已经是第一章了
ตอนที่35 กล้าเถียงกับข้า
ตนที่35 กล้าเถียงกับข้า
"เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ ข้าเหมือนกำลังล้อเล่นกับเจ้ารึ?"
เซียวชี่จือยิ้มมุมปาก แววตาที่เขามองไปที่หลินหมื้นชิงราวกับพายุโหมกระหน่ำเขาหานางอย่างหนัก
หลินหมื้นชิงรู้สึกเริ่มหายใจไม่ออก ผู้ชายคนนี้มีออร่าทรงพลังมากเกินกว่าที่นางจะต้านทานไว้ได้
"ท่านอ๋อง ข้าแค่ขโมยเงินทองมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง โทษคงไม่ถึงตายหรอกกระมัง?"
หลินหมื้นชิงฝืนยิ้ม หนังกดความกลัวในใจของตัวเองลง แล้วมองไปที่ดวงตาของเซียวชี่จือพร้อมกับพูดด้วยเหตุผล
"หึ! สำหรับข้าแล้ว โทษไม่มีหนักเบา แค่คิดที่ไม่ดีก็สมควรตายทั้งนั้น วันนี้เจ้าเจอข้าก็ถือซะว่าเป็นคราวเคราะห์ ไม่ว่าเจ้าจะร้องขอชีวิตอย่างไรก็เปล่าประโยชน์!"
เซียวชี่จือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาไม่ใส่ใจคำพูดของหลินหมื้นชิงเลยแม้แต่น้อย ดวงตาดำโตของเขา บัดนี้แสดงความตั้งใจจะฆ่าออกมาอย่างชัดเจน ดาบบนมือของเขาก็เริ่มใกล้คอของหลินหมื้นชิงมากขึ้นเรื่อยๆ
หลินหมื้นชิงกำถุงเงินในมือแน่นจนเหงื่อชุ่มไปทั้งมือ นางรู้ดีว่าเซียวชี่จือต้องฆ่านางแน่ๆ ขอบคุณโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ผู้ชายคนนี้ไม่กล้าทำ
"ท่านอ๋อง ข้าผิดไปแล้ว ท่านไว้ชีวิตข้าเถิด ข้าจะเอาถุงเงินไปคืนเดียวนี้และจะไม่ขโมยอีกต่อไปข้าสัญญา"
ถึงแม้ในใจจะเกลียดเซียวชี่จือมากขนาดไหน แต่ในเวลาแบบนี้หลินหมื้นชิงก็ทำได้แต่ก้มหัวขอร้องให้ชายคนนี้ปล่อยนางไป ถ้าเกิดตายขึ้นมาจริงๆก็ไม่คุ้มเสียนะสิ
สวรรค์อุตส่าห์เมตตาให้นางมาเกิดใหม่ นางก็ต้องรักษาโอกาสนั้นไว้ดีๆ จะตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
"มันสายไปแล้ว ในเมื่อข้าผ่านมาเจอก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยไป เจ้ายอมตายเสียโดยดีเถอะ!"
พูดจบเซียวชี่จือก็ยกดาบขึ้นแล้วแทงไปที่คอของหลินหมื้นชิงทันที
พอเห็นเขาพุ่งดาบมาที่ตน หลินหมื้นชิงก็ตกใจเบิกตากว้าง นางไม่เคยหวาดกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน
จบกัน นางคงต้องตายด้วยดาบของชายตรงหน้าแล้วจริงๆสินะ? นางยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย จะให้มาตายแบบนี้ได้ยังไง
หลินหมื้นชิงคิดจะหลบ แต่ดาบของเซียวชี่จือพุ่งมาเร็วเกินกว่าที่นางจะหลบได้ สุดท้ายนางก็ได้แต่หลับตาแล้วรอความตายอยู่เงียบๆ ในใจก็เต็มไปด้วยความเสียดาย
เสียงหินกระทบดาบดังขึ้น หลินหมื้นชิงไม่รู้สึกถึงดาบที่แทงมาตรงคอ กลับได้ยินเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาแทน
"ท่านอ๋อง เจ้ากลายเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ก็แค่ขโมยคนเดียวจำเป็นต้องฆ่าเลยรึ?"
หลินหมื้นชิงลืมตาขึ้นมาเห็นชายที่ยืนอยู่ข้างๆพอดี ชายหนุ่มสวมชุดขาวที่มีกลิ่นอายความเป็นผู้ดีลอยแพร่ออกมา
หลินหมื้นชิงตกใจเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที เพราะชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างนางเป็นคนที่นางพึ่งขโมยถุงเงินมานั่นเอง
ทำไมอยู่ดีๆผู้ชายคนนี้ถึงได้ช่วยนางล่ะ? ไหนจะคำพูดเมื่อกี้นี้อีก หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่นางขโมยถุงเงินของเขาแล้ว?
"เฟิง เจ้ากลายเป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แถมยังมาห้ามให้ข้าฆ่าขโมยคนนี้อีก!"
เซียวชี่จือทำหน้าเย็นชาออร่าเย็นเยือกออกมา
"ท่านอ๋อง ข้าจะกล้าห้ามเจ้าได้เยี่ยงไรกัน? แต่เผอิญว่าข้ารู้สึกสนใจในตัวของคุณชายท่านนี้ เอาอย่างนี้ ถ้าปล่อยเขาไป ถือซะว่าเห็นแก่ข้าได้หรือไม่?"
มะเฟืองยักคิ้ว แล้วมองไปที่เซียวชี่จือด้วยแววตาอ้อนวอน
"สนใจโจรลักขโมยเนี่ยนะ?เฟิง มีจ้าเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
เซียวชี่จือมองไปที่มะเฟืองพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย
"พักหลังมานี้ไม่ค่อยมีอะไรสนุกๆให้ทำ วันๆก็ได้แต่นั่งเบื่อ ไม่นึกว่าวันนี้จะได้เจอกับขโมยใจกล้า ข้าก็เลยรู้สึกสนใจเป็นพิเศษ ข้าชอบความใจกล้าของเขา"
มะเฟืองยักคิ้วแสดงความสนใจในตัวนางออกมาอย่างชัดเจน
เขาเป็นเพื่อนสนิทของเซียวชี่จือมานานหลายปี ถ้าเขาคิดจะช่วยคนคนนี้ เซียวชี่จือก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ปล่อย
"เจ้าสนใจใครไม่สนใจ กลับมาสนใจจนลักขโมย? ข้าเริ่มไม่เข้าใจเจ้าแล้วจริงๆ"
เซียวชี่จือบ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมเก็บดาบแต่โดยดี
"ในเมื่อเจ้าจะให้ข้าปล่อย งั้นข้าก็เห็นแก่หน้าเจ้าละกัน ถ้าให้ข้าเจอเขาอีกแล้วไม่มีเจ้าอยู่ด้วย ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปแน่!"
ตอนที่เซียวชี่จือพูดคำพวกนี้ สายตาของเขาก็จ้องมองไปที่หลินหมื้นชิง น้ำเสียงของเขาเย็นจนเข้ากระดูก
จริงๆแล้วเซียวชี่จือไม่ได้อยากจะฆ่าโจรตรงหน้านี้สักเท่าไหร่หรอก เพราะไม่รู้ว่าทำไม โจรคนนี้ถึงได้ทำให้เขานึกถึงหลินหมื้นชิงขึ้นมาตลอด
ถึงแม้เขาจะรังเกียจหลินหมื้นชิงเข้ากระดูก แต่ในสมองก็มีภาพของนางลอยเข้ามาตลอด
"ชี่จือ ข้ารู้ว่าความสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นที่สุดแล้ว ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องเห็นแก่ข้าแน่นอน"
พอเห็นว่าเซียวชี่จือยอมปล่อยหลินหมื้นชิง มะเฟืองก็ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย
หลินหมื้นชิงได้ยินที่ทั้งคู่คุยกันเต็ม 2 หู คำว่าโจรลักขโมยที่เซียวชี่จือพูดอยู่ตลอดนั้นทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก นางพึ่งขโมยเงินกันครั้งแรกเพื่อสนองความหิวโหยของตัวเอง ทำไมเซียวชี่จือถึงต้องพูดจารังเกียจแบบนั้นด้วย?
มะเฟืองหันมามองหลินหมื้นชิงด้วยแววตาเป็นมิตร
"ท่านชายไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"
มะเฟืองหยุดสายตาไว้ที่หน้าของหลินหมื้นชิง ด้วยแววตาเป็นประกาย เขาแอบอึ้งในใจเล็กน้อย
บนโลกใบนี้ยังมีชายหนุ่มหน้าตางดงามดั่งหญิงสาวเช่นนี้เชียวหรือ? หักแต่งหญิงคงจะงดงามจนคนลุ่มหลงไปทั่วทั้งเมืองเป็นแน่
"ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณที่ท่านช่วยข้าไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นข้าคงได้ตายคามือท่านอ๋องเป็นแน่"
เมื่ออยู่ต่อหน้ามะเฟือง สีหน้าของหลินหมื้นชิงดูไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ เพราะเมื่อกี้นางเพิ่งขโมยถุงเงินของเขามา แถมดูเหมือนเขาจะรู้ตัวตั้งนานแล้วด้วย
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ในเมื่อเขารู้ว่านางขโมยถุงเงินของเขาแล้ว ทำไมเมื่อกี้เขาถึงไม่ห้ามนางล่ะ?
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
มะเฟืองละสายตาจากหลินหมื้นชิงเพื่อตั้งสติแล้วเผยรอยยิ้มอ่อนๆออกมาตามเดิม
"ในเมื่อท่านรู้วัดข้าขโมยถุงเงินของท่าน ใยท่านถึงไม่ห้ามข้าแต่แรกล่ะ?"
จริงๆนางก็ไม่อยากเอาหัวข้อนี้ขึ้นมาพูด แต่หลินหมื้นชิงครุ่นคิดอยู่นานสุดท้ายก็อดไม่ได้จึงถามออกมา
"เพราะเจ้าเป็นคนแรกที่กล้าขโมยของข้า ข้ารู้สึกสนใจในตัวเจ้าก็เลยไม่ได้ห้าม เจ้าว่าเหตุผลนี้พอหรือไม่?"
มะเฟืองยักคิ้วยิ้มหน้าบานแล้วมองไปที่หลินหมื้นชิง
ในเมืองเซียนจิงแห่งนี้ ไม่ว่ามะเฟืองจะตามระรานหาเรื่องใครไปเรื่อยก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา ยิ่งเรื่องขโมยของของเขาก็ยิ่งเป็นไปได้ยาก วันนี้บังเอิญได้เจอกับโจรใจกล้าเขาก็เลยอยากจะทำความรู้จัก
……….
คำพูดของมะเฟืองทำให้หลินหมื้นชิงหน้ามืดไปเลย ที่แท้ชายหนุ่มคนนี้ทำเพื่อแกล้งนางนั้นเอง ทั้งที่รู้ว่าถูกขโมยถุงเงิน แต่ก็ยังทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ นี่มันแกล้งกันชัดๆ!?
"ข้าอยากรู้ว่าเจ้าขโมยถุงเงินของข้าไปทำอะไร? ดูจากบุคลิกแล้วเจ้าดูไม่เหมือนโจรเลยสักนิด!?"
มะเฟืองพูดพร้อมกับมองสำรวจหลินหมื้นชิงตั้งแต่หัวจรดเท้า
ชายหนุ่มตรงหน้าดูท่าทางสดใสร่าเริงไม่เหมือนโจรเลยสักนิด มะเฟืองสงสัยจริงๆว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่
"ที่ข้าขโมยเงินจะเพื่ออะไรได้อีกเล่า เผื่อกินให้อิ่มท้องยังไงล่ะ ค่าออกมาเที่ยวกลับผู้ติดตามโดยที่ไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่แดงเดียว ทองข้าก็ร้องหิวโหยตลอด ข้าก็ต้องหาวิธีหาเงินมาซื้อข้าวยังไงล่ะ!?"
หลินหมื้นชิงพูดพร้อมกับจิกตาใส่มะเฟืองไปทีนึง
ที่ขโมยเงินก็เพราะลำบาก เรื่องแค่นี้ก็นึกไม่ออกหรือไง งั้นต้องให้คนอธิบายอีก?
"เอ่อ…...นี่เป็นเหตุผลที่เจ้าขโมยเงินข้าอย่างนั้นรึ?"
พอได้ยินคำตอบของหลินหมื้นชิงมะเฟืองก็อึ้งจนพูดไม่ออก
"เหตุผลนี้ไม่ได้หรือไง?"
หลินหมื้นชิงมองหน้ามะเฟืองอย่างหดหู่ ไม่รู้จริงๆว่ามะเฟืองคิดอะไรอยู่กันแน่ เหตุผลนี้เป็นเหตุผลที่จริงแท้แน่นอน ทำไมเขาถึงไม่ยอมเชื่อล่ะ?
"ได้อยู่แล้ว ข้าแค่สงสัยว่าเจ้าดูไม่เหมือนคนไม่มีอันจะกิน ไม่คิดว่าจะขโมยเพื่อประทังชีพ"
ในความรู้สึกของมะเฟือง หลินหมื้นชิงดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่ไม่มีอันจะกิน เขาก็เลยอึ้งกับเหตุผลของนางเล็กน้อย
"หึ! ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ขโมยก็คือขโมย จะหิวตายยังไงก็ไม่ควรขโมยของคนอื่น!"
และในตอนนั้นเอง เซียวชี่จือที่นั่งอยู่บนม้าก็พูดแทรกขึ้น ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ตอนแรกหลินหมื้นชิงก็เกลียดเซียวชี่จืออยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดของเขานางก็ยิ่งเกลียดเข้าไปกันใหญ่ หนังไม่ได้ฆ่าคนตายเสียหน่อย ทำไมเขาถึงได้กัดไม่ยอมปล่อยเสียที?
"ท่านอ๋อง ถ้าเกิดท่านหิวเยี่ยงข้าท่านคงไม่คิดเช่นนี้หรอก ฉันไม่เคยได้ยินคำว่า ’ศรีกินไม่ได้’ หรือไง?"
หลินหมื้นชิงทนไม่ได้จึงมองหน้าเซียวชี่จือแล้วเถียงกลับ
แต่พอพูดจบนางก็เสียใจกับคำพูดเมื่อกี้ของนางทันที
ตอนแรกเซียวชี่จือก็คิดจะฆ่านางอยู่แล้ว พอนางพูดแบบนี้ออกไป เขาคงไม่ปล่อยนางไว้แน่ๆ
"บังอาจเถียงข้างั้นรึ? เจ้าอย่าคิดว่ามีเฟิงค่อยให้ทายเจ้าแล้วข้าจะไม่กล้าฆ่าเจ้านะ!? ข้าอุตส่าห์ไว้ชีวิตเจ้า เจ้ายังไม่สำนึกอีก!"
พอหลินหมื้นชิงพูดจบสายตาของเซียวชี่จือก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที บรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกไปหมด
หลินหมื้นชิงไม่สงสัยอะไรเลยถ้าชายคนนี้จะฆ่าเธอ
"หัน ข้าว่าเจ้าใจเย็นๆก่อนดีกว่า สิ่งที่ท่านชายท่านนี้พูดก็มีเหตุผล เราทั้งคู่กินดีอยู่ดีมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยถูกทิ้งให้หิวโหย ถ้าเกิดเปลี่ยนเป็นพวกเราที่ถูกทิ้งให้หิวโหยแทน ข้าว่าเราคงทำแบบเดียวกับที่เขาทำนั่นแหละ"
มะเฟืองรู้สึกได้ว่าเซียวชี่จือคิดจะฆ่าหลินหมื้นชิงจริงๆจึงได้รีบพูดห้ามปราม
已经是最新一章了
加载中
