ตอนที่ 149 การเปลี่ยนแปลงของสุมิตร

ต๭นที่ 149 การเปลี่ยนแปลงของสุมิตร แต่ว่าเธอกับสุมิตรรู้จักกันมาได้ห้าปีแล้ว ในห้าปีนี้ เธอใช้แรงกายแรงใจก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ เขาสองคนมีท่าทางเมินเฉย เรียบง่ายอย่างธรรมดาปกติ เวลาผ่านไปนานแล้ว เจริญศรีเกิดความสงสัยว่าการตอบสนองสิ่งเร้าของเขาปกติหรือไม่...... เจริญศรีนั่งอย่างเหม่อลอย มองเห็นสุมิตรที่ยังไม่สนใจเธอ จึงออกมาจากห้องทำงาน แต่ไม่คิดว่าตอนที่กำลังเปิดประตู หน้าประตูมีร่างคนล้มเข้ามาพอดี เจริญศรีนิ่งไปพักหนึ่ง มีคนล้มทับร่างเธอ เธอจึงกรีดร้องเสียงดัง “นี่เธอ?” เจริญศรีเลิกคิ้วขึ้น นี่มันเลขานุการที่ควรจะนั่งตรงเคาเตอร์นี่ ทำไมมาอยู่หน้าประตูได้ หรือว่าแอบฟังอยู่หน้าประตู?! เดาจุดประสงคของยัยเลขา เจริญศรีหันหน้าไปพลางถาม “นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้?” “คือว่า……ฉัน.……” เลขานุการตัวแข็งนิ่ง เจริญศรีทำเธอกลัวจนไม่รู้จะพูดอะไรดี หางตาเหลือบมองไปที่สุมิตรพบว่าเขาทำงานอยู่หน้าคอมโดยไม่ได้แสดงท่าทางอะไร ไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ “ว่าไง? เธออะไร? พูดให้ชัดเจนนะไม่งั้นฉันไม่ให้อภัยเธอแน่!” เจริญศรีด่าว่าเลขานุการอย่างโกรธเคือง ความโกรธที่โดนสุมิตรตำหนิมาเมื่อครู่เอามาลงที่เลขานุการทั้งหมด เห็นว่าสุมิตรยังไม่สนใจตนทางด้านนี้ เลขานุการจึงกัดปากล่างพูดไม่ทันเจริญศรีที่กำลังด่าเธออยู่ “เธอมองอะไร? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือ?” เรื่องที่ยัยบ้านี่อยากจะได้สุมิตรจนตัวสั่นช่างมันไปก่อน ประเด็นสำคัญคือยังกล้ามาแอบดูสุมิตรอีก ไม่เห็นหัวเธอที่เป็นคู่หมั้นนี่เลย หากว่าสุมิตรไม่ได้อยู่ที่นี่ล่ะก็เธออยากจะตบยัยนี้สักที เลขานุการรู้สึกไม่ปลอดภัย ตอนนี้ถูกเจริญศรีด่าว่ายิ่งไม่พอใจ เธอจ้องเจริญศรีด้วยท่าทางหาเรื่อง “คุณมาด่าฉันทำไมคะ คุณไม่ใช่หรือคะที่จะสั่งให้ฉันนำเรื่องที่ว่าคุณสุมิตรติดต่อกับใครบ้างให้คุณรู้ คุณเลยให้ฉันอยู่ใกล้ๆคุณสุมิตร ว่าอย่างไรคะ คุณจะกลับคำหรือคะ?” แน่นอนว่าเมื่อครู่เธอแอบฟังบทสนทนาด้านใน แล้วรู้อีกว่าเธอทะเลาะกับสุมิตรเพราะเรื่องสอดแนม และเธอนี่แหละคือคนที่เจริญศรีให้สอดแนม ตอนแรกเธอเกรงว่าจะไม่สามารถทำงานเลขาได้ต่อ ตอนนี้มองเจริญศรีที่กำลังด่าทอเธอ จะไม่ทนผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ตอนนี้เธอยากจะฉวยโอกาสที่สุมิตรอยู่ที่นี่ นำเอกสารไปวางไว้ที่โต๊ะ อย่างร้ายแรงเลยก็ถูกไล่ออก ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีเรื่องนี้ ผลลัพธ์เธอก็ล้วนเหมือนเดิม ถือโอกาสนี้มีความสุขสักวันหนึ่ง เธอก็ทนยัยผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกนั้นต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ปกติช่างกระแหนะกระแหนใจแคบน่ะไม่เป็นอะไร แต่พออยู่ต่อหน้าสุมิตรน่ะทำเป็นใจดี เธอน่ะไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้เอาเสียเลย! เมื่อได้ยินเลขาพูด เจริญศรีก็สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอกวาดสายตามองไปที่สุมิตรอย่างระแวง ดูเหมือนว่าจะเริ่มสนใจ จึงหันหน้ากลับพูดว่า “หุบปากไปเลย หุบปากเดี๋ยวนี้! ฉันสั่งให้แกสอดแนมตอนไหน มีหลักฐานหรือไง” “ฉันจะไม่มีหลักฐานได้ยังไง?” เลขาได้อดทนกับเจริญศรีมานานแล้ว เมื่อพูดออกมาพลางชูโทรศัพท์มือถือด้วยรอยยิ้มกว้าง “ให้ท่านประธานดูที่ฉันเพิ่งส่งข้อความให้คุณไหมคะ? อ้อ ยังมีก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ” “นี่แก!” เจริญศรีจ้องเขม็งเลขาด้วยความโกรธ ไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าจะถูกหักหลังโดยยัยเลขาหน้าห้อง โกรธจนอยากจะตบคน! เมื่อสถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้น สุมิตรจึงโพล่งออกมาด้วยความโมโห “ออกไปเดี๋ยวนี้ ทั้งสองคนเลย!” เสียงของสุมิตรดังผ่านออกไปด้านนอกทำให้สองคนที่ทะเลาะกันอยู่หยุดลง ทั้งสองมองเขาอย่างทำตัวไม่ถูก “ยังอยู่ทำไมอีก อย่าให้ฉันพูดซ้ำสอง!” ความโกรธของสุมิตรมาถึงขีดสุด หน้าดำหน้าแดงราวกลับจะระเบิดความโกรธออกมา เขากำลังทำงานอยู่กลับมีหญิงสองคนมาทะเลาะกันไม่รู้จักที่ไม่รู้จักทาง ไร้สาระสิ้นดี! สิ้นคำพูดของสุมิตร เจริญศรีกับเลขาก็รีบออกไปพลางปิดประตูอย่างนิ่มนวล เกรงว่าจะทำให้สุมิตรไม่พอใจอีก หลังจากเจริญศรีกับเลขาออกไป ห้องทำงานก็กลับมาเงียบในที่สุด สุมิตรสูดหายใจเข้าลึกๆ โทรศัพท์ภายในหาแผนกบุคคลให้หาเลขานุการคนใหม่ให้เขาหนึ่งคน …… ธนภาคพานิเวศน์กลับมาที่บ้าน พาไปหยุดยังหน้าประตูห้องหนึ่ง เปิดประตูเข้าไปพลางพูดอย่างรู้สึกผิด “นิเวศน์ โทษทีนะ เพราะมันกะทันหันมาก ฉันให้คนมาทำความสะอาดห้องนี้ไว้ไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม” เมื่อประตูเปิดขึ้น กำแพงสีฟ้า เตียงที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา มุมห้องเกลื่อนกลาดไปด้วยของเล่นหุ่นยนต์ต่างๆสำหรับเด็ก เมื่อเห็นภาพข้างหน้านิเวศน์ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ เขาได้ผ่านวัยที่ชอบของเล่นมาแล้ว ห้องนอนที่อเมริกาเขาคล้ายกับห้องผู้ใหญ่ เป็นห้องนอนธรรมดาเรียบๆ ไม่มีของเล่นพวกนี้ นิเวศน์พยายามไม่แสดงอะไรออกไป เขาเงยหน้ามองธนภาค แล้วพูดกับธนภาคด้วยใบหน้าใสซื่อว่า “ลุงธนภาคครับ ผมชอบเล่นคอมพิวเตอร์ มีคอมพิวเตอร์ให้ผมเล่นไหมครับ?” “นี่…เธอชอบเล่นคอมพิวเตอร์งั้นหรือ?” เขานึกว่าเด็กๆจะชอบเล่นของเล่นเสียอีก ไม่คิดว่าเขาจะชอบเล่นคอมพิวเตอร์ การเลี้ยงดูของจันวิภานี่ไม่เหมือนคนอื่นจริงๆ! “อืม ผมชอบเล่นคอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์เป็นของเล่นที่สนุกและน่าสนใจที่สุดในโลกเลยครับ” นิเวศน์พูดเจื้อยแจ้วด้วยใบหน้าใสซื่อ ธนภาคพยักหน้า คอมพิวเตอร์เป็นของเล่นที่มากอย่างหนึ่งเพราะมันมีระบบกว้างขวาง มีเกมส์เล็กๆ แถมยังหาข้อมูลได้ จันวิภาอาจจะเตรียมการเพื่อลูกชายตนซึ่งเป็นการใส่ใจที่ไม่เลว ธนภาคนำคอมพิวเตอร์ที่ห้องหนังสือตนมาให้นิเวศน์ที่ห้อง ก่อนออกจากห้องก็เตือนว่า “อย่าเล่นคอมพิวเตอร์นานเกินไปล่ะ ของพวกนี้มันมีคลื่นรังสีซึ่งมันไม่ดีต่อร่างกาย” นิเวศน์นึกอยากจะตอบกลับไปว่ารู้อยู่แล้ว แต่หากว่าพูดแบบนั้นออกไปจะเป็นการเผยไอคิวของตน ว่าตนรู้มากไป ดังนั้นจึงพูดคำถามที่เหมาะกับวัยตน พลางทำหน้าด้วยความสงสัย “อาธนภาคครับ คลื่นรังสีคืออะไรหรือครับ?”