ตอนที่475 ผมต้องการผู้หญิง

ตอนที่475 ผมต้องการผู้หญิง นัชชากลับไปจับมือเขาไว้ “ไม่เป็นไร ในเมื่ออยู่โรงพยาบาลลำบากมาสองสามวันแล้ว ตราบใดที่มีคนอยู่ข้างๆฉันก็พอแล้ว” ถึงแม้ตอนนี้จะลำบากมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหนื่อยใจสักนิด รู้สึกค่อนข้างง่วงนอนเท่านั้น เทียบกับชีวิตครึ่งปีแล้ว ชีวิตที่ไม่มีเขาถึงจะลำบากจริงๆ “จริงด้วยสิ” ขณะพูดเธอก็พลันนึกขึ้นได้ “ช่วงนี้คุณไม่ได้ทำกายภาพมาโดยตลอดนี่ ไม่ใช่ว่าอยากฝึกต่อหรอ?” ยุ่งกับเรื่องของเมทนีมาตลอด กลับมองข้ามสุขภาพร่างกายเขา “แต่ก่อนฝึกมามากเกินไป พักสักสองวันก็โอเค ไม่เป็นไร” “จริงหรอ?” “อืม” เตชิตจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเย็นวันนี้ตอนกินข้าวธีมนต์ก็พูดประโยคนี้ อดยิ้มไม่ได้ “ธีมนต์นี่เหมือนคุณจริงๆเลย” นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น แต่ก็รู้สึกภูมิใจเป็นพิเศษ “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต” “คำพูดยังเหมือนคุณเลย เย็นวันนี้ยังปราบปรามผมแทนคุณด้วยนะ” นัชชาคาดไม่ถึงสักนิด ถามขึ้นอย่างผิดคาด “พูดอะไรหรอ?” “บอกว่าผมจากไปคุณรู้สึกแย่มาก ต่อจากนี้ถ้าเป็นแบบนี้อีกก็จะไม่สนใจผมแล้ว” เตชิตเมื่อนึกถึงโทนเสียงก็อ่อนโยน เขาไม่ได้รู้สึกว่าลูกชายไม่มีไหวพริบ แต่กลับพอใจมากที่เขาฉลาดและละเอียดละอ่อนขนาดนี้ รู้จักสงสารคุณแม่ นัชชาฟังแล้วก็รู้สึกอ่อนยวบ “ถือว่าไม่ได้เจ็บฟรี” พูดจบ ลิฟต์ก็ถึงพอดี ทั้งสองจูงมือกันเดินไปด้วยกัน ถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยของเมทนี นัชชาก็ให้เขากลับไปพักผ่อนก่อน “ฉันเข้าไปแล้ว คุณนอนเร็วหน่อยนะ” เตชิตดึงหลังคอเธอเข้ามา โน้มตัวลงมาจูบอ่อนโยนที่กระหม่อมเธอ หยุดไว้สักพักก่อนจะยืดตัวขึ้นมา “รอคุณพ่อสุขภาพดีขึ้น พวกเราจะจัดงานแต่งกัน” ช่วงนี้นัชชาได้ยินเขาพูดเรื่องแต่งงานมาหลายครั้งแล้ว สำหรับผู้ชายที่ไม่ชอบพูดจาไร้สาระแล้ว นอกจากเป็นเรื่องที่เขาอยากจะทำสุดขีดแล้ว ไม่งั้นคงไม่พูดย้ำ “รู้แล้วค่า~” แสงไฟบนศีรษะกระทบลงที่ไหล่ของเขา เขามองผู้หญิงตัวเล็กที่อ่อนโยนด้านหน้าเขา ด้วยสายตาที่จริงจัง “นัชชา ผมต้องขอคุณแต่งงานเข้าตระกูลจิวะพงษ์ให้น่าประทับใจอย่างแน่นอน” จนถึงตอนนี้ยังไม่มีสถานะให้กับนัชชาเลย ซึ่งเป็นส่วนที่ขาดแคลนที่สุดในใจเตชิต ต้องขอบคุณเขาจริงๆ สิ่งแรกสุดที่ต้องทำก็คือขอเธอแต่งงานอย่างน่านำเสนอ ร่างอยู่ทางเดินโรงพยาบาล ความเงียบข้างหูค่อนข้างน่ากลัว แต่เมื่อยู่ภายใต้สิ่งแวดล้อมแบนี้ ได้ยินประโยคแบบนี้ ขอบตานัชชาก็ร้อนผ่าว ได้ยินมาว่าตอนผู้หญิงสวมชุดเจ้าสาวนั้นงดงามที่สุด ครั้งหนึ่งเธอเคยสวมมันเพื่อดวิษ ตอนนั้นเธอยังเด็กและไร้ประสบการณ์ทั้งสับสนและไม่เข้าใจในความหมายลึกซึ้ง ตอนนี้เธอผ่านอะไรมามากมาย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเข้าใจแล้วว่าความสุขไม่ได้มาง่ายๆ เธอสูดหายใจแล้วโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขา “งั้นฉันรอคุณมาขอฉันแต่งงาน” เตชิตกอดเธอทำให้เธอพอใจ “แน่นอน” …… อีกด้านหนึ่ง หลังจากชนุดมกลับไปอพาร์ทเมนท์คนเดียว ไฟในห้องถูกปิดหมด ดีที่ยังมีแสงไฟจากด้านนอกที่มืดสนิท ทั้งร่างอยู่กับตัวเองราวกับถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ เข้ายื่นมือไปดึงเนคไทอย่างหงุดหงิด ถอดเสื้อกันลมแขวนไว้ที่แขวนเสื้อผ้า ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็เข้าไปนั่งบนโซฟา ความสุขและความกลมเกลียวของครอบครัวเตชิตสามพ่อแม่ลูกไม่สามารถเอาออกไปได้ตอนนี้ หัวใจเขายิ่งเหมือนถูกทำร้าย สั่นใจเขาไม่หยุด แต่ก่อนเขาไม่เคยคิดถึงปัญหาเรื่องการแต่งงานมาก่อน ภายในใจเขาความรักใคร่แบบคนรักและครอบครัวสองอย่างนี้เป็นเรื่องที่เสียเวลา เขาไม่เคยไปวางแผนหรือดำเนินการอะไร แต่เห็นภาพแบบนี้เมื่อเย็นวันนี้ มันกลับกระทบใจเขา อาจจะเป็นเพราะว่าคนนั้นคือนัชชา ดังนั้นภาพทั้งหมดจึงทำให้เขารู้สึกลึกซึ้ง ชนุดมจิตใจถูกรบกวน เขาไม่เคยปรากฏสถานการณ์แบบนี้มานานแล้ว ยืนขึ้นมาเดินไปเปิดขวดวิสกี้ที่ห้องรับแขก แต่ไปเห็นบัตรหนึ่งใบที่สะท้อนแสงอยู่บนโต๊ะชา เขาอึ้งเล็กน้อย หยิบขึ้นมาส่องกับแสงจันทร์นอกหน้าต่างดูตัวอักษรบนนั้นชัดๆ มันคือบัตรเอทีเอ็มหนึ่งใบ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยมีบัตรเงินสดในประเทศ เกิดความประหลาดใจอย่างอดไม่ได้ นึกสักพัก เป็นใบที่คืนนั้นที่บาร์มีผู้หญิงทำหล่นไว้ ชนุดมหยิบบัตรขึ้นมาอยู่บนปลายนิ้ว มองดูรายละเอียดสักพักหนึ่ง ข้อมือพลิกบัตรให้เข้าไปอยู่ในประเป๋า จู่ๆเขาก็ไม่อยากเปิดขวดวิสกี้ล้ว เปลี่ยนเป็นเดินไปที่ประตูทางเข้าอีกครั้งเพื่อไปเปลี่ยนชุด เขาขับรถไปที่ทางเหนือ สุดท้ายหยุดรถที่ข้างถนน ผู้จัดการบาร์จำเขาได้ จำนวนเงินที่เขาบริโภคไปเมื่อคราวที่แล้วเป็นจำนวนที่เยอะที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งกิจการมา เกือบทุกคนรู้เรื่องนี้ปากต่อปาก “สวัสดีครับคุณผู้ชาย ยินดีต้อนรับท่านกลับมาอีกครั้ง ที่นั่ง VIP ชั้นสองใช่ไหมครับ?” ผู้จัดการถามอย่างคล่องแคล่ว เปิดประตูเลื่อมทองแทนเขา สายตาชนุดมไม่ได้หันไปมองเขาอีกครั้ง ก้าวเท้ายาวๆเข้าไปข้างใน สายตากวาดมองชั้นหนึ่ง ไม่เห็นร่างอันน่าประทับใจนั้น เขาเดินตรงไปที่ชั้นสอง มันคือห้องส่วนตัวอย่างคราวที่แล้ว ผู้จัดการเห็นเขานั่งลงก็รีบนำรายการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์วางลงทันที “คุณผู้ชายอยากดื่มอะไรดีครับ?” ชนุดมไม่ได้พลิกดู อยากได้วิสกี้แพงที่สุดหนึ่งขวด เพิ่มเตกีล่าแก้วเล็กเจ็ดแก้ว ขณะที่ผู้จัดการถือรายการอาหารเตรียมเดินออกไป จู่ๆเขาก็พูดขึ้น “ฉันอยากได้อะไรเพิ่ม” ผู้จัดการหันร่างกลับมาทันที “ได้ครับท่าน” เพียงเห็นสายตาคมของเขาหรี่ลงหน่อย ปากบางเปิดปากเบาๆ “ผู้หญิงคนที่ตะโกนที่ห้องส่วนตัวเมื่อคราวที่แล้ว” ได้ยินดังนั้น ผู้จัดการเกือบไม่ได้โต้ตอบกลับมา นึกว่าตัวเองฟังผิด แต่เมื่อได้สบสายตาที่มั่นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของชนุดมแล้ว......โอเค เขาไมได้ฟังผิด สั่งเครื่องดื่มและสั่ง ‘คน’ จริงๆ ชนุดมมีความประทับใจแรกกับผู้จัดการมาก ดังนั้นเลยประทับใจกับชีวภาเมื่อคืนนั้นมากด้วยเหมือนกัน ในความทรงจำคือเป็นลูกน้องที่ทำตามหัวหน้า เขาไม่กล้าจะขัดใจลูกค้ารายใหญ่ รีบพยักหน้า “ได้ครับ วางใจได้ ผมจะจัดการให้ครับ” หลังจากออกไปจากห้องส่วนตัว ผู้จัดการก็หาเจอ HR ที่รับผิดชอบเกี่ยวกับคนงานพาร์ทไทม์โดยตรง “แต่ก่อนที่ร้านเราคนขายของไหม?” HR คิดสักพัก แล้วพยักหน้า “มีนะ ทำไมหรอ?” “รีบไปเรียกเธอมา คุณผู้ชายร่ำรวยด้านบนตามหาอยู่!” “วันนี้เธอไม่มาน่ะ” “งั้นนายก็เรียกเธอมาสิ ไม่ว่าจะพูดยังไง ต้องมาที่ร้านให้ได้!” ผู้จัดการร้อนใจไม่ไหว หลังจากพูดบก็นำรายการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เดินไป ชีวภากำลังเฝ้ายามอยู่ที่โรงพยาบาล หลังจากได้รับสายจาก HR ที่บาร์ เธอคิดอยากจะหาข้ออ้างขอลางาน อีกฝ่ายก็จะไล่ออกท่าเดียว เธอไม่สามารถประนีประนอมอะไรได้เลย เพื่อเงินอย่างเดียว เธอปฏิเสธไม่ลง ชีวภารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่บาร์ พอเข้าประตูไปก็ถูกผู้จัดการตะโกนเรียก “แม่สาวน้อยมาแล้ว รีบตามฉันขึ้นไปด้านบน” ชีวภาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น “ผู้จัดการ ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ” “ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ไม่ทันแล้ว!” ผู้จัดการไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ลากเธอเข้าไปในห้องส่วนตัวโดยตรง ชีวภามีลางสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีลางๆ ตอนที่เธอยืนอยู่หน้าประตูโต้ตอบกลับมา ร่างก็ถูกผลักเข้าไปแล้ว ห้องส่วนตัวนี้ เธอมีความประทับใจที่ลึกซึ้ง ตอนที่เข้าไป เห็นผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟา เกือบวินาทีเดียวก็จำใบหน้านั้นได้ทันที หล่อ และดูคุกคาม เธอหมุนตัวเดินออกไปด้านนอกโดยไม่รู้ตัว แต่ประตูถูกผู้จัดการปิดไว้อย่างช่วยไม่ได้ ออกก็ออกไม่ได้ เข้าก้เข้าไม่ได้ ชีวภาเหมือนลูกแกะน้อยตัวหนึ่งที่ถูกควบคุม ทำได้เพียงอยู่ท่ามกลางพื้นที่อันตรายแห่งนี้ เธอกลืนน้ำลาย มือสั่นไหว รวบรวมความกล้าทั้งหมดหันร่างกลับไปเผชิญหน้ากับผู้ชายด้านหลง ยังไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไรออกไปก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำ “เข้ามา”