ตอนที่155 เอาลูกชายฉันคืนมานะ

ต๭นที่155 เอาลูกชายฉันคืนมานะ “199？！” “199?!” “ใช่แล้วครับคุณ!” เธอมองคนส่งอาหารอย่างอึ้งๆรับเงินที่เหลือหนึ่งหยวนมา สุมิตรนายนี่มันจริงๆเลย เธอนึกว่าจะเหลือเยอะซะอีก แต่ตอนนี้เหลือแค่หนึ่งหยวนเองเหรอเนี่ย รอจนคนส่งอาหารไปเธอก็เก็บอาการโมโหเอาไว้และยกกล่องข้าวไปส่งให้เขา พอเธอนำอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ เธอรู้แล้วว่าทำไมคนส่งอาหารถึงเอาตั้งเกือบสองร้อย เป็นอาหารที่น่ากินมากเห็นแล้วเธอก็อยากกินเลย เขานั่งลงมองเธอและคิดขึ้นได้จากนั้นก็ถามเธอไปว่า: “ตอนเที่ยงเธอกินอะไรน่ะ?” เขาให้เงินเธอไปเมื่อกี้ตอนนี้เธอน่าจะไม่มีเงินเหลืออยู่แล้ว หนึ่งหยวนจะกินอะไรได้ล่ะ……มาม่ายังซื้อไม่ได้เลย?! เธอหยักไหล่: “ตอนเที่ยงฉันไม่ชอบกินข้าวเดี๋ยวกินผลไม้ก็อิ่มแล้วค่ะ” “ไม่กินข้าว?”เขาขมวดคิ้ว: “คนต้องกินอาหารครบสามมื้อสิ ร่างกายก็เป็นเครื่องมือการหาเงินอย่างหนึ่ง เธอเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่ต้องรักษาหุ่นก็ได้!” ไอ่……บ้านี้!!! จันวิภาเหมือนโดนเขาจี้ถูกจุด ผู้ชายคนนี้นี่น่าตบจริงๆ ปากร้ายมาก……หมายความยังไงที่บอกว่าร่างกายก็เป็นแบบนี้แล้ว?ยังดีที่ตั้งใจแต่งหน้าให้ดูขี้เหร่ไม่งั้นคงโมโหกว่านี้แน่เลย! “เหอะๆ……ท่านประธานหล่อท่านประธานกินไปเถอะค่ะ……”เธอพูดแล้วก็ยิ้มๆเธออยากเข้าไปบีบคิเขาให้ตายจริงๆ พูดจบ เธอก็เตรียมตัวออกไป ก็คือตอนนี้ เขาลุกขึ้นมากะทันหันไม่รู้ว่าทำไมสีหน้าเขาเย็นชาและพูดว่า: “ห้ามไป กินข้าวนี้ให้หมด กินไม่หมดก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากห้องนี้!” “……” “……” เธอมองดูอาหารบนโต๊ะ เขาบอกเธอว่าอะไรนะ?ให้เธอกินให้หมด?งั้นเขาล่ะ?เขากินอะไร? “ไม่ค่ะ……ท่านประธานกินเลย……คุณกินเถอะค่ะ……”ท่าทางที่เขาพูดกับเธอแบบนี้ทำเอาเธอตกใจมากเธอรีบพูดไปอย่างตะกุกตะกัก เขาคิดอะไรอยู่กันแน่?ทำไมถึงมาทำดีกับเธอตอนนี้?เขาอยากทำอะไรกัน?หรือว่ามีเหตุผลอื่น? เธออยากเดินออกไปแต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจมากเหมือนกับเธอไปทำอะไรเขางั้นแหละเขาดึงมือเธอนั่งลงอย่างไม่ทันตั้งตัวและพูดว่า: “กินให้หมด!ถ้ากินไม่หมด พรุ่งนี้เธอก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว!” เขาเย็นชาจนทำให้เธอตกใจนิ่งเงียบ ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปเยอะแต่นิสัยเขากลับไม่เคยเปลี่ยนเลย! “ฉัน……” เธอกำลังจะพูดเขาก็แทรกขึ้นมาว่า“หุบปาก กินข้าวไป!” “……” “……” เธอก็เลยต้องจำใจนั่งลงเพราะด้วยสายตาของเขาที่จ้องเธอเขม็งอยู่และกิมหัวกินข้าวเงียบๆ เขาเห็นเธอก้มหน้ากินข้าวไปก็เลยหายโมโห เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นว่าเธอจะไปเขาก็โกรธขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุและอดไม่ได้ที่จะบังคับเธอให้อยู่ต่อ ตอนเธอกินอยู่ก็เริ่มกินไม่ลงเพราะบรรยากาศที่เงียบสงบเกินไปเธอก็เลยพูดอย่างระวังไปว่า: “ท่านประธานค่ะ……คุณกินหน่อยไหมค่ะ?เพราะว่าฉันกินคนเดียวยังไงก็ไม่หมด......” “ไม่ต้อง ฉันไม่กิน เธอกินเถอะ!”เขาพูดและกลับหลังเดินไปที่โต๊ะทำงานเลย เมื่อกี้ที่ตัวเองทำลงไปเขาก็ตกใจเหมือนกัน เธอมองไปที่เขาไม่นาน เขาก็ทำงานขึ้นมาดังนั้นเธอเลยกินข้าวไม่ลง เจ้านายทำงานตัวเองกลับมานั่งกินข้าวแบบนี้ ถึงแม้กินข้าวไปแล้วไม่กี่คำเธอก็รีบลุกขึ้นมาเก็บกวดโต๊ะให้สะอาดจากนั้นก็ออกไปจากห้องเขา พอกลับมาที่โต๊ะตัวเอง เธอก็เริ่มกังวล สุมิตรเป็นห่างเธอขนาดนี้……โกรธอย่างไม่ทันตั้งตัว……บังคับกะทันหัน……แปลกจังเลย! ผ่านไปหกปีแล้ว เขาไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนเลย แต่ว่า…… ช่างเถอะ ไม่อยากไปคิดแล้ว! เธอนั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างๆและคิดว่าตอนนี้เขายังไม่ได้กินข้าว ต้องหินมากแน่ ในใจก็ทนไม่ได้เลยลงไปด้านล่างหาธนาคารและกดเงินออกมา พอเอาเงินเสร็จ เธอก็ไม่ซื้อขนมปังมารองท้อง พอขึ้นมาถึงชั้น28 เธอก็เดินไปที่หน้าห้องของเขาเคาะประตูเบาๆจากนั้นเธอก็เปิดประตูเข้าไปทันที เธอเดินปหาเขาและเอาของวางลงบนโต๊ะ เขามองอย่างสงสัยและขมวดคิ้ว: “นี้คืออะไร?” “ขนมปัง!”เธอพูดจบก็กลัวว่าเขจะโกรธ และทำท่าทางเหมือนเคารพเขาและพูดว่า: “ท่านประธานค่ะ ท่านบอกว่า ร่างกายคือตัวช่วยร่างกายต้องทึกไว้ ฉันกลัวคัณหิวค่ะ ดังนั้นก็เลยซื้อขนมปังมาให้รองท้องค่ะ!” ได้ยินว่า เขาเป็นคนขี้สงสัย ปากยิ้มขึ้นมาและคิดว่าเลขาที่มาใหม่นี้อารมณ์ร้ายจริง กล้าย้อนคำเขา “ได้ ฉันรู้แล้ว!”เขาพูดต่อและเอาขึ้นมากัดกิน เธอโล่งอกไปยังดีที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเธอ พอคิดเสร็จก็คิดว่าไม่ถูก เธอแค่หวังดีส่งอาหารมาให้เขา ถ้าเขาไม่กินก็อดตายไปเลย เธอจะลุ้นทำไมแปลกจัง! เธอมองไปที่เขา จันวิภาก็ถอนหายใจผู้ชายคนนี้ขนาดกินก็ยังหล่อเหมือนลูกชายมากเลย! พอคิดถึงลูกชาย เธอก็นิ่งเงียบรีบเปิดประเด็นพูดไปว่า: “ท่านประธานค่ะ วันนี้ฉันได้ยินว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาตามหาบอกว่าเป็นลูกของคุณใช่เรื่องจริงไหมค่ะ?!” เขาชะงักละขมวดคิ้วขึ้นจากนั้นก็พูดไปอย่างไม่พอใจว่า“เรื่องของเจ้านาย ลูกจ้างอย่าถามมาก” “ฉัน……”เธอชะงักไปต่อไม่เป็นเลย “ฉันแค่สงสัยค่ะ ได้ยินว่าเด็กคนนั้นเหมือนคุณมาก……” เธอยังคงถามไปต่อและพูดอย่างระวังกลัวว่าเขาจะรู้อะไรแต่ว่าก็ทนไม่ได้ที่จะถามเรื่องราวข่าวคราวของลูกชาย เขาทำหน้าไม่พอใจและตะโกนพูดไปว่า: “นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาสนใจ ออกไป!!!” “……”เธออึ้งและเดินออกไปอย่างเงียบๆและคิดวาวิธีอื่นเอา แต่ว่าสุมิตร……นายคืนลูกชายฉันมานะ!!!