ตอนที่ 48 ทนไม่ได้จนสลบไป

ต๭นที่ 48 ทนไม่ได้จนสลบไป “นี่ไม่ใช่คำตอบที่ข้าอยากฟัง ข้าขอสั่งเจ้า ไม่ว่าจะใช้วิธีมดก็ตาม ก็รักษาแผลของพระยายาข้าให้หาย ไม่เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าชดใช้!” เซียวชี่จือดึงข้อเสื้อของหมอขึ้นมา น้ำเสียงไร้ความรู้สึกมาก “ครับครับครับ ข้าน้อยจะพยายามรักษาคุณผู้หญิงสามอย่างแน่นอน ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถอะ ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถอะ!” หมอผู้ท่านเคยผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาได้อย่างไรล่ะ ตอนนี้ตกใจไปหมดแล้ว ร่างกายของเขาสั่นไม่หยุด แววตาที่มองเซียวชี่จือก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ท่านอ๋อง ตอนนี้ชิงเอ่อบาดเจ็บสาหัสมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือให้หมอรีบรักษาบาดแผล ท่านอ๋องไม่โมโหจะเป็นอันดีกว่า” หลินหลิงเชียวมองดูสีหน้าที่วู่วามและโมโหของเซียวชี่จือแล้ว อดไม่ได้ที่จะพูดเตือน อ๋องหมิงคนนี้ เอะอะก็จะฆ่าคน หรือว่าจะเป็นคนที่ฆ่าคนดั่งกะพริบตาหรือ? “ยังนิ่งอยู่ทำไม ยังไม่รีบรักษาอีก หรือว่าจะรอให้ข้าฆ่าเจ้าหรือ” เห็นหมอผู้นั้นนั่งอยู่บนพื้นนานมาก ร่างกายก็สั่นไปหมด เซียวชี่จือขมวดคิ้ว มองไปทางเธอด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ “ครับครับครับ ข้าน้อยจะรักษาคุณผู้หญิงสามตอนนี้เลยครับ” หลังจากที่หมอได้ยินคำพูดของเซียวชี่จือแล้ว ก็รีบคลานไปทางเตียง รีบนำยาออกมาจากกล่องยา เวลานี้เขาช่างลำบากใจจริงๆ “ยังนิ่งอยู่ทำไม?” เห็นว่าเขาไม่ลงมืออะไรเลย เซียวชี่จือก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอีกรอบ “ท่านอ๋อง ยาตัวนี้สามารถทำให้บาดแผลหายเร็วได้ แต่คุณผู้หญิงเป็นแผลไปทั้งตัว จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้า ข้าน้อย….” หมอผู้นั้นพูดไปครึ่งเดียวไม่ได้พูดต่อ เพราะว่าคำพูดที่เขาจะพูดต่อจากนี้ คนโง่ก็สามารถเดาถูก ย่าว่าแต่เซียวชี่จือเลย “พวกเจ้าออกไป ข้ามาทายาให้เธอเอง” เซียวชี่จือขมวดคิ้ว เงียบไปนานมากจึงจะทำการตัดสินใจ ตอนนี้นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครที่สามารถมองเห็นร่างกายของเธอได้ ถึงแม้พวกเขาทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ไม่นานก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้ว ฉะนั้นไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังกัน “ไม่ได้! ตอนนี้ชิงเอ่อยังเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์อยู่ ท่านอ๋องไม่สามารถทายาให้เธอได้เด็ดขาด” คำพูดของเซียวชี่จือพึ่งพูดออกจากปาก หลินหลิงเชียวก็รีบเปิดปากพูดปฏิเสธ ในน้ำเสียงมีความยืนหยัดอยู่ “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าอีกไม่กี่วัยเธอก็จะเป็นพระชายาของข้าแล้ว? ข้าทายาให้พระชายาของตัวเอง ไม่ได้หรือ?” วันนี้หลินหลิงเชียวต่อต้านเขา เซียวชี่จือเริ่มมีความอยากจะฆ่าแล้ว แต่แค่สถานการณ์ในวันนี้ เขาไม่อยากยุ่งอะไรพวกนี้มากเกินไป รอให้หลินหมื้นชิงตื่นขึ้นมาแล้ว เขาจะคิดคดีกับเรื่องในวันนี้เอง “เก้าวันหลังจากนี้ชิงเอ่อก็จะเป็นพระชายาของอ๋องหมิง แต่ตอนนี้ยังไม่เป็น ขอแค่ยังไม่ได้แต่งงานกันวันหนึ่ง ชายหญิงก็ยังคงมีความแตกต่างกัน ท่านอ๋องช่วยคิดถึงชื่อเสียงของน้องสามหน่อย ป้องกันไว้จะดีกว่า ข้าคิดว่าหากน้องสามไม่ได้สลบไป ตอนนี้ก็คงคิดเช่นนี้” พอคิดถึงว่าเซียวชี่จือจะมองเห็นร่างกายของหลินหมื้นชิง หลินหลิงเชียวก็รู้สึกไม่พอใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป จู่ๆก็มีความรู้สึกเช่นนี้ ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อนเลย เซียวชี่จือมองไปทางดวงตาสองคู่ของหลินหลิงเชียว ในแววตามมีความสงสัยอ่อนๆ เขารู้สึกว่าท่าทีที่หลินหลิงเชียวมีต่อหลินหมื้นชิงนั้นเกินความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องธรรมดา ดูแล้วเขาไม่ได้รู้สึกเป็นเพียงแค่พี่น้องกับหลินหมื้นชิง หรืออาจจะมีความรู้สึกอื่นปะปนกันอยู่ “ท่านอ๋อง คุณชายใหญ่ ถ้างั้นให้เสี่ยวซิ้วทาเถอะค่ะ ข้าคือสาวใช้ติดตัวของคุณหนูมาสิบกว่าปี ข้าคิดว่าข้าเหมาะที่จะมาทำเรื่องแบบนี้ที่สุดแล้วค่ะ” เสี่ยวซิ้วที่ยืนอยู่ข้างหลังของหลินหลิงเชียว รับรู้ได้ถึงสถานการณ์รอบๆ ข้างยิ่งอยู่ก็ยิ่งเย็นลง แต่คุณหนูของตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ต้องรีบทายาให้จึงจะถูก “ได้ เสี่ยวซิ้ว เจ้ารีบทายาให้ชิงเอ่อตอนนี้เลย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้เธอด้วย” คนที่เห็นด้วยก่อนคนแรกเลยก็คือหลินหลิงเชียว ขอให้ไม่ใช่เซียวชี่จือที่ทายาให้ เขาสามารถรับได้ทั้งนั้น “เฮอะ!” เซียวชี่จือเฮอะอย่างเย็นชาไปคำหนึ่ง ไม่ได้เห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับเดินออกไปด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่ หรือจะพูดว่าเขาเห็นด้วยแล้ว “ท่านอ๋อง วันนี้ท่านมีความเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก…..” เซียวชี่จือยืนอยู่ในสวน อู๋หชิงยืนอยู่ข้างหลังเขา เงียบไปนานมากจึงจะเปิดปากพูด “เปลี่ยนแปลงตรงไหน?” “วันนี้เพื่อเรื่องของคุณผู้หญิงสาม ท่านโมโหตลอดเวลา อู๋หชิงดูออก ท่านใส่ใจคุณผู้หญิงสามมาก ท่าหวั่นไหวกับคุณผู้หญิงสามแล้ว?” อู๋หชิงมองดูข้างหลังของเซียวชี่จือเงียบไปนานมาก จึงจะถามด้วยเสียงที่เบา “หวั่นไหว? อู๋หชิง ที่เจ้ากำลังพูดตลกอยู่หรือ? เจ้าคิดว่าข้าจะหวั่นไหวกับผู้หญิงที่ข้าเกลียดหรือ?” เซียวชี่จือเบ้ปากแล้วยิ้มประชด เหมือนเขาจะได้ยินคำพูดตลกคำหนึ่ง ใต้ตามีความไม่พอใจเล็กน้อย ตั้งแต่แรก เขาก็เกลียดหลินหมื้นชิงผู้หญิงคนนี้มาก จะหวั่นไหวกับเธอได้เยี่ยงไรล่ะ เขาถึงขั้นอยากจะฆ่าเธอทิ้งด้วยซ้ำ “แต่ว่าวันนี้หลังจากที่คุณผู้หญิงสามบาดเจ็บแล้ว ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนไปเลย ไม่ได้ยืนหยัดเหมือนปกติ วันนี้ท่านไม่ได้เสียการควบคุมเพียงครั้งเดียวแล้ว” แหชิงฟังคำพูดของเซียวชี่จือแล้ว ก็หยักไล่ ถึงแม้ว่าท่านอ๋องของตำหนักตัวเองจะพูดเช่นนี้ แต่เขากลับไม่เชื่อ ถ้าหากว่าท่านอ๋องไม่ได้หวั่นไหวกับหลินหมื้นชิง งั้นวันนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมาตำหนักเฉิงเชี่ยงหรอก ยิ่งไม่ต้องมาเฝ้าหลินหมื้นชิงอยู่ข้างนอก ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซียวชี่จือนั้น หลังจากที่ได้ยินคำพูดของอู๋หชิงแล้ว ก็หันกลับมาอย่างเร็ว แล้วมองไปทางเขาด้วยแววตาที่แหลมคมราวกับดาบ “อู๋หชิง เจ้าเริ่มใส่ใจข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ? เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้ปากมากเช่นนี้นะ หรือว่าช่วงนี้ข้าปล่อยเจ้ามากเกินไปแล้ว?” เสียงของเขาต่ำมาก แววตาจะมีความอันตรายแฝงอยู่ด้วย รับรู้ได้ถึงความหนาวเย็นจากบนตัวเขา ในใจของอู๋หชิงกระวนกระวายไปเลย เขารีบก้มหัวลง ทำท่าหวาดกลัว “ขออภัยครับท่านอ๋อง ข้าน้อยปากมากเกินไปเองครับ!” อู๋หชิงก้มหัวลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเซียวชี่จือ ท่านอ๋องตำหนักเขาโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึก วันนี้เขากลับกล้าพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา รนหาที่ตายชัดๆ “ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าหากว่ามีครั้งหน้าอีก ก็จับหัวมาหาข้าเองละกัน!” เซียวชี่จือมองอู๋หชิงไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็เปิดปากพูดอย่างเย็นชา อีกฝ่ายหนึ่ง หลินหลิงเชียวก็ยืนอยู่ในสวน เวลานี้หน้าตาแย่มาก ในใจมีความเป็นห่วงที่พูดไม่ออก หลินหมื้นชิงบาดเจ็บสาหัสมาก เขาเป็นห่วงว่าจะเกิดไรขึ้นกับเธอจริงๆ เสี่ยวซิ้วอยู่ในห้อง ช่วยหลินหมื้นชิงถอดเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือด เพราะว่าถูกฟาดเชือกลงบนร่างกาย เสื้อผ้าจึงมีเลือดและเนื้อติดมาด้วยกัน ในตอนที่ถอดเสื้อผ้า ดึงไปใส่แผล แผลก็มีเลือดไหลมากยิ่งขึ้น มองดูหน้าของหลินหมื้นชิงที่ไม่มีสีของเลือด เลือดสดยังจะออกมาอย่างไม่หยุด น้ำตาของเสี่ยวซิ้วก็ไหลลงอย่างไม่หยุดยั้ง ในใจไม่เคยเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อนเลย ก็แค่เวลาพักเดียว ทำไมถึงทำร้ายคุณหนูได้เช่นนี้ เธอกลัวว่าคุณหนูจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ถ้าหากว่าคุณหูเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ต่อจากนี้เธอจะทำอย่างไงล่ะ “คุณหนู ท่านห้ามเกิดเรื่องใดๆ ขึ้นเด็ดขาด ตอนนี้เสี่ยวซิ้วเป็นห่วงท่านมาก ท่านรีบตื่นขึ้นมาได้ไหม” เสี่ยวซิ้วมองหน้าของหลินหมื้นชิง ร้องไห้อย่างไม่หยุดยั้ง ในตอนที่เบลอ หลินหมื้นชิงรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากบาดแผล เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว จากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตา “ไม่ต้องร้องแล้ว คุณหนูตำหนักเจ้ายังไม่ตาย….” หลินหมื้นชิงเปิดปากพูดอย่างอ่อนแอ “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้น เสี่ยวซิ้วยังคิดว่าท่านจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว เสี่ยวซิ้วเป็นห่วงท่านมาก” ได้ยินเสียงอของหลินหมื้นชิง ในใจของเสี่ยวซิ้วดีใจมาก รีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วเปิดปากพูดอย่างดีใจ “เพ้ยๆๆ! นี่จ้ากำลังสาปแช่งให้คุณหนูตายนะ คุณหนูบุญวาสนาใหญ่จะตาย จะจากไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ไงล่ะ แค้นครั้งนี้ยังไม่ได้ชำระเลย!” หลินหมื้นชิงยิ้ม ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอมาก แต่แววตาของเธอก็ยังคงสว่างไสว “คุณหนู คุณผู้หญิงสองเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำร้ายคุณหนูเช่นนี้ เมื่อกี้หมอพูดว่า คุณหนูอาจจะเสียชีวิตเพราะเสียเลือดเยอะไปก็เป็นได้” พอคิดถึงว่าคุณหนูบาดเจ็บขนาดนี้เพราะถูกทำร้ายจากคุณผู้หญิงสอง ในตอนที่เสี่ยวซิ้วพูดประโยคนี้ ในน้ำเสียงแฝงความเกลียดแค้นอยู่ “ไม่พูดอะไรพวกนี้แล้ว ทายาให้ข้าก่อนเถอะ บัญชีของข้ากับหลินไอ้ชิว สักวันจะต้องคิดให้ชัดเจน!” ตอนนี้หลินหมื้นชิงพูดออกมาคำเดียว ก็จะเจ็บไปทั้งตัว ตอนนี้เธอแค่อยากปิดตาแล้วพักผ่อน ไม่อยากพูดอะไรมาก “ค่ะ คุณหนูไม่ต้องพูดแล้ว เสี่ยวซิ้วจะรีบทายาให้นะคะ” เสี่ยวซิ้วก็รู้ว่าคุณหนูตำหนักตัวเองอาการสาหัสมาก ฉะนั้นเธอไม่ควรเสียเวลา นำยาที่คุณหมอให้เมื่อครู่นี้รีบทาลงบนตัวเธอ ในระหว่างที่ทายา หลินหมื้นชิงอดทนอยู่ตลอด แต่ความอดทนของเธอน้อยเกินไป สุดท้ายก็ทนไม่ได้จนสลบไป “คุณหนู ยาทาเรียบร้อยแล้วนะ รู้สึกยังไงบ้างคะ? ดีขึ้นหรือยัง?” เสี่ยวซิ้วที่ทายาเรียบร้อยแล้ว นำหลินหมื้นชิงวางลงบนเตียง แล้วตามด้วยความเป็นห่วง แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้รับคำตอบรับ เธอเรียกไปสองสามรอบ หลินหมื้นชิงไม่มีการตอบรับใดๆ เธอตกอยู่ในความกระวนกระวายอีกครั้ง “คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างคะ คุณหนู ตื่นสิคะ ท่านอย่าหลอกข้าน้อยอย่างนี้สิคะ!” เสี่ยวซิ้วเรียกหลินหมื้นชิงอย่างไม่หยุดยั้ง ขณะนี้เธอกระวนกระวายจนร้องไห้ออกมาแล้ว เซียวชี่จือและหลินหลิงเชียวที่ยืนอยู่ในสวนได้ยินเสียงของเสี่ยวซิ้วแล้ว ก็รีบพุ่งเข้าไป “เสี่ยวซิ้ว เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? น้องสามเป็นอะไร?” หลินหลิงเชียวมาถึงที่เตียงคนแรก เขามองไปทางหลินหมื้นชิงที่สลบไป แล้วถามอย่างเร่งรีบ “ตอบคำถามของคุณชายใหญ่ค่ะ เมื่อกี้ตอนที่ข้าน้อยทายาให้คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าสลบไปอีกทีตอนไหนค่ะ เสี่ยวซิ้วเป็นห่วงมาก เป็นห่วงว่าคุณหนูจะทนไม่ได้” เสี่ยวซิ้วมองดูหลินหมื้นชิงที่อยู่บนเตียง ร้องไห้อย่างไม่หยุดยั้ง ตอนนี้คุณหนูเป็นที่พึ่งแห่งเดียวของเธอ เธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่า ถ้าหากเกิดเรื่องกับคุณหนู เธอจะทำอย่างไรต่อ? หลังจากหมอได้ยินคำพูดของเสี่ยวซิ้วแล้วก็มาที่ข้างๆ เตียง เพื่อที่จะวัดการเต้นของหัวใจให้หลินหมื้นชิง จึงจะถอนหายใจยาว