ตอนที่ 148 คู่หมั้นของสุมิตร

ต๭นที่ 148 คู่หมั้นของสุมิตร เจริญศรีเดินอ้อยอิ่งมายังประตูห้องทำงานของสุมิตร เมื่อเดินผ่านเคาเตอร์เลขานุการ เธอชายตาเหลือบมอง หลังจากได้รับสัญญาณของเลขาโดยการพยักหน้า เธอถึงเปิดประตูห้องทำงานประธานสุมิตรเข้าไป “สุมิตรคะ……” เจริญศรีปิดประตูลงเบาๆหลังจากเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางรู้สึกผิดพลางถามอย่างระมัดระวัง “สุมิตรคะ ฉันรบกวนคุณหรือเปล่าคะ?” สุมิตรเบนหน้าออกมาจากคอมพิวเตอร์เหลือบมองเจริญศรี จากนั้นก็หันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ โดยไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมาพลางเอ่ยถามเสียงเรียบ “มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?” เมื่อเห็นท่าทางไร้ปฏิกิริยาตอบสนองของสุมิตร เจริญศรีจึงเดินเข้ามาจากหน้าประตูมายังหน้าโต๊ะทำงานพลางถามเสียงเข้ม “สุมิตรคะ ฉันได้ยินมาว่ามีเด็กชายคนหนึ่งมาหาคุณวันนี้ แถมยังบอกว่าเป็นลูกชายของคุณ เรื่องจริงหรือเปล่าคะ?” สุมิตรขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจ้องเจริญศรีอย่างบึ้งตึงแล้วถามด้วยโทนเสียงไม่พอใจ “คุณได้ยินใครพูดมา?” เรื่องที่นิเวศน์มาหาเขาวันนี้น้อยคนนักที่จะรู้ แล้วเขาได้พูดไปแล้วว่าห้ามนำเรื่องนี้ไปเปล่าประกาศ นี่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง เจริญศรีก็ได้รับข่าวพลันรีบมาหา นี่มันหมายความว่าอย่างไร? นึกถึงเรื่องส่วนตัวตนถูกสอดแนม สุมิตรก็รู้สึกไม่พอใจ “คือว่า……” เจริญศรีตกใจสีหน้าเปลี่ยน เธอรีบมาเมื่อได้รับข่าวโดยไม่ทันได้คิดเรื่องนี้มาก่อน ตอนนี้เมื่อโดนสุมิตรตำหนิก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ใคร่ครวญเพียงครู่เดียวเจริญศรีรู้สึกว่าเรื่องพวกนั้นช่างมันไปเสียก่อน เรื่องที่เขากังวลนั้นสำคัญกว่ามาก จึงโพล่งปากออกไปโดยไม่คิด “แน่นอนว่ามีคนบอกฉัน สุมิตรคะ ตอบฉันสิคะว่าเรื่องนี้มันเป็นความจริงหรือเปล่า? หรือมีผู้หญิงคนไหนมันกุเรื่องเด็กขึ้นมาเพื่อจับคุณ?” แถมเธอยังได้ยินอีกว่าเด็กชายคนนั้นมีดวงตาคล้ายกับดวงตาสุมิตรอย่างกับแกะ! เจริญศรีจึงกังวลอย่างมาก เทแม้กระทั่งนัดสำคัญแล้วรีบตรงดิ่งมาที่นี่ เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรไม่เพียงแต่ไม่ฟังคำพูดของเจริญศรี แต่กลับขมวดคิ้วหนักขึ้นพลางจ้องมองเจริญศรีอย่างไม่พอใจแล้วกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “นี่คุณสอดแนมผมหรือ?” พฤติกรรมของเจริญศรีนั้นล้ำเส้นของเขาไปแล้ว “เอ่อ” เจริญศรีใบหน้าซีดเซียวพลางกรอกตาอย่างประหม่า มองไปรอบๆโดยไม่กล้าสบตาสุมิตรพร้อมพูดอย่างกำกวมว่า “สุมิตรนี่คุณพูดเรื่องอะไรกัน? เรากำลังพูดเรื่องเด็กคนนั้นอยู่นะ……” ปฏิกิริยาของเจริญศรีนั้นพิสูจน์ว่าสุมิตรนั้นเดาถูก เขาแสดงสีหน้าผิดหวังพลางเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เจริญศรี ผมให้เกียรติที่คุณเป็นคู่หมั้นผม อนุญาตให้คุณเดินไปเดินมาในบริษัทผมได้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะให้คนมาสอดแนมผม คุณกล้ามากนะ!” ยืนขึ้นมาพูดพลางสบตาเจริญศรีก่อนพูดอย่างขุ่นเคือง “เจริญศรี! นี่มันที่ทำงานนะ ไม่ใช่ที่คุยเรื่องรักๆใคร่ๆ! ใครที่คุณสั่งให้สอดแนมผม?!” การกระทำของเจริญศรีนั้นได้ล้ำเส้นเขาอย่างมาก เรื่องที่สั่งให้พนักงานเรียกเธอว่าภรรยาท่านประธานเขาก็หลับหูหลับตาทำเป็นไม่รู้ ถึงอย่างไรท้ายที่สุดเราสองคนก็ต้องแต่งงานกัน เหลือแค่กำหนดเวลาแต่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลับถูกเจริญศรีสอดแนม เขาโกรธมากที่ไม่มีความเป็นส่วนตัว ยิ่งไปกว่านั้นนี่มันที่ทำงานไม่ใช่ที่คุยเรื่องรักใคร่! ไม่ใช่ว่าอยู่ที่บ้านเขาก็ถูกสอดแนมด้วยหรือ ความโกรธของสุมิตรทำให้เจริญศรีหวาดกลัว เขาสองคนคบกันมานมนาน เป็นครั้งแรกที่สุมิตรโกรธเขาขนาดนี้ เป็นเพราะความกังวลอย่างไร้สติของตัวเอง โดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง จึงเป็นเช่นนี้ เจริญศรีหวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา หยาดน้ำตาไหลข้างแก้มเปรอะเปื้อนเครื่องสำอางค์ ส่ายหน้าด้วยความรู้สึกผิดพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “สุมิตรคะ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันสาบานว่าฉันจะไม่ทำมันอีก ให้อภัยฉันเถอะนะคะ......” ไม่รอให้สุมิตรได้เอ่ยอะไร เธอก็ยอมรับความผิดตน หยาดน้ำตาไหลพรากราวกับรู้สึกผิดเสียเต็มประดา บอกได้เลยว่ามารยาของเจริญศรีนั้นได้ผล เห็นเช่นนี้แล้วสุมิตรก็ไม่กล้าเอ่ยคำพูดบั่นทอนจิตใจออกมาอีก เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แต่น้ำเสียงยังมีความขุ่นเคืองอยู่ “ช่างเถอะ อย่าร้องไห้เลย ไล่คนที่มาสอดแนมผมออกซะ ผมก็ไม่อะไรแล้ว” ได้ยินเช่นนั้นแล้วเจริญศรีก็มองสุมิตรใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา ดวงหน้าอ่อนเยาว์เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “แล้ว......แล้วเด็กคนที่ฉันเพิ่งถามล่ะคะ เด็กคนนั้นน่ะ……” “ผมก็ไม่รู้จักเขา” สุมิตรกลับไปนั่งลงบนโต๊ะด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ใช้มือซ้ายเคาะบนโต๊ะพลางกล่าว “รีบวิ่งมาถามเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้น อาจจะจำคนผิดล่ะมั้ง นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาใส่ใจ” เจตนารมณ์อันแรงกล้าของสุมิตรทำให้เจริญศรีไม่กล้าถามต่อ เพราะเธอทราบว่าหากตนถามอีกครั้ง สุมิตรจะต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ เธอไม่อยากทำให้ความรู้สึกดีๆของเราสองต้องหายไป ตอนนี้เจริญศรีทำได้เพียงพยักหน้าเชื่อฟัง หยุดร้องไห้พลางยิ้มกว้างเอ่ย “อืม ฉันทราบแล้ว ฉันจะไม่ทำพลาดอย่างวันนี้อีก......เออใช่ สุมิตรคะ คุณทานอาหารกลางวันหรือยังคะ พวกเราไปทานอาหารกลางวันกันเถอะค่ะ” “ไม่ได้หรอกครับ” สุมิตรหันกลับไปมองที่จอคอมพิวเตอร์ มือเคาะที่แป้นพิมพ์พลางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ผมยังงานยุ่ง ถ้าคุณหิวก็ไปทานก่อนเถอะครับ” “…อื้ม!” เจริญศรีพยักหน้าอย่างผิดหวัง ในใจพลางบ่นแม้ฉาบหน้าด้วยความเชื่อฟัง นี่มันกี่ครั้งแล้ว ทุกครั้งที่เธออยากจะนัดรับประทานอาหารกับสุมิตรล้วนแต่ถูกปฏิเสธ มันก็ใช่ที่เขาสองคนเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน แต่ความจริงแล้วแม้นิยามคำว่าเพื่อนยังไม่ได้เลย เพื่อนกันธรรมดาอยากนัดกันไปข้างนอกยังไม่ยากขนาดนี้เลย หันกลับมามองที่สุมิตรที่เป็นคู่หมั้นกลับมีข้ออ้างเหตุผลหลายประการ…… เขาทั้งสองหมั้นหมายกันมาห้าปีแล้ว สุมิตรไม่เคยแสดงความปรารถนากับเธอเลย ใกล้ชิดกันถึงขนาดนี้ บางครั้งเจริญศรีก็คิดว่าสุมิตรนั้นไม่ชอบตนหรืออย่างไร ไม่อย่างนั้นทำไมไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย เจริญศรีเข้าใจดีว่าการหมั้นหมายเขาทั้งสองทั้งหมดทำไปเพื่อความสัมพันธ์ด้านธุรกิจ หากพ่อเธอไม่ได้เห็นความสามามารถของเขา เธอคงไม่แต่งงานกับสุมิตรหรอก