ตอนที่32 ไม่ฆ่าทิ้งก็ถือว่าบุญโขแล้ว

ต๭นที่32 ไม่ฆ่าทิ้งก็ถือว่าบุญโขแล้ว หลินหลิงเชียวเป็นบุตรชายคนเดียวของเฉิงเชี่ยง แถมยังเป็นคนที่เฉิงเชี่ยงให้ความสนใจที่สุดด้วย ตำแหน่งในจวนของเขาสูงกว่าเฉิงเชี่ยงด้วยซ้ำ หลิวซูอวิ๋นถึงได้คอยดูแลเขาเหมือนเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง ถึงแม้นางจะมีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยแสดงออกมาตรงๆ "ท่านแม่ไม่เห็นหรือว่าเรื่องนี้น้องรองเป็นคนเริ่มก่อน?ข้าว่าตอนนี้น้องรองควรกล่าวขอโทษกับชิงเอ๋อด้วยซ้ำ!" คำพูดของฮูหยินเฉิงเชี่ยงไม่ได้ช่วยให้หลินหลิงเชียวหวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย เขาก็ยังคงทำหน้าเรียบเฉยตามเคย ไม่มีความรู้สึกผิดกับคำพูดของหลิวซูอวิ๋นด้วยซ้ำ "เชียวเอ๋อ เจ้าว่ากระไรนะ?เช่าจะให้น้องสาวของเจ้าลดตัวไปขอโทษนังเด็กเถื่อนอย่างนั้นรึ!เจ้าอย่าลืมสิว่าหลินหมื้นชิงนางเป็นใคร ถ้าจะพูดให้ดีหนังเป็นคุณหนูสามของจวนเฉิงเชี่ยง แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆนางก็เป็นแค่เจ็บไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่ตั้งแต่ความรักควายควายให้กับท่านพ่อของเจ้า!" หลิวซูอวิ๋นโกรธสุดขีด หลินหลิงเชียวบังอาจสั่งให้ลูกสาวสุดที่รักของนาง ลดตัวลงไปขอโทษนังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้น นางไม่ยอมเด็ดขาด ลูกสาวของนางเป็นถึงคุณหนูที่แท้จริงของจวนเฉิงเชี่ยง แล้วหลินหมื้นชิงนางมีสิทธิ์อะไร?แม่ของนางก็เป็นแค่บ่าวในจวนเฉิงเชี่ยงเท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูจริงๆหรือไงกัน? พอหลินหมื้นชิงได้ยินคำว่าเด็กเถื่อน ความโกรธที่กดฝึกไว้ก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที นางลุกขึ้นกะทันหันแล้วมองไปที่ฮูหยินเฉิงเชี่ยงด้วยสายตาดุดันและเยือกเย็น "จะว่าใครเป็นเด็กเถื่อนกัน?ไหนลองพูดใหม่อีกรอบซิ!" หลินหมื้นชิงพยายามห้ามความโกรธของตัวเองไว้ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน บรรยากาศรอบข้างนางเต็มไปด้วยความรู้สึกอยากฆ่าคน คำว่าเด็กเถื่อนที่ออกมาจากปากของหลิวซูอวิ๋น ไม่เพียงแค่ดูถูกหลินหมื้นชิง ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นการดูถูกแม่ของนางด้วย เรื่องนี้นางยอมไม่ได้เด็ดขาด ออร่าความน่ากลัวที่แพร่ออกมาจากตัวของหลินหมื้นชิง ทำให้ฮูหยินเฉิงเชี่ยงยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำนั้นออกมาซ้ำอีกเป็นรอบที่ 2 หลินหมื้นชิงในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ทำให้หลิวซูอวิ๋นรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก ก็แค่เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนึง ทำไมบนตัวของนางถึงได้มีออร่าที่น่ากลัวขนาดนี้ได้ หลิวซูอวิ๋นเริ่มสงสัยว่านางยังเป็นหลินหมื้นชิงตัวจริงหรือไม่ เฉิงเชี่ยงซึ่งอยู่กับที่เช่นกัน เขาไม่เคยเจอหลินหมื้นชิงเป็นแบบนี้มาก่อน สำหรับบุตรสาวคนนี้ของเขา เขาไม่เคยคิดจะสนใจเลยตั้งแต่เด็ก แถมยังเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขายังมีบุตรสาวคนนี้ จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยป่วยหนักจนกลายเป็นคนสติไม่ดี ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยคิดจะเหลียวแลนางเอกเลย แต่การกระทำของนางในวันนี้ทำให้เขารู้สึกชื่นชมอย่างบอกไม่ถูก "หลิน….หลินหมื้นชิง เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ! ข้าเป็นถึงฮูหยินเฉิงเชี่ยงและยังเป็นแม่ของเจ้าหญิงด้วยนะ!" หลังจากที่ฮูหยินเฉิงเชี่ยงตั้งสติได้ ก็ปากกล้าขึ้นเสียงถามขึ้นมาทันที ในตอนนี้ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คน ถึงแม้หลินหมื้นชิงจะเก่งขนาดไหนก็ตาม นางคงไม่กล้าทำอะไรหลิวซูอวิ๋นหรอก หลิวซูอวิ๋นรู้ดีว่าวิธีก็แค่ทำท่าทีให้นางกลัวเท่านั้นเองไม่กล้าลงเลยจริงๆหรอก! หลิวซูอวิ๋นปลอบใจตัวเองแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นมาไม่น้อย "ท่านแม่อย่างนั้นรึ?คนอย่างเจ้ากล้าแทนตัวเองว่าเป็นแม่ของข้างั้นรึ?แม่ข้าตายไปตั้งนานแล้ว!" หลินหมื้นชิงยิ้มมุมปากดูถูกนาง สายตาของหลินหมื้นชิงจ้องไปที่ฮูหยินเฉิงเชี่ยง แววตาของนางแสดงความรู้สึกอยากฆ่าคนออกมาโดยไม่คิดจะเป็นปิดปังอะไรเลยแม้แต่น้อย สักวันหนึ่งพวกคนที่เคยทำร้ายตัวเอง นางจะเอาคืนร้อยเท่าพันเท่าเอาให้สาแก่ใจไปเลย "หลินหมื้นชิง!ที่นี่มีผู้คนมากมายก่ายกองขนาดนี้ ถ้ายังทำตัวไม่เห็นหัวผู้ใหญ่อีกงั้นรึ เจ้านี่ไร้มารยาทเสียจริง เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าสั่งสอนเจ้าหรือไร?" คำพูดของหลินหมื้นชิงทำให้ฮูหยินเฉิงเชี่ยงโกรธจนตัวสั่นไปหมด คำพูดก็เริ่มติดๆขัดๆ "มารยาทของข้าก็ต้องดูว่ากับใคร?คนที่ดีกับข้าข้าก็มีมารยาทที่ดีตอบ ส่วนคนที่จ้องจะหาเรื่องข้าคิดจะฆ่าข้า ข้าไม่ฆ่าพวกเขาก็ถือว่าบุญโขแล้ว!" หลินหมื้นชิงเชิดหน้า แสดงความรังเกียจที่มีต่อฮูหยินเฉิงเชี่ยงออกมาอย่างเปิดเผย ตึ่ง! เฉิงเชี่ยงตบโต๊ะดัง เขามองไปที่หลินหมื้นชิงด้วยความโกรธ ไฟโกรธของเขาลุกโชว์เต็มไปทั่วดวงตา "หลินหมื้นชิง ที่นี่เป็นจวนเฉิงเชี่ยงไม่ใช่ที่เจ้าจะมาทำตัวยังไงก็ได้ เจ้าบังอาจข่มขู่ท่านแม่ของเจ้า คิดจะฆ่านางอย่างนั้นรึ?หญิงสาวที่อะก็พูดว่าจะฆ่าคน สักวันจะนำปัญหามาให้เป็นแน่!" ตอนแรกเขาก็แอบชื่นชมนางอยู่บ้าง แต่คำขู่ของนางเมื่อกี้นี้ทำให้หลินจิ๋นโจวโกรธไม่เบา "พอเถอะท่านพ่อ อย่าโมโหไปเลย เรื่องนี้ถึงแม้ชิงเอ๋อจะมีความผิดแต่ความผิดของท่านแม่มากกว่าไม่ใช่หรือ?ไม่ว่าแม่ของชิงเอ๋อจะเป็นใคร แต่ชิงเอ๋อก็ยังเป็นคุณหนู 3 ของจวนเฉิงเชี่ยงอยู่ดี ท่านแม่หาว่านางเป็นเด็กเถื่อน มันก็เกินไปไม่ใช่หรือ?" ในตอนที่หลินหลิงเชียวเอ่ยปากพูด สายตาของเขามองไปบนโต๊ะอาหาร น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย "เชียวเอ๋อ!จนถึงตอนนี้แล้วทำไมเจ้าถึงได้พูดเข้าข้างคนนอกอย่างนางอยู่อีก เจ้าไม่เห็นหรือว่าเมื่อกี้นางพูดกับข้าเยี่ยงไร?ถึงกระนั้นก็เถอะ แม่ก็เป็นผู้ใหญ่กว่านาง นางใช้น้ำเสียงแบบนั้นคุยกับแม่แม่จะลงโทษนางบ้างไม่ได้เลยหรืออย่างไรกัน?" หลิวซูอวิ๋นมองหน้าหลินหลิงเชียวด้วยสายตาไม่น่าเชื่อ ตอนนี้เขาก็พูดปกป้องหลินหมื้นชิงถึงขั้นนี้เชียว?เมื่อกี้หลินหมื้นชิงพูดข่มขู่ถึงขั้นจะฆ่านางเชียวนะ! "งานเลี้ยงต้อนรับข้าในคืนนี้ จะต้องมีเรื่องกันให้ได้ใช่หรือไม่?หากเป็นเช่นนั้นมาเลี้ยงนี้จะมีความหมายอะไรกัน!?" หลินหลิงเชียววางแก้วสุราลงอย่างแรงแล้วลุกขึ้นก้าวเท้ายาวออกไปทันที ทุกคนในห้องเห็นการกระทำของหลินหลิงเชียว ต่างก็พากันอึ้งอยู่กับที่ เฉิงเชี่ยงอยากที่จะห้ามเขาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเอ่ยปากห้าม "งานเลี้ยงดีๆกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้!" เฉิงเชี่ยงพูดหงุดหงิดพร้อมกับถอนหายใจ แล้วมองไปที่ฮูหยินเฉิงเชี่ยงและหลิวไอ้ชิวด้วยสายตาตำหนิ หลินจิ๋นโจวไม่ใช่คนที่ไม่นู้จักแยกแยะ เรื่องในคืนนี้เกิดขึ้นเพราะคำพูดของหลิวไอ้ชิวทั้งนั้น หากไม่ใช่เพราะนางต้องการจะหาเรื่องหลินหมื้นชิง หลินหลิงเชียวคงไม่โกรธจนเดินจากไปดอก "วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับของพี่ใหญ่ ในเมื่อพี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว ข้าเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ ข้าลาล่ะ!" การที่หลินหมื้นชิงมาที่นี่ก็เพราะหลินหลิงเชียวชวน ถ้าไม่ใช่ว่านางสนใจความรู้สึกของพี่ใหญ่ละก็ ถึงจะยกเกี้ยวไปเชิญถึงที่ ให้ตายยังไงนางก็ไม่มาหรอก พูดจบหลินหมื้นชิงก็เดินก้าวเท้ายาวออกจากห้องโถงโดยที่ไม่สนใจสายตาชิงชังของเราคนที่อยู่ในห้องนั้นเลยแม้แต่น้อย "ท่านพ่อ ทั้งดูนังหลินหมื้นชิงรังแกข้าสิ!" หลิวไอ้ชิวเดินเข้าไปทำหน้าน้อยใจอยู่ข้างๆเฉิงเชี่ยง "เอาเถอะ อย่าโมโหไปเลย พ่อรู้ว่าเรื่องในคืนนี้มันไม่ยุติธรรมต่อเจ้า" แค่หลิวไอ้ชิวทำหน้าอ้อน เฉิงเชี่ยงก็หายโกรธทันที เขาตบไหล่หลิวไอ้ชิวเบาๆแล้วพูดปลอบอย่างอ่อนโยน "ท่านพ่อ เรื่องในคืนนี้ท่านต้องช่วยข้าและท่านแม่เอาคืนให้ได้นะ ท่านแม่เป็นผู้ใหญ่กว่านาง แต่นางกลับข่มขู่ว่าจะฆ่าท่านแม่ เรื่องนี้จะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ!" หลิวไอ้ชิวคิดอยากจะให้หลินหมื้นชิงตายไปเสียตอนนี้ด้วยซ้ำ! "ใช่ค่ะท่าน ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นแม่ของนาง ถึงแม้ข้าจะไม่ค่อยได้ใส่ใจนางสักเท่าไหร่ แต่นางก็ไม่ควรพูดจาอุกอาจเช่นนั้นกับข้า ท่านต้องจัดการนางให้ข้านะ ถ้าเกิดท่านปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ วันนี้นางต้องทำอย่างที่นางพูดไว้แน่ๆ" หลิวซูอวิ๋นเดินมาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเฉิงเชี่ยงเรากลับว่าตนเองถูกรังแก ทีแรกเฉิงเชี่ยงก็หงุดหงิดมากพออยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดของหลิวซูอวิ๋นก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ โกรธจนใครก็ห้ามไม่อยู่ "ท่านพ่อ คำว่าหลินหมื้นชิงนางเป็นตัวหายนะของบ้านเราชัดๆ ดูสิวันนี้พี่ใหญ่กล้าเถียงกับท่านแม่เพื่อนาง นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ใหญ่ไม่เคยขึ้นเสียงกับท่านแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว!" พ่อเห็นว่าหลินจิ๋นโจวไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ หลิวไอ้ชิวก็อดไม่ไหวจึงพูดต่อ นางรู้ดีว่าสิ่งที่ท่านพ่อสนใจที่สุดในตอนนี้ก็คือพี่ใหญ่ นางดึงพี่ใหญ่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพื่อให้ท่านพ่อจัดการกับเรื่องนี้ จริงๆแล้วเรื่องนี้หลินจิ๋นโจวกะจะปล่อยให้เงียบไปเอง แต่พอฟังที่หลิวไอ้ชิวพูด เขาก็แอบขโมยคิ้ว เรื่องในวันนี้เชียวเอ๋อคำกิริยาเสียมารยาทผิดปกติจริงๆ เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วใยคืนนี้ถึงได้ปกป้องหลินหมื้นชิงโดยที่ไม่มีสาเหตุได้ล่ะ?หรือว่าระหว่างสองคนนั้นจะมีเรื่องอะไรกัน? "ข้ารู้แล้ว เรื่องนี้ไว้ให้ข้าจัดการเอง คืนนี้ชิงเอ๋อก็พูดเกินไปจริงเดี๋ยวข้าจะสั่งสอนนางเอง!" หลินจิ๋นโจวพูดหลังจากหยุดครุ่นคิดไปนาน เขาพูดด้วยท่าทางสนิทแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องโถงไปทันที หลินหมื้นชิงที่เพิ่งกลับถึงเรือนของตนเอง กำลังจะก้าวเข้าประตู นางก็เหลือบไปสังเกตเห็นเงาของคนคนหนึ่งเข้า หลินหลิงเชียวส่วนเสื้อคลุมยาวสีม่วงยืนหันหลังให้นาง แค่มองจากทางด้านหลังก็ทำให้คนรู้สึกได้ถึงออร่าความสุขุมและสูงศักดิ์จากตัวเขา "พี่ใหญ่?" หลินหมื้นชิงลองเรียกพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปหาหลินหลิงเชียว หลินหลิงเชียวหันกลับมามองหลินหมื้นชิงด้วยสีหน้าเรียบเฉยๆไม่แสดงอาการใดๆ "พี่ใหญ่ใยท่านถึงได้อยู่หน้าเรือนข้าล่ะ?" ตอนแรกนางคิดว่าหลินหลิงเชียวลุกเดินออกจากห้องโถงก็คงเดินกลับเรือนตัวเองไป แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ "ข้ามาดูว่าเจ้าเป็นยังไงบ้าง เรื่องเมื่อกี้นี้เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?" ทั้งที่หลินหลิงเชียวตั้งใจจะชวนให้นางไปนั่งรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ไม่นึกเลยว่าหลิวไอ้ชิวและท่านแม่จะคอยหาเรื่องนางตลอด เหนือความคาดหมายของเขาไปมาก เขาจึงแอบรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะเขาเองที่ดูแลนางไม่ดี พอหลินหมื้นชิงรู้ว่าหลินหลิงเชียวมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก็เพราะเป็นห่วงนาง หัวใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที ถึงแม้นางจะไม่สนิทกับพี่ใหญ่สักเท่าไหร่ และพึ่งรู้จักเขาจริงๆเมื่อวานนี้ แต่เขากลับทำให้เรารู้สึกอบอุ่นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน "ถ้าไม่เป็นไร เรื่องแบบนี้ข้าชินแล้วล่ะ ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก" หลินหมื้นชิงหัวเราะทำเป็นไม่สนใจอะไร เพราะไม่อยากให้หลินหลิงเชียวเป็นห่วง อีกอย่างเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในจวนไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้ว นางเองก็ชินแล้ว แล้วเมื่อกี้นางก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไรด้วย หลิวไอ้ชิวและหลิวซูอวิ๋นต่างหากที่ถูกนางโต้กลับจนจะบ้าตาย ถึงแม้หลินหมื้นชิงจะรู้สึกอารมณ์เสียกับเรื่องเมื่อกี้ แต่พอนึกถึงหน้าตาของหลิวไอ้ชิวและหลิวซูอวิ๋นเมื่อกี้นี้แล้ว นางก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย