ตอนที่72 ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร

ตอนที่72 ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร “ไม่เป็นไร ตอนนี้นิรมลหันมาเรา แสดงว่าต้องการความช่วยเหลือจากเราอีกแรง เพื่อช่วยกันจัดการจรีภรณ์” นพนารู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย ยังดีที่ลูกสาวไม่ได้สังเกตเห็นการณ์เปลี่ยนแปลงของเธอเมื่อซักครู่ “พรุ่งนี้แกลองไปหาเขาดูก่อนแล้วกัน ฟังที่เขาพูดดู แล้วกลับมาแกค่อยเล่าให้แม่ฟัง” “โอเคค่ะแม่”ชญาภาฟังตามที่มารดาบอกแล้วพยักหน้ารับ เมื่อถึงเวลาช่วงสายๆตอนสิบโมง ชญาภาปรากฏตัวที่ร้านกาแฟมิลานอย่างตรงเวลา ก่อนจะมาเธอใช้เวลาในการแต่งตัวอยู่พอสมควร เมื่อก่อนตอนที่ต้องรับมือกับจรีภรณ์เธอยังผ่านมาได้เลย เพียงแต่ตอนนี้เธอเองก็เป็นดั่งเช่นหงส์ที่กำลังตกอยู่ในความลำบาก แต่กับนิรมลนั้นไม่เหมือนกัน เธอเป็นคนมีตระกูลสูงส่ง มีชื่อเสียง จิตใจเต็มไปด้วยความอิจฉา ชญาภาไม่อยากทำให้ตัวเองต้องขายหน้าต่อหน้าเธอ เมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนที่ชญาภาเห็นนิรมลแล้วนั้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งในตัวนิรมล หน้าตา ท่าทาง รสนิยมการแต่งตัวก็นำเธอไปมากแล้ว อากัปกิริยาที่ดูดีเช่นนั้นบ่งบอกถึงฐานะและหน้าตาว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สง่างามยิ่งนัก “สวัสดีค่ะ คุณชญาภา” นิรมลทักทายชญาภาขึ้นอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ”ชญาภาเอ่ยทักทายกลับไปพร้อมรอยยิ้ม เมื่อสักครู่ทำให้เธอรู้สึกอายอยู่บ้าง จริงๆแล้วเธอไม่น่าเอาแต่จ้องมองนิรมลแบบนั้นเลย ดูแล้วเป็นพฤติกรรมที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย “ดื่มอะไรดีคะ?” นิรมลเอ่ยถามด้วยร้อยยิ้มบางๆโดยไม่ได้สนใจท่าทางเคอะเขินของชญาภา “คาปูชิโน่ ขอบคุณค่ะ” เมื่อรอให้กาแฟมาเสิร์ฟแล้วนั้น ชญาภายกแก้วกาแฟขึ้นจิบด้วยท่าทางสง่างาม เมื่อก่อนเธอเกลียดกฎเกณฑ์ที่ตายตัวแบบนี้มาก แต่ตอนนี้เธอกลับพยายามจะแสดงออกมาให้ดูเป็นคนที่ดูสง่างามและเพียบพร้อม นิรมลมองท่าทางของชญาภา ในใจรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม แต่เธอทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรจึงเอ่ยถามกลับไปอย่างเรียบๆ “กาแฟเป็นอย่างไรบ้างคะ?คุณชญาภา” “ก็ดีอยู่ค่ะ”ชญาภายิ้มตอบกลับไป “คุณชญาภาเป็นคนพื้นที่ ที่เมืองซูเลยหรือเปล่าคะ?” นิรมลเอ่ยถามต่อ “ใช่ค่ะ ฉันโตที่นี่” “ถ้าอย่างนั้น คุณต้องชอบทานโมจิแน่ๆเลยใช่ไหมคะ?” “ใช่ค่ะ ฉันชอบทานมาก”ชญาภาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ว่าทำไมนิรมลถึงถามเช่นนี้ แต่ก็ตอบกลับไปตามความจริง และต่อมานิรมลก็ถามคำถามอื่นๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับประเด็นนั้นเลย ทำให้ชญาภารู้สึกร้อนใจ นิรมลไม่ได้มาหาเธอเพื่อจะคุยเรื่องนั้นหรอกหรือ? พูดแต่เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเหล่านี้มาทำไมกัน? นั่นจึงทำให้ชญาภาอดไม่ได้ที่จะถามออกไป “คุณนิรมลคะ ไม่ใช่ว่าคุณจะมาคุยกับฉันเรื่องจรีภรณ์หรอกหรือ?” “ใจเย็นๆสิคะ คุณตอบคำถามฉันก่อน” นิรมลยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม พลางตอบกลับไปอย่างเรียบๆ ชญาภารู้สึกงงงัน ถึงแม้ว่านิรมลจะดูมีท่าทางที่อบอุ่น อ่อนโยน ไม่มีพิษมีภัย แต่คำพูดที่พูดออกมาเมื่อครู่เหมือนกับเป็นการออกคำสั่ง นั่นทำให้เธอไม่กล้าขัดอะไร จึงตอบกลับไป “ถ้าเช่นนั้นก็คงยอมปล่อยไปให้กับคนที่ชอบมันไงคะ” “อืม ดูแล้วคุณชญาภาดูเป็นคนใจกว้างจังนะคะ นี่ขนาดแมลงเม่าบินเข้ากองไฟมาแล้ว ก็ยังยอมปล่อยด้วยความเต็มใจขนาดนี้เลย” นิรมลหัวเราะขึ้นมา เป็นเสียงหัวเราะที่ดูประชดประชัน นั่นทำให้ชญาภารู้สึกขาดความมั่นใจพยายามหลีกเลี่ยงสายตาของนิรมล คำถามที่เธอถามชญาภาเมื่อสักครู่คือ หากไม่ได้ของที่ตัวเองชอบเธอจะทำอย่างไร? ชญาภายอมรับว่าเมื่อสักครู่ที่เธอตอบคำถามไปนั้นไม่ใช่คำตอบที่อยู่ในใจของเธอหรอก แต่เธอสามารถตอบได้เพียงเช่นนี้เท่านั้นเอง เมื่อสักครู่ที่เธอตอบคำถามของนิรมลไปนั้น เธอมองเห็นการแสดงออกที่ประชดประชันเธอของคนตรงหน้า และนั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับถูกจุดไฟโมโหให้กับตัวเองไปเสียแล้ว จึงพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ “ฉันไม่คิดว่าคุณจะว่างถึงขั้นไม่มีอะไรทำ แล้วมาถามคำถามน่าเบื่อแบบนี้หรอกมั้งคะ?” “แน่นอนว่าไม่ใช่ค่ะ คุณชญาภาอย่าเพิ่งโมโหสิคะ” นิรมลยิ้มตอบกลับชญาภาไป เธอคิด ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไร หรือแม้แต่สมองปัญญาก็ยังดูจะไม่ได้เรื่องด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่ามองๆไปทั่วทั้งร่างกายเธอแล้วนั้น เธอจะดูมีรสนิยมอยู่บ้าง แต่ภายในกลับสะท้อนให้เห็นถึงความธรรมดาในตัวของเธอ นั่นยิ่งทำให้ดูเหมือนกับลดราคาตัวเธอลงไปเสียอีก หรือแม้กระทั่งหน้าตาของเธอก็ยังถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ หากไม่รวมเสื้อผ้าที่มีราคาชุดนี้แล้วล่ะก็ แทบไม่ต่างกับคนอื่นๆทั่วๆไปเลย หากเทียบกันระหว่างชญาภากับจรีภรณ์แล้วนั้น คงเหมือนกับฟ้าและดิน เธอเชื่อว่า ถึงแม้จรีภรณ์จะใส่เพียงเสื้อผ้าธรรมดาๆก็ชนะขาดแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่จิรภาสถึงไม่มองเธอเสียที หากเป็นตัวเธอเองนั้น ก็คงจะสนใจในตัวจรีภรณ์ ไม่ใช่ชญาภาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ เมื่อเห็นชญาภาที่ดูเหมือนจะสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ได้แล้วนั้น นิรมลจึงไม่อ้อมค้อม เอ่ยกล่าวกับชญาภาไปตรงๆ “ฉันเชื่อว่าสำหรับเรื่องของจรีภรณ์ คุณคงจะรู้ดีอยู่แล้ว หากวันนี้เขายังคงเข้ามารบกวนในชีวิตของคุณอยู่ คุณจะไม่ทำอะไรเลยหรือ?” “ตลกแล้วค่ะ คุณนิรมล ฉันกับจิรภาสเรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว เขาจะมาปรากฏตัวหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกันอยู่แล้วนี่คะ” เมื่อเห็นว่านิรมลกลับเข้าสู่ประเด็นหลัก ชญาภาจึงไม่อยากโต้เถียงกลับไป แล้วฟังคำพูดของนิรมล แม้เธอจะโง่แต่ก้รู้ว่านี่เป็นการหยั่งเชิงเธออยู่ “จริงหรือคะ?” นิรมลหัวเราะพลางมองจ้องกลับไปทางชญาภา “แต่ทำไมที่ฉันได้ข่าวมาเป็นว่าช่วงนี้คุณจิรภาสไม่ได้ติดต่อกับคุณเลยนี่คะดูเหมือนว่าคุณจิรภาสจะกำลังถูกจรีภรณ์ก่อกวนชีวิตของเขาอยู่ไม่ใช่หรือคะ” “นี่คุณนิรมลดูเป็นห่วงเรื่องของฉันจังเลยนะคะ กลับไม่ห่วงตัวเองเสียนี่ ฉันเห็นกับตาว่าตอนนี้จรีภรณ์กับว่าที่คู่หมั้นของคุณอยู่ใกล้ชิดกันขนาดไหน ได้ข่าวว่าตอนนี้เขาสองคนก็กำลังคบหาดูใจกันอยู่ด้วยนี่คะ”ชญาภาตอบกลับไปอย่างโมโห “เพราะฉะนั้น ศัตรูของศัตรูก็คือมิตรยังไงล่ะคะ” นิรมลมองชญาภากลับไปด้วยร้อยยิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายอย่างหาอะไรมาเปรียบมิได้ ชญาภามองตานิรมล แล้วรู้สึกสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ เธอรู้จักสายตาเช่นนี้ เมื่อก่อนเธอเองก็เคยเห็นสายตาเช่นนี้จากมารดาของเธอ และหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นกับจรีภรณ์ และตอนนี้เธอกลับได้มาเห็นสายตาเช่นนี้กับนิรมล นั่นหมายความว่า เธอจะได้จัดการกับเรื่องของจรีภรณ์ให้จบๆไปเสียที เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงรู้สึกมีแรงฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อย “แล้วเราจะจัดการกับจรีภรณ์อย่างไร?” “เรื่องนี้ คงต้องรอดูความร่วมมือของคุณแล้วล่ะ” นิรมลยังคงหัวเราะอยู่ เพียงแต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยแผนการชั่วร้าย ช่วงบ่ายหลังเลิกงานชนุตต์ก็ไม่ได้ให้จรีภรณ์ทำโอทีเหมือนเช่นเคย วันนี้มีไปต้อนรับลูกค้า เขาจึงให้จรีภรณ์กลับไปก่อน เนื่องมาจากครั้งที่แล้วที่เขาพาจรีภรณ์ไปพบลูกค้าด้วย ในใจเขารู้สึกเหมือนมีเงามืดปรากฎอยู่ ต่อไปเขาจึงไม่อนุญาตให้จรีภรณ์ออกไปทานข้าวกับลูกค้าอีก ลูกค้าคนนี้เป็นคนไห่หนาน ได้ยินมาว่าเขาทำธุรกิจ และตอนนี้กำลังจะลงทุนธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ จึงมาหาชนุตต์ ระหว่างช่วงรับประทานอาหารชนุตต์ยังคงปฏิบัติตามเดิม เรียกทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นมาดื่มด้วยกัน เวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง ในห้องวีไอพีก็คึกคักไปด้วยเสียงเพลง แต่ละคนดื่มกันจนหน้าแดงไปหมด ลูกค้าภายในห้องก็เริ่มจะควบคุมตัวเองกันไม่ได้ บอกว่าอยากจะไปร้องเพลง และนี่ก็เป็นสิ่งที่ชนุตต์ได้จัดเตรียมไว้ให้กับลูกค้ากลุ่มนี้แล้ว และในเมื่อลูกค้าระบุมาเช่นนั้น เขาจึงเรียกรถให้พาลูกค้าไปยังKTVทันที และพวกที่เหลืออยู่ในห้องเขาก็ได้จัดสรรหญิงสาวไว้ให้กลุ่มหนึ่ง เพียงแต่สาวๆทุกคนใส่หน้ากากไว้คนละอัน เพื่อสร้างบรรยากาศวันนี้ให้มีความตื่นเต้นยิ่งขึ้น ทำให้บรรยากาศภายในห้องวีไอพีเริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ทุกคนจัดการเลือกสาวๆแล้วนั้น ทุกคนก็เริ่มเกลี้ยกล่อมให้ชนุตต์เลือกสาวสวยซักคน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะตอบรับอย่างไม่ลังเล เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเหมือนกับแค่เล่นเกมเกมหนึ่งอยู่แล้ว เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรกับผู้หญิงพวกนี้ ถึงเขาจะดูเจ้าชู้ แต่ผู้หญิงทำงานกลางคืนพวกนี้เขาจะไม่แตะต้องพวกเธอเป็นแน่ จะเจอกันแค่โอกาสแบบนี้เท่านั้นเอง โอกาสอื่นคงไม่ต้องพูดถึง แต่ตอนนี้เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในใจเขามีแค่จรีภรณ์ จะหลงระเริงอย่างเมื่อก่อนไม่ได้ และเมื่อเขาจะเอ่ยปฏิเสธนั้น ปวิชที่กำลังโอบไหล่หญิงสาวคนหนึ่งอยู่จึงเอ่ยขึ้น "คุณชนุตต์เลือกสักคนสิครับ คุณไม่เลือกแล้วพวกผมจะสนุกต่อกันได้อย่างไร?" "ใช่ๆ ผมได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องนี้เลยนะ แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?หรือว่าไม่ไหวแล้ว?" ผู้ชายอีกคนในกลุ่มพูดกล่อมเขาอีกคน แล้วหัวเราะขึ้นมาหลังพูดกับเขาเสร็จ แล้วตามด้วยเสียงเชียร์ของคนรอบๆข้างที่ดังขึ้น และในเวลานั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกดึงมาอยู่ในอ้อมกอดของชนุตต์ เขาหลบไม่ทันจึงโดนตัวผู้หญิงคนนั้นไป ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกลิ่นที่ทำให้คนหลงใหล เขาสูดดมกลิ่มนั้นเข้าไป เป็นกลิ่นน้ำหอมที่เบาบาง แต่กลับให้ความรู้สึกพิเศษได้ไม่ยาก หลังจากนั่งลงแล้วนั้น ไฟในห้องวีไอพีถูกปรับลงให้เป็นแสงอุ่นๆสลัวๆสีแดง บางคนร้องเพลง บางคนกำลังนั่งดื่ม และอีกส่วนหนึ่งที่เริ่มกอดจูบกับผู้หญิงที่พวกเขาเลือกมา กลายเป็นฉากหนึ่งที่มีความผสมผสานกันอย่างหาที่เปรียบมิได้ มีเพียงแต่ชนุตต์ที่นั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง "ทำไมนั่งดื่มอยู่คนเดียวล่ะคะ ฉันนั่งดื่มเป็นเพื่อนคุณดีกว่า" หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเห็นว่าเขานั่งดื่มอยู่คนเดียวติดกันหลายแก้วแล้ว จึงเทเหล้าลงในแก้วตัวเองจนเต็มเพื่อยกขึ้นดื่มกับเขา "ไม่ต้องหรอก คุณดื่มของคุณเถอะ" ชนุตต์ไม่แม้แต่จะมอง เขากลับมองไปทางลูกค้าที่เพิ่งเดินผ่านไป เมื่อเธอเห็นว่าชนุตต์ไม่สนใจแม้แต่จะมองเธอเลย จึงยิ้มที่มุมปาก แล้วหยิบแก้วขึ้น "คุณปวิชคะ ฉันกับคุณชนุตต์ขอดื่มกับคุณซักแก้วสิคะ" "ได้สิ มา ดื่มกันซักแก้วสิ" ปวิชหัวเราะพลางยกแก้วของตัวเองขึ้น และให้สัญญาณกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขาดื่มด้วยกัน ชนุตต์มองไปยังผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไร พลางยื่นมาไปรับแก้วมาดื่ม แล้วซักพัก เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะดื่มเยอะเกินไป โลกเริ่มหมุน แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน เป็นความฝันที่สวยงาม ในความฝัน เขากับจรีภรณ์ล้มตัวลงนอนไปด้วยกัน จูบกันด้วยความรักอันแสนลึกซึ้ง เขารู้สึกเหมือนมีสัตว์ป่าที่กำลังคำรามแฝงอยู่ในร่างกายของเขา ราวกับต้องการฝ่าความปรารถนาเหล่านี้ไปให้ได้ มือของเขาลูบคลำร่างกายของจรีภรณ์อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ปีนเนินเขาแล้วผ่านลงมาจุดราบ แล้วเขาก็หยุดอยู่ตรงนั้น ตอนนี้เขารู้สึกความปรารถนาถึงจุดสูงสุด อยากจะฉีกสิ่งที่บดบังชิ้นสุดท้ายออกแทบจะทันที ณ เวลานี้ เขารู้สึกถึงความต้องการทางร่างกายของคนที่อยู่ด้านล่างใต้ร่างกายเขา เสียงที่แสดงถึงความรักและความปรารถนานั่นยิ่งกระตุ้นให้เขาทนต่อไปไม่ไหว ยืดเอวตรงแล้วค่อยๆเข้าไปสำรวจด้านใน เขาที่รู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่อยากจะรีบไปให้ถึงบนสวรรค์เสียเหลือเกิน ..........