ตอนที่ 48 เราสองคนไม่ติดค้างกัน

ต๭นที่ 48 เราสองคนไม่ติดค้างกัน “ตื่นแล้วหรือ” ปองพลหลับไม่สนิทเพียงแค่นภสรขยับเขาก็รู้สึกตัว เขายืนขึ้นเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เพราะว่าป่วยทำให้ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอช้า เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนภสรจึงยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆรอจนตัวเธอหันมามองคนที่นอนอยู่ข้างๆจึงรู้สึกตกตะลึง เธอขมวดคิ้วมองเขา “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” นภสรทำหน้าค้อนๆ น้ำเสียงแหบแห้งฝืน พยายามเค้นหาเสียงตัวเองถึงพูดออกมาครบประโยค ปองพลไม่ได้พูดอะไร พลิกตัวลุกขึ้นลงจากเตียง ไม่รู้ว่ากำลังหาอะไรอยู่ถึงหมุนตัวกลับมาเอื้อมมือไปที่ริมฝีปากนภสร “คาบไว้” นภสรเขม้นมองเห็นเป็นปรอทวัดไข้ เธอไม่ได้คาบปรอทวัดไข้แต่เงยหน้ามองปองพลสายตาระแวดระวังตัว “คุณเข้ามาได้ยังไง คุณเอากุญแจมาจากไหน” “ทำไมถามเหมือนผมเป็นคนร้ายแบบนั้น อยากจะแจ้งความหรือไง แต่ว่าดูคุณคงไม่มีแรงมากขนาดนั้นนะ” ถูกต้องตามที่เขาพูด ตอนนี้ทั้งตัวเธอไร้เรี่ยวแรง แค่จะลุกจากเตียงยังลำบาก ยิ่งจะลุกไปหยิบโทรศัพท์ไปโทรแจ้งความยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย พูดเสร็จปองพลจึงนำปรอทวัดไข้สอดเข้าไปในปากของนภสรท่าทางดูธรรมชาติไม่เหมือนกับกำลังบังคับเธอ นภสรพ่นเอาปรอทวัดไข้ออกมา สีหน้าของปองพลเย็นชาขึ้นมาทันที น้ำเสียงไม่มีความอ่อนโยนแฝงด้วยแม้แต่น้อย “กล้าพ้นออกมา ผมก็กล้าทุบให้แตกแล้วป้อนเข้าไป” “สารเลว ปรอทเป็นพิษทำให้คนตายนะ” สายตาของปองพลบอกให้เธอรู้ว่าเขาทำได้อย่างที่พูดจริงๆ นภสรข่มความโกรธไว้อ้าปากนำปรอทคาบไว้ในปากแล้วนอนราบลงบนเตียงไม่ขยับ ปองพลเห็นนภสรโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ทำให้สายตาของเขาปรากฏแววตายิ้มที่ถ้าไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น เขาหมุนตัวกลับไปรินน้ำอุ่น นำมาให้เธอดื่ม เวลานี้นภสรจึงสังเกตเห็นว่าเขาสวมชุดนอนของเธออยู่ ปองพลรินน้ำเสร็จหันมาเห็นนภสรเบิกตาโตมอง มองตามแนวสายตาของเธอจึงเห็นว่าสายตาเธอจับจ้องที่ชุดนอนลายตารางบนตัวเขา สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนเดินถือแก้วน้ำมาอยู่หน้าเตียงประคองนภสรลุกขึ้นมาดื่มน้ำ “ไม่ต้อง” นภสรเบี่ยงหน้าหนีไปอีกด้านไม่มองปองพล สีหน้าของปองพลขรึมขึ้นฉับพลัน นภสรดื้อดึงจะนอนกลับลงไปบนเตียงอีกครั้งพูดต่อว่า ออกไป” ตอนนี้เธออ่อนแอมากแม้แต่แรงพูดยังไม่มีจึงพูดออกมาได้แค่สองคำ สีหน้าปองพลขรึมลงเล็กน้อยนำแก้วที่อยู่ในมือไปวางไว้อีกด้าน ใช้มือข้างเดียวบังคับประคองให้เธอลุกขึ้นไม่สนใจว่าเธอจะขัดขืนยังไง มือข้างหนึ่งอ้อมไปที่คอด้านหลังแล้วเอื้อมไปจับบริเวณคางของนภสร บีบที่ขากรรไกรล่างของเธอ มืออีกข้างที่ว่างอยู่ยกแก้วน้ำขึ้นมาแล้วกรอกใส่เข้าปากเธอ “คุณ อือ...” นภสรไม่มีแรงขัดขืนจึงต้องกลืนน้ำลงคอไป จนกระทั่งดื่มไปครึ่งแก้ว ปองพลจึงใจดีปล่อยเธอแล้วยังนำผ้าขนหนูมาซับที่เปื้อนบริเวณขอบปากของเธอ นภสรถูกปองพลบังคับให้ดื่มน้ำรู้สึกว่าลำคอของเธอสบายขึ้นเล็กน้อยแต่อารมณ์โมโหก็มาพร้อมเช่นกัน เธอระเบิดมันออกมาทันที นภสรพลิกตัวจับหมอนแล้วเขวี้ยงไปที่ตัวของปองพล “คนบ้า ถ้าป่วยก็ไปหากินยาสิ มาทำบ้าอะไรใส่ฉัน เพราะว่าหลอกลวงฉันเลยนอนไม่หลับหรือไง คุณหลอกฉันหนึ่งครั้งช่วยชีวิตฉันหนึ่งครั้ง หักล้างไปพวกเราไม่ติดค้างกันแล้ว” นภสรพูดจบทั้งหมดเหมือนกับใช้แรงมหาศาลจึงพิงไปที่หัวเตียงหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าของปองพลดูไม่ได้แต่ไม่พูดอะไรเลย เขาวางกระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะหัวเตียงมองเย็นชา “ถ้าผมไม่มา คุณเตรียมนอนตายอยู่ที่บ้านได้เลย” “ฉันยอมตายอยู่ที่นี่ดีกว่ายอมให้คุณมาช่วยฉันอีกครั้งบุญคุณมันตอบแทนยาก” นภสรขึ้นเสียงตอบปองพล เดิมสีหน้าของปองพลแทบจะดูไม่ได้แล้วตอนนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ นภสรหอบหายใจแค่พูดก็ทำให้เหนื่อย ปองพลโกรธจนไม่อยากพูด ภายในห้องเงียบสนิทได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง นภสรยอมรับคำพูดที่พูดออกไปเป็นเพราะความโกรธแต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าจะจับเอาปองพลไว้ที่ส่วนไหนในใจเธอดีและจะอยู่ร่วมกันอย่างไร สิ่งที่เธอมีมันน้อย ความต้องการอยากได้ก็น้อยมาก ในใจมีแค่ความหวังง่ายๆสบายๆ เรื่องของปองพลเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือความคาดหมาย เขากระโจนเข้ามาสู่โลกของเธอ หลังจากนั้นก็ทำดีกับเธอทีละเล็กทีละน้อย ดูแลเอาใจใส่เธอ ค่อยๆซึมซับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอโดยไม่รู้ตัว ผลสุดท้ายทั้งหมดนี้มันเป็นการหลอกลวง แม้กระทั่งตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าเขามีจุดประสงค์อะไร เวลาผ่านไปนานมากปองพลถึงพูดขึ้นมาอีก “ผมต้มโจ๊กไว้ให้คุณอยู่ที่ห้องครัว คุณลุกขึ้นมากินเองได้ใช่ไหม” นภสรหันหน้าหนีไปอีกด้านไม่มองที่เขาอีก ปองพลจึงไม่พูดอะไรต่อ เหมือนความอดทนของเขาจะหมด ลงลุกพรวดยืนขึ้นมา และเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมือนกับครั้งแรกหลังจากที่พวกเขาสองคนนอนด้วยกัน เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงหน้าเธอโดยไม่กังวลใดๆ นภสรหลับตาไม่มองปองพล แล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ ผ่านไปไม่นานเมื่อภายในห้องเงียบแล้ว เธอจึงพยายามเงี่ยหูฟังผ่านผ้าห่มได้ยินเสียงปิดประตูถึงแม้ว่าจะปิดเบาๆแต่เธอยังคงได้ยินเสียงอยู่ดี เธอนั่งอยู่บนเตียงยิ้มกับตัวเองเป็นจริงอย่างที่คาดไว้ แต่ก่อนที่ผ่านมาที่ปองพลทำนั้นมันแค่ภาพภายนอกความอดทนของเขามีไม่มากแต่ก่อนก็แค่แกล้งเท่านั้น เธอจึงนอนลงบนเตียงอีกครั้งพละกำลังเธอถึงพึ่งกลับมาเหมือนเดิม จึงเดินลงจากเตียงไปที่ห้องครัว ภายในหม้อมีโจ๊กที่ยังร้อนอยู่ เธอมองออกไปทางหน้าต่างเห็นฟ้าสางที่แท้เธอนั้นนอนไปนานมากจริงๆ เมื่อวานแค่ตากฝนนิดเดียวคิดไม่ถึงว่าจะเป็นหวัดได้ เธอคนโจ๊กในหม้อลังเลสักครู่จึงตักโจ๊กใส่ถ้วยยกไปที่บนโต๊ะ …… รถโรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ที่ข้างทาง ปองพลเดินลงจากตึกด้วยความโมโห เดินเข้ามาแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแต่ไม่ได้สตาร์ทรถ ค่อยๆลดกระจกรถลงควานหาบุหรี่ใช้นิ้วคีบไปที่ปากแล้วจุดบุหรี่สูดเข้าไปลึกๆ ช่วงเวลาที่อยู่กับนภสร เขาแสดงเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดได้สำเร็จ ไม่ดูดบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า นอกจากทำงานแล้วจะไม่กลับบ้านค่ำ ยังทำงานบ้านด้วย ทำครบทุกด้าน ตัวเขาเองยังเกือบรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเลิกดูดบุหรี่ได้แล้วจริงๆ ปองพลดูดบุหรี่ติดต่อกันสองสามตัวถึงรู้สึกว่าตัวเองสงบสติอารมณ์ได้จึงเงยหน้ามองไปที่อพาร์ทเม้นชั้นที่นภสรพักอยู่ หวนกลับไปคิดประโยคที่นภสรพูดอีกครั้ง “ฉันยอมตายที่นี่” สีหน้าของปองพลเย็นชาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร พอโทรศัพท์มีคนรับสายเขาจึงตวาดออกไปโดยไม่รอ “นานแค่ไหนแล้ว ยังจัดการเรื่องไม่เสร็จอีก จัดการไม่ได้ก็กลับอเมริกาไปซะ” พงศกรที่อยู่ปลายสาย ยังคงสะลึมสะลือนอนอยู่ถูกปองพลตวาดจนตื่นเต็มที่ “ภายในวันนี้จัดการได้....ตู๊ดๆ” โทรศัพท์ถูกตัดสายไป พงศกรตบที่หน้าอกตัวเอง เขารู้สึกว่าตอนที่ท่านประธานอยู่กับคุณนภสรจะน่ารักกว่านี้ ปองพลวางสายลงแล้วเงยหน้ามองขึ้นไปมองอพาร์ทเม้นที่นภสรอยู่อีกครั้งสายตาปรากฏแววตามืดขรึม ไม่อยากเจอเขาหรือ ถ้าอย่างนั้นเขาจะทำให้เธอมาหาเขาด้วยตัวเองให้ได้ นึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้านี้ เขาจึงยิ้มกระตุกมุมปากอารมณ์ดีขึ้น ขับรถด้วยความเร็วออกไป -โปรดติดตามตอนต่อไป 07/12/2019-