ตอนที่161 ฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ

ต๭นที่161 ฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ นี่…… จันวิภาอึ้ง ตั้งนานถึงจะย่อยคำพูดสุมิตได้ เธอคิดย้อนดูเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาคิดว่าฉันชอบธนภาคหรือเปล่าหนิ?! พอนึกถึงตรงนี้ จันวิภาไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี จะโกรธหรือมีความสุขดี หลายปีแล้วสุมิตรยังแก้นินัยนี้ไม่ได้ รู้สึกเธอเจอผู้ชายคนไหนก็ชอบคนนั้น สุมิตรนายจะใช่สายตาดูถูกผู้หญิงงี้มาดุคนไง?! จันวิภากลั้นไม่ไหวถอดหายใจ อธิบาย : “ ฉันคิดว่าท่านประธานคุณเข้าใจอะไรผิดน่ะ ฉันกับธนภาคเพิ่งเคยเห็นครั้งที่สองวันนี้ และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเจา ประธานไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบใครไปทั่ว” หื้ม ตอบกลับอย่าเย็นชา : “ หวังว่าจะเหมือนอย่างที่เธอพูด” เห็นดีหน้าสุมิตรเริ่มดีขึ้น จันวิภาก็โล่งใจ ไม่ว่าเวลาไหน ไม่ว่าสถานะอะไร เธอกัสุมิตรคุยกันก็จะเหนื่อยมาก บรรยากาศเงียบ จันวิภาเอากระเป๋าวานที่พกพาตลอด เอาเอกสารออกมาเป็นกองเพื่อเตรียมประชุมที่จะถึง มีรายละเอียดบงอย่างที่จะต้องบอกกับสุมิตร สุมิตรมองจันวิภาที่กำลังอ่านบทอยู่เงียบๆถึงกับผู้หญิงคนนี้ทีความทุเรศอยู่บ้าง แต่ความตั้งใจที่เน้นอยู่ที่เดียว ทำให้คนผ่อนคลาย….. พอจันวิภาอธิบายรายละเอียดเสร็จ สุมิตรก็พูดขึ้นมา : “ นารา ทำไมป่านี้แล้วเธอยังไม่แต่งงาน?” ตอนแรกกำลังคุยงานอยู่ พอสุมิตรแทรกเข้ามาแบบนี้ จันวิภาไม่รู้จะทำยังไงเลย “นี่……” จันวิภาไม่ตอบสักที เธอเลือกที่จะไม่ตอบได้ไหม? เห็นสีหน้าที่ไม่อยากจะตอบของจันวิภาแล้ว สุมิตรก็รู้ว่าเขาถามกะทันหันไป ไม่เพียงแต่นารา ตัวเขาเองก็ตกใจ แต่ไม่รู้ทำไม เขาอยากจะรู้เรื่องราวของเธอ “พอ ไม่ต้องพูดแล้ว” สำหรับการผิดปกติแบบนี้ของตัวเองเขาไม่ชอบเลย สุมิตรนั่งตัวตรง หลับตาไม่พูดคุยกับใครอีก จันวิภาห้ามใจไม่อยู่จับตา แล้วมองไปที่สุมิตร ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไร กินนาผิดแน่ๆ?! 6ปีที่ไม่ได้เจอกัน สุมิตรไม่เพียงแต่เปลี่ยนไปมาก และยังผิดปกติอีก ทำให้จันวิภารู้สึกเหมือนไม่รู้จักเขา การประชุมทางธุรกิจจะประชุมในบริษัทที่พัฒนาได้ดี เพราะว่าสงไกล ทั้งสองเลยออกเดินทางก่อน การประชุมธุรกิจครั้งนี้เหตุผลหลักๆก็คือรวบรวมบิ๊กบอสที่มีมา เปิดการประชุมเกี่ยวกับแนวโน้มของการพัฒนาอุตสาหกรรมเมื่อเร็ว ๆ นี้ มาลองพูดคุยเกี่ยวกับการพัฒนาอนาคตในด้านนี้ พูดว่ายๆคือ คนพวกรี้ร่วมรวมกันม้งาน ตอนจันวิภากับสุมิตรถึง ก็มีบิ๊กบอสสองคนอยู่มนห้องประชุมแล้ว ตอนแรกทุกคนก็พูดคุยกัน จันวิภาก็ไม่ได้อะไร แค่อยากนั่งอยู่เงียบๆตามลำพัง แต่ไม่ทันใด ประตูถูกเปิด ปกติแล้วจันวิภาจะไม่มองอะไรมาก แต่เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เลยตั้งหน้าจ้องมอง “คุณชนุดม คุณณัฏฐ์ คุณสุมิตร ขอโทษที ที่มาช้า “เสียงที่หนาแน่นดังขึ้น เดินเข้ามาเลื่อยๆ แล้วมองหน้าแต่ล่ะคน เหมือนกับรอยยิ้มที่พัดมาในฤดูใบไม้ผลิ อารมณ์อ่อนโยนสูงทรง แสดงให้เห็นถึงความมั่นใจและความความสงบ เขาทักทายกับพวกนักธุรกิจพวกนั้นเสร็จ ก็นั่งลง จันวิภาจ้องมองเธออย่างงง สายตาไปตามตัวเขา อึ้งไปหมด คนนั้นไม่ว่าจะยิ้มหรือขยับ มันคุ้นเคยมาก แต่ทำไม…… ทำไม……นราวิชญ์ยังมีชีวิตอยู่?! จันวิภารู้อึ้งมาก เธอไม่อยากจะเชื้อสายตาเธอ ให้ตานเถอะ!!! ที่จริงแล้วเขายังมีชีวิตอยู่!!! นราวิชญ์ไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอ?! จันวิภามีสักช่วงหนึ่งที่อยากเข้าไปถาม ตอนนั้นเธอเห็นศพเขากับตา และยังยืนยันว่าเรื่องที่เขาตายเป็นเรื่องจริง…… หรือว่าในโลกนี้ยังมีของที่ทำให้คนตายแล้ว ฟื้นขึ้นมา? หรืออาจจะเป็น คนบนโลกนี้มีคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกัน?! มันเป็นอะไรกันแน่?! จันวิภาตกใจจนทำไรไม่ถูก เธอยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิม ไม่ได้สติกลับมา หรืออาจจะเป็นเพราะสายตาที่จันวิภามองนราวิชญ์ร้อนแรงเกินไป รู้สึกถึงเธอกำลังจ้องมอง นราวิชญ์ไม่เข้าใจ แต่ก็มองไปที่เธออย่างมีมารยาท ยิ้มออ่นๆ ออ่นหวานถึงสุดขีด สุมิตรก็รู้สึกได้แล้ว ดูจันวิภาแบบนี้ เขาคักคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้สึกตัว โมโหนิดๆ นึกว่าจันวิภาชอบความรักของนราวิชญ์ แล้วพูดประชดเธอว่า “ตั้งใจจด อย่าหลงผู้ชาย!” ผู้หญิงคนนี้ เขาเกือบจะเชื่อคำพูดเธอแล้วไหมล่ะ ก็คิดว่าเธอไม่คิดไรกับธนภาคจริงๆ แค่คิดไม่ถึงว่าเธอจะชอบธนภาคแล้ว ตอนนี้เจอนราวิชญ์แล้ว เธอถึงกับจ้องไม่หยุด จ้องมองคนอื่นต่อหน้าต่อตา ทำไมเธอหลายใจขนาดนี้ ชอบอีกคนแล้วอีกไปอีกคน ผู้หญิงนี่ ดูแค่ภายนอกไม่ได้ เขาประมาทเธอไปจริงๆ สุมิตรยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่อยู่ในงานห้ามโมโน แต่เขาไม่รู้ตัว เทียบกับความโกรธแล้ว มากกว่าคือเขาอิจฉา พอได้ยินเสียงเตือนของสุมิตร จันวิภาเพิ่งได้สติกลับมา ตอนนี้เริ่มประชุมแล้ว เธอตัองฝืนใจฟังเรื่องประชุม ในสมองไม่มีความคิดใดๆเลย ทำไงดี เธอไม่สามารถที่จะตั้งสติได้! ในสมองมีแต่ภาพศพนราวิชญ์เมื่อ6ปีที่แล้ว ตรงหน้าแถมยังมีนราวิชญ์ตัวเป็นๆอีก…… ความสงสัยในใจไม่ได้รับคำตอบมา จันวิภากลั้นฝืนใจจนถึงช่วงพัก เมื่อได้เสียงพัก เธอก็รีบวิ่งออดไปนอกประชุมวิ่งไปห้องชงชาไปตั้งสติ จันวิภาดื่มไปแก้วหนึ่ง แล้วผิง ฝาผนังปล่อยให้สมองโล่ง รอจนถึงเธอเริ่มใจเย็นลงได้ พอจะจากไป ก็เห็นคนที่ไม่คาดคิดเดินมา ใช่แล้ว เป็นสุมิตร! จันวิภามองดูนราวิชญ์อย่างมืนงง ก่าจะทักทายด้วย แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี “วัสดีครับ” ดันเป็นนราวิชญ์ที่ทักทายอย่างมีมารยาท “คุณคือเลขาของประธานสุมิตร เมื่อกี้ตอนประชุมเห็นคุณยืนอยู่ข้างๆเขา “อา……ใช่ค่ะ……” จันวิภาอึ้งไปสักพักถึงจะได้สติกลับมา แล้วมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ประกายแสง สายตาแบบนี้ของจันวิภา นราวิชญ์อดใจไม่ไหวยิ้ม เขาเดินไปบดกาแฟให้ตัวเอง ยิ้มแล้วถาม: “ คุณเคยเจอผมก่อนหน้านี้ไหม? ทำไมใช้สายตาแบบนั้นมองผม?”