ตอนที่ 146 เด็กน้อยผู้น่ารักระเบิดอารมณ์

ต๭นที่ 146 เด็กน้อยผู้น่ารักระเบิดอารมณ์ สุมิตรห้ามใจไม่ให้นึกถึงเรื่องราวเมื่อหกปีก่อน เพราะมันมีแต่ทำให้เขายิ่งปวดหัว ฟังนิเวศน์พูดแล้วได้แต่ยกยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “งั้นฉันบอกเธอไว้เลยว่าฉันยังไม่มีภรรยา ถ้าฉันแต่งงานเมื่อไหร่ฉันจะบอกเธออย่างแน่นอน” “คุณคอยดูนะ! ฮึ่ม!” นิเวศน์กระทืบเท้าแล้วออกจากห้องไปอย่างโกรธเคือง เลขานุการที่กำลังนำอาหารที่สั่งเข้ามาพอดี เห็นนิเวศน์ที่กำลังกริ้วโกรธเดินออกไป มองสุมิตรอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วมองนิเวศน์ที่เดินออกไป ขณะที่มือก็ถือกล่องข้าวไว้ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี สุมิตรโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้เธอออกไป “ได้ค่ะ ท่านประธาน” หลังจากเลขานุการปิดประตูออกไป ภายในห้องก็เงียบสงบเหมือนเดิม สุมิตรมองไปทางเก้าอี้ที่นิเวศน์นั่งเมื่อครู่ด้วยแววตาเหม่อลอย ที่จริงแล้วในสายตาของสุมิตรคำพูดของนิเวศน์เป็นเพียงเรื่องขำขัน สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมากที่สุดก็คือดวงตาของนิเวศน์ที่คล้ายคลึงกับเขา เป็นไปได้ไหมที่เด็กคนนั้นจะพูดเรื่องจริงทั้งหมดว่าเขากับผู้หญิงที่ชื่อจันวิภาจะมีวันไนท์สแตนด์กันจนมีลูกชายชื่อนิเวศน์?! แต่ว่าความทรงจำเมื่อหกปีก่อนเขาจำไม่ได้จริงๆ ครั้งหนึ่งคุณหมอเคยเตือนเขาว่าอย่าฝืนการคืนความจำมากนัก ค่อยๆปล่อยไปตามธรรมชาติเดี๋ยวความจำก็กลับมา หกปีผ่านไปแล้วความจำช่วงนั้นก็ยังจำไม่ได้ และเคยถามธนภาคเพื่อนรักตน มันก็บอกว่าชีวิตช่วงที่ผ่านมาไม่ได้เกิดอะไรสลักสำคัญมากนัก สุมิตรจึงค่อยๆไม่ใส่ใจมัน ปล่อยให้ความทรงจำหายปลิวไปตามลม แต่วันนี้อยู่ดีๆก็มีเด็กชายคนหนึ่งมาบอกว่าเป็นลูกชายตน ทำให้เขาเริ่มมีความสนใจความทรงจำที่หายไปหน่อยๆแล้ว จันวิภา……ใครคือจันวิภากันแน่? นิเวศน์ที่เดินออกมาจากห้องทำงานของสุมิตรด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะกำลังโมโหอยู่เลยไม่ได้สังเกตคนที่เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาเลย คนที่เดินมาก็ก้มหน้ากมตาดูเอกสารก็ไม่ได้ใส่ใจว่ามีเด็กชายคนหนึ่งเดินอยู่ภายในบริษัท สองคนจึงบังเอิญเดินชนกัน “นี่คุณ!” นิเวศน์เงยหน้ามองชายที่เดินไม่ดูตามาตาเรือ อยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ตระหนักขึ้นได้ว่าก็เป็นความผิดตนเหมือนกัน หากไปจู้จี้จุกจิกอาจจะเป็นการเสียมารยาท นิเวศน์เลยหมุนตัวกลับออกมาทันที “อ้าว หนู……รอเดี๋ยวสิ!” ธนภาคตะโกนเรียกเด็กชายที่เพิ่งชนเขา เมื่อเขาก้มหน้ามองลงมาก็ตกตะลึงอย่างมาก โครงหน้าเด็กชายคนนี้คล้ายกับจันวิภามาก! แก้ม จมูกและริมฝีปากคล้ายจันวิภา ดวงตาคล้ายสุมิตร นี่มัน…… ธนภาคตะลึงเพียงชั่วครู่ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขางุนงงว่าทำไมเด็กชายมาเพียงคนเดียว รีบดึงตัวนิเวศน์ที่กำลังเดินจากไป นิเวศน์ที่อารมณ์เสียอยู่อยู่ๆก็ถูกคนดึงไป จึงขมวดคิ้วแน่นพลางกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “คุณอาคือใครอ่ะครับ?” สายตาที่เหลือบมองเขานี้ยิ่งคล้ายกับสุมิตร รวมกันระหว่างดวงตาเสน่ห์น่าดึงดูดของสุมิตรกับโหนกแก้มของจันวิภา ไม่เกิดความอึดอัดเลยสักนิด กลับรู้สึกแปลกใจปนดีใจ ความแตกต่างที่งดงามนี้ ทั้งร่างของนิเวศน์ได้สะท้อนออกมาอย่างชัดเจน ธนภาครู้สึกสับสนอย่างหาเปรียบไม่ได้ หกปีมาแล้วที่ไม่ได้ยินข่าวจากจันวิภา อยู่ดีๆวันนี้ก็มีเด็กชายที่หน้าคล้ายกับเธอและสุมิตร จันวิภา สุดท้ายเธอก็กลับมา?! ธนภาคกดความตื่นเต้นเอาไว้ เขาย่อตัวลงมามองนิเวศน์อย่างใจดีพลางยิ้มอย่างรักใคร่ “หนุ่มน้อย ทำไมอยู่ที่นี่คนเดียว แม่หนูล่ะ?” นิเวศน์เคยติดต่อกับอาสุพจน์ที่อเมริกามาก่อนแต่ไม่เคยคบค้าสมาคมกับชายคนอื่น เมื่อเผชิญหน้ากับความใจดีของธนภาคก็นิ่งไปแล้วตอบกลับอย่างไม่รู้ตัว “แม่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ” “แล้วแม่หนูอยู่ที่ไหน?” ธนภาคแกล้งปฏิบัติต่อเด็กชายด้านหน้าเหมือนกับเด็กทั่วไป แต่ว่านิเวศน์นั้นไม่ใช่เด็กธรรมดา เมื่อได้ยินธนภาคพูดในใจก็เริ่มรู้สึกระแวงขึ้นมาจึงฉาบหน้าด้วยความใสซื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงหน่อมแน้ม “แม่ผมบอกให้รอเดี๋ยวจะมารับ คุณลงคือใครครับ?” จันวิภากลับมาแล้วจริงๆ! ใจธนภาคเต้นแรงขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตื่นเต้นขนาดนี้ อาจจะเพราะว่าได้เจอคนเมื่อหกปีก่อนที่ใช้เวลาใช้แรงกายไปอย่างมากในการตามหาบัดนี้เจอแล้วจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เขาแสดงท่าทางแลปกใจปนดีใจอย่างปิดไม่มิด ธนภาคยิ้มกล่าวอย่างดีใจ “ฉันน่ะคือเพื่อนรักของแม่หนูชื่อธนภาค เรียกอาธนภาคก็ได้” “อาธนภาค?” นิเวศน์นึกบทสนทนาที่เคยคุยกับแม่ตนที่เคยพูดถึงแค่พ่อกับน้าพัชรีเท่านั้น ไม่เคยเอ่ยถึงเพื่อนที่อยู่ที่นี่เลย นิเวศน์ยังคงเอ่ยถามอย่างใสซื่อแม้ภายในใจจะยังหวาดระแวง “อาธนภาครู้ว่าแม่ผมคือใครหรือครับ?” “รู้สิ จะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ” ธนภาคดีใจเสียจนอุ้มนิเวศน์ขึ้นมาหมุนหนึ่งรอบพลางยิ้ม “แม่หนูก็คือจันวิภา ฉันเป็นเพื่อนรักของเธอ” ธนภาคทำให้นิเวศน์ทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินชื่อแม่ตน รวมถึงถูกอุ้มขึ้นมาด้วยท่าทางสนิทสนม นอกจากอาสุพจน์ก็ไม่เคยมีใครทำกับเขาเช่นนี้มาก่อน การกระทำของธนภาคทำให้นิเวศน์ไว้วางใจ นิเวศน์ยิ้มหวานพลางพูดอย่างดีใจว่า “อาธนภาค อาคือเพื่อนรักแม่ผมนี่เอง” “อื้ม! ใช่แล้ว!” ธนภาคเงยหน้ายิ้มกับนิเวศน์ ตอนที่กำลังวางนิเวศน์ลงมาท้องนิเวศน์ก็ร้องดังขึ้นมาทันที เสียงร้องดัง “โครกคราก” ทำให้บรรยากาศเมื่อกี้กลายเป็นอึดอัดทันที นิเวศน์จึงพูดกับธนภาคอย่างเขินๆ“อาธนภาค……ขอโทษทีครับ ผมเพิ่งลงจากเครื่องตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย” “ฮ่าๆๆ……ไม่เป็นไร อาธนภาคจะพาหนูไปหาอะไรทานเอง” ธนภาคหัวเราะอย่างสบายๆ เขาเหน็บเอกสารไว้ข้างกาย แม้งานก็ไม่สำคัญแล้วตอนนี้ ตอนแรกที่อยากจะวางนิเวศน์ลงพื้น กลับอุ้มขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้อุ้มไว้ที่อกแล้วเดินไปที่ลิฟต์อย่างอารมณ์ดีก่อนถามนิเวศน์ “หนูอยากทานอะไร เดี๋ยวอาเลี้ยงเอง!” ความจริงใจของธนภาคทำให้นิเวศน์ประทับใจ ตอนนี้เชื่อแล้วว่าธนภาคคือเพื่อนรักแม่ตน หากไม่ใช่เพื่อนรักก็คงไม่ดีกับเขาเพียงนี้ คิดไปครู่หนึ่งก่อนเจ้าสิงโตจะอ้าปากตอบ “อืม……ผมมาจีนครั้งแรก อยากทานของที่อร่อยที่สุดแล้วก็แพงที่สุดครับ!” “ฮ่าๆๆ! ได้!” ธนภาคหัวเราะยกใหญ่ทันที ไม่แปลกที่เป็นลูกชายจันวิภา น่าสนใจเหมือนเธอเลยล่ะ