ตอนที่137 จูบของคนเมา

ต๭นที่137 จูบของคนเมา อาจจะเป็นเพราะว่าจันวิภาโมโห เลยทำให้รู้สึกโหดเหี้ยม ทุกคำพูดของเธอมัน แทงใจสุมิตร มันแทงเข้าไปในกระดูกเขา ทำให้เขาตายทั้งเป็น ฟังที่จันวิภาพูดแล้ว สุมิตรอยากจะพูดอะไรซะหน่อยนึง แต่ก็เหมือนมีอะไรติดไว้ในคอ พูดไม่ออกกลืนไม่ลง ชีวิตทำให้คนทรมาน แม้กระทั่งหายใจยังรู้สึกยากเย็น สุมิตรอึ้งสักพัก ข้างในตาเขาแดง ฝืนหัวใจที่เจ็บปวดแล้วพูดกับจันวิภา: “ แต่…… ผมก็ให้อภัยคุณและแม่คุณที่ทำกับบ้านผม คุณก็……” ความหมายแปลว่า ผมสามารถปล่อยวางความแค้นในอดีต ให้โอกาสคุณอีกหนึ่งครั้ง แล้วทำไมคุณจะปล่อยวางความแค้นในตอนนี้ไม่ได้ และให้โอกาสผมอีกครั้ง พูดจบ จันวิภาอึ้งไปเลยทันที แล้วเธอก็นึกได้ นี่มันเป็นสองเรื่อง แล้วหัวเราะเยาะอย่างเฉยชาให้สุมิตร : “ เรื่องนี้นายผิดตั้งแต่แรก! เรื่องแม่ฉันกับครอบครัวเธอ มันเป็นเรื่องของคนรุ่นที่แล้ว ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น นายจะไรกับพวกเขานักหนา! ตอนนี้นายเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับฉัน นายคู่ควรไหม?!” “……” “……” สุมิตรรู้สึกผิดอย่างพูดไม่ถูกแล้วถอยหลังไปสองก้าว เขามองจันวิภาที่อยู่ตรงหน้า เหมือนจะเริ่มไม่รู้จักเธอ หรือเพราะว่า เขาไม่เคยรู้จักจันวิภาที่แท้จริงมาก่อนเลย แล้วก็ไม่เคยห่วงใยเธออย่างจริงจัง ก็เลยไม่รู้ว่าทำไมจันวิภาถึงโกรธแค้นเขาขนาดนี้ จำขึ้นใจขนาดนั้น ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะว่าเขาต้องได้รับจริงหรอ? หรือเขาจะยอมแพ้แบบนี้หรอ?! ไม่มีทาง!!! สุมิตรไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!!! “ไม่!” สุมิตรมันไงน่ะขึ้นมองจันวิภา ใบหน้าที่แน้วแน่ “จันวิภา ไม่ว่าตอนนี้คุณจะเกลียดผมขนาดไหน ผมก็จะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ! เชื่อผม ผมยอมใช้ทุกอย่างเพื่อแลกกับสิ่งที่คุณเคยโดนทำร้าย! ไม่ยอมให้อภัยก็ไม่เป็นไร ผมรอ! ถึงแม้จะให้ผมรอดทั้งชีวิตผมก็จะรอจนถึงวันที่คุณให้อภัย!” …… สถานการณ์ที่การหยุดชะงักแล้วจากไปด้วยไม่ดี วันที่สอง สุมิตรมาโรงบาลเพื่อมาเยี้ยมจันวิภาเหมือนเคย กระตือรือร้นมากกว่าแต่ก่อน ตอนนี้จันวิภาเห็นเขาก็โมโห เมื่อคืนทั้งสองได้คุยกันแล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่าเขายังไม่ตายใจอีก ?! วันนี้ที่สุมิตรมา ก็เพื่อคืนหยกนั้นให้กับเจ้าของ ตอนแรกที่ไม่คิดจะตอบเธอ พอเห็นหยกนี้ก็ห้ามไม่ไหวที่น้ำตาจะตก นี่เป็นของสืบทอดตระกูลที่พ่อเธอเก็บไว้ให้เธอ และก็เป็นของสิ้นเดียวที่พ่อให้เธอ มาวันนี้พ่อได้จากไปแล้ว แต่เธอยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้คนเดียว รับหยกมาจากมือสุมิตร เหมือนกับจับของที่ทำให้เจ็บปวด จันวิภาจับโดนหยกทีไรน้ำตาก็หล่นลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ : “ พ่อ……พ่อ……” มองเห็นจันวิภาร้องไห้อย่างโศกเศร้า ทั้งในใจสุมิตรเจ็บปวดมาก อยากเดินเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แต่ก็รู้ว่าตอนนี้จันวิภาไม่อยากให้เขาจะต้องตัวเธอ “อย่ามายุ่งกับฉัน !!”จันวิภาตะโกน ในความอึดอัด สุมิตร แค่อยากจะบอกเรื่องทั้งหมดของพ่อเธอให้เธอได้รับรู้ : “ ที่จริงวันนั้นที่เธอเห็นเอกสารแจ้งความตายของพ่อเธอ ฉันถึงเพิ่งรู้ว่าพ่อเธอเสีย…… เรื่องพ่อเธอฉันก็รู้สึกไม่โอเค ความตายได้ล่วงลับไปแล้ว เธออย่าเศร้าไปเลย……” ต่อมา ขึ้นไปถ่ายหลังจินวิภา ไอ้นี่ วันนั้นเขาไม่ได้พูดแบบนี้! คำพูดของสุมิตรทำให้จันวิภาได้สติกลับมาจากความเจ็บปวด เธอเช็ดน้ำตาออก เอามือ สุมิตรออก : “ นายอย่าแต่ตัฉัน! ฉันไม่ได้ต้องการความตอแหลปลอบใจจากนาย นายเคยบอกฉันเอง ฉันจำได้ดี!” “วันนั้นที่ฉันพูดแบบนั้น เป็นเพราะว่าฉันกำลังโกรธอยู่ แล้วพูดมั่ว……” สุมิตรยังไม่ทันพูดจบ แต่ก็ถูกจันวิภาแทรกอย่างไม่มีเยื้อใย “สุมิตร นายพูดจบหรือยัง? ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันก็จะไม่มายืนขวางหน้าขวางตาเค้าแบบนี้ แล้วก็จะไม่พูดแบบนี้! ไป จะไปไหนก็ไป! ฉันไม่อยากเจอนาย!” ใบหน้าจันวิภาเย็นชามาก ตอนนี้ไม่ว่าสุมิตรจะพูดอะไรก็ตามแต่เธอก็ไม่เชื่อทั้งนั้น นิสัยชั่วร้ายของเขา มันถูกฝังลึกลงไปในสมองจันวิภามีหมดแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันลบเลือนไปได้ จันวิภาไม่ทันพูดจบ สุมิตรก็เดินจากไปอย่างเศร้า เธอเห็นว่าเขาเชื่อฟังเธอแล้วก็ยอมไปด้วยดี ก็เกิดมีความในใจขึ้นมา ถ้าหากพ่อฟังหน่อย ถึงแม้จะเป็นแค่คำเดียว เรื่องมันก็ไม่มาถึงวันนี้ ในมือจันวิภาจับหยกไว้ ความเหงาในใจกลับไม่ยอมเริ่มค่อยๆโผล่มา เธอก้มหน้าไว้ ให้น้ำตาไหลออกม พ่อ……หนู่คิดถึงพ่อมาก…… จันวิภาเสียใจแป๊บเดียว ทันใดนั้นร่างกายเธอก็ถูกจับไว้ วินาทีต่อมา มีรูปร่างที่แข็งแรงได้ทับเธอไว้ จูบปากเธอไว้แน่นมาก มาแบบโหดร้าย บางทีก็อบอุ่นบางทีก็ร้าย เหมือนกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว แล้วค่อยๆ ชิมรสชาติในปาก “จันวิภา……จันวิภา……อย่าร้องไห้……อย่าไล่ผมเลย…..” ในจังหวะที่หายใจอยู่สุมิตร ได้ฉุยโอกาส มือเธอที่เต็มไปด้วยประสบการณ์นั้นลูบไล้ไปทั้งตัวจันวิภา พยายามให้เธอมีอารมณ์ก่อนที่เธอจะดันเขาออก ออ่ยเธอให้สุดขีด หลังจากจันวิภาคราง เกิดมีอารมณ์ขึ้นมา ให้ตายเถอะ เธอถูกสุมิตรหลอกล่อ…… แต่เมื่อจันวิภานึกถึงลูกในท้องของตัวเอง ก็ตกใจ แล้วเริ่มดันสุมิตรออก “ สุมิตร ถ้าเล็กไปนะ……เธอ……ไม่ได้น่ะ……” “ วางใจได้ จันวิภา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันรู้ว่าข้างในท้องเธอยังมีลูกของเรา “ สุมิตรพูดอย่างอ่อนโยน เขาในตอนนี้ขอแค่อยากให้เธอให้อภัย ใช่สิ่ ลูกของเราสองคน…… จันนิภาอึ้ง ยังไม่ทันได้สติกลับมา ท่าทางของสุมิตรก็อ่อนโยนขึ้น สติของเธอเริ่มค่อยค่อยๆจางหาย เธอไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ของสุมิตรมาก่อน อ่อนโยนจนถึงสุดขีด จันนิภาหักห้ามไม่อยู่ จึงได้จูบลงไป สุมิตรเห็นเธอเป็นคนจูบ ตาสว่างขึ้น ตกใจไปหมด จบไว้อย่างอบอุ่น ทั้งสองเริ่มค่อยๆสับสนไปกับรอยจูบนี้……