ตอนที่157 ความสงสัยของธนภาค

ต๭นที่157 ความสงสัยของธนภาค สุมิตรตกใจเขาไม่เคยนึกถึงปัญหานี้เลย ถ้าตัวเองมีลูกชายจริงๆ ถ้าอย่างงั้น…… เมื่อกี้ที่พึ่งโล่งอกพอโดนธนภาคทักแบบนี้ก็ทำเอาสุมิตรขมวดคิ้วและพูดไปว่า: “ธนภาคไม่งั้น……นายช่วยฉันสืบได้ไหม?” สืบ?จะให้เขาสืบเหรอ? ธนภาคยิ้มมุมปากและคิดว่าตัวเองก็พึ่งโกหกไปแล้วจะมาโกหกต่อยังไงเนี้ย?! เขาไม่อยากโกหกเขาแล้วเลยตอบปฏิเสธไปว่า: “ช่วงนี้งานฉันยุ่งมากไม่มีเวลามาสืบหรอกและฉันจะบอกนายให้นะ โลกนีไม่มีคนแบบนี้หรอก ฉันไปก่อนนะ!” พูดจบ ธนภาคก็กลับหลังหันเดินออกไปทันทีพอเดินออกมา จันวิภากำลังจะไปเสริฟกาแฟ พอเธอเห็นเขาก็ตกใจมาก นี้ยังไม่พอคนๆนี้ยังเป็นเพื่อเก่าเธออีก…… เธอถือถ้วยกาแฟมือสั่น!!! ธนภาคก็เห็นจันวิภาเช่นกัน เธอจงใจทำหน้าทำตาบิดเบี้ยว พอเห็นเธอแล้วเขาก็รู้สึกคุ้นเคยมากแต่ในความทรงจำเขาไม่เคยคุ่ยกับผู้หญิงที่อายุสามสี่สิบเลย จันวิภาตกใจและเขาก็ถามเธอว่า: “เธอ……ฉันเคยเจอเธอที่ไหนหรือเปล่า?” หรือว่าเขาจำเธอได้?!สุมิตรยังจำเธอไม่ได้เลย หรือว่าเขาจำเธอได้?! จันวิภาสงสัยและคิดว่าตัวเองแสดงได้ดีน่าจะไม่มีใครสังเกตเห็น! ถึงแม้ในใจจะกังวลแต่จันวิภาก็ก้มหน้าลงและแกล้งดัดเสียงพูดว่า: “สวัสดีค่ะ……คุณน่าจะจำผิดคนนะค่ะ วันนี้ฉันพึ่งมาเริ่มทำงานวันแรกเมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณเลยค่ะ” ไม่ใช่สิ เสียงนี้เขาคุ้นมาก ถึงแม้เธอจะดัดเสียงยังไงแต่เขาก็จำเธอได้และคิดว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน และที่สำคัญเธอเหมือนกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเธอเป็นใคร? ผู้หญิงคนนี้แปลกจัง! เขาตัดสินใจกำลังจะถามออกไปแต่สุมิตรก็มายืนด้านหลังและเรียกเขาไว้: “ธนภาค นายยังอยู่อีกเหรอ?เธอเป็นเลขาใหม่ของฉันเอง นายอย่าบอกนะว่านายชอบแบบนี้น่ะ?” พอได้ยินแบบนี้ธนภาคก็ตอบไปว่า: “ฉันไม่ได้ชอบนะ ฉันแค่รู้สึกว่าเหมือนฉันเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน” “เคยเจอ?หรือว่าเธอเป็นคนรักเก่าของนาย?”สุมิตรยิ้มแต่ในใจก็ไม่มีความสุขไม่รู้ว่าทำไม พอเขาเห็นธนภาคคุ่ยกับเลขาตัวเอง เขาก็ไม่ค่อยพอใจ แต่นั้นเป็นเลขา สุมิตรก็สั่งเธอไปว่า: “เธอบอกว่ามีงานที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ ทำไมยังยืนตรงนี้อยู่ล่ะ?” ธนภาครู้ว่าเขาไม่พอใจ ก็เลยปล่อยให้จันวิภาไปและพูดว่า: “โอเค ถ้านายไม่อยากเห็นฉัน ฉันก็ไปก็ได้” พูดจบ ธนาภาคก็ดันประตูเดินจากไปอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจากไปจริงๆ เมื่อรู้สึกว่าธนาภาคไปแล้วจริงๆ จันวิภาเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก เหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาเธอตกใจจบไปไม่ถูก ยังนึกจะถูกธนาภาคจับได้ซะแล้ว จากความรู้สึกของธนาภาคที่สังเกต จันวิภาที่เป็นคนที่ลึกซึ้ง 6ปีก่อน คนที่เข้าใจเธอมากที่สุดก็คือธนาภาค ดังนั้นจันวิภาถึงได้กลัวขนาดนี้ ถ้าสุมิตรไม่ขัดไว้คงถูกธนาภาคจับได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอควรทำอย่างไร? จันวิภาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอจับแก้วกาแฟไว้ ถามสุมิตรว่า: “ท่านประธานคะ วางกาแฟไว้ที่ไหนคะ?” สุมิตรมองไปทางโต๊ะทำงาน บอกให้เธอเอาไปวางที่ตรงนั้น จันวิภาถือถ้วยกาแฟวางไว้บนโต๊ะเสร็จ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ ตอนเดินออกไปเธอสังเกตเห็นโต๊ะของสุมิตรยังมีเบียร์1ขวด คงเป็นเพราะเมื่อกี้ธนาภาคมาเลยคงยังไม่ทันได้ดื่ม จันวิภาดูครู่หนึ่ง และค่อยๆเดินออกมาจากห้องประธาน ในใจมัวแต่คิดแต่เรื่องอื่น หรือว่าพวกเขาดื่มกันกลางวันแสกๆ งั้นแสดงว่า เมื่อกี้เขาพูดถึงเรื่องสำคัญอะไรกัน?! จันวิภาควบคุมสติ เธอรีบเปิด คอมพิวเตอร์ ค้นหาชื่อสุมิตรและธนาภาค 6ปีนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เธอไม่สามารถที่จะแสดงท่าทางมากกว่านี้แล้ว ถ้าไม่อยากให้สุมิตรและธนาภาคจับได้ว่าแท้แล้วเธอคือใคร ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือกดดูข้อมูลของพวกเขา เธออยู่ข้างที่มีอำนาจมากกว่า ยิ่งรู้จักศัตรูมากขึ้นก็ง่ายต่อการชนะง่ายยิ่งขึ้น ตกเย็นจันวิภาได้แต่ข่าวเกี่ยวกับเรื่อง 6 ปีของสุมิตรและธนาภาค วันนี้ก็ผ่านโผ้นอย่างปลอดภัยไปสักที ตกดึกเลิกงาน จันวิภารู้สึกว่านี่ก็เริ่มทำงานที่บริษัทของสุมิตรแล้ว ก็ไม่ควรพักที่โรงแรมแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ได้มีเงินมากพอ และจะลองหาห้องพักใกล้ๆที่ทำงานถูกๆสักห้องเช่าอยู่ …… ธนาภาคเคลียร์งานทั้งหมดเสร็จกลับบ้าน ถึงหน้าประตูก็เห็นห้องรับแขกรกลุงลัง เจ้าตัวแซบนิเวศน์ทำเอาบ้านเหมือนกับเล้าไก่ ธนาภาคค่อยๆย่อง เด็กนี้น่ากลัวจริงๆ รีบวางกระเป๋าทำงานและถอดชุดพร้อมกับ เรียกนิเวศน์ไปด้วย “คุณอาธนาภาค!” นิเวศน์รีบกระโดดลงมาจากโซฟา อีกมือถือสพั้นป็อปไว้ ตอบตะโกนเสียงดัง นิเวศน์ทำเอาธนาภาคตกใจ เด็กนี้วิ่งไปเก็บของที่โซฟา ธนาภาครีบถอดชุดสูทออก อุ้มนิเวศน์ที่เล่นอยู่บ้านคนเดียวทั้งวันขึ้นมาจากเอว มาวางไว้ที่ตักของเขา เช็คเหงื่ออย่างระมัดระวังพูด : “นิเวศน์ วันนี้อยู่บ้านคนเดียวชินไหม?เพราะอามัวแต่ยุ่งกับงานเลยไม่มีเวลาเล่นด้วย หนูไม่โทษอาใช่ไหม?” เจ้าตัวแซบนิเวศน์มีความสุขพูด : “ไม่ครับ นิเวศน์ยังต้องขอบคุณคุณอาที่ซื้อของเล่นเยอะๆแบบนี้ให้สนุกมากเลยครับ!” ซะที่ไหน! นิเวศน์เล่นคอมพิวเตอร์ทั้งวันเห็นธนาภาคใกล้กลับมา เขาถึงทำให้ห้องรับแขกดึรก ถ้าไม่ทำเหมือนตัวเองป็นเด็ก ไม่อย่างงั้นจะทำเช่นไร การแสดง ต้องแสดงให้สุด ถึงจะเรียกว่ามืออาชีพ เหตุผลลึกๆของเขา! นิเวศน์พูดจบ ธนาภาคอุ้มนิเวศน์อย่างมีความสุข พูดอย่างดัใจว่า:ไป เดี๋ยวอาพาลงไปร้านอาหารข้างล่าง “!”