ตอนที่159 เธอชอบฉันขึ้นมาแล้ว

ต๭นที่159 เธอชอบฉันขึ้นมาแล้ว? จันวิภาวางโทรศัพท์ลง มองไปทางผู้หญิงคนนั้น พูดอย่างใจเย็น : “ลองย้อนมองอีกด้าน คุณไม่ได้นัดท่านประธานไว้อยากมาก็มา นี่เป็นไปไม่ได้ค่ะ ใครที่ไหนก็ไม่ได้; ถ้าจะให้พูดอีกอย่าง คุณมาโวยวายหน้าห้องแบบนี้ ฉันสามารถแจ้งความได้นะคะ ให้ยามมายังให้ความเคารพกับคุณอยู่นะคะ” “ตอนนี้คุณยังเหลืออีก3นาที ถ้าคุณเดินไปดีๆใน3นาทีนี้ ฉันจะไม่ถือสากิริยาคุณวันนี้ และอีกอย่างกิริยาที่คุณทำวันนี้มันต่ำจริงๆ คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้เจอคุณสุมิตรไหมคะ ไม่เลยแล้วคุณจะมาโวยวายตรงนี้ให้ได้อะไรคะ ?” “เธอ……”ถูกจันวิภาสอนเสร็จ หญิงสาวคนนั้นค่อยๆเย็นลง พูดอย่างเย็นชา: “ถือว่าวันนี้ดธอโชคดี ฉันไปก็ได้ ครั้งหน้าฉันจะมาหาเขา!” พูดจบ เธอก็ค่อยๆเดินจากไป หญิงสาวคนนั้นจากไปแล้ว จันวิภาทนไม่ไหวเดินไปยังห้องชงชาถอกหายใจเฮือกใหญ่ โอ้แม่เจ้า ถ้าขืนยังอยู่ตรงนั้นต่อ เธอคงจะตายเพราะกลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวนั้นแล้ว หลังถอนหายใจเสร็จ เธอก็เดินออกมาจากห้องชงชา เดินยังไม่ถึงหน้าประตู เห็นหน้าโต๊ะเลขามีเงาร่างสูงยืนอยู่ เห็นจันวิภาเดินอกมา สุมิตรยิ้มออกมา พูดชมเธอ : “เมื่อกี้เล่นเอาซะตกใจใหญ่เลยนะ!” เขาเมื่อกี้อยู่แต่ห้องทำงาน เมื่อวานงานเยอะเกินเลยอยู่พักที่บริษัท คิดไม่ถึงว่าเช้าๆก้ได้เห็นละครสนุกๆ สุมิตรได้ยินเสียงจากด้านนอกและเปิดประตูแอบดู ผู้หญิงสองคนนี้อินกับบทมาก เลยไม่ได้สังเกตเห็นเขาทางนั้น พอดูจบ สุมิตรรู้สึกว่า เลขาใหม่คนนี้ มีประโยชน์จริงๆ ! สุมิตรพูดอย่างมีความสุข แต่จันวิภาไม่ใช่ เธอไม่สนว่าทำไมสุมิตรถึงได้ยินเสียงที่พวกเขาทะเลาะกัน ทำหน้าเคร่งใส่ และพูดอย่างแดกดันว่า: “ฉันไม่คิดว่าท่านประธานจะเอาชีวิตส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับบริษัทอย่างนี้นะคะ” “อ้อ?เธอไม่ชอบหรอกเหรอ?” พูดจบ สุมิตรค่อยๆยิ้มออกมา ผู้หญิงคเมื่อกี้นอกจากจะเป็นลูกสาวตระกลูหวังแล้ว ไม่นานนี้ยังถูกกดขี่จากพ่อของเธอด้วย เธอไม่ใช่คนรักอะไรของเขาอยู่แล้ว “ไม่กล้าไม่ชอบหรอกค่ะ คุณตอนนี้เป็นท่านประธานของบริษัท แค่ใช้ปากเป่าฉันก็สามารถเป็นผงถ่านได้แล้วค่ะ”จันวิภาเดินเข้าไปยังที่นั่งของเธอ เปิดคอมทำงานต่อ ทำไมเลขาคนนี้พูดแปลกๆ เหมือนมาการอะไรแปลกๆ? สุมิตรจ้องมองไปยังหน้าของจันวิภา อยากมองว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ จันวิภาได้แต่ตั้งใจทำงาน ทำให้ดูไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ สุมิตรคิดแล้วคิดอีก ขี้เกียจทายแล้วนะ ! ถามเธอตรงๆ: “วันนี้ตารางฉันมีอะไรบ้าง?” จันวิภาเปิดดูตารางของสุมิตร ตอบอย่างเบาๆ : “วันนี้ตารางของท่านประธานวางได้อิสระในช่วงกลางวะนส่วนบ่าย3มีประชุมสำคัญต้องเข้าร่วมค่ะ” “ฉันรู้ล่ะ”: สุมิตรพยักหน้าและเดินจากไป ขากำลังก้าวเดินไป คิดอะไรออกกะทะนหัน หันมาทางจันวิภา พูด: “ถ้าวันหลังมีคนมาโวยวายแบบนี้อีก เธอก็ทำเหมือนเธอทำวันนี้นะแต่แค่……ไม่ต้องทำท่าทางเย็นชาแบบนี้ก็พอ” จันวิภาได้แต่พยักหน้า พูดว่า: “เรื่องของคุณก็ไม่จัดการเอง มาให้ฉันตามเช็คทำไม เชอะ……” เธอพูดอย่างเบาเสียง แต่ก็ทำให้สุมิตรได้ยิน ตอนแรกกะจะเดินจากไปแต่ก็ต้องหันหลับมา มองดูจันวิภา พูดว่า: “คุณจันวิภาครับ คุณมีอะไรไม่พอใจหรือเปล่าครับ?” “ไม่ค่ะ”จันวิภารีบเงยหน้าขึ้น อากาศหนาวเย็น มองดูสุมิตรอย่างเงียบๆ แล้วพูด:”ฉันแค่อยากเตือนท่านประธาน เป็นผู้ชายก็ควรรับผิดชอบอะไรบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายอย่างท่านประธาน ยิ่งต้องมีควารับผิดชอบ คุณก็ไม่เด็กแล้ว ที่บ้านยังมีคู่หมั้นแล้วด้วย แบบนี้ถ้าเกิดข่าวรั่วขึ้นมาฟังดุไม่ดีนะคะ” ฟังดูเหมือนให้คำแนะนำ มองดูจันวิภาแล้วที่พูดมาก็ไม่มีตรงไหนที่ผิดนิแต่แค่รู้สึกว่า ……เหมือนมีความรู้สึกแปลกๆและเหมือนเธอไม่พอใจอยู่ด้วยอย่างไงอย่างนั้น?! สุมิตรยิ้มแสยะยิ้มออกมา ดูจันวิภาแล้วพูด: “เธอ……เริ่มชอบฉันขึ้นมาแล้วใช่ไหม?” แค็ก…… ยังดีที่จันวิภาไม่ดื่มน้ำ ไม่งั้นคงพ่นใส่หน้าเขาเต็มๆแล้ว ไม่เจอแค่ไม่กี่ปี เขาเปลี่ยนเป็นคนคิดไปเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเนี่ยนะชอบนาย ……ฉันชอบนายกับผีล่ะสิ! ถึงจะตกใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่คำพวกนั้นเธอก็พูดออกมาต่อหน้าสุมิตรไม่ได้ เธอทำตาเลิกลั่กใหญ่ ชี้มายังตัวเอง โอกาสแบบนี้หายาก : “ใช่ค่ะท่านประธาน ฉันชอบคุณ แล้วทำไมคะ?” ความหมายของฉันคือ ฉันขี้เหร่ขนาดนี้ ถึงฉันจะชอบคุณ แล้วทำไม คุณจะยกเลิกงานหมั้นของคุณแล้วมาคบกับผู้หญิงแก่อย่างฉัน? ที่แท้สุมิตรยังคาใจกับสิ่งที่จันวิภาพูด แต่เห็นเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่ได้รู้สึกสนุก ทำหน้าเคร่งอีก จริงจังพูด : “อืม……มุกของเธอนี้ไม่เลวนะ ตั้งใจทำงานต่อไปเถอะ” เห็นสุมิตรเป็นแบบนี้แล้ว จันวิภาอดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่แล้วสุมิตรก็หันกลับมาพูด“อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนรักอะไรของฉัน!” พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปยังห้องทำงาน เหลือไว้เพียงแค่หน้าตกใจของจันวิภา ไอ้ผู้ชายบ้า จะอธิบายอะไรก็อธิบายแค่ประโยคเดียว สรุปหมายความว่าอะไร?! …… …… ทั้งช่วงเข้าก็ผ่านมาแบบนี้ พอถึงช่วงกลางวัน ในขณะที่จันวิภากำลังจะถามสุมิตรว่ามื้อกลางวันจะทานอะไร ทันใดนั้นก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาอีก “คุณ คุณธนาภาค……” จันวิภาอดพูดติเอ่างไม่ได้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอคือธนาภาค พูดจบเธอไม่กล้าเงยหน้ามองเขา เธอกลัวถูดจับได้ ตายแล้ว ทำไมเขาถึงมาอีกเนี่ย เพราะเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึน้องทำให้เฝธอแต่งหน้าตัวเองให้ขี้เหร่ ใส่ยิ่งขี้เหร่ขึ้นไปอีก ก้เพื่อไม่ให้เขาจำเธอได้ ธนาภาคมองดูคนที่เจอเขาแล้วก้มหัวดูกลัวๆ ถามเบาๆ: “เงยหน้าขึ้นมามองฉัน!” “คือ……” จันวิภากัดปาก ลังเลว่าจะเงยหรือไม่เงยมองเขา เงยเถอะ กลัวก็กลัวว่าจะถูกจับได้ ไม่เงย ก็ไม่มีเหตุผลอะไร ยิ่งทำให้สงสัยไปกันใหญ่