ตอนที่154 โกหกจนถูกจับได้

ต๭นที่154 โกหกจนถูกจับได้ “ใช่เหรอ?”สุมิตรพูดและเขาก็พยักหน้าอย่างพึ่งพอใจจากนั้นก็พูดว่า: “ทำได้ดีมาก ทำอย่างนี้ต่อไปนะ” การกระทำของจันวิถชภาครั้งนี้ทำเอาเขาชอบมาก “ขอบคุณท่านประธานที่ชมค่ะ”จันวิภาพยักหน้าและคิดได้เรื่องหนึ่งเลยถามไปว่า: “ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้วค่ะ ประธานจะกินข้าวในห้องทำงานหรือออกไปกินด้านนอกค่ะ?” เขาก้มหน้าดูงานบนโต๊ะขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า: “วันนี้กินในนี้ดีกว่า” “ได้ค่ะ ท่านประธาน” ดังนั้นจันวิภาเลยออกไปโทรสั่งอาหารจากนั้นวางโทรศัพท์ประมาณสิบนาทีก็มีคนมาส่งอาหารให้ จันวิภาอึ้งเล็กน้อยเพราะเขามาส่งเร็วมาก! คนส่งอาหารนำอาหารวางไว้บนโต๊ะ จันวิภายกขึ้นและเตรียมตัวเอาไปที่ห้องของเขาแต่ก็โดนคนส่งอาหารเรียกไว้: “คุณครับ เดี๋ยวก่อนครับ” “ค่ะ?”จันวิภากลับหัวและถามอย่างสงสัยว่า: “มีอะไรเหรอค่ะ?” “คุณยังไม่ได้จ่ายเงินครับ!”คนส่งอาหารพูดยิ้มๆ: “คุณอาจจะเป็นพนักงานใหม่เลยไม่รู้ว่าค่าอาหารต้องจ่ายเงินสดเลยครับ!” “……”ฮ้า?! จันวิภามองเขาอึ้งๆไม่ใช่ว่าบริษัทร่วมมือกับร้านอาหารและจ่ายเงินสิ้นเดือนเลยไม่ใช่เหรอ?! “เอ่อ……แบบนี้นี่เองขอโทษด้วยนะค่ะ คุณรอก่อนนะเดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้ค่ะ……”จันวิภาพูดแล้วก็วางอาหารลงหยิบกระเป๋าและยื่นเงินไปให้เขาแต่พอกำลังจะยื่นจ่ายเธอก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานเธอลงจากเครื่องบินก็ตรงไปที่โรงแรมเลยยังไม่ได้ไปกดเงินเลย……ดังนั้นตอนนี้ในตัวเธอไม่มีเงินอยู่เลยมีแต่เงินดอลล่า! จันวิภาอายและยิ้มแห้งๆมองเขาจากนั้นก็พูดว่า: “เอ่อคือว่า……พวกคุณรับเงินดอลไหมค่ะ?” “เอ่อ?”คนส่งอาหารงงเลยและพูดว่า “คุณอย่าเล่นมุขเลยครับ!” เล่นมุข……ฉันไม่ได้เล่นมุขเลยนะ!!! จันวิภารำคาญและพูดว่า“คุณรอฉันตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปหาเงินมาก่อน!” พูดจบ จันวิภาก็เปิดประตูอะไรสักอย่างเข้าไปเลย บ้าจริง ขายหน้าจัง!เฮ้อ......จะให้เธอไปหาเงินที่ไหนล่ะเนี่ยพึ่งมาบริษัทก็มาขอยืมเงินเขาแล้ว! กำลังคิดอยู่ก็มีเสียงคนดังขึ้นและเขาก็พูดว่า: “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” พอได้ยิน จันวิภาก็ตกใจเธอมองไปที่สุมิตรถึงรู้ตัวว่าตัวเองเปิดห้องประธานเข้ามาเลย! ซวยแล้วสิ! “อะแฮมๆ ไม่มีอะไรค่ะ ท่านประธานค่ะ……ดิฉันเข้าผิดห้องค่ะ ……”ไม่ว่าในใจจะอายเพียงใด จันวิภาก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร พอพูดจบเธอกำลังจะเปิดประตูแต่พอเปิดประตูเธอก็เห็นคนส่งอาหารยืนรออยู่ สุมิตรเห็นแล้วก็ทนไม่ได้เลยหัวเราะและพูดว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?ใครอยู่ด้านนอก?” “ไม่มีอะไรค่ะ!”จันวิภายิ้มเจือนๆ เธอมองไปที่สุมิตรและเห็นว่าเขาเดินมาใกล้เธอแล้ว เขาตัวสูงมากพอมายืนใกล้เธอก็สูงจนปิดตัวเธอได้หมด จันวิภากะจะทำให้ตัวเองดูไม่แฟชั่นและไม่สวยก็เลยใส่รองเท้าไม่มีส้นมาตอนนี้เขามายืนหน้าเธอเขายิ้มมุมปากและมองเธอ “นี้เรียกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ?”เขาไม่เชื่อคำเธอ เขาอยากดึงเธอออกไป “เดี๋ยวก่อน!”เธอตกใจกับการกระทำของเขาและรีบหยุดจากนั้นก็พูดว่า: “พอแล้วเดี๋ยวพูดๆ คือว่า……” “อะไร?”เขายิ้มมุมปากและถามไป “เอ่อ……คือว่าฉัน……ฉันไม่มีเงินน่ะค่ะ คุณให้ฉันยืมเงินหน่อยได้ไหมค่ะ?”เธอไม่สนแล้วสถานการณ์แบบนี้ เธอก้มหัวและพูดไป “ยืมเงิน?”เขาถามอย่างแปลกใจ “เธอจะยืมเงินทำไมกัน?เธอไม่มีเงินเหรอ?” ฉันก็ไม่มีเงินน่ะสิ ฉันพึ่งกลับประเทศนะ มีแต่เงินดอลที่ฟาดหน้านายได้เนี่ยแต่ไม่มีเงินหยวน!อีกอย่าง อาหารนายทำไมฉันต้องจ่ายเงินด้วย?คนที่จะกินก็คือนายนะ! แน่นอน เธอไม่กล้าพูดออกไปอยู่แล้วนอกจากว่าเธอไม่อยากอยู่แล้ว! “อืม……”เธอเห็นเขาไม่พูดสักทีก็เลยพูดดกหกเขาไปว่า: “ฉันมีเพื่อนแล้วเพื่อนฉันก็ยืมเงินไปแล้ว ดังนั้น……” “ใช่เหรอ?ทำไมเขาต้องยืมเงินเธอด้วย ยืมปเท่าไหร่?”เขาถามเธอ “เอ่อ……ยืมไป……ยืมไปหนึ่งร้อย?หนึ่งร้อยหยวน ใช่!” เขาสงสัย“หนึ่งร้อยหยวนยังต้องคืนอีกเหรอ?” จันวิภา“……” เธอไม่รู้จะพูดยังไงต่อและพูดไปว่า“ใช่ พวกเขาจนมากไม่มีเงินแล้ว ตอนนี้ต้องการเงินหนึ่งร้อย ท่านประธานใจดี ฉันยืมก่อนได้ไหมค่ะ……” หน้าขายหน้าจัง!อายมาก! เธอขอยืมไปและทำสีหน้าน่าสงสาร “อ้อ แบบนี้นี่เอง……”เขาพูดต่อและทำท่าหยักไหล่และพูดว่า “บนโต๊ะมีอยู่สองร้อย เอาไปสิ ไม่ต้องคืนล่ะนะ!” “ขอบคุณค่ะท่านประธาน……”เธอพูดและออกมาจากเขาจากนั้นก็เดินไปหยิบเงินสองร้อยบาทบนโต๊ะ แต่ในจังหวะที่เธอแตะเงินนั้นด้านหลังก็มีเสียงของเขาดังขึ้นมาว่า“อืม……พูดมาแล้ว อาหารที่สั่งวันนี้ทำไมถึงยังไม่มาอีกปกติตอนนี้ต้องขึ้นมาแล้วสิ” เหอะ…… จันวิภามือสั่นและหน้าแดงขึ้นมาทันที ตายแล้ว สุมิตรนายจะมาพูดอะไรตอนนี้เนี่ย! “เหอะๆๆๆ……อาหารวันนี้น่าจะมาถึงด้านนอกแล้วนะค่ะ เดี๋ยวฉันไปดูให้ค่ะ ท่านประธานรอสักครู่นะค่ะ……”พูดจบเธอเอาเงินและเดินออกไปทันที “อืม!”เขาพยักหน้าและเดินไปที่นั่งของตัวเองทำงานต่อ พูดพึมพำว่า “ฉันไม่รีบ แต่แค่หวังว่าคนบางคนจะซื่อสัตย์มากกว่านี้ อย่าโกหกในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง!ฉันไม่ต้องการเลขาที่งี้เง่า!” “……” “……” เธอกำลังจะเปิดประตูออกไปก็ต้องชะงักกับคำพูดของเขา เฮ้อ เขารู้จนได้ แต่ว่า……นายน่ะสิงี้เง่า!บ้านในงี้เง่ากันหมด!นายบ้าเอ้ย! “ฉันรู้ค่ะท่านประธาน ครั้งหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกค่ะ!”เธอกัดฟันพูด ในใจด่าเขาจนไม่รู้จะด่ายังไงแล้ว