ตอนที่135 จันวิภา ผมขอโทษ

ต๭นที่135 จันวิภา ผมขอโทษ สุมิตรรู้สึกผิดหวังมาก ตอนแรกเขาคิดว่าที่จันวิภาขายตัวให้เขา แล้ว แล้วเรื่องที่นวาระฆ่านราวิชญ์ รู้สึกไม่พอใจต่อเขา สำหรับเรื่องพวกนี้แล้ว สุมิตรรู้สึกเรื่องมันยังไม่ถึงกับขั้นที่ไม่มีทางแก้ ขอแค่ใช้เวลาอีดนิด ใส่ใจนิด จันวิภาจะยกโทษให้เขาเอง เพราะยังไงนราวิชญ์กับนวาระไม่ใช่คนสำคัญมากกับจันวิภา แต่ว่า! ตอนนี้สุมิตรรู้แล้ว ทั้งหมดของทั้งหมดนี้ อย่าบอกเลยว่าเขารับไม่ได้ เปลี่ยนเป็นจันวิภา หากเธอรู้ว่าตัวเอคือเจ้าแมวป่าตัวน้อย แล้วสุมิตรก็คือผู้ชายในนั้นที่ขมขืนเธอ พ่อของลูกคือเขา ในใจเธอตะไม่เสียใจไม่อยากจะเชื่อได้งัย! สุมิตรใช้สมองคิดแปป รู้ความจริงนี้มันทำให้คนรับไม่ได้ ว่าไปส่วนมากทำลายเธอ! ดูถูกเธอ! เข้าใจเธอผิด! สุมิตรก็ยิ่งเอาวนวาระเป็นแมวป่าตัวน้อยมแล้วโอ้อวดต่อหน้าเธออีก แล้วยังเข้าใจผิดว่าเธอคือผู้หญิงร่านมีอะไรกับนราวิชญ์ ตัวเองก็ทำไมต้องเปิด ถามแล้วก็ไม่มีคนตอบ ตัวเองทำเรื่องแบบนี้ไว้ มันไม่ต่างอะสัตเลย…… เวลาผ่านไป สุมิตรตกลงไปในความรู้สักที่โทษตัวเองลงเลื่อยไป เขาเองก็ยากที่จะปลอบใจเธอ ไหนจะเป็นจันวิภาอีกแหล่ะ มองดูสุมิตรแล้ว ธนภาครู้สึกทำไม่ลงคอ เขารู้แค่เอาความจริงมาบอกสุมิตร สุมิตรเลยกลายเป็นแบบนี้ แต่นี่มันคือความ…….” ความจริงก็คือ จะช้าหรือเร็วนายก็จะต้องเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่านายจะหลบหนีแค่ไหน มันก็จะรอนายอยู่ตรงนั้นแบบนั้น วิธีที่ดีที่สุด ก็คือเผชิญกับมันอย่างกล้าหาญ ตอนนั้นธนภาคห้ามใจไม่อยู่ปลอบใจไป: “สุมิตร……นายไม่ต้องโทษตัวเองขนาดนั้น ความจริงวางอยู่ตรงหน้าแล้ว นายไปหาจันวิภาแล้วคุยกันดีๆ ฉันคิดว่าเธอคงไม่ใช่ผู้หญิงที่แยกแยะเรื่องไม่ออก” “ธนภาค……ไม่มีทาง……” สุมิตรในตอนนี้อย่างกับคนพิการ เขาขาดความมั่นใจที่เคยมี มองหน้าธนภาคอย่างกับคนไร้วิญญาณ ฝืนยิ้มแล้วพูด: “ขอบใจนาย ฉันซาบซึ้งแล้ว ขอฉันอยู่คนเดียวสักพัก……” “เคร”ธนภาคส่ายหัว สิ่งที่เขาทำไรเขาก็ทำแล้ว ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงก็คงต้องดูตัวสุมิตรเองแล้วหล่ะ ที่บอกจะกินข้าวก็ต้องยกเลิกเพราะแค่สุมิตรไม่อยากกิน ธนภาคเห็นเขาอารมณ์ไม่ดี เลยเสนอขึ้นมาว่สไปบาร์ดื่มสักแก้วกัน ตอนแรกด่าจะไปฉลองดื่มเหล้ากัน ตอนนี้กลับกลายเป็นดื่มเพื่อผ่อนคลาย สุมิตรถึงบาร์ ก็ดื่มไม่หยุด ไม่ว่าธนภาคจะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ดื่มพอสมควรแล้วว ธนภาคก็ส่งสุมิตรกลับถึงบ้าน แล้วถึวจะขับรถจากไป …… …… รอธนภาคไปแล้ว สุมิตรถึงจะเพิ่งลืมตาขึ้น ไม่ได้ เขาจะยังนอนไม่ได้ เขาต้องไปหาจันวิภาเพื่อขอโทษธอ อาจจะเป็นเพราะเรื่องเช้านี้ เลยทำให้จันวิภานอนไม่หลับ เธอแค่หลับตา ก็จะนึกถึงแต่สุมิตรก้มหัวลงที่คอเธอแล้วร้องไห้ บนคอยังรู้สึกออุ่น เหมือนจะเป็นน้ำตาสุมิตรที่ติดอยู่ตรงคอเธอ ถอดหายใจเบาๆ จันวิภาตัดสินใจเอาเรื่องไม่ดีเทิ้งออกไปจากสมองให้หมด เธอจะต้องเกลียดแค้นสุมิตรไปตลอดชีวิต จะไม่หวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้! นอนเถอะ!ไป จันวิภาหลับตาไว้ ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบ กว่าจะง่วง ทางเฝด้านประตูก็เกิดมีเสียงดังขึ้นมา นึถึงเรื่องที่ธนภาคพูดแล้ว จันวิภาขนลุกมาก ไม่ใช่ว่าไอ้ลามกนั่นอยากจะทำไรไม่ดีกับธอ? จันวิถาระมัดระวังหันหน้าเข้าหาประตู ในที่มืด เห็นเงากำลังโยกๆแยกๆเดินเข้ามาจากประตู ดูออกว่าเป็นผู้ชายเมาเหล้า จันวิภาดูแล้วรีบร้อนในใจ ตรงหน้าประตูมีคนคุมกันอยู่สองคนไม่ใช่ไง? ไปไหนกันหมด! มีคนเข้ามาทำไมไม่รู้! เขาเดินไปหาจันวิภาข้างเตียงอย่างมืนเมา พอยิ่งใกล้ จันวิภาเพิ่งจะเห็นว่านี่คือสุมิตร! เห้อ…..เธอตกใจหมด รู้ว่าเป็นสุขสุมิตรแล้ว จันวิภาก็โล่งใจ วินาทีต่อมาก็รู้สึกเริ่มไม่ดี ทำไมสุมิตรถึงต้องดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้ ? ตั้งแต่ที่รู้จักสุมิตรมา เขาดื่มเหล้าน้อยมาก และยังดื่มจนเมาขนาดนี้ สุมิตรเหมือนกับสติไม่เต็ม เขาเดินไปหาจันวิภาอย่างเมา แล้วนอนทับลงไปกอดแขนเธอไว้ ท่าทางจะจูบเธองั้นแหละ จันวิภาโดนกลิ่นเหล้าสุมิตรถิ้มจมูก ยากที่จะรับกลิ่นบนตัวเขาได้ จันวิภาดันสุมิตรออกไป คิดไม่ถึงว่าสุมิตรจะยืนไม่นิ่งโยกไปโยกมา ดันปุ๊ปก็ล้มลงไปกับพื้น ทำให้จันวิภาตกใจจนรีบลุกขึ้นจากบนเตียง เธอนั่งย่อลงไปบนพื้นแล้วเรียก :” นาย…… เป็นไรเปล่า? เสียงตอบกลับเธอแหบๆ: “ วิภา……ขอโทษ……ขอโทษ……” พอได้ยินเสียงเขา จันทร์นิภาพูดอย่างเย็นชาว่า： “ ตอนนี้มันดึกมากแล้ว” พูดไปด้วย จันวิภาอยากจะพยุงสุมิตรขึ้นมา แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะหนักขนาดนี้ พอจันวิภาพยุงได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ตกลงไปอย่างแรง ยักคิ้ว จันวิภาไม่มีทางเลือก วินาทีต่อมาปรากฏว่า เธอยังไม่ทันตั้งตัวขึ้นมา แขนของเธอก็ถูกคนจับไว้ พอเธอได้สติขึ้นมา บนปากก็มีจอะไรที่มันร้อนๆนุ่มำนิ่มๆ ปากจันวิภาขยับเล็กน้อย วินาทีต่อมา หัวเธอโดนสุมิตรทับไว้ เอวก็โดนกอดไว้ เอาตัวเธอเข้าใกล้ชิปตัวเขา สุมิตรอ้าฟันที่จันวิภากัดไว้ ใช้ลิ้นค่อยๆชิมความหอมหนาวที่มีในตัวเธอ นี่……นี่มันเป็นกลิ่นของแมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย…… สุมิตรยิ่งจูบยิ่งเมามัน อุณหภูมิทั้งสองเริ่มขึ้น ในร่างกายเหมือนทีอะไรดิ้นอยู่ เขาลูบไล้ไปที่ตัวจันวิภาอย่างเคยชิน สุดท้ายแล้วเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผู้ป่วยจันวิภา ในปากพูดอยู่เรื่อย: “ เจ้าแมวป่าตัวน้อย……” แมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย?! จันวิภาตกใจหมด เธอตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วหลุดพ้นจากอ้อมกอดสุมิตร และแล้ว สุมิตรก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยเธอ แต่จริงกอดเธอยิ่งแน่น สุมิตรดูเหมือนเมามาก แต่สายตาเธอชัดเจนสว่างจันวิภาก็คิดว่าเขากำลังแกล้งเมา “นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำเป็นโง่ใส่ฉัน!” จันวิภาดันสุมิตรอย่างสุดกำลัง ปรากฏว่าแรงทั้งหมดของเธอไม่สามารถที่จะดันเขาออกไม่ได้ ตอนนั้นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้นก็ไม่ได้อะไร อีกอย่าง สุมิตรพูดแมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อยมันแปลว่าอะไร? หรือว่าสุมิตรคิดว่านวาระเป็นเธอ?!