทำลายชื่อเสียง เกียรติยศ พอจันวิภาพูดจบ ก็ได้ตบหน้ามะลิวัลย์อย่างรุนแรง “ รอยตบนี้ เพื่อตัวฉันเอง! คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะวางแผนตั้งแต่แรกว่าจะเอาครั้งแรกของฉันขายให้กับคนอื่น ฮาๆ เห็นว่าครั้งแรกของฉันขายไม่ออก ก็เอาฉันขายให้กับสุมิตรต่อ? เป็นยังไง ใช้เงินที่เธอได้มาจากขายผู้หญิงเพื่ออยากรวย สุขสบายไหม ทุกคืนก็นอนหลับฝันดี?” “ ฉัน…..ฉัน……” มะลิวัลย์โดนตบจนทำตัวไม่ถูก เธอสติไม่เต็มอยากจะพูดอะไรบ้าง แต่พอจะพูดก็พูดไม่ออก จันวิภาตบเสร็จสองครั้ง สะบัดมือที่เจ็บของเธอ เธอชี้หน้าพนักงานสองคนนั้น แล้วสั่งว่า: “ นายสองคนตีมัน! ฉันจะให้มันคุกเข่าต่อหน้าฉัน จนกว่าจะร้องขอ!” จันวิภาโหดเหี้ยมมาก ตั้งแต่เด็กยันโต เธอก็ได้เอาความโกรธแค้นที่อยู่ด้านในระบายออกมาให้หมด เธอมะลิวัลย์ผู้หญิงที่น่าเกลียด เธออดทนมาแล้วหลายปี! ผู้คุมการสองคนนั้นก็ทำตามสถานการณ์ รู้ว่าจันวิภาเป็นคนรักของสุมิตร เลยไม่ลังเลเลย คนนึงจับแขนมะลิวัลย์ไว้ข้างหลัง อีกคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใช้แผนที่บึกใหญ่ตบลงบนหน้าที่ แต่งหน้าจัดไว้ “อ่า___”มะลิวัลย์ กรีดร้องในห้องผู้ป่วยอยู่เรื่อย แสบแก้วหูมาก คนที่ได้ยินเสียงก็ห้ามไม่อยู่ ที่จะขนลุก แต่จันวิภาแค่มองมะลิวัลย์ที่คุกเขาร้องอยู่ตรงหน้าอย่างเฉยๆ เธอบอกแล้ว ว่าจะให้มะลิวัลย์ได้ชดใช้กับสิ่งที่เธอเคยทำ เธอแค่พูดแล้วทำได้แค่นั้นเอง มะลิวัลย์เคยโดนเหยียบย้ำแบบนี้สักที่ไหนกัน อย่าบอกเลยว่าจะให้เธอคคุกเข่าร้องขอจันวิภา ต่อให้จับหัวเธอขอโทษ เธอก็ไม่ยอม! มะลิวัลย์กัดฟันไว้แน่นมาก ไม่รู้ว่าใจเด็ดมาจากไหน ถึงกับยอมโดนตี ก็ไม่ยอมคุกเข่าขอโทษจันวิภา ผ่านไปเร็วมาก ใบหน้ามะลิวัลย์โดนตบจนบวมมาก ปากเธอไม่หยุดพูดคำโหดเหี้ยม อะไรสาปแช่งให้จันวิภาตายไม่ดีบ้าง กะหรี่บ้าง บวกกับเสียงกรีดร้องของเธอ คนที่ได้ยินก็คงจะรำคาญมาก จันวิภา กำลังจะอยากให้เธอหุบปาก ด้านข้างสุมิตรทิ้งอย่ามาตั้งนานกลับจับมือเธอแล้วเดินออกไป จันวิภายักคิ้ว ไม่ได้ปฏิเสธสุมิตรที่ดึงออกมา ไหนๆเธอก็ฟังเสียงกรีดร้องของจันวิภาจนเบื่อแล้ว เพราะทั้งสองเดินออกมาจากประตู สุมิตรก็ได้ปล่อยมือเธอ หันหน้ามาหาจันวิภา สีหน้าเครียด ใช้คำพูดไม่แน่นอนถามไปว่า: “ เมื่อกี้เธอบอกว่า มะลิวัลย์เอาครั้งแรกของเธอขายให้กับคนอื่น?” ความหมายของคำพูดจันวิภา ทั้งๆที่ก่อนจะมาบ้านเขา ร่างกายเธอยังบริสุทธิ์ แต่หลังจากเธอมาแล้ว ทำไมถึงพบว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?! สุมิตรคิดไปมา เป็นไปได้อย่างแยว เพราะความโลภของมะลิวัลย์แน่ๆ ที่ขายครั้งแรกไม่สำเร็จ แล้วเอามาขายต่อรอบสอง พอจันวิภาถึงตัวเอง กลับไม่บริสุทธิ์แล้ว สุมิตรพยักหน้า สีหน้าไม่ดี ขอโทษจันวิภา ทีจริงแล้วผมเข้าใจคุณผิดมาตลอด ติดว่าคุณกับนราวิชญ์มีไรกัน แล้วเด็กในท้องก็เป็นลูกเขา พูดถึงที่นี้ สุมิตรกลับไม่พูดต่อไป ที่จริงแล้วเขาเข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าเธอคือแม่หม้าย！ ตอนนี้ข้างในความรู้สึกสุมิตรแย่มาก ไม่ว่าเธอจะเข้าใจผิดจันวิภาหรือเปล่า ครั้งแรกของจันวิภาไม่ใช่เขา นี่เป็นความจริง เด็กในท้องของจันวิภาไม่ใช่ของเขา. นี่ก็เป็นความจริง สุมัตรไม่รู้จะประเชิญหน้ากับจันวิภาอย่างไร แต่แรกที่จันวิภาจะกระโดดตึก เขาก่าจะไม่สนใจว่าพ่อเด็กในท้องคือใคร เขาก็ไม่ห้ามอะไรแล้วก็ไม่ถือโทษ ขอแค่จันวิภาไม่ขู่ฆ่าตัวตายเพื่อที่จะมีไปจากเขา แต่มาวันนี้ รู้ว่าครั้งแรกของจันวิภาถูกเอาไปด้วยกันบังคับแบบนี้ อีกอย่างอาจจะโดนคนเค้าคมคืน เขาก็สับสนมาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ความรู้สึกผิดในใจแบบนั้น เจ็บใจ เกลียดตัวเองไม่สามารถปกป้องจันวิภาได้ ความรู้สึกเล็กๆน้อยๆทั้งปวง กลับมาอยู่ในหัวสมองเขา ความรู้สึกข้างในที่ซับซ้อนของสุมิตร จันวิภารู้สึกไม่ได้ เธอแค่มองไปทางทิศอื่น แล้วพูดอย่างช้าๆว่า:” ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว มันไม่เกี่ยวกันนาย” ตอนพูดพวกนี้ หัวใจจันวิภาเต้นเร็วมาก เพราะยังไงก็กำลังโกหกสุมิตรอยู่ ถ้ายังไม่อยากเล่าเรื่องคืนนั้นเขาฟัง ความไม่แคร์ของจันวิภาสำหรับสุมิตรแล้ว กลับเป็นแกล้งทำเป็นไม่แคร์ ข้างในใจเขายิ่งรู้สึกผิด กลั้นใจไม่ไหวดึงจันวิภามากอดไว้ เอาหน้าวางไว้ตรงไหล่เธอแล้วพูด: “ ขอโทษ…… ฉันเข้าใจเธอผิดเอง…… ฉันเองที่ไม่ได้ปกป้องเธอดีๆ” ปกป้อง……เขาคิดแบบนั้นจริงหรอ? จันวิภาสั่นเล็กน้อย แต่แรกหัวใจที่เย็นชาก็เหมือนกับมีไออุ่นไหลเข้ามา ช้าๆ เหมือนกับเส้นไหมทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายสบาย ตอนนั้นจันวิภาไม่ได้ผลักสุมิตรออกไป แต่คือปล่อยให้เขาเอาใบหน้าที่ร้อนวางอยู่ตรงคอ รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาสุมิตร สุมิตร ถึงกลับร้องไห้?! ทันใด ด้านนายคอจันวิภาเหมือนมีอะไรติดไว้ อยากจะพูดอะไร แต่ก็พูดไม่ออก ทั้งสองต่างกอดด้วยกันอย่างสงบไว้ตรงระเบียง ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง ยังคงท่านี้ไว้นานมาก…… ธนภาคจะกำลังจะเดินเข้าห้องจันวิภา ก็เห็นภาพแบบนี้ อดทนไม่ไหวมึงขึ้นมา ข้างในใจอยากจะบอกกับสุมิตรว่าแมวป่าตัวน้อยนั้นก็คือจันวิภานั้นเอง …… …… คืนนั้น ธนภาคชวนสุมิตรออกมากินข้าว อยากจากคุยเรื่องนี้ดีๆ “ ทำไมจู่ๆถึงอยากจะชวนฉันกินข้า?” หลังจากที่สุมิตรนั่งลง ธนภาคถามสุมิตรอย่างประมาท แต่ธนภาควาวเอกสารลงอย่างชิวๆ พูดอย่างอวดว่า: “ ฉันตรวจเจอแล้วว่าใครเป็นแมวป่าตัวน้อยกันแน่ นายอยากจะดูไหม ?” “ใช่หรอ?!” หลังจากที่ได้ยิน สายตาสุมิตรประกายขึ้น เขาตื่นเต้นอย่างหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ความตื่นเต้นนี้อยู่ไม่ถึงหนึ่งวิ วินาทีต่อมา สีหน้าเขาดูเข้มขึ้น พูดอย่างสลดใจว่า: “ ชั่งเถอะ ฉันไม่ดูแล้ว เรื่องแบบนี้ก็ปล่อยให้มันไปตามธรรมชาติแล้วกัน“