ตอนที่156 ถ้าเป็นลูกนายจริงๆ

ต๭นที่156 ถ้าเป็นลูกนายจริงๆ พอเขากินขนมปังเสร็จก็เรียกให้เธอมาชงกาแฟต่อ เธออดคิดไม่ได้ ลูกชายเอ้อยลูกชาย ลูกอยู่ไหนเนี่ย หม่ามี๊มาดูแลผู้ชายคนนี้นานแล้วนะ! เวลานี้ ห้องของเขาก็มีเสียงคนเค่ะประตู “เข้ามา”เขานึกว่าจันวิภามาแต่คิดไม่ถึงว่าพอเขาเงยหน้าก็เห็นธนภาคเดินเข้ามา: “นายมาทำไม?” ธนภาคขมวดคิ้วและพูดว่า: “ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วไม่ดีใจเหรอ?” เขาพูดและเดินไปที่โซฟาและนั่งลง สุมิตรยังไม่ทนได้ตอบอะไรเขาก็ทำงานตัวเองต่อไป ธนภาครู้จักนิสัยเขาดี เขาไม่อยากพูด ถึงแม้ว่าจะเอาอะไรงัดปากเขาๆก็ไม่ยอมพูด ธนภาคมองไปรอบๆห้องและถามอย่างสงสัยว่า: “พูดมาแล้วทำไมวันนี้ไม่เห็นเลขาที่น่ารักของนายล่ะ ฉันจำได้ว่าเธอจะเข้ามาบ่อยๆนี่ ตอนนี้ก็คงเอาชามาเสริฟให้ฉันแล้วล่ะ” “ฉันเปลี่ยนเลขาแล้ว”สุมิตรพูดตอบ “ใช่เหรอ?เมื่อกี้ตอนฉันเข้ามาไม่ทันได้สังเกต......”พูดอยู่ ธนภาคเห็นท่าทางที่สุมิตรทำงานอยู่ก็พูดต่อว่า: “พูดมาแล้ว นายกับเจริญศรีก็หมั้นกันมานานแล้ว จะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ?” พอพูดเรื่องนี้ ธนภาคก็คิดถึงหลานนิเวศน์และแม่ของเขาจันวิภา หลายปีมานี้ สุมิตรก็ยังไม่คิดถึงเธองั้นเหรอ?! พอได้ยินเขาก็วางงานในมือลง กุมขมับและพูดว่า: “ทำไมนายก็มาพูดเรื่องนี้เนี่ย ช่วงนี้เจริญศรีก็มาพูดกับฉันบ่อยๆเหมือนกัน น่ารำคาญชะมัด!” ธนภาคดิ้นแล้วก็หัวเราะและมองสุมิตรพูดว่า: “เธอรอนายมาตั้งนาน……นายไม่คิดถึงอนาคตของพวกนายสองคนบ้างเลยเหรอ?” “นายรู้ไหม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธออย่างนั้นเลย”สุมิตรพูดและลุกขึ้นมาเดินไปที่ตู้เย็นและหิบเหล้ามาสองขวด ให้ธนภาคหนึ่งขวดและนั่งลงที่โซฟาจากนั้นก็พูดว่า: “ถ้าอยากคิดเรื่องอนาคตจริง งั้นฉันกะว่าจะเลิกกับเธอ!” “อะไรนะ?!”สุมิตรตกใจอย่างมาก เขารีบวางเหล้าลง: “มิตร นายรู้ไหม บริษัทนี้มาถึงก้าวนี้ได้ก็เพราะได้บริษัทเธอช่วยไว้นะ ถ้านายถอนการหมั้น เขาจะว่านายลืมบุญคุณเอานะ?” “ฉันรู้”เขาพูดและซดเหล้าลงไปมองไปที่โต๊ะอย่างเงียบๆ ตอนนั้นเขารถชนไม่ได้สติ บริษัทเกิดวิกิตเกือบล้มละลาย พอคิดแล้ว เขาไม่เคยต้องเจอเรื่องร้ายๆเลย พอเขาดีขึ้นก็มาทำงานต่อและพ่อของเจริญศรีก็รู้และมาช่วยเหลือบริษัทเขาและให้เขาหมั้นกับเจริญศรี แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตั้งแต่หมั้มาเขาไม่เคยแตะเธอเลย ด้านหนึ่งก็ไม่รู้สึกอะไรกับเธอและอีกด้านเขาก็อยากถอนหมั้นซะไม่รู้ว่าทำไม ในสมองเขาก็มีภาพผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาตลอดแต่ภาพเบลอมากเขาคิดยังไงก็คิดไม่ออก พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ซดเหล้าเข้าปากอีก ธนภาคมองเขาเงียบๆและพูดว่า: “นี่ก็หกปีแล้ว ความทรงจำนายกลับมาบ้างหรือยัง?” สุมิตรมองธนภาคและตอบกลับไปว่า: “ไม่ นายถามเรื่องนี้ทำไมกัน?” “ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้น่ะ!”ธนภาคยิ้ม: “คิดไม่ออกก็ไม่เป็นไรก็ให้ความทรงจำนั้นหายไปเถอะอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้!” สุมิตรขมวดคิ้วและคิด ถ้าเด็กเมื่อวานไม่มาเขาอาจจะลืมเรื่องเมื่อหกปีไปแล้วก็ได้ เด็กชายคนนั้น…… “ธนภาค ความทรงจำในหกปีนี้ของฉัน ฉันมีผู้หญิงคนหนึ่งใช่ไหม?” “เอ่อ……”ธนภาคตกใจมากและพูดต่อว่า “ไม่……ไม่มีนี่ ทำไมเหรอ?” ถึงแม้ในใจจะแปลกๆแต่ว่าเห็นสีหน้าที่นิ่งๆของธนภาค: “เรื่องของตอนนั้นฉันก็บอกไปหมดแล้วนี้ จะให้ฉันพูดอีกรอบเหรอ?” สุมิตรเชื่อใจเขามาก เขาพยักหน้าและถามอย่างอดใจไม่ได้ต่อว่า: “เมื่อวานมีเด็กคนหนึ่งมา เขาเรียกฉันว่าพ่อ……และอายุห้าปี เวลานี้กพอดีนี้……” สุมิตรถามมาจนได้! ธนภาคเตรียมตัวไว้แล้ว เมื่อวานเขามาก็เห็นนิเวศน์เดินออกมาพอดีเขาต้องไปบอกเรื่องตัวเองแน่นอน แต่ว่าเขายังไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับเขาได้ ในสมองของเขายังมีเลือดค้างอยู่อาจจะเกิดเรื่องได้ทุกเมื่อ เขาไม่อยากไปกระตุ้นให้เขาปคิดและกลัวเขาจะเกิดเรื่องขึ้น ธนภาคทำท่าตกใจและถามไปอย่างสงสัยว่า: “เด็กผู้ชาย?อายุห้าปี?เขาเป็นใครน่ะ ทำไมถึงมาหานายล่ะ?” “ฉันก็ไม่รู้”ธนภาคส่ายหัวและคิดเรื่องตอนที่เจอกับนิเวศน์เขาก็พูดต่อว่า: “เขาบอกว่าเขาชื่อนิเวศน์ แม่ของเขาชื่อว่าจันวิภา……นายรู้ไหมว่าเป็นใคร?” ธนภาคคิดคำมาดีแล้วเขายิ้มและส่ายหัวพูดว่า: “ใครคือจันวิภาฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย อาจจะเป็นผู้หญิงที่แอบชอบนายก็ได้ก็เลยแกล้งให้เด็กคนนี้มาหานาย……” “ใช่เหรอ?แต่ฉันเห็นตานั้นแล้วเหมือนเขาจะพูดความจริงนะ......”สุมิตรก็คิดถึงเรื่องเมื่อวานอีกครั้ง “ถึงแม้จะเหมือน แล้วยังไง เป็นเพื่อนนายมาตั้งนาน ฉันก็ไม่เคยได้ยินใครื่อจันวิภาเลย!”ธนภาคทำเป็นไม่รู้จักต่อ เขาก้มลงมองนาฬิกาและพูดว่า: “ยังไม่พูดฉันยังติดธุระ ต้องขอลาก่อน” “โอเค!”สุมิตรก็คิดว่าที่ธนภาคพูดมาก็ถูกเขาเป็นเพื่อนตัวเองคงไม่โกหกตัวเองหรอก พอคิดถึงตรงนี้ ก็คิดว่าตัวเองรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้ว ธนภาคกำลังออกไปกำลังเปิดประตูก็คิดได้เรื่องหนึ่งและหันกลับไปบอกสุมิตรว่า: “มิตร ถ้าเด็กชายคนนั้นเป็นลูกนายจริง นายจะทำยังไง?เพราะว่าตอนนี้นายก็หมั้นแล้วหรือว่านายจะทิ้งสองแม่ลูกไป?”