บทที่94 อยากจะหย่า แต่คงเป็นไปไม่ได้

บ๗ที่94 อยากจะหย่า แต่คงเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะดูจากพละกำลังของร่างกายหรือคำพูดที่ชวนให้ทะเลาะกันแล้ว นภสรก็ไม่ได้เป็นคู่ปรับของปองพลมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ช่วงเวลานี้เธอก็เป็นซะแบบนี้ ถูกเขากดไว้ขยับเขยื้อนไม่ได้ คำที่เขาพูดออกมา เธอไม่มีแม้แต่เวลาจะหาคำมาโต้แย้ง“คุณ ฉันไม่ให้คุณจูบอีกแล้ว！”ในที่สุดเธอก็เปล่งเสียงของตัวเองออกมา จังหวะเดียวกันปองพลก็ได้จูบลงบนหน้าท้องอันเรียวเล็กน่าเอ็นดูของเธอ พอได้ฟังคำพูดของเธอแล้ว ปองพลได้เงยศีรษะมองนภสร ดวงตาสีดำขลับอันเต็มไปด้วยความปรารถนา เขาดูดีมากในเวลานี้ ใบหน้าที่ลุ่มลึกน่าหลงใหล ร่างกาย รูปลักษณ์นี้ เวลาที่เขายิ้ม จะปรากฏจิตวิญญาณอันน่าหลงใหล แต่น้ำเสียงนั้นกลับช่างเงียบขรึม “ คุณสั่งผมหรอ ? ” จะให้พูดแล้ว นภสรเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ตอนที่เข้าศึกษานั้น นอกจากการเรียนและทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยแล้ว เธอก็ไม่ได้ก่อเรื่องวุ่นวายกับใคร ถือได้ว่าเป็นคนที่เอาตัวรอดจากปัญหาต่างๆ ได้เป็นอย่างดี ช่วงค่ำของเมื่อวาน เธอถูกเขาทับกลิ้งไปกลิ้งมาตั้งหลายรอบ พอตอนเช้าก็แกล้งเธอแบบนั้นอีก ตอนนี้เขาได้จูบมาถึงจุดต้องห้ามของเธอแล้ว ซึ่งไม่ได้อยู่ในบริเวณที่เธอบอกไว้ก่อนหน้า ภายในดวงตาที่ชุ่มฉ่ำ จู่ๆ ก็ได้มีน้ำไหลนองออกมา ปองพลเห็นเธอในสภาพนี้ ก็ไม่กล้าแกล้งเธออีก เขายืดตัวตรงและคว้าเธอมาไว้ในอ้อมกอด พร้อมพูดอย่างเบาๆ ว่า “ ผมไม่จูบคุณแล้ว แต่คุณต้องรับปากกับผมว่าต่อไปจะไม่ไปเจอกับจริมอีก ” ทั้งสองฝ่ายต่างแก้ผ้าล่อนจ้อน นภสรถูกปองพลกอดไว้ในสภาพนี้ก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งได้ยินชื่อของจริมที่เพิ่งถูกกล่าวถึง จึงเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย “ทำไมถึงห้ามเจอกับพี่จริมล่ะ? ” พี่จริม เรียกกันอย่างสนิทสนมเลยนะ ปองพลจำได้ว่าทุกครั้งนภสรจะเรียกแค่ชื่อของเขา ช่างดูห่างเหินเสียจริง ปองพลหันหน้าไปอีกด้าน ไม่มองและไม่พูดกับเธอ นภสรกะพริบตาแล้วกะพริบตาอีก จ้องไปที่ใบหน้าเขาสักพัก เธอจึงรู้สึกว่าเขากำลังโกรธเธออยู่ แต่ว่า เธอก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เขาโกรธหนิ เขาต่างหากที่มารังควานเธอ นับวันนภสรยิ่งรู้สึกว่า อารมณ์ของปองพลนั้นไม่แน่ไม่นอน ตอนที่เขาเริ่มมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเธอนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เขาแสร้งทำออกมา“ไม่รับปาก?” ปองพลถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วมองไปยังนภสร สายตาของเขาจ้องมองไปบนขนตาที่พริ้วไหวของเธอ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปปัดสิ่งนั้น ใจที่โกรธก็อ่อนลงมาเล็กน้อย นภสรและปองพลได้โตขึ้นมาด้วยกันตั้งแต่ยังเล็ก หลังจากได้ผ่านการที่พ่อถูกจำคุก และถูกคนใส่ร้ายป้ายสี เขาทั้งสองก็ได้กลายเป็นเพื่อนกัน และยังทะนุถนอมของขวัญที่จริมมอบให้เป็นพิเศษ สิ่งเหล่านี้คงเพียงพอที่จะแสดงได้ว่า จริมได้เป็นส่วนที่สำคัญภายในใจของเธอ ก็เหมือนกับที่โยธินได้พูดเอาไว้ว่า ชายหญิงที่รู้จักกันมักจี่กันมาตั้งแต่เด็ก ย่อมรู้ใจกันเป็นอย่างดีในตอนนี้ความรู้สึกของนภสรที่มีต่อจริมอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ แต่ว่าภรรยาของเขาดีซะขนาดนี้ ยากที่จะรับประกันว่าจริมจะไม่มีความคิดอื่นผุดออกมา “ทุกเรื่องจะต้องมีเหตุผล พี่จริมเป็นคนดีมาก” สำหรับเธอแล้วพี่จริมเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุด ทุกเรื่องจะต้องมีเหตุผล? แต่ว่า เขาตกหลุมรักกับนภสร ก็ไม่เห็นจะต้องมีเหตุผลอะไรหนิ? เพราะครั้งที่แล้วเขาไม่ได้พูดเหตุผลนี้ออกมา เธอโต้แย้งกับเขาโดยตรง ครั้งนี้เป็นเรื่องยากที่จะหยอกล้อ เขาไม่อยากที่จะทะเลาะกับนภสรอีกแล้ว ได้ยินเธอเรียกว่า “พี่จริม” ปองพลก็อดกลั้นควบคุมอารมณ์ตัวเอง แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “อยากกินมื้อเช้าอะไร ผมจะไปทำให้” ตอนนี้เธอเริ่มหิวขึ้นมาจริงๆ ซะแล้ว พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที พร้อมรายงานสิ่งที่เธออยากจะกิน ปองพลจับที่ใบหน้าสีชมพูอันเรียวเล็กของเธอ “เดี๋ยวผมไปทำ คุณนอนรอสักพักละกัน” พูดจบ เขาก็พลิกตัวลงจากเตียง นภสรเอามือปิดหน้าทันที ปองพลหันไปมองเธอพริบตาหนึ่งแล้วยิ้ม เขาคงจะไม่แกล้งเธออีก สิ่งใดเมื่อถึงที่สุดแล้วก็ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง เขาไปหาชุดเปลี่ยนที่ห้องรับฝากเสื้อผ้า ตอนที่ออกมานั้น เขาเห็นนภสรพับผ้านวมคลานไปคลานมาอยู่บนเตียง เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง ปองพลเดินเข้าไปใกล้ “ หาอะไรอยู่หรอ? ” ดูเหมือนวันนี้ปองพลไม่คิดจะออกไปไหนแล้ว เปลี่ยนแค่ชุดอยู่บ้านเพียงชุดเดียว สีเทาเข้ม เช่นเดียวกับสีของผ้าปูที่นอน ภัสสรหน้าแดงก่ำ เอาผ้าห่มมาบังตัวเองมิดชิดขึ้น พร้อมพูดอย่างเบาๆ “โทรศัพท์ฉันล่ะ?”“กระเป๋าคุณตกอยู่ที่ club beautiful night น่ะ เดี๋ยวสักพักผมให้พงศกรเอามาให้” เห็นใบหน้าของนภสรเต็มไปด้วยความสงสัย เขาจึงพูดออกมาอีกครั้ง “หลับจนเบลอสินะ คุณลืมเรื่องทั้งหมดนี้ไปแล้วหรอ?”เขาพูดขึ้นมาเช่นนี้ นภสรก็นึกขึ้นมาได้ เพียงแต่ว่า สายตาของเธอเลื่อนลงไปยังเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ปองพลมองตามไปยังสายตาของเธอ สีหน้าแจ่มชัดว่า เมื่อมองหน้าเธอ ทำให้ภาพแรงปรารถนาและเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดของเขาทั้งสองเมื่อวานนั้นพรั่งพรูออกมา ใบหน้าของนภสรแดงก่ำขึ้นไปอีก จึงมุดเอาตัวเข้าไปซุกอยู่ในผ้าห่ม ปองพลหยิบเสื้อผ้าของเขาและเธอขึ้นมา หันไปมองบนเตียงครู่หนึ่ง แล้วเดินกลับออกไป ….…… เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู นภสรจึงลุกขึ้นมาจากเตียง หลังจากที่มั่นใจว่าปองพลไม่ได้อยู่ในห้องนี้แน่ๆ แล้ว เธอจึงเปิดผ้าห่มออกมาดูเรือนร่างของตัวเอง พอมองดูแล้ว เธอก็ตกใจที่ทั่วทั้งร่างมีแต่รอยฟกช้ำเมื่อคืนวาน ปองพลก็เหมือนไม่ได้ใช้แรงเยอะอะไรขนาดนั้นหนิ นภสรกัดฟัน กะพริบตา แล้วลุกขึ้นจากเตียงหลังจากยิ้มเสร็จ ก็ขมวดคิ้ว แล้วแสดงใบหน้าซีดเซียวออกมา ความสัมพันธ์ของเธอกับปองพลตอนนี้คืออะไรกันแน่ เมื่อวานเขาได้ให้หนังสือข้อตกลงการหย่ากับนภสรไป หลังจากนั้นเขาได้อธิบายให้เธอฟังว่าเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้น ต่อมาจึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้กับพวกเขาทั้งสอง แต่ก่อน เคยมีคนพูดกับเธอว่า เรื่องแบบนี้ หากผู้หญิงไม่ยินยอม ผู้ชายก็มาทำอะไรไม่ได้ แต่แท้จริงแล้ว ลึกๆ ในใจของเธอ ยินยอมให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นระหว่างเธอและเขา...... ผู้ชายดูจากรูปร่างหน้าตา แล้วค่อยรัก ส่วนผู้หญิงรัก แล้วค่อยดูที่รูปร่างหน้าตา เพราะเหตุนี้ เธอจึงชอบกับปองพล พอนึกมาถึงจุดนี้ คิ้วของนภสรก็ขมวดแน่นขึ้นกว่าเดิม ผู้ชายที่เธอชอบ หลังจากเอาใบหย่ามาให้เธอแล้ว ก็ขึ้นไปบนเตียงด้วยกันอีก มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังอยากที่จะหย่า เป็นไปไม่ได้หรอก ! นภสรจัดการกับเสียงของตัวเองอยู่สักพัก ก็กระโดดลงจากเตียงไปที่ห้องอาบน้ำ ……… หลังจากอาบน้ำเสร็จ นภสรก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปด้านล่าง มื้อเช้าของปองพลก็จวนจะเสร็จแล้วเขาหันไปหยิบน้ำผึ้ง แล้วพบกับภาพของนภสรที่ยืนเอามือทั้งสองข้างกอดอกยืนอยู่หน้าประตูแล้วจ้องมองมาทางเขา ผมหยิกยาวประบ่า ดวงตาที่ชุ่มชื้นและเปล่งประกาย สีปากแดงสด ใบหน้าขาวบริสุทธิ์ เสื้อคอเต่าสีขาวที่อยู่บนตัว ชายเสื้อสีแดงที่หลุดลุ่ยภายในกระโปรงทรงเอ เท้าที่เหยียบลงบนรองเท้าบู๊ทส้นแบน เผยให้เห็นถึงขาอันขาวเนียน ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง การแต่งตัวในสภาพนี้ ทำให้ดูสดใส ช่วยทำให้รูปร่างของเธอนั้นดูดีขึ้น มองยังไงก็สวยสดงดงาม ปองพลกวาดสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาประทับใจในตัวของเธอมาก อ่อนระทวยไปชั่วครู่ สายตาของเขาจดจ่ออยู่กับเรือนร่างของเธอ ภายใต้การถูกจับจ้องนั้น นภสรรู้สึกเหมือนตัวเองเปลือยกายอยู่ ขยับเขยื้อนตัวไม่ค่อยสะดวกนัก เธอพูดอย่างนิ่งๆ “ทานมื้อเช้าได้หรือยัง?” “ไปนั่งเลย จวนจะเสร็จแล้ว” ปองพลมองกลับด้วยสายตา พร้อมหันตัวไปยังที่ที่นภสรมองไม่เห็นแล้วอมยิ้ม