ตอนที่ 54 ผู้หญิงเย็นชามีรอยด่างพร้อย

ต๭นที่ 54 ผู้หญิงเย็นชามีรอยด่างพร้อย นภสรเดินขึ้นมาข้างหน้าจะเปิดประตูแต่ไม่ยอมให้ปองพลเข้าไป “คุณไม่ต้องมาทำแบบนี้ คุณช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งนี้ แล้วยังช่วยเหลือฉันอีกมากมาย ถ้ามีเรื่องที่ต้องการให้ช่วยเหลือจริงๆ คุณบอกฉันได้เลยฉันจะพยายามสุดความสามารถเพื่อช่วยคุณ” ปองพลทำท่าเหมือนไม่ได้ยินยกของในมือขึ้นจะเดินเข้าไปข้างใน นภสรไม่ยอมให้เขาเข้าไปข้างในแน่นอน ทั้งสองคนจึงยืนอยู่หน้าประตูต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้กันเหตุการณ์มาคุชั่วครู่ ในที่สุดปองพลสู้ความดื้อรั้นของนภสรไม่ไหวพูดเสียงเรียบๆ “ไม่ทะเลาะแล้ว คุณเอาของเข้าไปข้างในเถอะ” เธอเกลียดที่เขาทำเหมือนไม่มีเรื่องเกิดเรื่องอะไรมาก่อนแล้วยังทำตัวเหมือนตัวเองมีเหตุผลเหมือนกับชนะเธอแน่นอนไม่ว่าเขาจะทำอะไรจะดีไม่ดีกับเธอ เธอก็จะปล่อยให้เขาค่อยๆแทรกซึมชีวิตของเธอเหมือนเมื่อก่อน “คุณ...” นภสรเห็นสีหน้าของปองพลเรียบนิ่งไม่มีร่องรอยใดๆจึงทำให้พูดแรงๆไม่ออก “แกร็ก” เสียงประตูเพื่อนบ้านที่อยู่ตรงข้ามเปิดออกยื่นหัวออกมาเยี่ยมมองสถานการณ์ “ฉันว่านะถ้าพวกเธอจะทะเลาะกันช่วยปิดประตูเข้าไปทะเลาะกันในห้องจะได้ไหม แบบนี้มันรบกวนคนอื่น” เธอมีหูทิพย์หรือไง ผนังกั้นเสียงห้องมันไม่ได้แย่อย่างที่เธอว่าเลย ตอนที่เธอรับพัสดุจากพนักงานแล้วทะเลาะกันในห้องของฉันยังไม่ได้ยินเลย.....” นภสรหันหัวไปทางเพื่อนบ้านคนนั้น “เธอ.....ฉันไปทะเลาะกับพนักงานส่งพัสดุตอนไหน....” ใบหน้าเพื่อนบ้านปรากฏความเก้อเขิน ปองพลก็หันไปมองสายตาของเขามองพัดผ่านใบหน้าของเธอไม่ได้หยุดค้างไว้เลย เวลานี้เพื่อนบ้านสาวของนภสรจึงเห็นว่าปองพลยืนอยู่ ดวงตาเกิดประกายวาบออกมา “นี่สามีของเธอหรือ” “ถ้าเธอสามารถทำให้เขาชอบเธอได้ เขาก็จะกลายเป็นสามีของเธอ” นภสรพูดจบแล้วก็ปิดประตู ทิ้งเพื่อนบ้านที่สายตามีประกายแวววาวพอใจกับปองพลที่สีหน้าเคร่งขรึม เห็นนภสรเข้าไปข้างในแล้วเพื่อนบ้านสาวของนภสรจึงออกมายืนข้างนอก ทำท่าเหนียมอายพูด “คุณผู้ชายคะ ขอถามหน่อยสิคะคุณ....” ปองพลวางอาหารที่ถืออยู่ในมือไว้ที่หน้าประตู มองพิจารณาเพื่อนบ้านสาวของนภสร “คุณชื่ออะไร” เพื่อนบ้านสาวของนภสรหน้าแดงตอบ ฉันชื่อนาลี” “คุณนาลี คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่าเรื่องกระทบกระทั่งของสามีภรรยาเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่นานก็รักกันเหมือนเดิมไหม อีกอย่าง ภรรยาของผมสวยกว่าคุณมาก” ปองพลพูดจบก็หันหลังกลับเดินออกไป พอมาถึงใต้ตึกอารมณ์โกรธของเขายังอัดแน่นอยู่จึงหยิบเอาบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน พึ่งจะเอาบุหรี่ใส่ปากจึงหยุดไว้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร “พงศกร ซื้อห้องที่อยู่ตรงข้ามนภสรให้ด้วย” “ห๊ะ ห้องตรงข้ามกับคุณผู้หญิงหรือ ซื้อห้องในเขตเล็กๆมีประโยชน์ตรงไหน ทำไมถึงต้องซื้อ” ปองพลเงียบไปสองวินาทีถึงหาเหตุผลได้ “เพราะว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนั้นขี้เหร่มากเกินไป” “ท่าน....ท่านประธาน” พงศกรอึกอักไม่กล้าพูด “ไม่งั้น ผมนัดหมอให้ท่านดีไหมครับปีนี้ท่านยังไม่ได้ตรวจสุขภาพเลย” พงศกรพูดจบแล้วยังกลืนน้ำลายลงคอไม่หยุด ทำไมเขาถึงไม่ระวังพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาหมด ครั้งนี้ท่านประธานต้องไล่ให้เขาไปแอฟริกาใต้แน่ๆเลยๆ แต่ว่าครั้งนี้พงศกรเดาใจปองพลผิดอีกแล้ว เพราะว่าปองพลเงียบไปชั่วครู่ถึงพูดออกมา “อืม ไว้นายค่อยจัดการให้ฉัน” “....รับทราบ” พงศกรวางสายอย่างงงๆจิตใจว้าวุ่นแล้วโทรศัพท์ไปหาโยธิน “โยธิน ช่วงนี้ท่านประธานของฉันดูแปลกๆ” โยธินกำลังยุ่งกับการประชุมไม่มีเวลามาสนใจพงศกรจึงพูดลอยๆ “ตั้งแต่ท่านประธานของนายแต่งงานก็ดุแปลกๆตลอดแหละ” “……” พงศกรวางสายจากโยธินแล้วโทรไปนัดคุณหมอให้ปองพล นัดหมอเสร็จแล้วเขาก็เริ่มลำบากใจขึ้นว่าห้องที่อยู่ตรงข้ามคุณผู้หญิงนั้นต้องซื้อหรือไม่ซื้อกันแน่ …… นภสรค้นหาของกินในตู้เย็น ของที่อยู่ในตู้เย็นนั้นล้วนเป็นอาหารฟาสต์ฟู้ด เธอทำอาหารไม่เป็น แค่ทำมาม่ายังสามารถทำให้เละเป็นโจ้กได้เลย เธอจึงเลิกคิดเรื่องที่จะทำอาหารทิ้งไปแล้วโทรศัพท์ไปสั่งอาหาร อาหารที่สั่งไว้มาส่งอย่างรวดเร็ว ตอนที่เธอเปิดประตูไปรับอาหาร พนักงานส่งอาหารชี้ไปที่อาหารที่อยู่หน้าประตู “คุณครับ คุณลืมหยิบอาหารที่คุณซื้อมาเข้าไป” “เอ่อ....จริงสิ” นภสรยิ้มเก้อเขิน นำอาหารที่อยู่หน้าประตูถือเข้าไปในห้อง ปองพลซื้ออาหารมาจากร้านค้าที่ได้มาตรฐานคำนวณคุณค่าทางสารอาหารที่ควรได้รับไว้อย่างเหมาะสม ทำออกมาหน้าตาอาหารดูสวยงามและดุเอร็ดอร่อย เห็นผักสดและเนื้อสัตว์ที่มีเป็นกอง นภสรนั้นหมดปัญญาไม่รู้จะจัดการอย่างไร คิดไปถึงว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์จึงเรียกพิมลแขมากินข้าวที่บ้านดีกว่า หลังจัดการอาหารที่สั่งมาเรียบร้อยเธอจึงนอนลงบนเตียงโทรหาพิมลแข “พิมลแข พรุ่งนี้มากินข้าวที่บ้านฉันสิ ที่บ้านมีพวกอาหารแต่ฉันทำไม่เป็น...” “ทำไม่เป็น แน่จริงเธอก็อย่ากิน” พิมลแขน่าจะกำลังซักผ้าอยู่เพราะได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากทางฝั่งนั้น “ได้นะพิมลแข จะดีที่สุดถ้าเธอ......” พิมลแขถูกนภสรก่อกวนจนหมดปัญญาจึงจำเป็นต้องตอบตกลง “ได้ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเข้าไป” …… วันรุ่งขึ้นตอนเช้าพิมลแขมาจริงๆแต่ว่ายังมี “แขกที่ไม่ได้รับเชิญมาด้วย” “โยธินหรือ” นภสรหันไปมองพิมลแข “นี่มันเรื่องอะไรกัน” พิมลแขอ้ำๆอึ้งๆ “ตอนที่มานี่ ฉันเจอสองคนอะไรนั่นน่ะ เขาเลยมาช่วยฉัน พอได้ยินว่าฉันจะมาบ้านเธอก็ก่อกวนไม่หยุดจะมาให้ได้” “ผมก่อกวนคุณไม่หยุดหรอ ร้องจะตามมาหรอ ยัยหน้าอกแบน นี่มันเป็นวิธีที่คุณแสดงออกต่อผู้มีพระคุณของคุณหรือไง” โยธินยื่นมือมากดลงบนหัวของพิมลแข รูปร่างของโยธินสูงใหญ่แข็งแรงมือก็ยาวส่วนพิมลแขรูปร่างไม่สูงมื้อเท้าสั้นถูกโยธินกดลงบนหัวแบบนี้เธอพยายามทำหน้าตาน่ากลัวต่อสู้ยังไงก็สัมผัสไม่โดนเขา เธอยิ่งทำท่าทางแบบนี้ดุไปแล้วยิ่งตลก “ยัยหน้าอกแบน คิดไม่ถึงว่ามือของเธอจะสั้นขนาดนี้ ฮ่าฮ่า” โยธินหัวเราะเยาะเย้ยพิมลแขโดยไม่เกรงใจ นภสรเห็นแล้วให้รู้ว่าน่าตลกอยู่เหมือนกัน แต่ว่าเธอยังคงต้องยืนอยู่ฝั่งเพื่อนตัวเองเธอมองไปที่ด้านหลังของโยธินแล้วเรียก “คุณปองพล” โยธินปล่อยมือจากพิมลแขทันทีกระโดดออกไปหนึ่งก้าวไกลๆ “ปองพลหรือ” หันไปมองที่ด้านหลังพบว่าไม่มีใครถึงพึ่งจะรู้ว่าตัวเองถูกแกล้งแล้ว พิมลแขฉวยโอกาสนี้หยิบพลั่ววิ่งไล่กระโดดเข้าใส่โยธินอึกทึกวุ่นวายไปทั่วห้อง ผ่านไปสักพักจึงสงบลง นภสรเปิดตู้เย็นกวาดตามองของที่อยู่ในตู้เย็น “ตอนเที่ยงกินชาบูดีไหม” โยธินยืนอยู่ที่ด้านข้างกระแอมขึ้นมา “ช่วงนี้ผมมีอาการร้อนใน” “ร้อนในก็รูดให้น้อยๆลงไม่รู้หรือไง ” พิมลแขเอาเนื้อวัวมาเคาะๆที่โยธิน ครั้งนี้โยธินเริ่มฉลาดขึ้นมาแล้วไม่เถียงเธอวิ่งไปอยู่ต่อหน้านภสร “พี่สะใภ้ ยัยหน้าอกแบนตีผม” นภสรที่กำลังเลือกผักอยู่เงยหน้าขึ้นมามองโยธินพูดเสียงเบาๆ “ถ้าฉันเรียกนายว่า กระจ้อนเล็ก นายอยากจะฆ่าฉันหรือเปล่า” โยธินกำลังจะดื่มน้ำเมื่อได้ยินที่นภสรพูดจึงเกิดสำลักน้ำ “แค่กๆ...” พิมลแขมองดูนภสรอย่างคิดพิจารณาส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “หญิงสาวที่แต่งงานแล้วพูดจาไม่งามเลย” นภสร “……” “เธอพูดเหมือนกับว่าเธอพูดจางามงั้นแหละ” พิมลแขพูดต่อ “ในที่สุดผู้หญิงเย็นชาก็เดินลงจากแท่นไปเป็นเทพีไม่บริสุทธิ์” -โปรดติดตามตอนต่อไป 16/12/2019-