ตอนที่3 ชนช่องปืน

ตอนที่3 ชนช่องปืน ฉันยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าหวาดผวา จนถึงห้องออฟฟิศเปิดออกมา เลขาพวกนั้นเดินออกมาอย่างเร็วๆ ทุกคนต่างก็หน้าม่อยคอตก ทำให้ฉันกลัวยิ่งขึ้น ฉันคิดว่า เรื่องรายงานเลื่อนไว้ก่อนก็ไม่เป็นไร แต่เอกสารที่ต้องรีบเซ็นใบนี้..... “เอ๋อ.....คุณเลขาพิมพ์ใจ”ฉันเดินไปหาพิมพ์ใจ เลขาที่ประธานอนุสิทธิ์ให้ความสำคัญที่สุด ยิ้มประจบ “ผู้จัดการอานนท์บอดว่ามีเอกสารใบหนึ่งต้องให้ท่านประธานเซ็นค่ะ คุณ..... ” พิมพ์ใจเขม็งฉันและพูดว่า“เอาไว้คราวหลังเถอะ” “แต่ผู้จัดการอานนท์บอกว่า ต้องรีบ....” “งั้นเธอเข้าไปเองเลย”พิมพ์ใจโบกมือ แล้วขมวดคิ้วกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง โธ่เอ๋ย นี่จะบีบเอาคนตายหรือไง ฉันยืนอยู่ตรงกลางห้องออฟฟิศเลขา มองไปยังพวกเลขาที่ก้มหน้าอยู่อย่างใจร้อน พวกเขาทำเหมือนมองไม่เห็นฉัน ไม่มีใครมาช่วยเลย ฉันยืนอยู่พักใหญ่ สูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปถึงหน้าประตูของห้องออฟฟิศประธานและเคราะไป ยังไงก็ต้องตาย โดนบอสด่าออกไปดีกว่าไม่ทำสักอย่างแล้วโดนผู้จัดการอานนท์ด่าตั้งเยอะ “เข้ามา” เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา ฉันอดตัวสั่นไม่ได้ แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปอย่างหัวแข็ง “ท่านประธานอนุสิทธิ์ ฉันคือทิพย์สุดาของแผนกธุรกิจ ฉัน.....” “ทิพย์สุดา” ประธานอนุสิทธิ์ที่ยืนอยู่หน้าต่างหันตัวกลับมา แสงอาทิตย์ผ่านกน้าต่างเข้ามา ส่องบนตัวเขาเหมือนชุบคลุมแสงให้เขา ความสูง185ซม. รูปร่างสัดส่วนสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนแกะสลัก ฉันใจลอยไปนิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าประธานอนุสิทธิ์คือผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเห็น หล่อกว่าวินัยของฉันด้วย “ผู้จัดการของแผนกธุรกิจคงไม่ใช่เธอมั้ง”อนุสิทธิ์เดินเข้ามา วิเคราะฉันไปมาและถามขึ้น เขาเข้ามาอย่างกระทันหัน และยังพากลิ่นที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกมาด้วย คือกลิ่นหญ้าที่ไม่รู้เคยได้ดมที่ไหนมา “คือผู้จัดการอานนท์ .......” “ในเมื่อคือผู้จัดการอานนท์แล้วเธอมาทำอะไร”อนุสิทธิ์พูดด้วยน้ำแสงเย็นชา ฉันนึกว่าเขาถามฉันอยู่ เลยรีบตอบว่า“คือผู้จัดการอานนท์ให้ฉัน......” “ฉันไม่เคยรู้เลยนะ พนักงานของฉันไปเรียนแบบรายงานข้ามตำแหน่งมาตั้งแต่เมื่อไหร หรือว่า.....”อนุสิทธิ์ยื่นมือมาจับคางฉัน น้ำเสียงยังคงเย็นชา“หรือว่าเธอตั้งใจจะมายั่วยวนฉัน” มือเขามีแรงมาก ฉันรู้สึกว่าคางฉันจะแตกแล้ว โธ่เอ๋ย มิน่าไม่มีใครยอมเข้ามา เข้ามาก็เท่ากับหาความตายชัดๆเลย “ท่านประธาน คุณ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว”ฉันกลัวจนขาสั่น เสี่ยงสั่นราวกับใบไม้ที่ลอยตามลม“ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันเอาเอกสารใบนี้มาให้คุณเซ็นค่ะ” เพื่อพิสูจน์ตนเอง ฉันยกมือที่จับเอกสารอยู่ขึ้นมาให้เขาดู อนุสิทธิ์ขมวดคิ้มยังคงจ้องมองฉันอยู่ ไม่มีอารมร์อะไรสักนิด นี่มันเป็นอะไรกัน ฉันมองเขาอย่างหวาดกลัว“ท่านประธาน” “อย่าขยับ”เขาสั่ง แล้วก้มหัวไปบริเวณคอของฉันดมไปดมมา ลมหายใจที่ร้อนๆพ่นอยู่คอฉัน รู้สึกคันๆ ชาๆ ไม่เคยมีประสบการใกล้ชิดแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน ฉันรู้สึกขาสองข้างอ่อนเพลีย เลยกรีดร้องอย่างหวาดผวา“ท่านประธาน คุณจะทำอะไร” “ใช่เธอ”เขาเงยหน้า ดวงตาดำมือจ้องมองฉัน “อะไร”ฉันรีบผลักมือของเขาออกไป สุดท้ายก็ได้หลุดพ้นจากมือที่แข็งราวกับเหล็กของเขา ถอยไปสองก้าว มองเขาอย่างระมักระวัง เขาหน้ามืดลง “ทิพย์สุดา เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน ” “ฉันหรอ” ไม่เข้าใจว่าประธานอนุสิทธิ์จู่ๆถามแบบนี้มาทำไม แต่ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่ตอบความจริงไป ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่ได้คิดมาก ฉันรีบตอบไป“ฉัน เมื่อวานฉันกับสามีฉลองการแต่งงานครบรอบหนึ่งปี” “เธอแต่งงานแล้วรึ” ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของอนุสิทธิ์มีความตกตะลึงแวบไป ฉันพยักหน้า“ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว” “งั้นไม่ใช่เธอ” อนุสิทธิ์พูดด้วยเสียงต่ำ ฉันไม่เข้าใจเขาหมายความว่าอะไร แต่รู้สึกว่าเขาไม่ได้โกรธมากแล้ว เลยรวบรวมความกล้ายื่นเอกสารในมือไปให้เขา“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมารายงานกับคุณ และเอกสารใบนี้ต้องการให้คุณเซ็นซื่อด้วยค่ะ ” อนุสิทธิ์รับไปแล้วอ่านคราวๆ และรีบเซ็นชื่อแล้วโยนให้ฉัน“หากพนักงานเล็กๆทุกคนต้องมารายงานกับฉันหมด งั้นพวกผู้จัดการที่ฉันใช้เงินเยอะๆจ้างมาก็ต้องไล่ออกหมดเลย ออกไป” โธ่เอ๋ย นิสัยของบอสนี่แปลกประหลาดจริงๆ ฉันหน้าซีดขึ้นและตอบรับไป แล้วก็วิ่งออกห้องออฟฟิศประธาน พอออกมา ตาหลายคู่ก็จ้องมองมาที่ฉัน ฉันหยุดชะงัก แล้วฝืนยิ้มให้พิมพ์ใจ“คุณเลขาพิมพ์ใจ ฉันเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว ลงไปก่อนนะ” “อื่ม”พิมพ์ใจอาจจะดูออกว่าฉันก็โดนด่าไปใหญ่ เลยพยักหน้าอย่างเห็นใจ นั่งลิฟท์ลงไปกลับถึงแผนกของตนเอง ฉันเอาเอกสารใบนั้นให้ผู้จัดการอานนท์ เขาอ่านดูแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “ทิพย์สุดา เอทำงานได้ดีมาก ทีหลังต้องพยายามต่อนะ” เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันมีปัญหาในด้านธุรกิจ แล้วตอนนี้กลับมาบอกว่าฉันทำงานได้ดีแล้ว เขาอยากหาคนไปชนช่องปืนมากกว่า ฉันพูดปราศรัยกับเขาไปกี่คำแล็วก็ออกไป โดนผู้จัดการอานนท์หลอกใช้ ฉันรู้สึกไม่พอใจมาก เลยอ้างไปทำธุระนอกบริษัทเพื่อไปเที่ยว