ตอนที่136 ทำไมไม่บอกความจริงให้ฉัน

ต๭นที่136 ทำไมไม่บอกความจริงให้ฉัน พอนึกถึงตรงนี้ ข้างในใจจันวิภาก็สับสนมาก สุมิตรกอดจันวิภาไว้ เขามอตาจันวิภาไว้ เหมือนกับถาม “……” จันวิภามองสุมิตรอย่างพูดไม่ถูก ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง หรือว่าสุมิตรรู้แล้วว่าเธอคือแมวป่าตัวน้อย?! เห็นว่าจันวิภาไม่ตอบ สุมิตรหันตัวกลับมาแล้วทักเธอไว้ จ้องไปที่ตาเธอ ชักถาม : “ บอกมา เธอคือผู้หญิงที่อยู่ในโรงแรมวันนั้นใช่ไหม หยกที่ทำให้นั้นก็เป็นของเธอใช่ไหม?! แมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย?” สายตาสุมิตรตื่นเต้นเล็กน้อย สายตาที่แจ่มใส ณตอนนี้ นอกจากตัวเธอมีกลิ่นเหล้าแรงไปหน่อยแล้ว ที่เหลือดูเหมือนเป็นคนปกติไม่มีอะไร หัวสมองของจันวิภาว่างเปล่ ทั้งตัวแข็งหมดเหมือนกับโดนฟ้าผ่า สมองก็ชัดดาวแล้ว ที่จริงแล้วสุมิตรรู้หมดทุกอย่าง ฉะนั้นเขาเลยดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้ สุดท้ายแล้วค่อยมาชักถามเธอหรอ? แต่ว่าสุมิตร รู้ความจริงของเธอ เสียใจไหม เจ็บปวดไหม? มโนธรรมถูกสาปแช่งหรือไม่? รู้สึกเจ็บปานตายใช่ไหม รู้สึกผิดต่อฉันมากใช่ไหม?! จันวิภาปิดปากไว้แน่นมาก ไม่พูดอะไรสักคำแล้วจังหน้าสุมิตรไว้ สายตาเย็นชา “ พูด พูดเร็วๆ!” เห็นว่าจันวิภากำลังหลบตัวเอง ในสถานการณ์ที่รีบร้อนนั้น สุมิตรก้มหัวลงไปจูบจันวิภา เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อเธอ อยากจะดึงเสื้อเธอมาให้หมด หน้าตาอย่างกับจะเอาเธอตรงนี้เลย “ หากเธอไม่พูด ผมก็จะบังคับคุณพูดออกมา “ สุมิตรเย็นชามาก พอพูดจบ เสื้อของจันวิภาก็ถูกสุมิตรดึงลงมาครึ่งหนึ่ง ไหล่ที่ขาวอ่อนได้โผล่ออกมา สุมิตรเอาหน้าไปวางตรงไหล่เธอ กัดไปตรงจุดที่เธอรู้สึกไว คอยๆเลื่อนลงมาจากจากไปจนถึงจุดที่ออ่นนุ้ม กระเบื้องปูพื้นในยามค่ำคืนจะเย็นกว่าปกติ ใจของจันวิภาก็เย็นเหมือนกัน เธออยากจะใช้แรงทั้งหมดดันสุมิตรที่อยู่บนตัวธอออกไป แต่สุมิตรเหมือนกับหินดันไม่ออก เธอไม่สามารถที่จะดันผู้ชายคนนี้ได้! ในความรู้สึกท้อแท้ทำไรไม่ได้ ข้างในใจจันวิภาโกรธจนเป็นไฟ ก็นึกได้ว่าในช่วงเวลาตั้งครรภ์ห้ามมีเพศสัมพันธ์กัน มันจะไม่ดีลูก เธอโกรธมากจนตะคอกออกมา: “ ใช่ ผู้หญิงในโรงแรมวันนั้นก็คือฉันเอง หยกก็เป็นของฉัน และฉันก็รู้ว่านวาระไม่ใช่ผู้หญิงที่นายหา ฉันรู้หมด แต่นั่น? สุมิตร แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?!” เสียงตะคอกของจันวิภาได้หยุดลง เขาจ้องมองจันวิภาอย่าเจ็บปวด มีสับสน ไม่โกรธแค้น “แล้วทำไมคุณไม่บอกผม?” สุมิตรถาม “ บอกกับนายแล้วจะมีประโยชน์อะไร……” จันวิภามองหน้าสุมิตรอย่างไม่มีสีหน้าใดๆ แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “ นายจะเชื่อฉันหรอ? นายเชื่อฉันหรอ ? ฮาๆๆ……ตลก ตลกจัง สุมิตรนายรู้ไหมว่าฉันเกลียดนายมากแค่ไหน ? ฉันเกลียดนายตั้งแต่แรกแล้ว ฉันเกลียดแม้แต่กระทั่งเด็กในท้องฉันเป็นของนาย ฉันเกลียดนายที่ไม่เคยเชื่อฉัน ฉันเกลียดนายที่นายทำให้พ่อกับพี่นราวิชญ์ตาย ฉันเกลียดนายมากขนาดนี้ ฉันเกลียดจนอยากจะหักกระดูกนาย กินเนื้อนาย ดื่มเลือดนาย สับร่างกายนายไม่เหลือชิ้นดี!!!” จันวิภาพูดไป เริ่มต่อสู้รุนแรงขึ้น ลองที่จะดันสุมิตรที่อยู่บนตัวเธอออก: “สุมิตร! นายหลีกเดียวนี้! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ที่จริงก่อนจะมา เขาเริ่มหายเมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าควรจะปลีกปากพูดเรื่องนี้ยังไงกับจันวิภาดี ก็เลยแกล้งเมาเพื่อจะเข้าใกล้เธอ บรรยากาศเงียบสงบไปสักพัก สุมิตรแอบถอดหายใจ ใส่เสื้อที่เขาดึงออกมาให้กับจันวิภาอย่าออ่นโยน แล้วก็อุ้มเธอไปไว้บนเตียง เสียงคำพูดมีความรู้สึกผิดซ่อนอยู่: “ ขอโทษ……วิภา……” ตอนกลับไปเขานึกอะไรได้มากมาย เข้าใจว่าเรื่องบางอย่างเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ รู้ว่าเด็กในท้องของจันวิภาเป็นของเขา และยังเอาครั้งแรกของเธอให้กับเขา สุมิตรคิด ตัวเองจะผิดต่อจันวิภาไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจว่าไม่ว่าจันวิภาจะเกลียดเขามากแค่ไหน เขาก็จะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิด กล้าที่จะประเชิญหน้ากับปัญหา เขา ทำผิดต่อจันวิภามามากพอแล้ส จะผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้ แต่จันวิภาไม่ได้คิดแบบนี้ เห็นว่าความจริงได้เผยออกไป สุมิตรรู้หมดทุกอย่าง ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการหย่าร้างกัน จันวิภาหัวเราะอย่างเย็นชา หัวเราะเยาะเย้ยแล้วพูด: “ คำขอโทษไม่จำเป็นต้องพูด นายให้ฉันไปจากนายตอนนี้ เป็นวิธีที่ตอบแทนที่ดีที่สุดให้กับฉัน คำพูดหวานไม่จำเป็น ฉันจันวิภาไม่ต้องการทั้งนั้น ทำไมต้องเอ่ยเรื่องที่จะจากกันอีก! “ จันวิภา” สุมิตรแทรกขึ้นมา สีหน้าเขาดูมืดมน จ้องหน้าเธอเราพูดอย่างจริงจัง: “ ใช่ ผมรู้ ผมก็ยอมรับว่าผมเคยทำพ่อและนราวิชญ์ให้คุณเสียใจ ผมก็รู้สึกผิดต่อคุณ! แต่ยังไงผมก็เป็นพ่อของเด็ก คุณจะให้โอกาสผมอีกครั้งเพราะลูกไม่ได้เลยหรอ ให้ผมมีโอกาสที่จะได้ชดใช้?!” “ถุ๊ย!” จันวิภาโยนหมอนไปที่สุมิตรอย่างแรง ใบหน้าดูโหดเหี้ยมเหยียบหยาม “สุมิตร! นายอย่ามาตอแหลต่อหน้าฉันเลย! นายก็บอกไม่ใช่หรอว่านายก็เกลียดฉันมาก! นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะให้บ้านฉันถ่ายโทษด้วยเลือด! ไหนสาบานว่าจะไม่ปล่อยบ้านฉันไปเด็ดไง! คำพูดที่นายเคยพูดไว้ ถูกนายนทิ้งไปไหนหมด?! พ่อของเด็กในท้อง….. หรือว่านายก็ลืมแล้ว ครั้งก่อนอยู่โรงบาลนายคิดที่อยากจะกำจัดลูกในท้องฉันขนาดไหน! เข้าใจฉันกับนราวิชญ์ผิดยังไง!”“ สุมิตร! นายยังจะหน้าด้านอีกหรอ! นายไม่กลัวขายหน้า แต่ฉันอึดอัดแทนนาย!” จันวิภาระบายแล้วระบายอีก ทำให้สุมิตรสีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งไม่ดี ถึงกับยืนไม่ได้ “ ใช่…… เธอพูดถูก ผมผิดเอง สมน้ำหน้าผม! “ สีหน้าสุมิตรซีดมาก เขามองจันวิภาไว้ ในตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ แต่ว่า ผมไม่ได้รู้เรื่องเธอตั้งแต่แรก! ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคือแมวป่าตัวน้อยนั่น และผมก็ไม่รู้ว่าคุณเอาครั้งแรกของคนให้ผม ฉะนั้นผมเลยเข้าใจคุณผิด…… แต่มาวันนี้ผมรู้สึกผิดแล้ว คุณจะไม่ให้โอกาสผมแม้แต่ครั้งเดียวเลยหรอ?!” “ สุมิตรทำไมนายไม่ไปตาย?! ฉันเคยพูดให้ไหนไหม ว่านวาระไม่ใช่เจ้าแมวป่าตัวน้อยที่นายตามหา แล้วฉันแค่พูดให้หน่อยไหม ว่าฉันกับพี่นราวิชญ์เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วฉันเคยพูดไหม ฉันไม่ใช่ผู้หญิงร่านที่นายพูด!! ตอนนี้นายมาบอกฉันว่านายรู้สึกผิดแล้ว นายมีสิทธิ์อะไร? นายมันไม่คู่ควรกับการเห็นใจของฉัน