ตอนที่ 52 ผู้หญิงอยู่ข้างบน...ไม่เลวนะ

ต๭นที่ 52 ผู้หญิงอยู่ข้างบน...ไม่เลวนะ ได้ยินน้ำเสียงเคร่งขรึมน่ากลัวแบบนั้น หนังหัวของนภสรรู้สึกชาเล็กน้อยเธอไม่เข้าใจว่าวงจรสมองของปองพลเป็นยังไงมาโดยตลอด นภสรหันหัวไปอีกด้าน “ปล่อยฉันค่ะ” “คุณเป็นใครทำไมบอกให้ผมปล่อยแล้วผมต้องปล่อยด้วย” ปองพลพลิกตัวให้นภสรเป็นอยู่บนตัวเขามือสองข้างยังล็อคไว้ที่เอวของนภสรแน่น นภสรขยับตัวไม่ได้ทั้งโกรธทั้งโมโห “แกร็ก” ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามา “ปองพล ผู้หญิงที่อยู่ห้องรับรองมาทำอะไร ฉันก็พูดแค่ว่าเธอหน้าอกราบเรียบ....” โยธินมองเห็นสถานการณ์ที่อยู่ข้างใน เขาอ้าปากกว้างยิ้มแห้งเพื่อคลี่คลายสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เล่นกันในห้องทำงานก็ดีนะ ผู้หญิงอยู่ข้างบน....ก็ดีพวกคุณทำต่อเถอะ” พูดจบจึงมีเสียงปิดประตูดัง “แกร็ก” ตอนมาก็มารีบๆร้อนๆตอนกลับก็กลับรีบๆร้อนๆ โยธินพิงที่ประตูทอดทอนใจอย่างเศร้า ในใจคิดว่าจบแล้ว ดันไปรบกวนปองพลตอนที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่แน่ปองพลอาจจะโกรธจนไปซื้อบริษัทของเขาในราคาที่ต่ำก็เป็นได้ ช่วงนี้เขาไม่ควรจะมาหาปองพลจะดีที่สุด ความต้องการที่ไม่ได้รับการเติมเต็มของผู้ชายมันน่ากลัวมาก ภายในห้องทำงาน หลังจากโยธินออกไป นภสรรีบลุกออกมาจากตัวของปองพล ปองพลคลายมือออกไม่อยากบังคับนภสร เขากลัวว่าถ้าบังคับเธอมากไปเรื่องจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ นภสรยืนอยู่ไกลๆ จัดเสื้อผ้าที่ยับไม่เป็นระเบียบให้เข้าที่พร้อมมองปองพลอย่างระแวง สายตานั้นเหมือนกับเขาเป็นบุคคลอันตราย “คุณว่างเมื่อไหร่ พวกเราไปสำนักงานอำเภอกัน” ปองพลได้ยินที่นภสรพูด เขาชายตามองเธอพูดน้ำเสียงเย็นชา “ฝันไปเถอะ” นภสรถลึงตาจ้องปองพลอย่างโกรธๆเปิดประตูแล้วเดินออกไป “ไม่คุยเรื่องความร่วมมือแล้วหรือ” น้ำเสียงเย็นของปองพลดังไล่หลังตามมา นภสรทำได้แค่กัดฟันแล้วเดินกลับมาใหม่อีกครั้ง “ฉันเองก็มีศักดิ์ศรีสูงมากนะ จะมาแคร์อะไรกับผู้ชายแค่คนเดียว” ปองพลจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ พับแขนเสื้อช้าๆ นั่งลงที่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆแต่ดูน่าเกรงขาม นภสรพยายามนั่งคอตั้งตรงอยู่ต่อหน้าปองพล แต่ว่าใบหน้าของเธอเห็นได้ชัดว่าดูอึดอัด ปองพลชำเลืองมองนภสรนิ่งลึก หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยน้ำเสียงเหมือนจับผิด “นั่งตัวตรง หน้าตาแน่วแน่ มีความมั่นใจ.... ” นภสรไม่เข้าใจจึงมองปองพล ปองพลส่ายหัวไปมา “ขอโทษด้วยนะที่ผมต้องพูดตรงๆ สภาพของคุณตอนนี้อย่าพูดเลยว่ามาเจรจาธุรกิจแล้วจะให้ผลประโยชน์กำไรให้แก่บริษัทผมมากมาย โดยธรรมดาทั่วไปแล้วแค่หน้าประตูคุณก็เข้ามาไม่ได้” คำพูดประโยคนี้ดูรุนแรงมากแต่ถ้ามองจากมุมของนักธุรกิจมันเหมือนว่าไม่มีปัญหาใดๆ นภสรนั้นไม่มีประสบการณ์การไปเจรจาธุรกิจเลยจริงๆ แต่เธอไม่ได้คิดว่าเธอนั้นแย่มากตามที่ปองพลพูด ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ เพื่อที่จะพิสูจน์ให้เห็นความสามารถของตัวเอง ถ้าเธอแค่ชอบบริษัทไหนแล้วไปยื่นประวัติเพื่อสัมภาษณ์งาน ก็ไม่มีบริษัทไหนปฏิเสธเธอเลยสักแห่ง “ฉันหวังยิ่งกว่านั้นว่าคุณปองพลจะไม่เข้าไปที่หน้าประตูบ้านฉัน” ถึงแม้ว่าคำพูดของปองพลจะทำให้เธอไม่สบายใจแต่ก็นั่งตัวตรง*9โดยไม่ได้ตั้งใจบนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างเหมาะสม ปองพลโดนตอกหน้าหงาย ไม่พูดอะไร ที่นั่นไม่ได้เป็นแค่บ้านของเธอคนเดียว มันก็ยังเป็นบ้านของเขาด้วย การจะเข้าไปในบ้านหรือไม่เข้า ไม่ใช่แค่นภสรจะพูดแล้วต้องปฏิบัติตามนั้นเสมอไป “เริ่มกันเลยนะคะ” นภสรนำเอกสารที่อยู่ในมือมาวางไว้บนโต๊ะ ถึงมองเห็นว่าหายไปหนึ่งฉบับ อีกหนึ่งฉบับอยู่กับพิมลแข นภสรเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาพิมลแขแต่กลับถูกปองพลห้ามไว้ “ไม่ต้องเรียกพิมลแข เราสองคนคุยกันก็พอแล้ว” “แต่ว่าเอกสารขาดไปหนึ่งฉบับ” นภสรตอบกลับ ใบหน้าดูไม่พอใจ “เอาแค่พวกนี้ก่อน ยังไงคุยกันครั้งเดียวก็คุยไม่เสร็จหรอก ครั้งหน้าคุณยังต้องมาอีก” ปองพลพูดจบเขาก็ดูผ่อนคลายขึ้นนั่งพิงไปข้างหลังไม่สนใจปฏิกิริยาตอบสนองของนภสร แม้ในใจนภสรจะรู้สึกเกลียดเขาแต่ก็จำเป็นต้องยอมทำตามปองพล ถ้าความร่วมมือครั้งนี้ไม่สำเร็จ ธมกรจะต้องหาทางเอาหุ้นคืนไปแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็จะไม่มีโอกาสได้กลับมาครอบครองหุ้นนี้อีก ในขณะที่กำลังเจรจากัน นภสรก็มีคำถามยาๆหลายคำถามที่ปองพลถามออกมา ซึ่งเธอเองล้วนตอบไม่ได้ ประสบการณ์ของเธอก็แค่เคยทำงานพาร์ทไทม์ตอนที่พึ่งจะจบมหาวิทยาลัยแค่นั้น ปองพลเป็นบุคคลที่มีความสามารถยอดเยี่ยมเป็นที่ยอมรับยืนอยู่ชั้นสูงมองลงมาที่ผู้คนด้านล่างอย่างเธอเท่านั้นเอง การที่เธอสู้ปองพลไม่ได้ในเรื่องเหล่านี้ จึงไม่ได้เหนือจากที่คาดการณ์ไว้มากนัก เวลาในช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว นภสรคุยเจรจากับเขาในตลอดช่วงเช้านั้นไม่ได้ความคืบหน้าใดๆเลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะปองพลตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะขีดความรู้ความสามารถเธอค่อนข้างจำกัด นภสรรวบเอกสารเข้าหากันเสร็จ “คุณปองพล ถ้าเช่นนั้นไว้นัดเวลาเจรจากันใหม่นะคะ” “ได้ ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันก่อนนะ” ปองพลยืนขึ้นนำมือมาพาดที่ไหล่ของเธอเพื่อเดินออกไปข้างนอก นภสรทำหน้าตาแปลกๆเบี่ยงตัวออกจากแขนของเขา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะกลับไปกินที่บริษัท” ปองพลหดมือกลับอย่างไม่ได้ใส่ใจ พูดน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง “อาหารของบริษัทไม่ค่อยอร่อย สองวันก่อนคุณก็เป็นหวัดตอนนี้น่าจะกินอาหารที่เป็นประโยชน์เพื่อเสริมเพื่อบำรุงร่างกายสักหน่อย” “ไม่เป็นไรค่ะ สุขภาพร่างกายของฉันแข็งแรงมาก” นภสรพูดเสร็จจึงเดินก้าวยาวๆออกไปจากห้องทำงาน ปองพลมองตามเบื้องหลังเธอที่ก้าวออกไปไกล ยื่นมือออกมานวดที่ขมับตัวเองใบหน้าที่ราบเรียบที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหายไป นภสรไปหาพิมลแขที่ห้องรับรอง เธอดื่มกาแฟมาหลายแก้ว ดื่มจนจะนอนราบลงไปแล้ว พิมลแขมองค้อนนภสรแล้วรีบขยับเข้ามาต่อหน้าเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “นภสร ทำไมเธอพึ่งออกมา สามีจนๆคนนั้นของเธอเก่งจริงๆ ทำกันนานมากนี่มันสองสามชั่วโมงแล้วเธอถึงพึ่งออกมา ฟิตจริงๆ” “หุบปากไปเลยนะ” นภสรบอกกลัวพิมลแขจะพูดจาไร้สาระเพ้อเจ้อออกมาอีกจึงรีบเอามือปิดปากพิมลแขไว้ “ฉันกับคุณปองพลคุยงานกัน ไม่ทำเรื่องอย่างนั้นอย่างที่เธอว่าหรอก” พิมลแขกระพริบตา แกล้งทำหน้าตาน่าสงสาร “เรื่องแบบไหนหรือ” “……” นภสรมองค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วเดินออกไปทางด้านนอกทันที พิมลแขวิ่งเหยาะๆตามหลังนภสร “อ้าว นภสร รีบบอกมาสิเรื่องแบบไหนกัน ทำไมฉันฟังที่เธอพูดไม่เข้าใจนะ” เมื่อนภสรกับพิมลแขออกมาจากห้องรับรองจึงเจอเข้ากับปองพลและโยธิน เมื่อพิมลแขเห็นโยธินจึงโมโหระเบิดออกมา “ไอ้คนหลงตัวเอง” โยธินก็ไม่น้อยหน้า “ยัยหน้าอกแบน” “คุณเชื่อไหม ฉันพร้อมจะเอากำปั้นชกคุณได้” พิมลแพชูกำปั้นใส่หน้าโยธิน ถึงแม้ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรมาโยธินจะดูอันธพาลนิดหน่อยแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิง เขาจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก แต่คำพูดของพิมลแขกลับทำให้เขาโกรธจนพูดไม่เป็นภาษา “เก่งจริงก็เข้ามาสิ เก่งจริงก็ขึ้นใส่ผมเลยสิ” ปองพล “……” นภสร “……” เงียบไปอยู่สองวินาที ดวงตาของพิมลแขทั้งสองข้างจึงเบิกกว้างขึ้นกำกำปั้นวิ่งใส่โยธิน สายตาของนภสรจับสังเกตได้ทันจึงรีบดึงพิมลแขไว้ “พิมลแข สงบสติอารมณ์หน่อย” “ฉันสงบสติอารมณ์ไม่ได้แล้ว เธอได้ยินไหมว่าเขาพูดว่ายังไง เขาด่าฉันว่าหน้าอกแบน แล้วเขายังจะมาทำหน้าหม้อใส่ฉันอีก ถึงฉันจะเป็นสาวแก่ ให้ตายฉันก็ไม่มีทางชอบเขา ปล่อยฉัน วันนี้ฉันต้องชกเขาสักหมัดให้ได้” พิมลแขตะโกนใส่จะเอาเรื่องโยธินให้ได้ จนนภสรไม่รู้จะทำยังไงดี “เขาหน้าหม้อใส่เธอตอนไหน” “เมื่อสักครู่นี้เขาบอกให้ฉันขึ้นเขา เธอไม่ได้ยินหรือ” “เขาแค่โกรธจึงเลอะเลือน พูดจามั่วไปทั่ว” นภสรพยายามหว่านล้อมอีกครั้ง พิมลแขกำกำปั้น “เขามีสิทธิ์โกรธจนพูดจามั่วไปทั่วแล้วทำไมฉันจะโกรธจนเลอะเลือนแล้วตีเขาไม่ได้” -โปรดติดตามตอนต่อไป 13/12/2019-