ตอนที่80 แสดงละครให้ใครดู

ตอนที่80 แสดงละครให้ใครดู จิรภาสได้ฟังเรื่องราวจากชญาภาแล้วนั้นรู้สึกเหมือนกับได้ฟังนิทานเรื่องหนึ่ง ทำไมเขานึกไม่ถึงเลยว่าความจริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดจะเป็นเช่นนี้ เขาไม่คิดว่ามารดาของเขาจะใช้วิธีนี้บีบบังคับจรีภรณ์ให้ไปจากเขา และนี่ก็คงเป็นสิ่งที่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมลูกสาวของท่านนายกผู้มีเกียรติถึงได้ปีนขึ้นมาบนเตียงของเขาได้ เงื่อนไขดีๆแบบเธอจะหาผู้ชายดีๆไม่เจอได้อย่างไร “คุณจิรภาส ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าจะทำร้ายคุณได้มากขนาดนี้ และฉันก็อยากจะขอโทษพี่สาวฉันด้วย ถ้าไม่มีฉัน พวกคุณก็คงจะมีความสุขกันกว่านี้ ฉันผิดเอง ขอโทษค่ะ”ชญาภาร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร จิรภาสไม่ได้พูดอะไรออกมา ตอนนั้นที่เขากลับบ้าน เป็นเพราะแม่โทรตามเขา ชาแก้วนั้นก็เป็นแม่ที่รินให้เขา หลังจากดื่มเข้าไปแล้วเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ชญาภาบอกเองว่าเธอจะเป็นฝ่ายไปหาจรีภรณ์เพื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง แถมยังไม่ต้องให้เขามารับผิดชอบอะไร แต่ตอนนั้นจิตใจของเขาสับสนวุ่นวายไปหมด เขาเองก็ยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองหักหลังจรีภรณ์ไม่ได้ แล้วตอนนั้นมารดาของเขาก็ใช้เรื่องนี้มาบีบบังคับเขา ว่าถ้าเขาไม่หย่ากับจรีภรณ์ก็จะตายให้เขาดู แบบนี้แล้ว เขาจึงได้แต่รับปากไปแบบนั้นอย่างฝืนทน ตั้งแต่แรกนี่เป็นสิ่งที่มารดาของเขาจัดการเองทั้งสิ้น ชญาภาไม่ได้ผิดอะไร คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือเธอ เธอไม่ได้ผิด คนที่ผิดคือมารดาของเขา...ผิดที่เขาเอง "ขอโทษ ขอโทษนะคะจิรภาส เป็นเพราะฉันที่ทำให้พวกคุณแยกทางกัน ถึงแม้ว่าฉันจะชอบคุณมาก แต่ฉันไม่เคยคิดจะมาแทนที่พี่สาวของฉัน ที่คุณบอกครั้งที่แล้ว ว่าคุณจะกลับไปแต่งงานกับเธอใหม่ ฉันดีใจจริงๆ หวังให้พวกคุณมีความสุข ช่วงที่ผ่านมาฉันมองดูด้วยความทรมาน ฉันรู้ค่ะ ว่านี่เป็นความผิดของฉันเอง ขอโทษนะคะ จิรภาส" ชญาภาพูดซ้ำๆอย่างแบบนั้น เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นราวกับคนอกหักที่ผิดหวังและเสียใจเป็นอย่างมาก จิรภาสลูบผมตัวเองอย่างกระวนกระวายใจ ทั้งหมดนี่เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายเสียจริงๆ กลับมาถึงบ้าน จรีภรณ์รู้สึกสองสามวันมานี้ราวกับเจอแต่สิ่งลี้ลับอย่างไรอย่างนั้น ชีวิตช่วงนี้ของเธออะไรก็ดูจะแย่ไปหมด ดังนั้นเธอจึงโทรหาเทพวี นัดกันออกไปเที่ยว ผ่อนคลายเสียหน่อย หลังจากที่เทพวีรับสายแล้วนั้น ก็มาหาจรีภรณ์ด้วยความดีใจ และเมื่อเธอเห็นหนูดีแล้วนั้น จึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาหอมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างดีใจ "อย่าหอมหนูดีสิ น้ำลายเต็มไปหมดแล้ว" หนูดีทำเหมือนเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยๆคนหนึ่งพูดอย่างจริงจังอยู่ตรงนั้น เทพวีมองท่าทางดูรังเกียจแล้วแสร้งทำเป็นโกรธเอ่ยกับหนูดี "หึ่ย เด็กคนนี้นี่ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ รู้ไหมว่ามีคนตั้งเยอะแยะที่อยากให้น้าหอมน่ะ" "หนูดีไม่เห็นอยากได้เลย น้ำลายเต็มหน้าไปหมดแล้ว" "เจ้าเด็กนี่" เทพวีได้ยินดังนั้น ก็ทำเป็นเหมือนจะเข้าไปตีหนูดี เด็กน้อยจึงวิ่งมาหลบข้างหลังจรีภรณ์ ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่ตรงนั้น จรีภรณ์มองดูท่าทางทั้งสองคนแล้ว ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เทพวีที่มีนิสัยกึ่งเด็กกึ่งผู้ใหญ่คนนี้ชอบเล่นกับหนูดีเป็นที่สุด ยิ่งหนูดีเป็นคนชอบเล่นเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ด้วยแล้วนั้น ทุกครั้งที่สองคนนี้เจอกันล่ะก็จะมีเสียงพูดคุยโต้เถียงกันให้ได้ยินเสมอ เนื่องจากวันนี้อากาศค่อนข้างร้อน เธอกับเทพวีจึงเดินเล่นกันอยู่ในห้างสรรพสินค้า และหลังจากที่ได้ยินเรื่องของชนุตต์แล้วนั้น เทพวีก็ด่าว่าชนุตต์ตลอดทาง ขณะกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น อยู่ดีๆก็พบว่าหนูดีหายไป จรีภรณ์จึงรีบเดินตามหาอย่างร้อนรน เทพวีเองก็รู้สึกกังวลมากเช่นกัน ถามคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นทีละคน ทีละคน แต่หากันสักพักใหญ่ก็ยังไม่เจอตัวหนูดี และในระหว่างที่จรีภรณ์ร้องไห้ออกมาด้วยความร้อนใจอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากนวิยา จึงรีบกดรับไปทันที "ฮัลโหล จรีภรณ์ เรามาคุยกันหน่อยสิ" ยังไม่ทันได้รอให้จรีภรณ์พูดอะไร ปลายสายกลับเอ่ยพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อนด้วยอารมณ์โกรธ "ได้ค่ะ" ได้ยินคำพูดของนวิยาแล้ว เธอรู้สึกโมโหมาก เมื่อก่อนเพื่อทำกำจัดเธอให้ออกไปจากชีวิตของจิรภาส ก็ทำให้หนูดีหมดสติไปครั้งหนึ่งแล้ว แล้วตอนนี้จะมาเล่นลูกไม้อะไรกับเธออีก ถ้าเขาทำอะไรหนูดีแม้แต่นิดเดียว เธอจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ หลังจากวางสายไปแล้วนั้น จรีภรณ์และเทพวีจึงรีบไปยังที่นัดหมายทันที ร้านชาร้านเดิมเหมือนครั้งก่อน และพอเข้ามาในห้อง จรีภรณ์จึงรีบเอ่ยออกมาด้วยความโมโห นัยน์ตาของเธอราวกับจะมีไฟพ่นออกมาได้อยู่แล้ว "คุณนวิยา ทำไมคุณถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?" "ฉันทำไมหรือ?" นวิยาที่กำลังจะรินชาเห็นท่าทางที่พุ่งตรงมาหาเธอเช่นนั้นก็ตกใจ "คุณคิดว่าอย่างไรล่ะคะ ฉันบอกคุณไว้ก่อนนะ คุณรีบเอาตัวหนูดีคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่" จรีภรณ์มองนวิยาด้วยความเกลียดชัง นวิยารู้สึกตกตะลึง แล้วอ้าปากเอ่ยกับเธอ "เธอพูดอะไร? เธอบ้าไปแล้วหรือถึงมาตามหาลูกชายเธอกับฉัน" "คุณไม่ยอมรับ?" เธอโมโหจนตัวสั่น "ถ้าไม่ใช่คุณแล้วคุณจะโทรนัดฉันมาที่นี่ทำไม คุณจะใช้ตัวลูกชายฉันมาขู่บังคับฉันไง ฉันบอกคุณไว้เลยนะคุณนวิยา ถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีวันไปจากเมืองซู คุณถอดใจได้เลย" "เธอหมายความว่าฉันลักพาตัวลูกชายเธอไป?" นวิยาหัวเราะออกมา "เธอมีหลักฐานอะไรมาพูดว่าฉันลักพาตัวลูกของเธอไป เอาหลักฐานมาสิ" "หลักฐานอย่างนั้นหรือ?หลักฐานก็คือครั้งก่อนที่คุณทำให้หนูดีหมดสติไปแล้วขู่บังคับให้ฉันออกไปจาเมืองซู แล้วพอฉันไม่ออกไปจากที่นี่ ตอนนี้คุณเลยมาขู่ฉันด้วยวิธีนี้อีกอย่างไรล่ะ ทำไมคุณถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?" "คุณคะ ฉันว่าคุณรีบเอาตัวหนูดีมาคืนให้พวกเราเถอะค่ะ คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ หากคุณไม่คืนตัวหนูดีมาให้เรา ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ" เทพวีมองดูท่าทีที่ไม่ยอมรับของนวิยาแล้วเอ่ยขึ้น "แจ้งตำรวจ?เธอแจ้งเลยสิ โทรตอนนี้เลย ดูซิว่าพวกเธอไม่มีแม้แต่หลักฐานตำรวจจะช่วยพวกเธอได้อย่างไร" นวิยามองจรีภรณ์และเทพวีอย่างถือตัว วันนี้ทำเอาเธอโมโหเสียจริงๆ เดิมทีวันนี้มื้อกลางวันเธอกะว่าจะทำข้าวต้มทะเลที่ลูกชายเธอชอบ แล้วเรียกให้เขากลับมากิน พลางโทรตามชญาภาให้มาด้วยเพื่อสานความสัมพันธ์เสียหน่อย เพราะเนื่องจากตั้งแต่จรีภรณ์กลับมาวุ่นวายกับครอบครัวเธอนั้น ลูกชายของเธอก็ไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลย แต่กับเรื่องที่เธอถูกกล่าวาหาในตอนนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้? ตอนแรกเธอเองก็ไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายเธอก็เข้าใจแล้วว่าจรีภรณ์ต้องการจะใส่ร้ายเธอ จึงโทรหาลูกชาย แต่ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็วางสายเธอไปเสียก่อน นั่นคือเขาไม่เชื่อเธอ ในใจของนวิยารู้สึกเกลียดชังผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก และเป็นอีกครั้งที่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เธอและลูกชายต้องห่างกันออกไปอีก ผู้หญิงคนนี้คงจะต้องอยากกลับเข้ามาอยู่ในครอบครัวเธออีกครั้งแน่ๆ นั่นคงเป็นเพราะหลังจากที่ออกไปจากบ้านของเธอแล้ว คงใช้ชีวิตด้วยความยากลำบากสินะ แต่ตอนนี้สิ ไม่นึกเลยว่าลูกชายจะมาบอกกับเธอว่าเขาได้เลิกกับชญาภาแล้ว ได้อย่างไรกัน ชญาภาเป็นลูกสะใภ้ที่เธอเป็นคนเลือกคัดสรรไว้แล้วเป็นอย่างดี จะบอกว่าเลิกก็เลิกกันง่ายๆเช่นนี้ได้อย่างไร แล้วอีกอย่างพวกเขาหมั้นกันแล้ว ก่อนหน้านี้เธอได้ไปหาอาจารย์ธิพลเพื่อดูฤกษ์ดูยาม แล้วเตรียมตัวจะไปยังบ้านตระกูลเทพนอก เพื่อไปคุยและกำหนดวันที่แน่นอนกันอยู่แล้ว เพียงแค่ผูกสานสัมพันธ์ไว้กับท่านนายก ต่อไปทุกอย่างในเมืองซูนี้ หากเธอจะทำไรหรืออยากได้อะไรก็คงไม่ใช่เรื่องยาก ลูกชายคนนี้นี่ไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย เธอรู้สึกว่าลูกชายเธอจะต้องโดนนางจิ้งจอกทำเสน่ห์ใส่แน่ๆ ถึงได้หลงใหลเสียจนไม่ลืมหูลืมตาเช่นนี้ มิเช่นนั่นคงไม่ปล่อยให้ลูกสาวของท่านนายกหลุดมือไป แล้วไปหาผู้หญิงที่ไปมีลูกกับคนอื่นแล้วแบบนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าพูดกับลูกชายตัวเอง ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้เธอรู้ถึงอารมณ์และนิสัยของเขาดี นั่นคือเธอไม่สามารถแตะต้องจรีภรณ์ให้มีรอยด่างพร้อยได้เลย ดังนั้นเธอจึงโทรเรียกให้จรีภรณ์ออกมาพบเพื่อคุยกับเธอ ขอร้องให้จรีภรณ์ปล่อยลูกชายเขาไป เธอรู้สึกว่าคงเป็นเพราะครั้งที่แล้วเธอให้เงินกับจรีภรณ์น้อยไปจึงอยากจะเรียกเธอมาทำข้อตกลง แต่ไม่คิดเลยว่าจรีภรณ์และผู้หญิงคนนี้พอเห็นหน้าเธอแล้วก็เอาแต่ถามถึงลูกชายของพวกเขา บ้าเสียจริง ครั้งที่แล้วเธอใช้หมากตัวนี้ไปแล้ว แล้วจะกลับมาทำแบบนั้นอีกทำไมกัน อีกอย่างลูกชายของเธอก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นเล่นละครให้ใครดู จึงพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจ แต่เมื่อจรีภรณ์ได้ยินดังนั้นกลับรู้สึกว่านั่นคือคำขู่เข็ญ จึงชี้หน้านวิยาแล้วเอ่ยกับเธอขึ้น “คุณนวิยา ครั้งที่แล้วฉันเคยบอกคุณไปแล้ว ว่าถ้าคุณกล้าแม้แต่จะแตะต้องลูกชายฉันอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณ ทางที่ดีคุณเอาตัวลูกฉันมาคืนฉันดีกว่า มิเช่นนั้นฉันจะทำให้คุณไม่ตายดีแน่” “เธอจะฆ่าฉัน มาสิ เธอชักจะกำเริบเกินไปแล้ว เธอเล่นบ้าอะไรอยู่ ทำลูกตัวเองหายเองแล้วยังจะมาเอะอะโวยวายที่นี่ พ่อแม่ไม่ได้สั่งสอนหรืออย่างไรให้มันหายๆไปได้ยิ่งดี ถึงอย่างไรมีแม่อย่างเธอนี่ก็โชคร้ายเกินพอแล้ว”นวิยามองจรีภรณ์ที่กล้าใช้นิ้วชี้หน้ากล่าวว่าตัวเอง แล้วระเบิดอารมณ์ออกมา ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอเช่นนี้มาก่อน จรีภรณ์เห็นว่านวิยาไม่เพียงแต่ด่าว่าแม่ของเธอ แต่ยังด่าว่าลูกของเธอเป็นข้าวนอกนา เธอจึงหยิบแก้วน้ำชาบนโต๊ะสาดใส่หน้านวิยาด้วยความโมโห นวิยาที่ถูกจรีภรณ์สาดน้ำชาใส่หน้าถึงกับอึ้งไป เมื่อเธอรู้สึกตัว ว่าโดนสาดน้ำชาใส่ซึ่งมีใบชาเลอะอยู่เต็มศีรษะของเธอเช่นนั้น เธอจึงทนต่อไปไหว ยกมือขึ้นแล้วตั้งใจจะฟาดผ่านใบหน้าของจรีภรณ์ไป ยังดีที่จรีภรณ์ตาไวหลบเงื้อมมือของนวิยาทัน เธอจึงใช้จังหวะที่มือของนวิยาตวัดกลับมานั้น คว้ามือนวิยาเอาไว้แล้วผลักนวิยาลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างแรง ได้ยินเพียงเสียงตึง นวิยาก็ไปชนเข้ากับโต๊ะ รู้สึกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ความโมโหของเธอ ทำให้ตัวเองเจ็บตัวเช่นนี้ อีกทั้งยังถูกลูกสะใภ้คนก่อนเป็นคนลงมือกับเธออีกนี่สิ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกขายหน้ายิ่งนัก ไม่ได้ สิ เธอจะต้องทำให้ลูกชายของเธอเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้ เธอจึงกดโทรศัพท์โทรออกหาจิรภาสทั้งที่ตัวเองยังคงนั่งอยู่บนพื้นตรงนั้น