​ตอนที่138 วิ่งหนีแผนการ

ต๭นที่138 วิ่งหนีแผนการ ถึงแม้รอยจูบวันนั้นมันทำให้มึนเมา แต่ต่อมาในอีกไม่กี่วัน คุณสุมิตรและจันวิภาถึงแม้ว่ามันจะยังคงเป็นอดีต แต่ทั้งหมดที่เขาทำยังคงเป็นคำตอบที่เย็นชาของจันวิภา ประหนึ่งว่าจะไม่มีการเอ้อระเหยอีกต่อไป ในขณะเดียวกันจันวิภายังอยู่ในโทษอย่างลับๆเพราะเหตุใดถึงไม่สามารถถือได้ สุมิตรกำลังจมอยูกับความเศร้าโศกในอดีตที่ต้องนำมาใช้ประโยชน์ จริงๆๆเลย คนสองคนก็ยังคงจมมุม ไม่ค่อยพูดค่อย ในขณะเดียวกัน ร่างกายของจันวิภาก็มีการเปลี่ยนแปลงแล้วค่อยเป็นค่อยไป ในที่สุดก็ถึงเวลาออกจากโรงพยาบาล ในวันที่สองก็ได้รับข้อมูลที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลหัวใจของ คุณจันวิภากำลังรีบแล้ว ทำไงดี เขารับปากคุณสุพจน์ว่าถ้าออกจากโรงพยาบาลรอรับข้อความจากเขา ตอนนี้ก็ใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคุ฿สุพจน์จะส่งข้อความมา เขาคงไม่ได้ต้องการกลับไปสินะ. สมควรตาย เธอต้องคิดหาวิธี จะไม่ให้เขากลับไปที่วิลล่าอย่างแน่นอน ถ้ากลับไปแล้ว เขาก็จะไม่มีโอกาสที่จะหลบหนี ไม่สนว่าสุพจน์อาจจะไม่ช่วยเขา เขาก็จะหนีไป ไม่ควรปล่อยให้อยู่กับสุมิตร จันวิภากำลังคิด รอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะเกิดปาฏิหาริย์ ในเวลาเดียวกันก็เปิดโทรศัพท์ดูอยู่ จันวิภาถูกสุมิตรมองอย่างแปลกใจ เขาดูใส่ใจ เป็นอะไร ไม่สบายหรือป่าว ไม่มีอะไร ทำให้สุมิตรเป็นห่วง จันวิภาไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่ ผู้ชายคนนี้ทำไมน่ารำคาญแบบนี้ เหมือนเป็นแมลงวันที่คอยอยู่ใกล้ๆๆเขามันน่ารำคาญจริงๆ เสียงเริ่มเงียบลง จันวิภามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างสดใส และแล้วก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา คุณจันวิภารีบรับสายและทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงในโทรศัพท์ ทางฉันเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว บ่าย3โมงจะมีเก๋งคันสีดำรอรับคุณที่หน้าโรงพยาบาล คุณก็สามารถขึ้นรถได้เลย “โอเค คุณจันวิภากล่าวรับทันที ยิ้มจึ้นที่มุมปาก เป็นอารมณ์ตื่นเต้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ อดกลั้นไม่ได้ที่จะตอบโต้ ทางคุณสุพจน์ยังมีธุระนิดหน่อย พอพูดจบก็ได้วางสายโทรศัพท์ทันที อย่างไรก็ตามสิ่งนี้จะไม่ส่งผลกระทบจิตใจกับคุณจันวิภาอย่างแน่นอน เขาวางโทรศัพท์ รอยยิ้มที่หายไปนานก็ได้ปรากฎขึ้นที่ใบหน้าของเขา หลังจากที่คุณสุมิตรได้คุยโทรศัพท์อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น อดไม่ได้ที่จะถาม ใครโทรหาเธอ ทำไมดูอารมณ์ดีจัง คุนจันวิภาเพิ่งนึกได้ว่าคุณสุพจน์ก็อยู่ข้างๆเขาพอนึกขึ้นได้ ความสุขก็ได้หายไป ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไร พรุ่งนี้คุณพัชรีจะมารับฉันออกจากโรงพยาบาล ก็แค่มารับออกไปเที่ยวเฉยๆ ทั้งวันให้อยู่ในโรงพยาบาลฉันก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ได้ยิน คุณสุมิตรก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เห็นด้วยในการพูดของคุณจันวิภา เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็จะเที่ยวแล้วคุณตั้งครรภ์อยู่คุณจะเที่ยวไม่ได้ แบบนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เรื่องของฉันเกี่ยวไรกับเธอ คุณจันวิภาขึ้นเสียงใส่คุณสุพจน์ เมื่อกี้แค่อยากจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเจ็บปวด ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องสำคัญ ตอนนี้ใกล้ถึงบ่ายโมงครึ่งแล้ว เขามีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งที่จะออกจากที่นี่ จะบ้าตาย มันสายเกินไปแล้ว แต่ว่า คุณสุพจน์ก็คิดได้ว่าเขาเหมือนแมลงวัน ไม่สมควรที่จะอยู่กับเธอตลอดเวลา ไม่สามารถทิ้งเขาไปได้ พอนึกถึงเรื่องนี้คุณจันวิภาก็รู้สึกปวดหัว ภายใต้การพิจารณา ทันใดนั้นคุณจันวิภาก็มีความคิดในหัวสมอง จ้องมองคุณสุพจน์ เขาก็แสร้งทำเป็นรู้สึกไม่สบายและพูดว่า ช่างมันเถอะฟังคุณพูดแบบนี้ ร่างกายของฉันยังไม่หายดี ไม่งั้นคุณก็ไปที่สวนดอกไม้ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ได้ออกไปตากแดดก็ยังดี ในที่สุดเขาก็เห็นด้วยกับคำพูดของคุณจันวิภา ยังเสนอที่จะเดินเล่นด้วยกัน คุณสุพจน์เริ่มขยับตัว แล้วก็ตามเขาลงไป ก็ดี งั้นฉันไปเป็นเพื่อนเธอตอนนี้เลย คุณจันวิภาไม่เพียง แต่ใช้ความคิดริเริ่มในการตอบสนองเขาในวันนั้น วันนี้ยังชวนเขามาเดินล่นด้วยกันนี่คิดว่าฉลาดไหมละ สิ่งเขาเขาพยายามมันไม่ได้สูญเปล่าเลยคุณจันวิภายังคงเคลื่อนไหวตามความพยายามของเขา ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย คุณสุพจน์ได้เดินข้างๆคุณจันวิภา รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากแสงแดดที่ส่องลงมาเมื่อ5ปีก่อนข้างๆๆมีคนไข้และพยาบาลเดินผ่านในบางครั้งก็มีสายตาจ้องมองพวกเขาอย่างน่าอิจฉา คุณสุพจน์ทั้งหล่อ คุณจันวิภาทั้งสวยสง่า ในฐานะที่เป็นแม่เธอดูเป็นสาวมากกว่าเมื่อคนอื่นเห็นพวกเขาสองคนก็รู้สึกว่าพวกเขาช่างสวยงามจริงๆๆ เนื้อคู่กันชัดๆ แม้แต่คุณสุมิตรเองก็ยังคิดแบบนั้น ก็อย่างว่า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนและนายกรัฐมนตรีออกมาดินเล่นด้วยกันนึกถึงการกระทำเมื่อก่อนที่ทำกับคุณจันวิภาก็ทำให้คุณสุพจน์รู้สึกโศกเศร้า ฉันจะชดเชยสิ่งที่ฉันทำทั้งหมดกับคุณจันวิภา อย่างไรก็ตามคุณสุมิตรกำลังเดินตามคุณจันวิภาอย่างติดๆ ตอนนี้เต็มไปด้วยความสุข คิดว่าอีกไม่นานฉันก็คงจะหนีไปจากคุณสุมิตรในเร็วๆนี้ หลังจากนั้นฉันก็อิสระแล้ว แล้วก็ไม่ต้องมาทนกับนิสัยร้ายๆของคุณสุมิตรอีกแล้ว เขายิ้มอย่างเต็มปาก ฉันไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นคุณจันวิภารู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขายังไม่อยากออกไปจากเมืองนี้ ฉันไม่อยากคิดว่าจะไม่ได้เจอพัชรียังมี.......คุณสุมิตร เพียงแต่ว่า และความคิดนี่ก็ถูกคุณจันวิภาปฏิเสธ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวของฉัน มันยากที่จะเป็นคุณสุพจน์ซึ่งดีกับเขามากดังนั้นเขาก็มีอาการสั่นเล็กน้อย ไม่ ไม่ได้ เธอสาบานกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีทางปล่อยคุณสุมิตร ไม่เคยเสียใจทีหลัง คุนจันวิภารู้สึกว่ามันโครตไร้สาระ จริๆแล้วคุณต้องการอะไร มันยากที่จะต้องการออกห่างคุนสุพจน์ อย่าล้อเล่น เขามีความสุขเกินกว่าไม่ว่าจะไม่เต็มใจก็ตาม คุณจันวิภาใจเย็นๆ เอาความคิดที่ไม่สะอาดของเขาทิ้งไป มองดูเวลาบ่ายสามโมงก็ใกล้เข้ามาทุกที หัวใจของคุณจันวิภาค่อยๆเปลี่ยนจากความยินดีเป็นความกังวล ทำไงดี ฉันจะออกจากคุณสุมิตรได้อย่างไร เดินไปเดินมาทันใดนั้นคุณจันวิภาก็รู้สึกว่าอากาศเย็นสบาย เธอหยุดเดินแล้วลูบแขนตัวเอง รู้สึกเกรงใจและพูดกับคุณสุมิตรว่า ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที เธอกลับไปที่ห้องผู้ป่วยแล้วหยิบเสื้อกันหนาวให้ฉันหน่อยได้ไหม หลายวันมานี่ คุณจันวิภาไม่ค่อยถามถึงความต้องการของตัวเอง การกระทำและทัศนคติก็ไม่ค่อยแข็งทื่อ ดูสิ คุณสุมิตรมั่นใจในความคิดของฉัน ในไม่กี่วันที่ผ่านมาความพยายามของฉันได้ทำให้คุณจันวิภาหวั่นไหว ดีมากเลย ทันทีที่คุณสุมิตรไม่ได้คิดมาก แต่เป็นใบหน้าที่มีความสุขคอยมองคุณจันวิภา พาเธอไปที่ตรงข้างถนนและนั่งลง หัวเราะอย่างมีความสุข งั้นเธอรอฉันอยู่ตรงนี้ อีกแปปฉันจะกลับมา โอเค เมื่อคุณจันวิภารับปาก คุณสุมิตรหันหลังกลับด้วยความร่ารงและจากไปอย่างรวดเร็ว มองดูข้างหลังของคุณสุมิตรที่ค่อยๆหายไป คุณจันวิภาหัวเราะในใจ หลังจากนั้นเขาก็หันซ้ายหันขวาเพื่อมองดูสิ่งแวดล้อมรอบๆ จึงตัดสินใจออกจากตรงนี้ทันที