ตอนที่152 อย่าดีใจไปหน่อยเลย

ต๭นที่152 อย่าดีใจไปหน่อยเลย ก็เช่นนี้เป็นเพราะเจริญศรีผลักดันเธอ จันวิภาก็เลยได้เป็นเลขาก็ท่านประธานเลย พอพูดเรื่องการทำงานร่วมกันเสร็จ เจริญศรีก็สบายใจขึ้นและเธอก็พูดกับจันวิภาว่า: “ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็เริ่มงานวันนี้เลยแล้วกัน” “ได้ค่ะ”ปัญหาในใจก็แก้ไขได้แล้ว จันวิภาก็ดีใจมาก แต่พอเธอพูดจบ เธอก็นึกได้เรื่องนึงว่า! ถ้าวันนี้เริ่มทำงานเลยวันนี้ก็ต้องเจอกับสุมิตรน่ะสิ……พอคิดว่าจะได้เจอสุมิตร จันวิภาก็ตื่นเต้นและมีความกลัวในใจขึ้นมา เธอยังไม่พร้อมเจอเขาจริงๆอาจจะกลัวว่าถ้าเจอเขาแล้วเธอจะออกจากเขาไม่ได้อีก จันวิภาคิดตอนนั้นเขาออกจากสุมิตร เขาโกรธมากเธอไม่อยากคิดภาพนั้นเลย สุมิตรโกรธจนจะฆ่าคนได้เลย! พอคิดตอนที่สุมิตรโกรธ จันวิภาก็รู้สึกกลัวๆ นาทีต่อมา เธอก็คิดถึงลูกของตัวเอง……ความลำบากใจนี้ จันวิภาตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเธอจะแย่งลูกชายคืนมาให้ได้! ช่างเถอะ……มาสิ!สุมิตร!นายจะมาฉันก็ไม่กลัวนาย!ฉันไม่ใช่จันวิภาคนเดิมเมื่อหกปีก่อนแล้ว! …… …… จากนั้น ตอนที่จันวิภาโดนพาตัวไปหาท่านประธานที่ห้อง เธอไม่เห็นสุมิตรออกมาเลยจากนั้นก็มีผู้หญิงเดินออกมาจากโกรธๆ ผู้หญิงคนนี้คือเลขาคนก่อนของสุมิตร พอเลขาคนนั้นเห็นจันวิภาและพูดอย่างเยาะเย้ยเธอจากนั้นก็เหมือนคิดอะไรได้ก็เกิดเศร้าใจขึ้นมา เธอก็พาจันวิภาเดินชมที่ต่างๆในบริษัทจากนั้นก็พาเธอกลับมาที่โต๊ะเลขาและพูดเรื่องเกี่ยวกับงานของเลขา จันวิภาตั้งใจฟังเธอพูด เลขาคนนี้เห็นเธอตั้งใจมากจากนั้นก็ถอนหายใจและพูดว่า: “เธอนี้ตั้งใจจังเลยนะ น่าเสียดายผู้หญิงที่ชื่อเจริญศรีคนนั้น ก่อนฉันไปทำไมไม่พูดความจริงเรื่องเธอไปนะ” ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่จันวิภาก็ยิ้มตอบเธออย่างมีมารยาทและไม่ออกความเห็นอะไร พอเห็นจันวิภาแบบนี้เลขาก็ถอนหายใจ เธอเอาสมุดบันทึกส่งให้จันวิภาและพูดว่า: “ที่ฉันจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว ต่อมาจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วล่ะ” จันวิภารับสมุดมาและเปิดดูอย่างสงสัย ตอนที่จันวิภาเปิดดูเลขาก็พูดเตือนว่า: “ประธานชอบดื่มกาแฟไม่เต็มน้ำตาล ทางที่ดีคือต้องขมแต่ว่าก็ขมมากไม่ได้” “ตอนเขายุ่งเขาจะชอบกินข้าวที่ห้องทำงานเลย เธอรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินของเขา เรื่องการติดต่อฉันเขียนลงไปแล้วล่ะ” เธอก็พูดต่อว่า“อีกอย่าง ถ้าเจริญศรีให้เธอเรียกเธอว่าภรรยาท่านประธาน เธอไม่ต้องเรียกนะ!” ข้างหน้าสองอันจันวิภาจำได้แล้วแต่ข้างหลังนี้เธอไม่เข้าใจ: “ทำไมล่ะ?” “เพราะว่า……”เลขามองซ้ายขวา และเข้าไปพูดข้างๆจันวิภาว่า: “เพราะว่าเธอไม่ใช่ภรรยาท่านประธาน เธอเป็นว่าที่ภรรยาเอง!” ได้ยินแล้ว จันวิภาก็โล่งอกมาก เธอก็นึกได้ว่าทำไมตัวเองต้องโล่งอกด้วย เจริญศรีเป็นภรรยาของสุมิตรเกี่ยวอะไรกับเธอทำไมตัวเองต้องไปแคร์ด้วย จันวิภาไม่คิดเรื่องพวกนี้ เธอยิ้มและพูดกับเลขาคนนั้นไปว่า: “ฉันรู้แล้วค่ะ ขอบคุณมากเลยนะค่ะ” ใครจะรู้ว่าพอเลขาได้ยินแบบนั้นแล้วสีหน้าก็เริ่มเศร้าขึ้นมา เธอปัดมือไปและพูดว่า: “อืม เธอโตกว่าฉันมากนะพูดถึงเรื่องอายุเธอน่าจะแต่งงานแล้ว?แบบนี้เจริญศรีคงไม่กังวลเรื่องเธอแล้วล่ะ เฮ้อ ผู้หญิงงูพิษคนนั้น ฉันอยากตบเธอจริงๆ” เลขาพูดแบบนี้จันวิภาก็ยิ้ม เธออดไม่ได้และยิ้มหัวเราะไป “เธอหัวเราะอะไร?”เลขามองเธออย่างไม่พอใจ และพูดตักเตือนเหมือนคนที่เคยผ่านมาแล้วว่า: “เธออย่าดีใจไป จากนิสัยผู้หญิงคนนั้นเธอต้องเจอเรื่องอีกมากมาย เธอก็ระวังด้วยล่ะ!” ต้องพูดเลยว่า เลขาคนนี้ตลกมาก ถึงแม้จะแต่งตัวเซ็กซี่เหมือนจะเป็นผู้หญิงที่สวยแต่ไม่มีสมองแต่จันวิภาก็ถูกใจกับคำพูดเธอ ท่าทางของเจริญศรีทำเอาคนเห็นแล้วก็เกลียด คนที่ให้คนอื่นเรียกตัวเองว่าภรรยาท่านประธานก็เห็นได้ผู้หญิงคนนี้ช่างคิดไปเองมาก ทำให้คนไม่ชอบเหมือนกัน “ฉันรู้แล้วค่ะ”จันวิภายิ้มและพูดว่า: “คุณพูดมานานขนาดนี้เดี๋ยวตอนเที่ยงกินข้าวด้วยกันไหมค่ะ?” “ไม่ต้องแล้ว อยู่ตรงนี้ฉันโมโหและวันนี้ประธานอาจจะยุ่งเธออยู่ตรงนี้เตรียมกับข้าวตอนเที่ยงให้เขาเถอะ”เลขาพูดเธอพูดเสร็จก็เก็บของและเตรียมตัวจะไปพอดี พอได้ยินว่าจะต้องเตรียมข้าให้สุมิตร จันวิภาใจเต้นเร็วขึ้น ครึ่งวันนี้เธอไม่เห็นสุมิตรเลย เธออุตสาห์เตรียมตัวเจอเขาแล้วไม่คิดว่าถึงตอนนี้แล้ว ทำเอาเธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา สูดหายใจเข้า จันวิภาเตรียมตัวเตรียมใจก็คือเวลานี้ โทรศัพท์ของโต๊ะเลขาก็ดังขึ้น พอได้ยินเสียงเลขาที่กำลังเตรียมตัวไปสีหน้าก็เปลี่ยนและมองดูจันวิภาและพูดว่า: “ตายแล้ว!เช้านี้ฉันมัวแต่พาเธอเดินดูบริษัท ลืมเตรียมกาแฟให้ประธาน เขาโทรมาเรียกแล้วแน่เลย!ฉันไม่สนแล้ว ฉันไปก่อนนะ ขอให้เธอโชคดี!” พูดจบ เธอก็ไปเลย “……” “……” จันวิภาก็เดินไปและยกโทรศัพท์ขึ้นมารับ: “สวัสดีค่ะประธาน” “ทำไมถึงพึ่งรับโทรศัพท์……”สุมิตรพูดถึงครึ่งเขาก็ชะงักและถามไปอย่างสงสัยว่า : “เธอเป็นใคร?” ได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ที่ไม่ได้ยินมานานแล้วไม่รู้ว่าติ่นเต้นหรือทำไม จันวิภาใจเต้นเร็วและแรงขึ้นเธอจับโทรศัพท์ไว้แน่นมือสั่นและพูดปลอบใจตัวเองนับไม่ถ้วน เธอทำเสียงปกติ จันวิภาพูดไปว่า: “สวัสดีค่ะประธาน ดิฉันเป็นเลขาที่มาใหม่ ดิฉันชื่อว่านาราค่ะ วันนี้เป็นการทำงานวันแรกของดิฉันค่ะ”