ตอนที่158 หญิงที่มาอาละวาดถึงบ้าน

ต๭นที่158 หญิงที่มาอาละวาดถึงบ้าน “ว้าว……ดีจัง มีของกินแล้ว!” นิเวศน์พูดออกมาอย่างดีใจ ราวกับเด็กน้อยได้ยินว่ามีของกินแบบนั้น ธนาภาคยิ้มแบบขำๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก ง่ายที่จะตอบสนองความสุขของพวกเขา ดีจัง ธนาภาคพานิเวศน์ลงมายังร้านอาหาร ระหว่างนั่งรออยู่นั้น เขาถามขึ้นว่า : “เวศน์ เธอบอกว่าวันนี้หม่ามี้เธอจะกลับมาจากเมืองนอกไม่ใช่เหรอ นี้ก็วันหนึ่งแล้ว ทำไมไม่ได้ยินข่าวคราวหม่ามี้เธอเลยละ?” ได้ยินอย่างนั้น นิเวศน์แกล้งทำหน้าแบ้วมือทั้งสองข้างมาประสานกันไว้ ดวงตาดวงน้อยๆมองไป กำลังคิดคำตอบอยู่ : “อืม……หรือว่าเธออาจจะยุ่งมากๆ หรืออาจจะมาไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เลยเลทเวลากลับมามั้งครับ คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หม่ามี้ผมไม่หลงหรอกครับ” ธนาภาคกั้นไว้ไม่อยู่ เขาขำคำพูดของนิเวศน์ที่ใสซื่อพูดออกมา เขายังกล้ากลับมาประเทศคนเดียวได้เลย เขายังต้องกังวลจันวิภาเดินหลงอีกเหรอ? พยายามกั้นขำไม่ให้ขำออกมา ธนาภาคไอเบาๆ รีบเปลี่ยนสีหน้า :”พูดอย่างนี้แล้ว งั้นเธอมีเบอร์หม่ามี้เธอไหมล่ะ?เดี๋ยวอาลองโทรถาม ให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยูกับอา ไม่ต้องให้เธอเป็นห่วงด้วย ” นิเวศน์คิดครู่หนนึ่ง พยักหน้า จากนั้นก็ท่องเบอร์โทรของจันวิภาออกมา “นี่เธอจำหมายเลขโทรศัพท์หม่ามี้เธอแบบนี้?” นิเวศน์ที่พูดเบอร์จันวิภาออกมาอย่างไม่หยุด ทำเอาธนาภาคตกใจหน่อยๆ “อยู่แล้วครับ”นิเวศน์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พูดอย่างมั่นใจออกมา: “หม่ามี้บอกว่ากันไว้เผื่อผมหลงทาง เพราะอย่างนี้เลยให้ผมท่องเบอร์ของเธอเอาไว้ครับ” “อย่างนี้นี่เอง หม่ามี้ฌะอมีไหวพริบนะเนี่ย”ธนาภาคได้ยินนิเวศน์พูดอย่างนั้น พูดชมใหญ่ ส่วนนิเวศน์ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า นี่เป็นคำพุดของจันวิภาซะที่ไหน จริงๆแล้วเขาฉลาดมาตั้งแต่เกิด เขาท่องเบอร์ของจันวิภาแถมยังท่องกลับหลังได้ตั้งนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รู้ตั้งนานแล้วว่าหม่ามี้ของเขากลับมาตั้งนานแล้ว อีกอย่างยังเข้าทำงานที่บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัด! ที่อยู่ของจันวิภาทั้งหมดก็เป็นเพราะความฉลาดด้านคอมของนิเวศน์ เรื่องทั้งหมดนี้นิเวศน์ไม่สามารถบอกธนาภาคได้ก็แค่นั้น ธนาภาคกำลังโทรไปหาจันวิภา และอีกอย่างจันวิภาก็ไม่รับ ผ่านไปสักพัก เขาหมดหวังแล้ววางโทรศัพท์ลง พุดอย่างเสียใจ : “หม่ามี้ของเธอไม่รับสาย” ได้ยินเช่นนั้น ทันใดนั้นนิเวศน์ก็ยักไหล่ขึ้น พูดขึ้นว่า : “อาจเป็นเพราะหม่ามี้กำลังยุ่ง รอเธอมีเวลลาค่อยโทรบอกก็ได้ครับ” “อืม ก้คงต้องป็นอย่างนั้น” ธนาภาคตอบกลับอย่างเสียดาย ในขณะเดียวกัน กับข้าวก็เสิรฟ์มาพอดี นี่เป็นอาหารที่นิเวศน์ชอบมากที่สุด ธนาภาคคลีบอาหารให้นิเวศน์ เจ้าเด็กนี่ก้ดีใจขึ้นม่อย่างชอบใจ ธนาภาคมองดูนิเวศน์แล้วยิ้มเบาๆ ภายในใจมีความเสียใจอยู่เล็กน้อย เด็กเป็นของสุมิตรก็จริง ถ้าหากเขาจะซ่อนแบบนี้จริงๆ ไม่ยอมบอกเพื่อนสนิดอย่างเขา แบบนี้เขาจะทำเกินไปหรือเปล่า?! แต่ว่า ถ้าบอกสุมิตร นี่ก็ต้องส่งผลกระทบต่อแม่ของนิเวศน์แน่ๆ นั่นก็คือจันวิภา ถ้าสุมิตรถามขึ้นมา เขาก็คงหนีไม่พ้นที่ต้องบอก ถึงเวลาถ้าเขารู้ความจริงข้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะยอมรับได้หรือเปล่า ยังจำตอนที่สุมิตรเพิ่งออกจากโรงพยาบาลตอนนั้นได้ มีครั้งหนึ่งเขามองภาพของจันวิภา ถามว่าเธอคือใค ทำไมรู้สึกคุ้นๆเธอจัง จากนั้นก้ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรอกมา คิดอย่างละเอียด คิดจนปวดหัวถึงขั้นสลบไป ตั้งแต่ครั้งนั้น ธนาภาคก็เก็บของที่เกี่ยวกับจันวิภาทั้งหมดที่อยู่ในบ้านของสุมิตรซ่อนไว้หมด เพราะคุณหมอบอกว่าทางที่ดีที่สุดห้ามให้เขาพยายามจำอะไรขึ้นมาอีก ทุกวันนี้เขาเลยทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทนโกหกสุมิตร ถ้าหากวันหนึ่งความจำของเขากลับมาทั้งหมด ถึงจะโทษเขาว่าผิด เขาก็จะรับผิด มองดูนิเวศน์แสนน่ารัก ธนาภาคพยายามไม่คิดเรื่องทั้งหมด แล้วแกล้งให้เขายิ้ม …… …… วันที่สอง จันวิภาตื่นตั้งแต่เช้ามายังบริษัท กำลังทำตารางงานวันนี้ที่ต้องใช้ ก็มีคนหนึ่งท่าทางโมโหมากๆเดินออกมาจากลิฟต์ มาหยุดอยุ่ตรงหนาเลขา ยังเอากระเป๋าแบรน์เนมมาวางไว้อย่างแรง พูดอย่างโมโหถามขึ้นว่า: “สุมิตรอยู่ไหน ฉันจะเจอเขา!” จันวิภาขมวดคิ้วขึ้น มองดูทั้งตัวเธอใส่แต่แบร์นเนม ผมสีส้มทั้งหัว แต่งหน้าจัดมาเต็ม น้ำหอมที่ฉีดจนเยอะเกินไปจากที่ไกลๆก็ได้กลิ่นแล้ว เห็นแล้วก็ทำให้คนไม่ชอบ “คูณผู้หญิงคะ คุณได้นัดไว้ไหมคะ?” จันวิภาทนถามอย่างจำใจ “นัดไว้?ยังต้องนัด?!” ผู้หญิงคนนั้นได้ยินแล้วขำ จากนั้นก็ก้มดูจันวิภา มองอย่างแรงๆ : “เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?ฉันจะเขายังจะต้องนัดไว้?” “คุณผู้หญิงคะ” จันวิภาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะเดียวกันก็ได้กลิ้นน้ำหอม ก้ทำให้เธอไม่อยากจะสูดเข้า และรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก : “ถ้าไม่ได้นัดไว้ คุณก็พบท่านประธานไม่ได้ค่ะ” “นี่!เธอนึกว่าเธอเป็นใครกัน?ก้แค่เลขากระจอกๆ กล้าขัดฉันเหรอ?!” ผู้หญิงคนนั้นชี้ด่าจันวิภาบลาๆ “……” “……” จันวิภาหมดคำจะพูด ได้แต่เงียบๆฟังผู้หญิงคนนี้ด่า ถึงจะถูกผู้หญิงคนนี้ด่าก็เถอะ จะบ้าตาย นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าก็โดนใครไม่รู้ชี้ด่า และยังเป็นเพราะสุมิตร มีสิทธิ์อะไรมาพูดแทนสุมิตรล่ะ มีเรื่องอะไรก็ไปหสุมิตรสิ ทำไมต้องมาใสอารมณ์ใสเธอด้วย! จันวิภายืนขึ้นมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่พอใจ ทั้งสองต่างไม่ยอมกันแพ้ ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองอย่างร้าย ส่วนจันวิภาได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ สุดท้าย ผุเหญิงคนนั้นก็แพ้ เธอมองจันวิภาอย่างแค้น พูดอย่างโกรธๆ: “มองอะไรไม่ทราบ!ผู้หญิงแก่ๆอย่างเธอไม่เคยเห็นคนสวยเหรอไง?!” จันวิภามองดูเธอ จากนั้นหยิบโทณศัพท์ที่บนโต๊ะอย่างใจเย็น โทรออกไป เห็นจันวิภาไม่สนใจเธอ และยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีก รู้ว่าเธอกำลังเรียกคนมา พูดอย่างกลัวออกมา: “เธอ……คิดจะทำอะไร?ฉันบอกไรให้นะ ฉันเป็นคุณหญิงของตระกลูใหญ่นะ!ถ้าเธอทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!” จันวิภาไม่สนใจโทรต่อ หลังจากโทรติดแล้ว เธอก็พูดว่า : “มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หน้าห้องท่านประธานมาโวยวาย รีบให้ยามมาด่วน” “เธอ!” ผู้หญิงยิ่งโกรธใหญ่ เธอใช้กระเป๋าจะโยนไป แต่มาคอดๆแลเวกระเป๋าไม่คุ้มที่จะโดนตัวเธอ เลยวางลง พูดออกมาอย่างไม่พอใจ: “นี่เธอกล้าเรียกยามมา?!”