ตอนที่ 6 ถูกทุกคนเพ่งเล็ง

ต๭นที่ 6 ถูกทุกคนเพ่งเล็ง “คุณหนูรองเป็นลูกสาวที่คุณท่านรักที่สุด อีกอย่างยังเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณผู้หญิง คุณหนูท่านทำอย่างนี้ เกรงว่าคุณท่านจะไม่ยกโทษให้ท่านง่ายๆแน่” ตอนนี้เสี่ยวซิ้วเป็นกังวลจากในใจ คุณหนูของนางก็ไม่ถูกเอ็นดูมาตั้งแต่เด็กแล้ว ถูกคุณท่านทิ้งไว้ที่ชิงหย้วนไม่ถามไถ่ วันนี้ยังเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นอีก ดูแล้วคุณหนูต้องลำบากอีกแล้ว หลินหมื้นชิงไม่ได้ใส่ใจท่านพ่อที่ว่านั่นเลยสักนิด และนางเองก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกแน่ ตอนนี้ ข้างนอกมีเสียงวุ่นวายของฝีเท้า เสี่ยวซิ้วรีบวิ่งไปที่ประตู “คุณหนู ข้างนอกมีคนมาเยอะมากเลย” เสี่ยวซิ้วสีหน้าร้อนรนมองไปยังคนงานข้างนอกที่ยิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามา แม้แต่คนโง่ก็เดาออกว่าอยู่ๆพวกเขาจะมาทำอะไรที่นี่ “คุณหนูสาม คุณท่านรอท่านอยู่ที่ห้องโถง ให้ท่านรับไปหา” คนงานหนึ่งในนั้นเดินมาถึงประตู พูดน้ำเสียงเย็นชา ทุกคนต่างก็รู้ว่าหลินหมื้นชิงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง ดังนั้นไม่ได้มีความเคารพที่ควรมีต่อนางเลยแม้น้อย “ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” มองดูคนงานแวบหนึ่ง หลินหมื้นชิงไม่อยากใส่ใจเขา เป็นแค่คนใช้ในจวนเสนาบดีเท่านั้น นางขี้เกียจไปใส่ใจ “คุณหนู ท่านไปไม่ได้ ถ้าท่านไปแล้ว ต้องถูกตีแน่ หรือไม่เสี่ยวซิ้วไปแทนท่านดีกว่า” ยังไม่รอหลินหมื้นชิงจะก้าวออกไป เสี่ยวซิ้วก็ดึงแขนนางเอาไว้ มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา มองดูท่าทางของนาง สีหน้าหลินหมื้นชิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในใจรู้สึกประทับใจขึ้นมา ชาติก่อนนางเป็นนักฆ่าที่ฆ่าคนไม่แม้แต่กะพริบตา ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ไม่เคยสัมผัสถึงความใส่ใจของคนอื่น แต่ว่าวันนี้เด็กสาวคนนี้กลับทำให้นางซาบซึ้งใจแล้ว “วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไรหรอก” หลินหมื้นชิงยิ้มมุมปาก หลังจากส่งสายตาให้นางวางใจ ก็ก้าวเดินออกไปก่อน เสี่ยวซิ้วมองดูแผ่นหลังนางด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นก็เดินตามไปด้วย ตามอยู่หลังคนงาน หลินหมื้นชิงถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ไม่เสียแรงที่เป็นจวนเสนาบดี จวนนี้ใหญ่จริงๆ “คุณหนู ถ้าหากอีกเดี๋ยวคุณท่านจะลงโทษท่านล่ะก็ ท่านโอนเรื่องทุกอย่างมาให้เสี่ยวซิ้วนะ” ตอนที่หลินหมื้นชิงกำลังเหม่อมองรอบกายอยู่ เสี่ยวซิ้วก็มาถึงด้านหลัง พูดเสียงเบา มองไปยังเสี่ยวซิ้วอย่างแปลกใจ หลินหมื้นชิงไม่เคยคิดมาก่อน สาวใช้เล็กๆคนนี้ ในช่วงเวลาแบบนี้ กลับยังคิดจะปกป้องนาง แม้ว่านางไม่จำเป็นต้องการปกป้องจากนาง แต่ว่าตอนนี้ในใจกลับมีแต่ความอบอุ่น ชาติก่อนนางเป็นนักฆ่าที่ฆ่าคนไม่แม้แต่กะพริบตา ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ยิ่งไม่เคยรับรู้ถึงความอบอุ่นใดๆมาก่อน อยู่ๆก็ได้ยินคำพูดของเสี่ยวซิ้ว ในใจหลินหมื้นชิงรู้สึกซึ้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ “วางใจเถอะ ไม่มีใครหน้าไหนสามารถทำร้ายข้ากับเจ้าได้” เพราะว่าคำพูดห่วงใยของเสี่ยวซิ้วเมื่อครู่นี้ หลินหมื้นชิงตัดสินใจแล้วว่าจะปกป้องสาวน้อยคนนี้ เพราะว่านี่เป็นคนๆเดียวที่ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นหลังจากทะลุมิติมา ไม่นานหลินหมื้นชิงก็ถูกมาถึงกลางห้องโถงภายใต้การนำของคนงาน ก้าวผ่านประตูห้องโถงเข้าไป หลินหมื้นชิงก็หยุดมองไปที่สองคนที่นั่งอยู่ใจกลางห้องโถง ซ้ายมือเป็นคนวัยกลางคนอายุราวๆ 40 กว่า เสื้อผ้าเป็นไหมชั้นดีสีฟ้า ปักด้วยลายใบไผ่ที่สง่างาม เข้ากันกับปิ่นปักผมหยกมันแพะบนหัวของเขาอย่างดี ผมดำแซมเส้นผมขาวนิดหนึ่ง แม้ว่าใบหน้าจะมีร่องรอยของเวลาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่กลับสามารถมองเห็นถึงความหล่อสง่าในอดีตได้ ตอนนี้ยังไม่ได้ลดหายไป และยังเพิ่มความรู้สึกหนักแน่นขึ้นมาไม่น้อย หลินหมื้นชิงมองดูร่างกายของเขานิดหนึ่ง ก็เดาถึงฐานะของเขาได้แล้ว เขาน่าจะเป็นท่านพ่อเสนาบดีที่ว่าของนางแน่แล้ว และคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็เป็นผู้หญิงที่แต่งตัวอย่างหรูหรา แม้ว่าอายุจะผ่าน 40 ปีแล้ว แต่เสน่ห์ยังคงมีอยู่ แต่ว่าสายตาที่มองมายังหลินหมื้นชิง กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา หลินไอ้ชิวที่เพิ่งถูกหลินหมื้นชิงสั่งสอนไปก็ยืนอยู่ข้างๆผู้หญิงคนนั้น จ้องมองนางด้วยความเกลียดแค้น “ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับชิวเอ๋อนะ หน้าของชิวเอ๋อถูกนังนี่ตบนั่นแหล่ะ ท่านดูหน้าของชิวเอ๋อสิ ตอนนี้ยังคงบวมอยู่เลย ถ้าหากเสียโฉมขึ้นมาจะทำยังไง?” หลินไอ้ชิวเดินไปข้างหน้าท่านพ่อ ท่าทางน่าสงสาร ตอนที่พูดก็ร้องไห้สะอื้นเสียงต่ำไม่หยุด ท่าทางนั้นมองดูแล้วราวกับว่าได้รับความไม่ยุติธรรมมาอย่างใหญ่หลวงก็ไม่ปาน หลินจิ๋นโจวมองดูใบหน้าที่ยังคงบวมอยู่ของหลินไอ้ชิวแวบหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสาร จากนั้นสายตาเย็นชาก็หันไปมองบนหน้าหลินหมื้นชิง ถามเสียงเย็น “ชิงเอ๋อ ตอนนี้เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งกล้ามากนะ กล้าลงมือกับพี่สองแล้ว?” “นั่นเป็นเพราะนางหาเรื่องเอง นางให้สาวใช้มาทำร้ายข้า ข้าเพียงแค่ป้องกันตัวเท่านั้น!” หลินหมื้นชิงมองดูหลินจิ๋นโจวสีหน้าเรียบ น้ำเสียงเย็นชา เดิมทีตอนที่เห็นท่านพ่อเสนาบดีที่ว่านี้ครั้งแรก ยังคิดว่าเขาคงจะเป็นคนที่มีความยุติธรรม แต่ว่าดูตอนนี้แล้ว ไม่สามารถมองคนแค่เพียงภายนอก “บังอาจ! หลินหมื้นชิง เจ้ากล้ามากนะ เห็นข้ากับท่านพ่อของเจ้าแล้วไม่ทำความเคารพยังกล้าใช้น้ำเสียงอย่างนี้อีก!”