ตอนที่ 141 ลาก่อน สุมิตร

ต๭นที่ 141 ลาก่อน สุมิตร มองจันวิภาที่เหมือนลูกแมวเหมียวร้องขอความช่วยเหลือ สุพจน์หัวเราะในใจ รับรองว่าคุณต้องไม่รู้แน่ ต่อจากนี้ไปสุมิตรจะไม่มีโอกาสมากวนคุณอีกแล้ว เขาอาจจะมีชีวิตไม่ถึงตอนนั้นก็ได้ แต่เขาไม่อาจพูดคำนี้กับจันวิภาได้ เขาครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายแล้วเขาเลือกที่จะยอมประนีประนอม “งั้นก็โอเค แต่ว่าผมจะไปกับคุณ คุณเป็นผู้หญิงไปคนเดียวไม่ปลอดภัย ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าเด็กจะคลอด!” จันวิภารู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอมองสุพจน์อย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วเอ่ยอย่างลังเล “คุณจะไปต่างประเทศเป็นเพื่อนฉัน?” “ใช่!” สุพจน์ตอบกลับอย่างไม่คิด อึดใจหนึ่ง จันวิภามองสุพจน์ด้วยสายตายากที่จะเข้าใจ คิดไม่ถึงว่าชายคนนี้จะมีความรู้สึกลึกซึ้ง เขาเคยบอกว่าชอบเธอ เดิมทีจันวิภาไม่ค่อยเชื่อนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะชอบตนสุดหัวใจ แม้ว่าตนจะไม่สามารถอยู่กับเขาได้ แต่จันวิภาก็รู้สึกซาบซึ้งในความหวังดีของสุพจน์ ยังไงผู้หญิงไปต่างประเทศตัวคนเดียวก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ พลันมองเขาด้วยความซาบซึ้งอย่างไม่เสแสร้งแล้วเอ่ยอย่างรีบร้อน “ขอบคุณนะคะ! ติดหนี้คุณแล้ว ฉันจะตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอนค่ะ!” ใครจะรู้ว่าหลังจากสุพจน์ได้ยินแล้วเพียงส่ายหัวไปมา ดวงตาจ้องมองจันวิภาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง พูดเสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูด “ผมไม่ต้องการคำขอบคุณ แต่ต้องการหัวใจของคุณและตัวคุณ!” “……” จันวิภาจ้องมองเขาอย่างพูดไม่ออก นายคนนี้กล้าที่จะพูดอย่างตรงไปตรงมา! แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้! หัวใจของเธอสะบักสะบอมจนไม่สามารถยอมรับชายใดได้อีกแล้ว! จันวิภารู้สึกถึงสายตาอันร้อนแรงของสุพจน์ รู้สึกหน้าร้อนนิดหน่อย เร่งรีบทานอาหารจนเสร็จจึงหาเหตุผลขอตัวออกมา “ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ขอกลับไปก่อนนะคะ มื้อเย็นคุณค่อยเรียกฉันอีกทีแล้วกันค่ะ” หลังจากจันวิภาขอตัวออกมา ลูกน้องของสุพจน์จึงค่อยก้าวมาข้างหน้าอย่างประหลาดใจแล้วพูดกับเขาว่า “ลูกพี่ครับ การตัดสินใจนี้ไม่ค่อยเหมาะสมนัก......พวกเราเตรียมกำลังคนไว้มากขนาดนี้กว่าจะจัดการสุมิตรกับถิ่นลับของมัน ตอนนี้แผนเพิ่งจะเริ่มดำเนินการ สุมิตรมันประสบอุบัติเหตุแล้ว นี่เป็นโอกาสที่จะได้ควบตะวันออกเฉียงใต้ทั้งหมด ถ้าลูกพี่ไปต่างประเทศ แผนจะเป็นอย่างไรต่อครับ?” สุพจน์โบกมือให้สัญญาณว่าไม่อยากกล่าวอะไรอีก เขาเข้าใจที่ลูกน้องพูดทั้งหมด เพียงแค่จ้องมองไปทางที่จันวิภาเดินออกไป เขาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “แผนทั้งหมดก็หยุดไว้ชั่วคราว รอฉันกลับมาค่อยคุย” “คือว่าเจ้านายครับ......” ลูกน้องยังอยากพูดอะไรอีกสักหน่อยแต่ก็ถูกสุพจน์โบกมือให้หยุด จึงทำได้เพียงขานรับ ในใจกลับคิดว่าลูกพี่ชอบผู้หญิงคนนั้นมากสินะ ไม่อย่างนั้นไม่ทิ้งแผนการที่วางไว้มาเนิ่นนานเพื่อเธอหรอก …… ประสิทธิภาพในการทำงานของสุพจน์นั้นรวดเร็วมาก วันที่สองก็จัดการงานในมือทั้งหมดจนเสร็จ แถมจองตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาแล้ว บนเครื่องบิน สุพจน์มองจันวิภาอย่างเหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะปลอบเธอ “คุณเสียดายตอนนี้ยังทันนะ” ได้ยินดังนั้นจันวิภาจึงเงยใบหน้าเล็กขึ้นมาอย่างเย็นชา กล่าวด้วยใบหน้าดื้อรั้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันตัดสินใจแล้วจะไม่มีทางเสียดายทีหลังค่ะ” สุพจน์พยักหน้ายิ้ม ไม่นานนักเขากับจันวิภาก็ก้าวขาขึ้นเครื่องบินไปอเมริกา แต่หลังจากจันวิภาขึ้นเครื่องบิน ความรู้สึกไม่สบายใจที่อัดแน่นอยู่ในใจยังไม่หายไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เห็นๆอยู่ว่าผ่านมาหนึ่งวันแล้ว ลางสังหรณ์ก็ยังไม่สลายหายไป เธอเป็นอะไรกันแน่?! ขณะที่เครื่องบินยังไม่บินขึ้น แต่ในใจเธอกลับยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่สบายใจ รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก สุพจน์เห็นสีหน้าของจันวิภาที่ยิ่งดูยิ่งซีดเซียว เคลื่อนตัวไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง “จันวิภา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? มีอะไรร้ายแรงไหม? ” จันวิภากุมหน้าอกพลางรีบโบกไม้โบกมือแล้วขมวดคิ้วยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรค่ะ อาจจะเมาเครื่องบินมั้งคะ พักสักหน่อยน่าจะดีขึ้น” เห็นจันวิภาพูดอย่างนี้แล้วสุพจน์ทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างจำใจก่อนพูด “โอเค คุณมีอะไรก็บอกผมนะ” ณ โรงพยาบาล ธนภาคยืนกระสับกระส่ายหน้าห้องผ่าตัดพลางเดินไปมาไม่หยุด และสุมิตรถูกช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัดหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ด้านคุณหมอก็เข้ามาเรื่อยๆ สุมิตรกำลังจะตาย ได้ความว่าจะช่วยอย่างสุดความสามารถ ธนภาคก็รู้สึกร้อนใจแล้วจริงๆ “สุมิตร นายจะต้องดีขึ้น” ธนภาคขมวดคิ้วพูด ถึงตอนนี้ ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดขึ้นในที่สุด คุณหมอเดินออกมา บอกธนภาคด้วยสีหน้าเสียใจ “คุณธนภาค เสียใจด้วยครับ คนไข้หยุดหายใจแล้ว หมอช่วยชีวิตไว้ไม่ได้” “ว่าไงนะ?!” เพียงอึดใจเดียว ธนภาคตกใจเกินกว่าจะตอบสนอง เป็นไปได้อย่างไร?! คนที่วาสนาดีอย่างสุมิตรเนี่ยนะจะตายง่ายๆแบบนี้?! คุณหมอรู้ว่าเขาไม่มีทางยอมรับความจริงได้ ทำได้เพียงตบบ่าอย่างจำใจก่อนกล่าวปลอบใจเขา “คนตายแล้วไม่อาจฟื้นคืน อย่าเสียใจไปเลยครับ” “เป็นไปไม่ได้!” ธนภาคทั้งเศร้าทั้งโกรธ เขารีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องผ่าตัด เห็นร่างสุมิตรบนเตียงผู้ป่วยก็พลันคำรามใส่ “สุมิตร! นายตายไม่ได้นะ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าจันวิภาหนีไปแล้ว เธอทิ้งนายไปแล้ว ถ้ายังรักเธอ ถ้าแกไม่ฟื้นขึ้นมา เธอจะหอบลูกนายหนีไปตลอดกาล นายต้องฟื้นขึ้นมา ต้องไปเอาเธอกลับมา ไปตามเธอกลับมา!” หลังสิ้นเสียงธนภาคไม่นาน นิ้วมือสุมิตรก็ขยับเล็กน้อย แม้จะขยับเพียงเล็กน้อย แต่คุณหมอข้างกายเห็นแล้ว ขณะเดียวกันก็พบว่าหัวใจสุมิตรกลับมาเต้นอีกครั้ง! คุณหมอดึงธนภาคออกไปในทันที รีบเร่งเรียกพยาบาลเข้ามาทำการผ่าตัดต่อ พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องปาฏิหาริย์ในวงการแพทย์! ทุกคนดูคึกคักอย่างมาก ลืมแม้กระทั่งความเหน็ดเหนื่อยที่ต่อสู้ดิ้นรนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม เริ่มการผ่าตัดอีกครั้งด้วยเจตนารมณ์อันแรงกล้า ส่วนทางด้านสนามบิน ถึงแม้จะมีความไม่สบายใจที่ยากจะอธิบาย แต่จันวิภาก็ยังดึงดันที่จะจากมา เครื่องบินกำลังบินขึ้นแล้ว...... วินาทีสุดท้ายที่จากแผ่นดินผืนนี้ จ้องมองท้องฟ้า ไม่รู้ว่าทำไม จันวิภาพลันนึกถึงวันที่ได้รู้จักสุมิตรเป็นครั้งแรกในโรงแรม ชายหญิงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สุดท้ายกลับถูกวางยาโดยไม่คาดคิดเลยได้มีคืนวิเศษร่วมกัน...... จันวิภาคิดว่าถ้าต่อมาเรื่องที่เกิดไม่ได้ถูกจัดฉาก ถ้าสุมิตรไม่ได้เกลียดแม่เธอ ก็คงไม่เกลียดเธอ ก็คงไม่ทำให้เธอขายหน้าและเข้าใจเธอผิดหรอก พ่อเธอก็คงไม่ตาย พี่นราวิชญ์ก็คงไม่...... แต่ว่าโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้าหรอก โชคชะตาคือเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ มองลงมายังเมืองนี้ จันวิภาลูบคลำที่ท้อง คิดในใจเงียบๆอย่างอดไม่ได้ ลาก่อน สุมิตร! ฉันจะดูแลลูกเราให้ดีเอง! ณ เวลานี้ จันวิภาก็ยังไม่รู้ว่าสักวันหนึ่ง เธอจะถูกลูกในท้องตนขายให้กับสุมิตร!