已经是第一章了
ตอนที่77 ขอโทษที่ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้
ตอนที่77 ขอโทษที่ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้
“แกจะกลัวอะไร ไม่ใช่แค่โทรศัพท์เข้ารึไง? เขาคงจะกินแกหรอกนะ” นพนาเห็นท่าทางลนลานของลูกสาวตัวเองแล้วยิ่งหงุดหงิด “แกลองฟังเขาดูก่อนว่าเขาจะว่าอะไรบ้าง แกก็เออออไปกับเขาก่อนแล้วกัน”
เมื่อฟังคำจากมารดาของเธอแล้ว เธอจึงไม่รู้สึกตื่นตัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว จึงกดรับสายของจิรภาส แล้วปลายสายก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกลับมา “ชญาภา เย็นนี้คุณว่างไหม?”
“ว่างค่ะจิรภาส ทำไมหรือคะ?”ชญาภาใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น
“ผมอยากนัดคุณไปทานข้าวด้วยกัน หกโมงเย็นได้ไหม?”
“ได้ค่ะ ฉันจะไปให้ตรงเวลานะคะ”ชญาภาวางสายไปอย่างดีใจ รีบไปเติมคิ้วและแต่งหน้าเพิ่ม
นพนามองลูกสาวตัวเองแล้วไม่ได้พูดอะไร
หกโมงเย็น ชญาภามาถึงที่นั่นก่อนเวลา แต่เธอเองก็ไม่คิดว่าจิรภาสจะมาถึงก่อนเธอเสียอีก เธอส่งยิ้มพลางกล่าวขอโทษเขา “ขอโทษทีนะคะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมาเร็วขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไม่ถึงเวลานัดไม่ใช่หรือ? ผมไม่มีอะไรทำเองแหล่ะ ก็เลยมาก่อนเวลา” จิรภาสมองเธอกลับไปอย่างอ่อนโยน
เมื่อก่อนจิรภาสก็เคยพูดคุยกับชญาภาด้วยความอ่อนโยนเช่นนี้ เพียงแต่เขาไม่มีความอดทนพอที่จะมาอธิบายให้เธอฟัง ท่าทางของเขาในวันนี้ทำเอาชญาภาต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ทำให้เธอรู้สึกว่าคงจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
“คุณชอบทานอะไร?ฟัวกรา(ตับห่าน)ไหม?” จิรภาสส่งเมนูไปตรงหน้าเธอ เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
ได้ฟังดังนั้น ชญาภารู้สึกเย็นไปถึงกระดูก เธอเกลียดเมนูนี้เป็นที่สุด เมื่อก่อนมาร้านอาหารร้านนี้กับเขา เขาจะต้องสั่งเมนูนี้ แล้วเธอก็จะทานจนหมด แต่หลังจากนั้นเธอถึงรู้ว่า ที่แท้เมนูนี้เป็นเมนูที่จรีภรณ์ชอบมากที่สุด
ผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้จำได้แต่เรื่องภรรยาคนเก่าของเธอชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่กับเธอที่คบหากับมาตลอดสามปี เขากลับไม่เคยสนใจและใส่เธอเลย เธอมองเขาอย่างเจ็บปวด “ฉันไม่ชอบทานค่ะ ขอเป็นสเต็กแล้วกันค่ะ”
“ได้สิ” หลังจากสั่งสเต็กให้เธอแล้ว จึงสั่งเมนูฟัวกรามาหนึ่งจาน เมื่อเธอเห็นฟัวกราในจานของเขาแล้วนั้นแทบจะระเบิดออกมา
อาหารมื้อนี้รับประทานกันอย่างไม่รู้รสชาติใดๆเลย อย่างน้อยเธอก็รู้สึกเช่นนั้น รอจนถึงทานกันจนใกล้จะเสร็จแล้วนั้น จิรภาสเห็นว่าเธอวางตะเกียบลงแล้วนั้น เขามองไปยังชญาภาอย่างจริงจัง พลางกล่าวกับเธอ “ชญาภา ผมมีเรื่องจะบอกคุณเรื่องนึง”
“เรื่องอะไรคะ?” เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเธอหยุดไปชั่วคราว สิ่งที่ควรจะมามันก็คงมาเมื่อถึงเวลา เธอรู้อยู่แล้วว่าอาหารมื้อนี้คงไม่ใช่แค่การทานข้าวกันธรรมดา
“ผมขอโทษ ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้”
“อะไรนะคะ?”ราวกับสมองหยุดทำงานไป เธอมองเขาอย่างตกใจ ทำไมเธอคิดไม่ถึงกันว่าวันนี้ที่เขาเรียกเธอออกมาเพื่อมาพูดกับเธอเรื่องนี้ ตอนนั้นที่เธอพยายามจะขึ้นไปหาเขาบนเตียงวันนั้น ก็เพื่ออยากจะให้เขารับผิดชอบ อยากจะทำให้เขารู้สึกละอายใจขึ้นมาบ้าง
คนอย่างจิรภาสไม่ใช่คนที่จะเล่นๆหรือทิ้งขวางอะไรแบบนั้น เพื่อเป็นการรับผิดชอบเธอ เขายอมให้จรีภรณ์ออกจากบ้านไป แต่พอตอนนี้จรีภรณ์กลับมาความรู้สึกเหล่านั้นกลับหายไปไหนหมดแล้ว นั่นแสดงว่า ก้นบึ้งของหัวใจเขามีแต่ผู้หญิงคนนั้น ต่อให้เขาจะรู้สึกละอายใจหรือทรมานแค่ไหนก็ยังคงเทียบไม่ได้กับตำแหน่งของผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในใจเขาได้อยู่ดี
จริงๆแล้วสิ่งที่เธอไม่เข้าใจเลยก็คือ ในตอนนั้นเรื่องนี้คงไม่มากพอที่จะทำให้เขายอมปล่อยจรีภรณ์ไปได้ แต่เป็นเพราะบริษัทของเขามีปัญหา เขากลัวว่าหากสถานการณ์บริษัทของเขาไม่ดีขึ้น แล้วจะส่งผลต่อผู้หญิงคนนั้นไปด้วย ดังนั้นจึงยอมทำตามแผนของมารดา มิเช่นนั้นหากเป็นตามแนวทางของเขาแล้ว เขาจะยอมได้อย่างไรกัน
ตลอดที่ผ่านมานี้เขาเพียงแค่รู้สึกผิดกับชญาภา อย่างน้อยตั้งแต่แรกเธอก็เป็นเพียงแค่เหยื่อรายหนึ่ง เขาไม่เคยรักเธอ หรือแม้กระทั่งความรู้สึกชอบก็ยังไม่มี ดังนั้น ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เขาพยายามจะชดเชยให้กับเธอด้วยสิ่งของหรือวัตถุ เธอชอบอะไรเขาก็จะหามาให้ เธออยากได้อะไร เขาก็จะซื้อมาให้อย่างไม่ลังเล
หรือนี่อาจจะเป็นฟ้าลิขิตไว้ ในแต่ละครั้งที่เขาจะบอกเลิกเธอ ราวกับว่าเขาเห็นเงาของจรีภรณ์ในตัวของเธอ ทุกสิ่งที่จรีภรณ์ชอบ หรือแม้แต่การแต่งกายที่ปกติแล้วก็มีความคล้ายกับจรีภรณ์อีกเช่นกัน
เหมือนกับตอนนี้ ที่เขาอดทนอยู่ข้างๆเธอมาตั้งหลายปี เวลาที่เขาคิดถึงจรีภรณ์ก็มีเธอที่เป็นเหมือนตัวตายตัวแทน จิรภาสรู้ว่าแบบนี้เขาดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก
แต่ตอนนี้จรีภรณ์เธอกลับมาแล้ว เขารู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยโอกาสเช่นนี้ให้หลุดมือไปได้ จึงคิดทบทวนแล้วนัดชญาภาออกมาเจอกันที่นี่ สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องทำร้ายเธออยู่ดี สู้เขาตัดสินใจและแก้ปัญหานี้ให้เร็วที่สุดไม่ดีกว่าหรือ
“ชญาภา ผมขอโทษ” เขาเอ่ยซ้ำอีกครั้ง มองด้วยสายตาที่อดจะสงสารไม่ได้ เขาเองก็รู้สึกว่าตัวเขาเองนั้นช่างโหดร้ายเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณจะกลับไปคบกับจรีภรณ์หรือคะ? เธอไม่ได้คบอยู่กับชนุตต์หรอกหรือ?”ชญาภาพยายามจะรักษาความนิ่งสงบของตัวเองไว้ เธอเจ็บปวดมาก ดังนั้นคำพูดที่พูดออกมาล้วนแต่ทำร้ายความรู้สึกเธอทั้งนั้น
“ใช่ เธอเลิกกับชนุตต์แล้ว ผมเลยรู้สึกว่านี่เป็นเพียงโอกาสเดียวของผม” จิรภาสถอนหายใจออกมา เขารู้สึกเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆ
“แล้วเธอยอมคบกับคุณแล้วหรือคะ?”ชญาภาเอ่ยถามอย่างระวัง ในใจรู้สึกเกลียดชัง ทำไมเธอไม่คิดนะว่าทำให้จรีภรณ์กับชนุตต์เลิกกันแล้ว จะกลับสร้างโอกาสนั้นให้กับจิรภาสย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองจริงๆ
“ยัง แต่ผมจะพยายาม เพราะเมื่อก่อนผมเป็นคนผิดเอง”
“แล้ว คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหมคะ? ถ้าต้องการล่ะก็ ฉันยินดีช่วยนะ” เมื่อฟังดังนั้น ชญาภารู้สึกโล่งใจ แสดงทีท่าว่าตัวเองใจกว้างให้เขาเห็น เธอจะทำให้เขารู้สึกละอายใจไปจนวันตาย
และเป็นเช่นนั้นจริงๆ ประโยคนั้นทำให้จิรภาสรู้สึกเจ็บปวด “ขอโทษนะ ผมรู้ว่าผมผิด ทำให้คุณผิดหวัง”
“จิรภาส คุณอย่าพูดแบบนี้เลย ช่วงเวลาที่ฉันอยู่กับคุณเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด คุณไปหาจรีภรณ์เถอะค่ะ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี อีกอย่างพวกคุณก็เคยคบกันมาก่อน คุณลืมเธอไม่ได้ก็ไม่แปลกอะไร”
“ชญาภา” จิรภาสเอ่ยเรียกเธอ หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาลืมจรีภรณ์ไม่ได้ เขาคงสนใจผู้หญิงดีๆตรงหน้านี้คนนี้ไปแล้ว
“มาค่ะ ฉันดื่มให้คุณ ขอให้พวกคุณมีความสุข”ชญาภาทนเก็บความเสียใจเอาไว้ แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาพลางยิ้มให้กับเขา ภายในใจของเธอรู้สึกแย่มากจริงๆ
เขามองใบหน้าฝืนยิ้มของเธอ ในใจก็รู้สึกแย่ไม่แพ้กัน
หลังจากที่ชญาภาดื่มเข้าไปแล้วนั้น จึงบอกออกไปว่าตัวเองมีธุระต้องไปก่อน แล้วจึงรีบหยิบกระเป๋าเดินจากไปทันที
จิรภาสที่มองตามเบื้องหลังของชญาภาไปจนลับตา เขานั่งเหม่ออยู่ตรงนั้นพักใหญ่ แล้วจึงลุกขึ้นเดินออกไป สิ่งที่เขาจะทำในตอนนี้จะไม่มีใครมาขวางเขาไว้ได้ เขาเข้าใจตัวเองดี
ชญาภาที่กลับถึงบ้านแล้วนั้นจึงปล่อยโฮร้องไห้ออกมา ทำให้นพนานาที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ตกใจ มองลูกสาวตัวเองแล้วจึงเดินมาตำหนิเสียงดัง “แกร้องไห้อะไรอีกล่ะ ดูสภาพแกตอนนี้ซิ ยังหลงเหลือความเป็นลูกสาวตระกูลผู้ดีอยู่บ้างรึเปล่าเนี่ย”
“แม่ จิรภาสบอกเลิกหนูแล้ว” เธอหันไปบอกกับมารดาพร้องกับร้องไห้เสียงดัง
นพนารีบดึงพาเธอเข้าไปในห้อง โชคดีที่วันนี้ตรีภพไม่อยู่บ้าน หากให้เขาเห็นสภาพลูกสาวตัวเองที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายเช่นนี้ เขาคงโมโหมากแน่ๆ ดีไม่ดีจะมาแสดงอำนาจใส่เธออีก หากเขาไม่ได้เป็นนายกล่ะก็ เธอคงไม่ทำเป็นสุภาพเรียบร้อยต่อหน้าเขาเช่นนั้นหรอก
เมื่อนึกถึงแล้วเธอก็รู้สึกเหมือนกับไม่ได้รับความยุติธรรม ตัวเองต้องทนกับสิ่งเดิมๆแบบนี้เพื่อใครกัน แล้วเป็นเพราะใครที่ทำให้เธอต้องมาใช้ชีวิตหรูหราแบบนี้ แต่ตอนนี้ความพยายามนี้กลับไม่มีโอกาสเปิดทางให้เลยซักนิด ดังนั้นเมื่อหลังจากนพนาปิดประตูลงแล้วเธอกลับจ้องมองชญาภาด้วยความโมโห “เลิกก็เลิกสิ แกดูแกตอนนี้สิ ถ้าตาแก่นั่นมาเห็นสภาพแกตอนนี้ ฉันจะอธิบายยังไง”
“แต่แม่ จิรภาสจะไปคบกับจรีภรณ์ เขาเลิกกับหนูแล้วนะ” เธอร้องไห้พร้อมเอ่ยกับมารดาตนเอง เสียงที่พูดออกมาเบากว่าตอนแรกมาก
“น่ารังเกียจจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะเลิกกับแกเพื่อนังผู้หญิงคนนั้น” เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองเสียใจ นพนาก็รู้สึกโกรธแค้นมากเช่นกัน แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าสาเหตุที่ทำให้เขาขอเลิกกับชญาภา นั่นก็เป็นเพราะจรีภรณ์เลิกกับชนุตต์แล้ว เขาจึงมีความหวัง เพื่อจะเริ่มต้นตามจีบรีภรณ์ได้อีกครั้ง เขาจึงตัดความสัมพันธ์กับทางชญาภาให้เรียบร้อยเสียก่อน
เดิมทีเธอเพียงแค่คิดว่าหากทำให้ชนุตต์กับจรีภรณ์เลิกกันแล้วนั้น ก็จะทำให้นังผู้หญิงคนนั้นเสียใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ส่งกลิ่นไปในทางที่ไม่ดีได้เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าเพิ่งจะเลิกกันได้ไม่นาน จิรภาสจะคอยจ้องหาโอกาสขนาดนี้
น่าโมโหจริงๆ ไม่คิดเลยว่าแผนการของเธอ กลับเหมือนยิ่งผลักให้จิรภาสออกไปไกลกว่าเดิมเสียอีก
“แม่ ทำอย่างไรดีล่ะ หนูไม่อยากเลิกกับเขา หนูยอมตายดีกว่า....”
“หุบปาก” นพนาโดนลูกสาวตัวเองกวนใจ ในใจรู้สึกลนลาน “ตายๆๆๆ แกก็อยากจะตายอย่างเดียว เจออะไรหน่อยก็ร้องไห้โวยวาย ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้กลับไปคบกันไม่ใช่รึไง?”
“แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรดีล่ะแม่?”ชญาภาเห็นว่ามารดากำลังโมโห จึงไม่กล้าร้องไห้ออกมาอีก
“ให้แม่คิดก่อนแล้วกัน” นพนาเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ ในใจรู้สึกเกลียดชัง จิรภาสเองก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเสียจริงๆ ไม่นึกถึงหน้าตาของชญาภาบ้างเสียเลย ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็อย่ามาโทษเธอแล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นแววตาที่แสนโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นมา นั่นทำให้ชญาภารู้สึกกลัวมารดาของตัวเองขึ้นมาทันที
已经是最新一章了
加载中
