ตอนที่139อุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณสุมิตร

ต๭นที่139อุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณสุมิตร ทางคุณสุมิตร เขาเพิ่งเดินไปที่ลิฟต์ เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมถามคุณจันวิภาว่าเธอหิวน้ำไหม ต้องกลับไปถามความคิดเห็นของคุณจันวิภา แต่เรื่องที่คุณสุพจน์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเขากลับไปยังสถานที่ที่เดินเล่นกับคุณจันวิภา ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเขา ในใจไม่มีความตื่นตระหนก คุณสุพมิตรมองไปรอบๆๆอย่างรวดเร็ว ไม่เห็นแม้แต่เงาและวี่แววของคุณจันวิภาเลย ความกลัวค่อยๆครอบงำความคิดของคุณสุมิตร หรือว่าเขาจะหนีไปแล้ว พอนึกถึงเรื่องนี้ คุณสุมิตรรรีบวิ่งผ่านพยาบาลอย่างใจจดใจจ่อ ชี้ไปทางที่เมื่อกี้คุณจันวิภาเพิ่งนั่งลงและถามว่า เมื่อกี้ผู้ป่วยที่นั่งอยู่ตรงนี้หายไปไหน คุณสุมิตรถูกคุณพยาบาลสะกิดทำให้เขาตกใจ เธอกลืนน้ำลายแล้วชี้ไปยังสถานที่นึง พูดตะกุกตะกัก ฉันไม่รู้ แต่ฉันเพิ่งเห็นเธอเดินไปทางนี้ เพิ่งไปได้ไม่นาน ไม่รอให้คุณพยาบาลพูดจบ คุณสุมิตรรีบวิ่งไปทางที่คุณจันวิภาเพิ่งจากไป ในขณะเดียวกันในใจฉันรู้สึกไม่เ ทิศทางที่คุณพยาบาลชี้ มันคือทิศทางเข้าออกของโรงพยาบาล ไม่มีเวลาที่จะมาคิดมากแล้ว คุณสุมิตรก็วิ่งถึงไปถึงทางเข้าของโรงพยาบาล เขาเป็นกังวลและเฝ้ามองดูผู้คนมากมายในรอบตัวเขา พอมองดูสักพัก ฉันเห็นคนคนนึงคล้ายกับคุณจันวิภาที่กำลังเดินขึ้นรถเก๋งคันสีดำ และบุคคลนั้นกำลังสวมเสื้อผู้ป่วยของโรงพยาบาล ข้างบนยังมีหมายเลขของผู้ป่วย นั้นก็คือคุณจันวิภา เธอหนีไปแล้ว ช่วงเวลานั้น คุณสุมิตรรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองเพิ่งออกไปได้แปปเดียว คุณจันวิภาก็ได้หายไปในพริบตาขึ้นไปอยู่ในรถของคนอื่น “คุณจันวิภา กลับมาเดี๋ยวนี่นะ ได้ยินไหม ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น คุณสุมิตรเหมือนคนบ้าที่ผลักให้ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าหลบไป รีบวิ่งไปหารถของตัวเอง ไม่ได้สิ เขาไม่ควรให้คุณจันวิภาจากเขาไปแบบนี้ เขาจะไปตามเธอกลับมา หลังจากที่คุณสุพน์ขึ้นรถ ไม่ทันที่จะได้ปิดประตู จากนั้นก็รีบไล่ตามไปทิศทางที่รถของคุณจันวิภาไป ทางคุณจันวิภา หลังจากที่เขาขึ้นรถ ก็ได้เจอกับคุณสุพจน์ ไม่สามารถไขข้อสงสัยได้ทันที ได้แต่ยิ้มแล้วกล่าวคำทักทาย สวัสดี เราเจอกันอีกแล้วนะ คุณสุพจน์ส่งยิ้มให้เธอ ยื่มน้ำอัดลมที่อยู่ในมือแล้วถามว่า เธอจะดื่มไหม กำลังดีเลยตลอดทางที่คุณจันวิภาได้วิ่งออกมาก็เหนื่อยพอสมควร ก็ยื่นมือไปรับน้ำอัดลืมที่อนูในมือของคุณสุพจน์ หัวเราะแล้วบอกว่า ขอบคุณนะ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณสุพจน์กำลังพูดและมองอีกด้านนึงของกระจก ดูนี่สิ ให้เขารู้สึกถึงบางเรื่องที่น่าสนใจ อย่างไรก็ตาม สามีของเธอตามมาแล้วนั้นไง ได้ยินแล้ว คุณจันวิภาก็มองไปที่ด้านหลังของกระจกรถ เขาเห็นรถสีขาวของคุณสุมิตรไล่ตามหลังจราจร รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกกระตุ้น เธอแอบเขาออกมาแบบนี้ เธอรู้ว่าเขาจะโกรธเธอในเวลาต่อมา เธอนึกถึงตอนเวลาที่เขากำลังโมโห ขวมดคิ้วเล็กน้อย คุณจันวิภาก้มหัวลง อย่างไรก็ตามเมื่อเธอหันไปมองคุณสุพจน์ คำพูดเมื่อกี้มันกลายเป็น ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ใช่สามีของฉัน เธอกับเขา แน่นอนว่าจะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้นแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ จากนั้นคุณจันวิภาก็ยินดีกับคุณสุพจน์เป็นอย่างยิ่ง เขาขับรถเร็วขึ้น หัวเราะอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า พูดจบคุณสุพจน์ก็เร่งความเร็ว ในที่สุดคุณก็ยิมรับว่าเขาไม่ใช่สามีของคุณ โอเค ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็เล่นเป็นเพื่อนเขาหน่อยละกัน คุณสุมิตรขับอย่างรวดเร็วและตามไปติดๆ ค่อยๆ ความเร็วที่เขาขับอยู่ที่250 เริ่มการแข่งขันกับคุณสุพจน์ แค่ต้องการได้คุณจันวิภากลับมา คุณสุพจน์รับรู้ถึงความเย่อหยิ่งและอารมณ์โกรธของคุณสุมิตร อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ขับเร็วขนาดนี้ คุณสุมิตรไม่คิดถึงชีวิตตัวเองบ้างหรอ เสียงเริ่มเงียบลง ตัวของเขาเองก็ได้เพิ่มความเร็ว ตลกล่ะ คุณจันวิภาเขาอยู่ที่นี่ คุสุมิตรไม่มีทางได้เขากลับไปแน่นอน คุณจันวิภาได้ยินในสิ่งที่คุณสุพจน์พูด ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่หันกลับไปมอง มีความไม่สบายใจเล็กน้อย ขับเร็วขนาดนี้ คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคุณสุมิตรใช่ไหม แต่ว่า เธอไม่อยากกลับไปอยู่กับเขาอีกแล้ว ไม่แม้แต่จะคิด แต่ว่า ถ้าเขาประสบอุบัติเหตุเธอน่าจะมีความสุข ทำไมต้องเป็นห่วง ทำไมฉันต้องคิดมากด้วย จะบ้าตาย คุณสุพจน์ได้เห็นท่าทางแปลกๆของคุณจันวิภา ทันใดนั้น คุณควรหลับตาลงแล้วพักผ่อนนะ ให้เวลาฉันครึ่งชั่วโมงก็พอ โอเค คุณจันวิภาขานรับ จะไม่ไปมองคุณสุมิตรอีก เขาหลับตาลงแล้วพักผ่อน ปากก็พูดออกไปแบบนี้ หลังจากที่คุณจันวิภาหลับตาลงหัวใจของเขาเต้นแทบหลุดออกมา การเต้นของหัวใจยิ่งอยู่ยิ่งเต้นแรงขึ้น คุณจันวิภาได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจตัวเอง ทำไมฉันต้องรู้สึกเป็นห่วงคุณสุมิตรด้วย ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปคิดเรื่องพวกนี้แล้ว คุณจันวิภาใส่หัว พยายามที่จะไม่คิดเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจ ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะหนีคุณสุมิตร ถ้าไม่รักษาโอกาสนี้ไว้ และอาจจะต้องรอไปอีกนาน ทางคุณสุมิตร เมื่อเห็นรถคันข้างหน้าก็เพิ่มความเร็วขึ้นทันที เข้าใจแล้วว่าอีกใคงรู้ถึงความพยายามของตัวเองแล้ว เขาไม่ยอมรับการสูญเสียและได้พยายามเพิ่มความเร็วของตัวเอง เขาคงจะยังไม่รู้ตัวว่าเขากำลังเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง ในตอนนี้คุณสุมิตรได้ตะโกนไปที่รถคันข้างหน้าอย่างโมโหว่า คุณจันวิภา คุณจันวิภา กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พูดไปๆคุณสุมิตรได้กดลงไปที่แตรอย่างแรง เสียงแตรที่ดังกึก้องในหูของเขาทางด้านนอกกระจกของเขา แต่คุณสุมิตรก็ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ เขาก็ยังคงกดแตรต่อไป เขาหวังให้รถคันข้างหน้าหลบให้เขา ปกติเขาสามารถอดทนกับการจราจรได้ ในสายตาของคุณสุมิตรทุกคนกลายเป็นขยะที่ไม่น่ามอง คุณสุมิตรโมโหถึงขั้นคิดอยากจะออกไปฆ่าคนแล้ว น่าเบื่อที่สุด ทำไมวันนี้รถมันเยอะแบบนี้ ดวงตาของคุณสุมิตรเต็มไปด้วยความอึดอัด จ้องมองรถของคุณจันวิภาอย่างนิ่งๆ อาจจะโฟกัสเขามากเกินไปแชะไม่ทันได้สังเกตว่าข้างๆมีรถบรรทุก อย่างไรก็ตามคุณสุมิตรไม่สารถจัดการอะไรได้มากมาย เขาคิดแค่ว่าคุณจันวิภาต้องกลับมา ไม่ต้องไป ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น เมื่อคุณสุมิตรมีปฏิกิริยาบางอย่างเกิดขึ้น เขามองเห็นภาพสีขาว ช่วงเวลาถัดไป ระหว่างนั้นคุณสุมิตรก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบได้คว่ำลว ปั้ง รถบรรทุกขนาดใหญ่กระแทกเข้ากับรถของคุณสุมิตรตรงสะพาน รถคว่ำทั้งคัน เพรากระทกเข้ากับรถบรรทุกขนาดใหญ่ทำให้ตกลงไปในทะเลสาป คนที่อยู่ในรถตายทั้งหมด เขาจ้องมองดูรถของคุณจันวิภาค่อยๆๆไกลออกไป ในใจคุณสุมิตรรู้สึกเกลียดถึงขีดสุด คุณจันวิภา ถึงแม้ในใจจะเกลียด แต่คุณก็ยังหนีผมไปอยู่ดี คุณสุพจน์เห็นว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณสุมิตร บางคนตกใจ ทันใดนั้นเขาหันหน้าไปหาคุณจันวิภาเพื่อที่จะบอกอะไรบางอย่าง แต่เขาเห็นว่าเธอยังหลับตาอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะไม่มีการรับรู้อะไรที้งนั้นคุณสุพจน์นึกถึงความเห็นแก่ตัวของตัวเองจะว่ไปไม่ให้คุณจันวิภารู้เรื่องนี้น่าจะดีกว่าหากเธอรู้ว่าเกิดอุบัติเหตุกับคุณสุมิตรเธอคงคิดที่จะกลับไป แล้วควรทำไงดี มันไม่ง่ายเลยที่จะพาเขาออกมาจากคุณสุมิตรได้ แต่ก็ไม่ควรปล่อยเขากลับไปง่ายๆๆ