ตอนที่ 145 ผมคือลูกในไส้ของคุณ

ต๭นที่ 145 ผมคือลูกในไส้ของคุณ สุมิตรสังเกตเห็นนิเวศน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็รู้ว่าเขาไม่พอใจกับอาหารที่เลขานุการนำมาให้ อาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพอย่างเคเอฟซี ปกติเขาไม่ค่อยได้แตะอยู่แล้ว เลขานุการผู้ไม่ได้ระมัดระวังมากพอ ภายนอกเขาดูเป็นเจ้านายที่ไม่เจ้ากี้เจ้าการ สุมิตรแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแล้วตำหนิเลขานุการที่ละเลยหน้าที่ทันที “นี่เธอเอาของพวกนี้มาทำไม สั่งข้าวมันยากนักหรือไง?” ตั้งแต่เลขาทำงานที่บริษัทมาไม่เคยโดนสุมิตรตำหนิมาก่อน คำตำหนิที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอหวาดกลัวจนหน้าซีด ไม่เข้าใจว่าทำไมสุมิตรถึงโกรธ หรือเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าเด็กคนนี้ เธอตอบกลับด้วยสีหน้ากระสับกระส่าย “ขออภัยค่ะท่านประธาน ดิฉันจะเอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ค่ะ!” ขณะพูดก็ยกถังเคเอฟซีชุดแฟมิลีมีลออกมาจากห้องทำงาน ภายในใจแน่ใจอยู่อย่างหนึ่งคือเด็กชายคนนี้ต้องสำคัญกับท่านประธานแน่นอน! ไม่อย่างนั้นเขาไม่ตำหนิเธอกับเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ เมื่อเลขาเดินออกไป นิเวศน์ก็ค่อยๆกระโดดลงมุ่งไปทางโต๊ะทำงานของสุมิตร ยันมือเล็กไว้บนโต๊ะ แล้วมองสุมิตรด้วยท่าทางสำรวจ นิเวศน์เคลื่อนตัวเข้าใกล้สุมิตรถึงได้เห็นดวงตาเขาอย่างชัดเจน ดวงตาคู่นี้ยิ่งดูยิ่งคุ้น อย่างกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…… สุมิตรนึกถึงตัวเองตอนตื่นนอนเมื่อเช้าที่กระจกพลันมองนิเวศน์อย่างเข้าใจถ่องแท้ ดวงหน้าเอ่ยอย่างตกใจ “เธอคือ……” ดวงตาคู่นี้ ไม่ใช่ว่าเห็นตัวเองในกระจกหรอกหรือ! เด็กคนนี้คือใครกันแน่ นึกไม่ถึงเลยว่าดวงตาจะเหมือนของเขาอย่างกับแกะ เหมือนมาก เหมือนเกินไปแล้ว! ไม่เพียงแต่ดวงตาเท่านั้นแต่ลักษณะโครงคิ้วก็เหมือนด้วย แต่ทว่าคล้ายกับเขาเพียงแค่ดวงตาเท่านั้น ใบหน้าเปล่งปลั่งนี้สุมิตรรู้สึกไม่คุ้นเลย ได้เห็นท่าทางของพ่อตนที่เผยออกมาอย่างรอคอย นิเวศน์ฉีกยิ้มกว้างพลางพูดเสียงหวาน “ผมชื่อนิเวศน์ เป็นลูกชายคุณครับ!” สุมิตรเมื่อได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหลุดขำเล็กน้อย พูดกับนิเวศน์อย่างไม่ยี่หระ “ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ ไม่คิดเลยว่าตัวเองมีลูกโตขนาดนี้แล้ว!” แล้วไม่กี่ปีมานี้เขาก็ไม่ได้เดทกับผู้หญิงคนไหนเลย ไม่ต้องพูดถึงความเป็นไปได้ที่ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนมาท้องกับเขา “คุณไม่เชื่อผมหรือครับ?” นิเวศน์จ้องเขม็งตาขวางด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป “ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย?” สุมิตรเอ่ยถามกลับเบาบาง “ผม……” นิเวศน์พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินพ่อเขาต่ำไป แต่ว่าไม่มีปัญหาเพราะก่อนมาเขาได้เตรียมการและคำพูดมาอย่างดี นิเวศน์ชี้ไปที่ดวงตาของตนแล้วพูดด้วยความมั่นใจ “ตาคู่นี้ คุณไม่คุ้นเลยหรือครับ?” “แค่ดวงตาเหมือนฉันมันไม่ได้พิสูจน์อะไรได้” สุมิตรแผ่มือออกพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เธอรู้ได้อย่างไรว่าเป็นลูกชายฉัน?” “คุณแม่ผมบอกครับ” นิเวศน์แผ่มือพลางไขว้ไว้ด้านหลังศีรษะ แล้วพูดด้วยสีหน้าจองหอง สุมิตรเลิกคิ้วเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว แม้ว่าเขาจะสนอกสนใจเด็กชายนามว่านิเวศน์ แต่คำพูดคำจาของนิเวศน์ยิ่งทำให้สนใจขึ้นไปอีก “แม่เธอคือใคร?” “แม่ผมก็คือภรรยาคุณไงครับ!” นิเวศน์ตอบกลับอย่างกำกวม “งั้นหรือ?” สำหรับเขาคำพูดของนิเวศน์ก็เหมือนเด็กเล่นซนธรรมดาคนหนึ่ง สุมิตรยกยิ้มบางๆพลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันไม่มีภรรยาหรอก มีเพียงคู่หมั้นคนหนึ่งเท่านั้น แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน” เจริญศรีคือคู่หมั้นที่หมั้นหมายกันเมื่อห้าปีก่อน แต่เขายังไม่ได้แต่งงานกับเธอ ช่วงนี้เธอก็เริ่มมาเร่งเขาให้แต่งงานกับเธอ “ไม่ครับ คุณมีภรรยา เธอชื่อจันวิภาซึ่งเป็นแม่ของผม!” นิเวศน์โต้กลับสุมิตรพลางยืนยันมือวางไว้บนโต๊ะ กล่าวพร้อมจ้องหน้าสุมิตรอย่างจริงจัง “จันวิภา?” ได้ยินคำพูดนิเวศน์ปุ๊ป สุมิตร็รู้สึกขำขึ้นมา ชื่อนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีลูกวัยขนาดนี้กับเธอ พลันกล่าวออกไป “โทษทีนะ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยแล้วฉันก็ไม่รู้จักเธอด้วย” ปฏิกิริยาของสุมิตรในสายตาของนิเวศน์นั้นกลายเป็นผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ยอมรับว่าตัวเองเคยมีลูกกับแม่เขา เมื่อครู่นิเวศน์รู้สึกดีกับเขา แต่เพราะประโยคที่เขาเอ่ยมาความรู้สึกก็พังทลายลง แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเนี่ยนะ เป็นลูกผู้ชายจริงๆหรือเปล่า?! “ลูกผู้ชายกล้าทำ ก็ต้องกล้ารับสิครับ ดูเหมือนว่าคุณจะลืมไปแล้วว่าหกปีก่อนเคยมีวันไนท์สแตนด์กับแม่ผมจนมีผมขึ้น คุณลืมวันพวกนั้นไปหมดแล้วหรือ?” นิเวศน์ตะโกนลั่นออกมาด้วยความโกรธ เมื่อนิเวศน์โกรธหน้าดำหน้าแดง คำพูดพวกนั้นของนิเวศน์ สุมิตรคิดว่าเป็นการก่อกวนของเด็กชายคนหนึ่งจึงหัวเราะไม่หยุด สุมิตรมองแก้มบู้บี้ของนิเวศน์ พลันเอื้อมมือไปบีบแก้มตามอำเภอใจ แอบชมในใจว่าสัมผัสเนียนนุ่มดี แต่ปากกลับพูดว่า “อย่าโกรธเลยนะ ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นที่เธอพูดถึงจริงๆ ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกปีก่อน สูญเสียความทรงจำบางส่วนไป หากมีคนที่เธอพูดขึ้นจริงๆ ก็คงมีนั่นแหละ” “คุณว่า……อะไรนะ?!” แก้มนิเวศน์ที่ถูกสุมิตรบีบอยู่นั้นทำให้เขาพูดไม่ชัดเจนนักเลยตีมือสุมิตรอย่างโกรธๆ ไม่พอใจที่ทำไมผู้ชายชอบมาบีบแก้มเขานัก เมื่อสุมิตรถูกนิเวศน์ตีเข้าที่มือ ใจพลันเต้นเป็นจังหวะ ใจลอยคิดราวกับว่าเคยมีใครสักคนตีเขาที่มือหลายครั้งนับไม่ถ้วน จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่ใส่ใจ เป็นใครกันแน่นะ…… ไม่ว่าสุมิตรจะนึกอย่างไรก็นึกหน้าคนคนนั้นไม่ออก หากเขาบังคับตัวเองให้นึกเรื่องเมื่อหกปีก่อน มันจะทำให้เขาปวดหัวอาจถึงขั้นเกิดอาการใจสั่น! ในใจสุมิตรคิดอย่างไรนิเวศน์ไม่อาจรู้ได้ ตอนนี้เขาโมโหมาก จะมีอะไรแย่ไปกว่าการได้พบว่าพ่อของตนเองเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ ที่สุมิตรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาก็สืบทราบตั้งแต่อยู่ที่อเมริกาแล้ว รวมถึงทราบเรื่องที่เขามีคู่หมั้นแล้วด้วย แต่ในเนื้อหาข่าวที่เขาสืบหาไม่ได้บอกว่าสุมิตรเสียความทรงจำ ตอนนี้มีเพียงความเป็นไปได้สองประการคือสุมิตรโกหกไม่ก็เนื้อหาในข่าวผิดพลาด ข่าวที่เขาได้มานั้นเป็นเรื่องเท็จ! ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหนก็ไม่อาจลบความไม่พอใจภายในใจของนิเวศน์ได้ หากว่าสูญเสียความทรงจำจริง ทำไมหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่คิดถึงแม่เขาเลย ไม่รักแม่เขาแล้วหรือ? นิเวศน์ผู้น่ารักกระโดดลงมาจากเก้าอี้ พูดกับสุมิตรอย่างตรงไปตรงมาว่า “จันวิภาคือภรรยาของคุณจริงๆครับ หากคุณไม่เชื่อ ผมขอเวลาก่อน ผมจะทำให้คุณเชื่อเอง”