ตอนที่140 ความลึกลับของความตกใจ

ต๭นที่140 ความลึกลับของความตกใจ คุณจันวิภาตามคุณสุพจน์กลับถึงคฤหาสน์ พอถึงคฤหาสน์ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตั้งแต่อยู่บนรถรู้สึกกระวนกระวาย ไม่สบายใจ เหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขามีลางสังหรณ์แบบนี้ตลอดทาง หลังจากลงรถเห็นใบหน้าของคุณจันวิภาไม่ค่อยดีนัก เลยถามอย่างรวดเร็ว คุณจันวิภา สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่เปนไร คุณจันวิภาเก็บอาการที่หายใจไม่สะดวกไว้ แล้วยิ้มแห้งๆให้กับคุณสุพจน์ ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไร คุณสุพจน์ยังไม่ทันพูดจบ คุณสุพจน์ก็เห็นตาของคุณจันวิภาปิดลง และร่างกายของคุณจันวิภา ก็ร่วงลงพื้นอย่างช้าๆคุณจันวิภา” ตอนที่คุณจันวิภาตื่นขึ้นมา พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินได้ส่องแสงเข้ามาในห้องของเธอ เขาเหม่อมองเพดาน นึกถึงเรื่องราวก่อนที่เธอจะเป็นลม ไม่เข้าใจตัวเองทำไมอยู่ๆถึงมีความรู้สึกหายใจไม่ออก มันเกิดขึ้นได้อย่างไร สูญลมหายใจเข้าลึกๆพบว่าหายใจคล่องขึ้น ความรู้สึกหายใจลำบากได้ชาลอลง แต่ก็คิดว่าเราคิดไปเองหรือป่าว คงจะเป็นเพราะว่าออกจากตรงคุณสุมิตรแน่ๆเลย ทำให้เราดีใจจนเกินเหตุ ก็เลยคิดไปเอง ตื่นแล้วเหรอ คุณสุพจน์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับข้าวต้ม มองคุณจันวิภา ด้วยความเป็นห่วง แล้วพูดว่าเมื่อกี้เธอเป็นลม ฉันตกใจแทบแย่ คุณจันวิภามองคุณสุพจน์ พยักหน้าอย่างรู้สึกขอบคุณ ยิ้มแล้วพูดว่า วันนี้ขอบคุณคุณมากนะ ไม่ต้องขอบคุณคุณสุพจน์ยื่นข้าวโจ๊กให้กับคุณจันวิภา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู คุณสุพจน์ค่อนข้างประหลาดใจหลังจากนั้นเขาก็ได้ขอโทษคุณจันวิภา ว่า คุณกินโจ๊กให้เสร็จก่อน หลังจากนั้นก็พักผ่อนซะ ฉันมีธุระด่วน ต้องขอตัวก่อนนะ ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ คุณจันวิภาหยิบโจ๊กขึ้นมา ทำความเข้าใจแล้วบอกลา คุณสุพจน์พยักหน้า หันหลังแล้วรีบเดินออกไป หลังจากที่คุณสุพจน์ออกไป คุณจันวิภารู้สึกว่าอยู่ในห้องคนเดียวมันไม่มีความหมายอะไรเลยนึกถึงตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกเขายังไม่เคยเดินดูรอบๆๆบ้านเลยถ้างั้นวันนี้ก็ลองเดินดูดีๆสักหนึ่งรอบ เพราะเครื่องประดับและสไตล์การตกแต่งที่นี่ของคุณสุพจน์ มันสอดคล้องกับรสนิยมของเขามาก คุณจันวิภารู้สึกอิสระในการเดินดูคฤหาสน์ ทันใดนั้นก็เดินไปถึงหน้าประตูที่มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ เขาได้ยินเสียงของคุณสุพจน์ ที่จริงก็อยากจะเดินเข้าไป แต่เรื่องที่คนข้างในคุยกันนั้นก็ดึงดูดเธอเอาไว้ คุณแน่ใจหรอว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จริงๆ คุณสุพจน์ถามด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและดูเย็นชา ใช่ ฉันยืนยันได้ ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลต้องได้รับการช่วยเหลือ ดูจากบาดแผลและอาการของเขาแบบนี้คงไม่น่ารอด ใครที่จะไม่มีชีวิตรอด คุณจันวิภาอยากรู้จึงได้ผิงไปที่ประตู ไม่ทันได้สังเกตดูพฤติกรรมของตัวเองไม่ทันระวังชนเข้ากับพนังประตู ได้ยินเสียงที่ชนปั้งเล็กน้อย ใครอยู่ที่นั่นคุณสุพจน์มองไปที่ประตูอย่างระวังลูกน้องเห็นสถานการณ์นั้นก็เดินมายังประตู เปิดประตูออกอย่างช้าๆ ต่อมาทั้งสองคนก็พบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือคุณจันวิภา เขารู้แล้วว่าเราแอบฟัง คุณจันวิภามองเข้าไปเห็นคนสองคนในบ้าน เขายิ้มแห้งๆๆ ฮาย สวัสดี คนที่คุณสุพจน์เห็นคือเขา การแสดงออกบนใบหน้ายังไม่ผ่อนคลาย เขาถูกถามขึ้นว่า เธอมาทำอะไรที่นี่ ฉันให้เธอนอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องไม่ใช่หรอ รู้สึกถึงในการศึกษาค่อนข้างสง่างาม นึกถึงคำพูดเมื่อกี้ที่คุณสุพจน์พูดว่ามีธุระด่วน เข้าใจได้ทันทีว่านี่เป็นหายนะครั้งใหญ่ บางทีก็รู้สึกอายที่จะก้มหัวแล้วขอโทษ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังเรื่องของพวกคุณฉันแค่รู้สึกว่าเก็บตัวอยู่แต่ในห้องมันช่างน่าเบื่อ ก็เลยออกมาเดินเล่น คิดไม่ถึงว่า.......ฉันขอโทษจริงๆ คุณจันวิภาพูดว่า ก็นึกถึงเรื่องเมือกี้ที่พวกเขาสองคนคุยกัน ทันใด้นั้นแววตาที่สดใส ถามไปด้วยความอยากรู้ว่า เมื่อกี้พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ใครประสบอุบัติเหตุ คุณสุพจน์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ฉันนึกถึงเรื่องที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อกี้ฉันได้กล่าวชื่อของคุณสุมิตรออกไปหรือไม่ ยืนยันว่าไม่ได้กล่าวถึง เขารู้สึกโล่งอก พูดออกไปอย่างไม่สนใจ ไม่มีอะไร คือน้าชายของฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สถานการณ์ดูเหมือนจะสาหัสมากตอนนี้กำชังได้รับความช่วยเหลือ “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง คุณจันวิภาพยักหน้า จากนั้นเธอคิดได้ว่าเธอไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อไป ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วรีบเดินออกมา ต้องขอโทษจริงๆ งั้นพวกคุณคุยกันต่อเถอะ ฉันจะออกไปเดินเล่น พูดไป หันหลังแล้วรีบเดินออกไป “เดี๋ยวก่อน คุณสุพจน์บอกให้หยุด เธอไม่ต้องไปล้ว ฉันเคลียร์เรื่องทั้งหมดของฉันเรียบร้อยแล้ว ถ้างั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า คุณจันวิภาหันมามองคุณสุพจน์ มองดูใบหน้าที่ไม่ตลกของเขา รู้สึกโล่งอก ยิ้มแล้วตอบว่า งั้นก็ดีเลย ฉันกำลังหิวพอดี คุณสุพจน์ยิ้มแล้วบอกให้ลูกน้องของเขาลงไปในครัเพื่อเตรียมอาหาร คุณจันวิภาไม่ได้สนใจอะไรเขาเดินไปข้างหน้าของคุณสุพจน์ จะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย คุณจะไม่ฉันจริงๆใช่ไหมว่าคุณชื่ออะไร ได้ยิน คุณสุพจน์ค่อยๆยิ้ม หยักหน้าตอบว่า ไม่มช่แบบนั้นคุณตั้งใจฟังนะฉันจะพูดแค่รอบเดียว ฉันชื่อ สุพจน์ “คุณสุพจน์ คุณจันวิภาเอียงหัวเล็กน้อย หัวเราะแล้วตอบว่า ชื่อนี้มันช่างน่าฟังเหลือเกิน “。” ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน ทั้งสองคนก็หัวเราะ ก็คุยกันต่ออีกสักพัก ทันใดนั้นคุณจันวิภานึกได้ว่ามีเรื่องสำคัญอยู่เรื่องนึง พูดกับคุณสุพจน์ว่า คุณสุพจน์ แม้จะขอบคุณเรื่องที่นายช่วยฉัน แต่ฉันยังไปต่างประเทศ ฉันจะคลอดลูก อยู่ในประเทศฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย ความแข็งแรงของคุณสุมิตรทรงพลังมาก คุณจันวิภาเข้าใจว่าถ้าเขายังอยู่ในประเทศก็อาจจะถูกเขาจับได้ ได้ยิน คุณสุพจน์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขามองคุณจันวิภาอย่างน่าเหลือเชื่อคุณอยากคลอดลูกของคุณสุมิตร คุณเกลียดเขาไม่ใช่หรอ “ที่คุณพูดก็ไม่ผิด คุณจันวิภาพยักหน้าขานรับ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองคุณสุพจน์ ในแววตาเต็มไปด้วยความเต็มใจ เด็กนั้นไร้เดียงสา ฉันต้องการคลอดมันออกมา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ คุณจันวิภาก็ยืนยันจะคลอดลูกของคุณสุมิตรออกมา ขณะนั้น หัวใจของคุณสุพจน์ก็ต็มไปด้วยความอิจฉา ทั้งๆคุณจันวิภาเกลียดคุณสุมิตร แต่ก็ยังจะคลอดลูกให้เขา และเขาก็ยากที่จะนำคุณจันวิภาออกจากคุณสุมิตรหลังจากที่เขาลำบากอยู่กับคุณจันวิภา ก็ยังต้องดูแลลูกของคุณสุมิตรให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ คุณสุพจน์ไม่ได้ตั้งใจจะหายไป เขาไตรตรองเรื่องนี้มานานมากในใจคิดว่าต้องการให้คุณจันวิภาอยู่ต่อ หรือว่าจะส่งเขาไปต่างประเทศ ไม่สามารถ อยู่ต่อในประเทศได้แล้วหรอ นั่งสมาธิ คุณสุพจน์ก็จะคว้าโอกาสนี้ให้กับตัวเอง ไม่ได้ คุณสุมิตรจะดิ้นรนเพื่อให้ได้ชัยชนะ ครอบครองและแข็งแกร่ง ในอนาคตเขาจะพยายามเพื่อหาที่อยู่ของฉัน ฉันไม่อยากให้เขาหาฉันเจอ ยิ่งไม่อยากให้เขารบกวน ดังนั้น ควรทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ค่อยย้อนกลับมาช่วยฉัน คุณจันวิภาพูดจบ มองไปที่คุณสุพจน์อย่างน่าสงสาร ขอร้องให้เขาแสดงความเห็นใจ