ตอนที่24 คุณชายใหญ่หลินหลิงเชียว

ต๭นที่24 คุณชายใหญ่หลินหลิงเชียว เดิมทีนางมิได้รู้สึกอันใดกับองค์รัชทายาท แต่ทว่าภายในใจของหลินหมื้นชิงตอนนี้กับอยากพรั่งพรูความขุ่นเคืองโทสะออกมา แต่เนื่องจากฐานะของนาง นางจำใจต้องสะกดกลั้นความโกรธนี้เอาไว้ “แต่นางเป็นพระชายาในอนาคตของข้า จะรินสุราในข้าสักจอกไม่ได้เชียวหรือ？” เซียวชี่จือกล่าวเสียงหนักใบหน้าเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มเพียงชั่วพริบตาเดียวก็เย็นเฉียบลงแววตาดุดันล้ำลึกราวธนูน้ำแข็งผสมกับหน้าตาและอารมณ์ดุร้าย แววตาของเขาสาดส่องมาทางหลินหมื้นชิง ทำให้จิตใจของนางสั่นไหวร่างทั้งร่างหนาวเหน็บอย่างฉับพลัน “ย่อมได้แน่นอนเพคะฐานะท่านอ๋องสูงส่งถึงเพียงนี้เพียงแค่รินสุราจอกหนึ่งเท่านั้นนะเพคะ” หลินหมื้นชิงยอมรับว่าตนเองไม่มีอะไรอันใดเทียบเคียงได้ แต่ถ้าตอนนี้นางอยู่ตรงเบื้องหน้าขององค์รัชทายาทจะทำให้ท่านอ๋องขายหน้ามิได้ ถึงตอนนั้นคาดเดาได้เลยว่าคงจะถึงคราวซวยของนาง ดังนั้นตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดก็คือตามน้ำไปก่อน เพียงแค่ผู้ชายคนนี้ไม่ทำตัจนเกินไปหน่อยก็พอ ถึงแม้ว่านางทำเช่นนี้อาจจะทำให้องค์รัชทายาทขุ่นเคือง แต่เทียบกันแล้วนางรู้สึกว่าเซียวชี่จือน่าเกรงกลัวกว่ามาก ดังนั้นนางจึงยังคงรักษาหน้าตาของท่านอ๋องอยู่พอควร หลินหมื้นชิงหยิบกาสุราขึ้นหลังจากนั้นรินลงในจอกสุรายื่นไปด้านหน้าของเซียวชี่จือ “ท่านอ๋อง เชิญเพคะ” องค์รัชทายาทรับรู้ได้ถึงแววตายั่วยุของเขา ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าก็เย็บเยียบลง ทันใดนั้นภายในใจก็เต็มไปด้วยโทสะ องค์รัชทายาทบรรจงถือจอกสุรารินสุราจนเต็มจอก เขาถือจอกสุราไว้แน่นที่ปลายนิ้ว ทันใดนั้นเองจอกสุราก็แตกร้าวออกมา ระหว่างพวกเขาสองพี่น้องต่อสู้กันอย่างรุนแรง หลินหมื้นชิงมิอยากเข้าไปแทรกกลางคบค้าสมาคมระหว่างบุคคลอันตรายทั้งสอง นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่ชาญฉลาดสักเท่าใด “องค์รัชทายาท ท่านอ๋อง เพคะ หม่อมฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอย่างกระทันหัน อยากกลับไปพักผ่อนแล้วเพคะ” หลินหมื้นชิงนำกาสุราวางลงแสร้งทำท่าทีวิงเวียนศีรษะดูเหมือนว่าอ่อนแรง “ในเมื่อคุณหนูสามไม่ค่อยสบาย นั้นก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ หลังจากวันนี้พวกเรายังมีโอกาสที่จะไปมาหาสู่กันอีก” องค์รัชทายาทเซียวชี่หมิงพระองค์เป็นบุคคลที่ช่างพูดยิ่งนัก คำพูดที่พูดออกมาของหลินหมื้นชิง เขาไม่ลังเลที่จะตอบรับเลย แต่กลับกลายเป็นเซียวชี่จือที่ใบหน้ามืดครึ้มไม่พูดอันใดออกมาสักคำนึง เพียงแต่หลินหมื้นชิงไม่สนว่าท่านอ๋องจะพูดหรือไม่พูดอันใด อย่างไรองค์รัชทายาทก็ตอบตกลงยินยอมให้นางกลับไปพักผ่อนแล้ว ถึงแม้ฐานะท่านอ๋องจะเรืองอำนาจแต่ตำแหน่งฐานะขององค์รัชทายาทกลับสูงส่งกว่าเขามากนางยังมีอะไรที่ต้องกังวลอยู่อีก หลินหมื้นชิงมองไปที่เซียวชี่จือชั่วครู่ ต่อจากนั้นเร่งรีบหันหลังจากไป หลังจากเดินออกมาไกลพอสมควร หลินหมื้นชิงถึงกลับผ่อนลมหายใจยาวๆ เมื่อสักครู่ที่อยู่เบื้องหน้าขององค์รัชทายาทกับเซียวชี่จือ นางรู้สึกว่าตนเองถูกแรงกดดันไม่อาจหายใจออกมาได้ กลัวว่าถ้าหากไม่ระมัดระวังอาจต้องโทษของผู้ใดผู้หนึ่งเข้าสักคน ถึงตอนนั้นคาดเดาว่าจะตายโดยไม่รู้ตัว “คุณหนูเมื่อสักครู่ท่านไม่ใช่พูดว่าไม่ค่อยสบายหรือเจ้าคะ ？ คุณหนูไม่สบายตรงไหนต้องการตามท่านหมอมาดูอาการหรือไม่？” เสี่ยวซิ้วอยู่ทางด้านหลังของหลินหมื้นชิงมองดูนางด้วยความเป็นห่วง “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้ไม่สบายข้าเพียงแค่เจตนาที่จะพูดอย่างนั้น ข้าเพียงแต่ไม่อยากอยู่ที่แห่งนั้นต่อไปต่างหากล่ะ ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทก็มาแล้วแผนการของหลินไอ้ชิวก็แตกแล้ว ข้าจะอยู่ต่ออีกทำไมกันล่ะ？ ” ทำลายแผนการของหลินไอ้ชิวแล้ว หลินหมื้นชิงในเวลานี้อารมณ์ดียิ่งนักข้าก็แค่ไม่อยากให้นางสมความปรารถนา นางไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก ยามปกติคุณหนูรองนั้นแทบจะพุ่งเป้ามาที่ข้าตลอด ข้ามิอาจหลีกทางให้ผู้ชายของตนเองแก่นางได้ แม้แต่ผู้ชายที่ข้าไม่ได้หามาอย่างยากลำบากก็ตาม “ที่แท้ที่ไม่ค่อยสบาย คือเหตุผลของคุณหนูที่ต้องการอยากออกมาจากที่นั้นหรือเจ้าคะ เสี่ยวซิ้วยังคิดว่าคุณหนูไม่สบายจริงๆเสียอีกนะเจ้าคะ？” เสี่ยวซิ้วหลังจากที่ได้ฟังหลินหมื้นชิงพูดแล้วถึงกับแสดงท่าทีโต้ตอบกลับมา เวลานั้นภายในใจผ่อนคลายลงไปมิน้อย “คุณหนูรองท่านนี้คงจะคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน ค่ำคืนนี้องค์รัชทายาทจะปรากฏตัว นางคงคิดที่จะให้เฉิงเชี่ยงกับสามีเป็นคนกลางติดต่อนางให้กับอ๋องหมิงล่ะสิ งั้นคงต้องรอไปตลอดชั่วชีวิตแล้วล่ะ！” เสี่ยวซิ้วอยู่ทางด้านหลังของหลินหมื้นชิงใบหน้าท่าทางยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของคนอื่น แต่ว่าอ๋องหมิงเป็นสามีในอนาคตของตระกูลคุณหนูนะเจ้าค่ะ คุณหนูรองมีคุณสมบัติอันใดจะมาแย่งผู้ชายของคุณหนู！ “เสี่ยวซิ้ว ตอนนี้เจ้ามีความกล้าหาญมิน้อยเลยนะถึงกล้าพูดจาเช่นนี้ได้ เจ้าไม่กลัวถูกคุณหนูรองได้ยินเอาเหรอ อีกทั้งลงโทษเจ้า？” จากครั้งแรกที่พบเจ้าจนถึงตอนนี้เจ้าเป็นเด็กสาวที่ขี้ขลาดคนหนึ่งแต่ไหนแต่ไรมาเจ้าไม่กล้าที่จะพูดจาสักประโยคคาดไม่ถึงวันนี้กล้าพูดจาเช่นนี้ออกมาได้ ทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกตกใจมากๆ “แต่ก่อนอาจใช่ ในสายตาของเสี่ยวซิ้วคุณหนูรองท่านนั้นเทียบอันใดไม่ได้กับคุณหนูของบ่าว ทุกๆวันจะแสดงท่าทางราวกับบุตรสาวตระกูลมั่งคั่ง แต่ความเป็นจริงแล้วกับกำเริบเสิบสานโอหังอวดดีคุณหนูรองถูกเลี้ยงดูอย่างผิดๆ” เพราะเรื่องที่หลินไอ้ชิวพุ่งเป้าโจมตีหลินหมื้นชิงมาตลอด ภายในใจของเสี่ยวซิ้วไม่ค่อยพอใจคุณหนูรองสักเท่าใด แถมตอนนี้ก็ถูกความโกรธครอบงำแล้วจริงๆ ดังนั้นถึงได้พูดจาแบบนี้ออกมาได้ “วางใจเถอะ ข้าจะไม่ให้หลินไอ้ชิวหลงระเริงหรอกคิดอยากจะแย่งของของข้าหลินหมื้นชิง นางยังต้องไตร่ตรองอีกมากอ๋องหมิงข้าสามารถให้ผู้อื่นได้แต่คนเดียวที่ข้าจะไม่ให้คือนาง” หลินหมื้นชิงไม่ชื่นชอบเซียวชี่จือ แม้กระทั่งยังคิดที่นำพระราชโองการหมั้นหมายกลับคืน นางสามารถยินยอมให้เซียวชี่จือยู่ด้วยกันกับผู้หญิงอื่นได้ แต่คนคนนั้นต้องไม่ใช่หลินไอ้ชิว ใครให้ผู้หญิงคนนั้นมาหาเรื่องนางไม่หยุดหย่อนกันแหละ “คุณหนูได้เวลาแล้วเจ้าค่ะ พวกเรากลับกันเถอะ？” “ตอนนี้ข้ายังไม่เหนื่อย ค่ำคืนนี้พวกเราอยู่ภายในตำหนักเดินเล่นกันเถอะ ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งหมดก็อยู่ภายในห้องโถงเป็นเวลาประจวบเหมาะอิสระยิ่ง” ปีนข้ามมาทางด้านนี้เลย นี่เป็นเวลากว่าสิบวันแล้วแต่ทว่าทุกวันเหมือนถูกขังไว้ภายในจวนเล็กๆ ถึงตอนนี้หลินหมื้นชิงยังไม่เคยเดินเล่นในจวนเฉิงเชี่ยงเลย ค่ำคืนนี้ถือโอกาสอันดีผ่อนคลายสักหน่อย” “ใช่แล้ว เสี่ยวซิ้ว เจ้ารู้หรือเปล่าว่าภายในจวนเฉิงเชี่ยงมีของเล่นอะไรบ้างไหม？ ” หลินหมื้นชิงมองดูจวนเฉิงเชี่ยงอย่างมิคุ้นเคย ถามขึ้นหลังจากเงียบชั่วขณะ “จวนเฉิงเชี่ยงนี้สถานที่ที่บรรยากาศดีที่สุดก็คือลานของคุณชายใหญ่แล้ว คุณชายใหญ่ชอบปลูกพืชไม้ดอกระย้า ภายในลานของเขามีดอกไม้และพืชล้ำค่าเป็นจำนวนมาก” เสี่ยวซิ้วหลังจากขบคิดพิจารณาครู่หนึ่งก็เปิดปาก “คุณชายใหญ่ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อคุณชายใหญ่ท่านนี้？” หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และคิดตามเสี่ยวซิ้วภายในระยะเวลาสิบกว่าวันนี้แต่กลับไม่เคยได้ยินออกมาจากปากของเขาเลย ในจวนนี้คิดไม่ถึงว่ายังมีคุณชายใหญ่ถึงกลับทำให้เธอตื่นตกใจ “ตลอดทั้งปีคุณชายใหญ่มิค่อยได้กลับจวน แต่ภายในลานดอกไม้กลับมิเคยเหี่ยวแห้งไปทุกๆวันจะมีช่างดูแลสวนพิเศษไปดูแลลานดอกไม้พวกนั้นของคุณชายใหญ่” เสี่ยวซิ้วพูดอย่างต่อเนื่อง หลินหมื้นชิงตอนนี้กลับยิ่งรู้สิ่งประหลาดใจยิ่งนัก นางรู้สึกว่าคุณชายใหญ่ช่างลึกลับยิ่งแท้จริง วันหลังมีโอกาสคงได้พบกันอย่างแน่นอน เพียงแต่คุณชายท่านนี้ไม่ได้อยู่เส้นทางเดียวกันกับหลินไอ้ชิวใช่ป่าว？ “ไป พวกเราไปชื่นชมลานดอกไม้ของคุณชายใหญ่กัน” หลังจากหลินหมื้นชิงพูดจบประโยคก็ดึงมือของเสี่ยวซิ้วเดินมุ่งไปทางลานคุณชายใหญ่ “คุณหนู ไม่ได้นะเจ้าคะเฉิงเชี่ยงกำชับไว้ว่าลานของคุณชายใหญ่ไม่สามารถเข้าออกตามอัธยาศัยได้ มิฉะนั้นจะต้องถูกลงโทษ” หลินหมื้นชิงต้องการไปภายในลานของคุณชายใหญ่ ทันใดนั้นเสี่ยวซิ้วก็กระวนกระวายใจขึ้นลานของคุณชายใหญ่ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถไปได้ ถ้าเกิดเขารู้เข้าว่าพวกเราบุกรุกเข้าไปในลานของคุณชายใหญ่จะต้องถูกหักขาอย่างแน่นอน “ข้าไม่กลัวเขาหรอก ถึงแม้ว่าจะถูกเขารับรู้แล้วอย่างไง วางใจเถอะ แน่นอนว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าได้เป็นอย่างดี！ ” คิดถึงเฉิงเชี่ยง ใบหน้าหลินหมื้นชิงเย็นชาลงถึงแม้จะพูดว่าเฉิงเชี่ยงมิใช่บิดาของนาง แต่กลับเป็นบิดาของร่างกายนี้ เขาปฏิบัติต่อบุตรสาวตนเองอย่างเยือกเย็นไร้อารมณ์ มีคุณสมบัติอันใดถึงเป็นบิดาของนาง ภายในใจเสี่ยวซิ้วเป็นกังวล นางไม่กล้าไป แต่หลินหมื้นชิงกลับดื้อรั้น เพียงแค่เดินตามนางไปด้านหน้า เมื่อเดินใกล้ถึงลานของคุณชายใหญ่ยังคงมีระยะห่างอยู่พอควร หลินหมื้นชิงก็ได้กลิ่นดอกไม้กลิ่นหอมสดชื่นทันทีทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขทันทีราวกับว่าไม่มีเรื่องกลัดกลุ้มเลย เสี่ยวซิ้วยังถูกกลิ่นหอมของดอกไม้ดึงดูด คนทั้งคนหลับตาลง ไม่หยุดที่จะสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธ์ “คุณหนู หอมจังเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าภายในลานของคุณชายใหญ่จะปลูกดอกไม้ไว้เท่าไรกันแน่นะเจ้าคะ” “พวกเราเข้าไปดูก็ทราบแล้ว” หลินหมื้นชิงยิ้มบนริมฝีปากพูดจบประโยคก็รีบลากเสี่ยวซิ้วเข้าไป ลากเสี่ยวซิ้วเดินเข้ามาภายในลานของคุณชายใหญ่ ทันใดนั้นความงามอันน่าตกตะลึงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า ถึงแม้ว่ามันเป็นคืนเดือนมืดแต่ภายในลานกลับสว่างไสวด้วยแสงโคมไฟเหมือนดั่งตอนกลางวัน สีสันสดใสงดงามดอกไม้เต็มลาน กลิ่นหอมอ่อนๆฟุ้งกระจายไปทั่ว เต็มไปด้วยผีเสื้อบินกระเพื่อมราวกับกำลังเต้นรำอยู่ เสื้อผ้าที่สวยงามก็เข้ากับบรรยากาศที่งดงาม หลินหมื้นชิงคาดไม่ถึง ภายในจวนของเฉิงเชี่ยงจะมีทัศนียภาพที่งดงาม ตอนนี้นางค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจคุณชายใหญ่ของจวนเฉิงเชี่ยงเป็นเป็นบุคคลเช่นไรกันแน่นะ “คุณหนู ช่างงดงามยิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวซิ้วได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้” เสี่ยวซิ้วมองไปที่ดอกไม้ของภายในลาน ใบหน้าท่าทางประหลาดใจ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นทิวทัศน์งดงามเช่นนี้ คุณชายใหญ่แห่งจวนเฉิงเชี่ยงเป็นคนเยี่ยงไรกันแน่นะ？ หลินหมื้นชิงรู้สึกว่าคนที่มีอารมณ์ปลูกดอกไม้ต้องเป็นบุคคลที่จิตใจงดงามอย่างแน่นอน “นั่นผู้ใดกันนะ！” ถึงตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ท่ามกลางความงามของทุ่งทะเลดอกไม้ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกล่องลอยมา หลินหมื้นชิงดึงสติกลับมา หันไปมองทางทิศประตูทางออก ทางปากประตูมีผู้ชายคนหนึ่งจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาสวมใส่ดิ้นไหมสีเงินลวดลายเสี้ยวพระจันทร์ ลายดอกบัวขนาดใหญ่บนเสื้อสีขาวทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็น เส้นผมจำนวนไม่น้อยถูกปิ่นแก้วปักไว้ที่กลางแผ่นหลัง คิ้วโก่งได้รูปนัยน์ตาสีดำเหมือนดั่งน้ำหมึก ช่างเป็นคุณชายที่โดดเด่นยิ่ง “คุณชายใหญ่” เสี่ยวซิ้วถึงกลับรีบดึงสติกลับมา ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยท่าทางหวาดกลัว ได้ยินเสี่ยวซิ้วเรียกแบบนี้ หลินหมื้นชิงถึงได้รู้ว่านี่คือคุณชายใหญ่ที่เธอเคยได้ยินมา ซึ่งไม่เหมือนกับที่เธอคิดเอาไว้เลยแม้แต่น้อย “พวกเจ้าเป็นใครกัน？ มาทำอะไรที่นี่？” เหลือบมองไปเสี่ยวซิ้วที่คุกเข่าลงบนพื้น หลินหลิงเชียวเบนสายตาของเขาไปยังใบหน้าของหลินหมื้นชิงอย่างงุนงงเล็กน้อย เปิดปากเสียงเย็นเชียบ