ตอนที่ 50 ลงโทษหลินไอ้ชิว

ต๭นที่ 50 ลงโทษหลินไอ้ชิว “ชิวเอ่อ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากช่วยเจ้า แต่ว่าวันนี้พ่อช่วยเจ้าไม่ได้จริงๆ เจ้ารู้อยู่แล้วว่าชิงเอ่อคือพระยาชาของอ๋องหมิง ทำไมยังไปหาเรื่องเธออีก ตอนนี้เจ้าทำผิดกับอ๋องหมิงแล้ว ถึงแม้พ่ออยากจะปกป้องเจ้า ก็ไม่สามารถปกป้องได้!” หลินจิ๋นโจวทำหน้าเคร่งเครียด มองไปทางหลินไอ้ชิวด้วยสายตาที่ทำอะไรไม่ได้ ลูกสาวสุดที่รักของเขา อีกไม่นานก็จะถูกลงโทษแล้ว ในใจเขาจะไม่กระวนกระวายได้เยี่ยงไรล่ะ แต่ว่าเขาไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ นอกจากว่าเซียวชี่จือจะไม่ตามเรื่องนี้แล้ว ไม่เช่นนั้น ถึงแม้เขาจะเจ็บปวดใจเพียงไหนก็ไม่สามารถทำอะไรได้ หลังจากคำพูดของหลินจิ๋นโจวออกจากปากแล้ว หลินไอ้ชิวก็นั่งลงบนพื้น สีหน้าก็ซีดจางขึ้นมาทันที “rชายใหญ่ เจ้าช่วยขอร้องให้ข้ากับท่านอ๋องได้ไหม ชิวเอ่อกลัวมากจริงๆ ชิวเอ่อกลัวจะถูกตี” ขณะนี้ หลินไอ้ชิวหันความสนใจไปทางหลินหลิงเชียว เธอรีบลุกขึ้นมาแล้วพุ่งไปทางเขา จับแขนเสื้อของเขาไว้ ในน้ำเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งอยู่ในสภาพที่น่าสงสาร ยิ่งทำให้คนอดไม่ได้ที่จะไปปกป้องเธอ แต่ว่าหลินหลิงเชียวเป็นคนที่เย็นชามาโดยตลอด เผชิญหน้ากับคำร้องขอของหลินไอ้ชิว เขามองไปทางเธออย่างไร้อารมณ์ ในแววตาไม่มีความเจ็บปวดเลย ยิ่งรำคาญด้วยซ้ำ “ชิวเอ่อ เรื่องวันนี้เจ้าเป็นคนผิดอยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าทำผิดก็ต้องได้รับโทษ ท่านอ๋องไม่ได้ฆ่าเจ้า ถือว่าเจ้าโชคดีมากแล้ว เจ้าไม่อยากถูกลงโทษ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” หลินหลิงเชียวดึงแขนเสื้อหลับ เสียงมีแต่ความเยือกเย็น ถ้าหากว่าไม่ได้เห็นแก่ท่านพ่อ ไม่ต้องพูดถึงเซียวชี่จือ แม้กระทั่งเขาก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป ไม่แน่เวลานี้ เธออาจจะตายอยู่ในดาบของเขาแล้วก็เป็นได้ เห็นว่าหลินหลิงเชียวไม่ได้มีความหมายที่จะช่วยเธอ หลินไอ้ชิวก็หมดหวังแล้วจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยพบเจอเรื่องที่ไม่มีความช่วยเหลือเช่นนี้มาก่อนเลย เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะทำผิดอะไร ก็จะมีท่านพ่อและท่านแม่คอยปกป้องเธอ ไม่เคยมีใครลงโทษเธอเลย แต่ว่าวันนี้คนทุกคนไม่สามารถปกป้องเธอได้ เธอหวาดกลัวจริงๆ “ท่านอ๋อง ชิวเอ่อรู้สึกผิดแล้วค่ะ ท่านปล่อยชิวเอ่อไปครั้งนี้เถอะค่ะ ต่อจากนี้ชิงเอ่อจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้แล้วค่ะ” หลินไอ้ชิวคุกเข่าอยู่บนพื้น ในดวงตามีน้ำตาไหลลงมา เธอมองไปทางเซียวชี่จือด้วยความน่าสงสาร หวังว่าเขาจะใจอ่อน แล้วปล่อยเธอไป “ปล่อยเจ้าไป? แล้วทำไมเจ้าไม่ปล่อยผู้หญิงของข้าไปล่ะ? เฉิงเชี่ยง เจ้ายังนิ่งอยู่ทำไม ยังไม่ลงมืออีก? หรือว่าจะให้ข้าลงมือด้วยตัวเองหรือ” เซียวชี่จือหันสายตาไปทางหลินจิ๋นโจว เห็นว่าเขายังอยู่ที่เดิม ท่าทีที่เจ็บใจ จึงเตือนสติด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ในตอนที่จะได้ยินเสียงที่เยือกเย็นนี้ หลินจิ๋นโจวสั่นไปทั้งตัว วินาทีต่อไปเขาก็ออกคำสั่งให้คนข้างนอก “ทหาร! ลากคุณผู้หญิงสองลงไป ฟาดห้ามสิบที!” คำพูดของหลินจิ๋นโจวพึ่งพูดจบ ก็มีคนสองคนเดินเข้ามา แล้วลากหลินไอ้ชิวออกไป “ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ชิวเอ่อกลัวมากจริงๆ” ชิวเอ่อที่ถูกคนลากลงไป อารมณ์ของเธอวู่วามขึ้นมาทันที เธอพยายามต่อต้าน แต่กลับไม่มีผลใดๆ ฟังเสียงที่น่าเกรงกลัวนั้น หลินจิ๋นโจวหันสายตาไปรอบๆ เขาไม่กล้ามองแววตาคู่นั้นของเธอ ในไม่ช้า ข้างนอกก็มีเสียงฟาดของเชือกดังขึ้น และเสียงกรีดร้องของหลินไอ้ชิว หลินจิ๋นโจวที่อยู่ในห้อง ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก ลูกสาวสุดที่รักของตัวเองถูกฟาด แต่ว่าตัวเองกลับทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่สามารถช่วยเธอได้เลยด้วยซ้ำ “อู๋หชิง ออกไปดู!” เซียวชี่จือฟังเสียงที่ผ่านเข้ามาจากข้างนอก จากนั้นก็สั่งให้อู๋หชิงออกไปดู “ครับ! ท่านอ๋อง!” ท่านอ๋องกำลังคิดอะไรอยู่ ในใจของอู๋หชิงรู้ดี เขาตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วรีบเดินออกไป ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว งั้นหลินไอ้ชิวก็อย่าหวังว่าจะรอดจากครั้งนี้ไปได้ง่ายๆ เสียงกรีดร้องจากข้างนอก ดังไปประมาณครึ่งชั่วโมง จึงจะสงบลง ผ่านไปสักพัก ก็มีคนสองคนลากหลินไอ้ชิวเข้ามา หลินไอ้ชิวในตอนนี้ ทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดจาง แต่ยังไม่สลบไป “ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าข้าทำผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องท่านอภัยให้ข้าเถอะ” เพราะว่าเมื่อกี้ตะโกนร้องไปดังมาก เสียงในตอนนี้ก็เลยแหบขึ้นมา เสียงเจ็บปวดที่ดังมาเมื่อกี้ ทำให้เธอเจ็บปวดมาก ถึงขั้นอยากจะไปตาย ตอนนี้เธอกลัวแล้วจริงๆ ที่จะได้ลองความรู้สึกเมื่อกี้อีก “คำพูดพวกนี้เจ้าไม่ควรมาพูดกับข้า เจ้าควรจะไปพูดกับพระชายาของข้า! ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน รอให้หลินหมื้นชิงตื่นแล้ว คอดูว่าเธอจะลงโทษเจ้าอย่างไร” ตอนนี้หลินหมื้นชิงยังคงสลบอยู่ เซียวชี่จือไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอฟื้นแล้ว เธอจะลงโทษหลินไอ้ชิวอย่างไร การลงโทษในเมื่อกี้ ก็แค่บรรเทาอาการความโมโหของเขาก็เท่านั้น “ท่านอ๋อง นี่ท่านหมายความว่าอะไร เมื่อกี้ชิวเอ่อได้รับโทษแล้ว หรือว่าหลังจากที่ชิงเอ่อตื่นขึ้นมาแล้ว ยังต้องรับโทษอีกครั้งหรือ?” หลินจิ๋นโจวฟังความหมายในคำพูดของเซียวชี่จือออก จึงถามต่ออย่างรีบเร่ง “เมื่อกี้แค่ฟาดไปห้าสิบทีเท่านั้น เฉิงเชี่ยงก็เจ็บใจแล้ว? พระชายาของข้ายังสลบอยู่เลย เฉิงเชี่ยงเคยเป็นห่วงสักคำไหม? นิสัยของข้าเฉิงเชี่ยงยังไม่เข้าใจหรือ? ข้าจะปล่อยไปง่ายๆ เยี่ยงนี้ได้เช่นไรล่ะ!” ยิ่งหลินจิ๋นโจวเป็นห่วงหลินไอ้ชิว เซียวชี่จือก็ยิ่งโมโหไปใหญ่ ฟางจากคำพูดของเธอก็สามารถฟังออกแล้วว่าเธอลำเอีกไปทางหลินไอ้ชิวเพียงไหน “ท่านอ๋อง เรื่องครั้งนี้ชิวเอ่อทำไม่ถูก แต่ว่าได้รับโทษแล้ว ยังอยากขอให้ท่านอ๋องประทานอภัยด้วยเถอะ ปล่อยเถอะไปสักครั้งเถอะ ต่อจากนี้ข้าจะสั่งสอนเธอดีๆ ไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน” คำพูดของเซียวชี่จือทำให้หลินจิ๋นโจวเร่งรีบมาก แต่ว่าอยู่ต่อหน้าอ๋องหมิง กลับไม่กล้าแสดงออกมา ทำได้แต่ขอร้อง “เมื่อกี้จ้าพูดไปแล้ว จะลงโทษหลินไอ้ชิวอย่างไร ต้องรอให้หลินหมื้นชิงฟื้นก่อนค่อยว่ากัน เรื่องเมื่อกี้แค่การลงโทษเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เฉิงเชี่ยงทำไมลำเอียงคุณผู้หญิงรองเช่นนี้ล่ะ เคยคิดไหมว่ายังมีลูกสาวอีกคนหนึ่ง?” สีหน้าของเซียวชี่จือเงียบสงบมาก แต่ว่าในตอนที่เขาพูด กลับแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาที่ออกมาจากข้างใน “ท่านอ๋องพูดถูก ข้าละเลยความรู้สึกของชิงเอ่อไปจริง ต่อจากนี้ข้าจะใส่ใจชิงเอ่อให้มากขึ้น แต่ว่าเรื่องของชิวเอ่อ ยังอยากของให้ท่านประทานอภัยให้ด้วย” หลินจิ๋นโจวคุกเข่าอยู่ข้างๆ หลินไอ้ชิว แล้วมองไปทางเซียวชี่จือ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความขอร้อง ลูกสาวสุดที่รักของเขาถูกตีจนเป็นเช่นนี้แล้ว ถ้าหากยังจะลงโทษอีกรอบละก็ ไม่แน่อาจจะเสียชีวิตไปเลยก็เป็นได้ “พอแล้ว! ข้าไม่อยากพูดคำพูดที่พูดไปสองรอบ ถ้าเฉิงเชี่ยงไม่อยากให้ข้าโมโห ดีที่สุดคือหุบปาก!” เซียวชี่จือขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงมีความรำคาญแฝงอยู่ เมื่อกี้ก็แค่ฟาดหลินไอ้ชิวไปห้าสิบทีเอง หลินจิ๋นโจวก็เจ็บใจถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเทียบกับแผลบนตัวของหลินหมื้นชิง เทียบไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ “ครับ ท่านอ๋อง!” ไม่ว่าในใจจะกระวนกระวายเพียงไหน พอได้ยินคำพูดของเซียวชี่จือแล้ว หลินจิ๋นโจวก็ไม่กล้าพูดอีก เขามองไปทางแววตาของเซียวชี่จือ “ท่านพ่อ ข้าว่าสิ่งที่ท่านอ๋องพูดนั้นมีเหตุผล น้องสามบาดเจ็บหนักมาก สิ่งที่ลงโทษน้องสองเมื่อครู่นี้ ยังไม่ถือว่าหนัก ข้าคิดว่าหลังจากที่น้องสามฟื้นแล้ว น้องสองควรจะไปขอโทษครับ” หลินหลิงเชียวมองไปทางสีหน้าที่ซีดจางของหลินไอ้ชิว เหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็เปิดปากพูดต่อหน้าเซียวชี่จือ หลินจิ๋นโจวเครียดกับคำพูดของเซียวชี่จืออยู่แล้ว ตอนนี้หลินหลิงเชียวยังพูดเช่นนี้อีก ในใจยิ่งโมโหขึ้นไปใหญ่ “เชียวเอ่อ! ชิวเอ่อคือน้องสาวของเจ้านะ!” หลินจิ๋นโจวทำหน้าเย็นชา มองไปทางหลินหลิงเชียว แววตาของเขามีเปลวไฟลุกอยู่ เจ้าไม่ช่วยหลินไอ้ชิวขอร้องก็ช่างเถอะ ตอนนี้ยังยืนอยู่บนด้ายเส้นเดียวกับท่านอ๋องอีก ตกลงเขาเป็นห่วงน้องสาวของเขาหรือเปล่า “ท่านพ่อ เป็นเพราะชิวเอ่อคือน้องสาวของข้า ข้าจึงพูดเช่นนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตท่านตามใจเธอจนนิสัยเสีย ฉะนั้นถึงจะทำเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ น้องสองก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรจะได้รับบทเรียนมาก ไม่เช่นนั้นทำอะไรก็จะไม่คิดถึงผลที่ตามมา จะทำให้เกิดปํญหามากขึ้นกว่าเดิม ครั้งนี้ท่านอ๋องไม่ฆ่าน้องสอง ถ้าหากว่ามีครั้งต่อไปอีก ครั้งต่อไปคงไม่มีใครรับรองชีวิตของน้องสองได้หรอก” หลินหลิงเชียวมองหลินจิ๋นโจวอย่างไร้ความรู้สึก น้ำเสียงสงบมาก แต่ว่าคำพูดนี้จริงหรือปลอม มีเพียงแต่เขาที่ชัดเจนที่สุด คำพูดที่พูดออกมาเมื่อกี้นี้ ก็แค่พูดให้คนอื่นฟัง ที่จริงแล้วในใจเขามีความคิดของตัวเอง ก็แค่อยากทำเพื่อหลินหมื้นชิง การบาดเจ็บครั้งนี้ไม่มีทางบาดเจ็บเปล่าๆ แน่นอน หลินไอ้ชิวจะต้องชดใช้ หลินจิ๋นโจวฟังคำอธิบายของหลินไอ้ชิวแล้ว ในใจไม่พอใจมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่ามีเหตุผลเช่นกัน หลินไอ้ชิวถูกเขาตามใจจนนิสัยเสียเป็นเรื่องจริงๆ ทำเรื่องอะไรก็ไม่เคยคิดถึงผลที่ตามมา ถ้าต่อจากนี้ก่อเรื่องอะไรที่ใหญ่กว่านี้อีก ถึงเวลาแม้แต่ชีวิตก็รักษาไว้ไม่ได้ “วันนี้ต้องขอบคุณท่านอ๋องที่ออมมือให้ รอชิงเอ่อฟื้นแล้ว ข้าจะให้ชิวเอ่อไปขอโทษอย่างแน่นอน และรับรองว่าต่อจากนี้เธอจะไม่กล้าทำเรื่องที่ทำร้ายชิงเอ่ออีก” หลินจิ๋นโจวหันสายตาไปทางเซียวชี่จือ เขากำมือ แล้วเปิดปากพูดด้วยความเคารพ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีวิธีอื่นแล้ว “ดีที่สุดคือเช่นนี้ ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ งั้นข้าไปก่อน ภายในอาทิตย์นี้ ข้าหวังว่าตำหนักเฉิงเชี่ยงจะปฏิบัติดีต่อพระชายาของข้า ถ้ามีการตกหล่นอะไรต่อพระชายาของข้า ข้าจะให้ตำหนักเฉิงเชี่ยงทั้งตำหนักชดใช้!” รู้ว่าคำพูดของหลินจิ๋นโจวไม่ได้จริงใจ ฉะนั้นเซียวชี่จือจึงไม่อยากพูดไร้สาระกับเขามาก หลังจากพูดออกมาอย่างเย็นชาไม่กี่คำ ก็เดินจากไปโดยตรงเลย