已经是第一章了
ตอนที่486 ฉันช่วยคุณล้าง
ตอนที่486 ฉันช่วยคุณล้าง
งานแต่งดำเนินงานกันไปทีละอย่าง ที่บ้านปกติมีน้ารินอยู่นัชชาก็ไม่กังวลมากเกินไป เธอจึงมีเวลาว่างมาก เริ่มไปกลับร้านดอกไม้ทุกวัน ผู้ชายที่พักฟื้นอยู่ที่บ้านนั้นกระวนกระวายใจ
เย็นวันหนึ่ง นัชชากลับมาจากร้าน ทานข้าวเสร็จก็ง่วงมาก กำลังจะนอนบนเตียงก็ถูกเขาโอบ “ช่วงนี้คุณว่างตลอดเลย”
นัชชาหลับตาพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า “ช่าย ช่วงนี้ได้เข้าร่วม ยังสรุปได้ไม่ดีเลย”
เตชิตเงียบไปพักหนึ่ง สิ่งที่อยากได้ยินไม่ใช่สิ่งนี้ “คุณไม่ได้ทำอาหารให้ผมทาน ไม่ได้อยู่กับผมนานแล้วนะ”
นานแล้วหรอ?
นัชชาลืมตาขึ้นในที่สุด คิดสักพัก “ไม่ใช่มั้ง ฉันไปร้านดอกไม้ไม่ถึงสองอาทิตย์เลย”
สองอาทิตย์
เตชิตก็เงียบอยู่นาน จากนั้นก็บอกเธออย่างจริงจัง “นานมาก”
นัชชาก็ยืดตัวขึ้น เธอกึ่งนั่งอยู่บนหัวเตียงมองผู้ชายด้านข้าง ผมเขายาวขึ้นไม่น้อย ก่อนหน้านี้เพราะว่าป่วยจึงตัดเตียน ตอนนี้เลยยาวขึ้นมาอีกครั้ง ผมสามารถมัดจุกขึ้นมาได้ ทั้งๆที่ความยาวดูยุ่งเหยิง แต่กลับสวยงามเมื่ออยู่บนใบหน้าเขา
สำหรับใบหน้านี้ นัชชามองได้ไม่รู้จักพอ แต่ว่า......
เธอคิดไปสักพัก เลยยกหัวข้อก่อนหน้านี้ขึ้นมาพูดอีกครั้ง “เตชิต ตอนนี้คุณก็เริ่มหายดีแล้ว ไม่คิดจะกลับไปทำงานจริงๆหรอ?”
เธอยากที่จะจินตนาการ เมื่อก่อนเป็นคนบ้างานที่ไม่ไปทำงานวันเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านได้
มองดวงตาเธอที่สงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่หลุกหลิกหรือไม่เป็นธรรมชาติสักนิด ดูใจกว้างอย่างมาก “ไม่อ่ะ”
“......” นัชชาหายใจเข้าลึกๆ พูดกับเขาอย่างอ่อนโยนทุกถ้อยทุกคำ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ทำงานมานานแล้วอาจจะรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะ แต่คุณอยู่ที่บ้านทุกวันมันน่าเบื่ออ่ะ ตอนนี้ฉันอยู่กับคุณทุกวันไม่ได้แล้ว ถึงคุณจะรวย แต่ก็ต้องออกไปเดินเล่นบ้าง”
เตชิตมองใบหน้าอ่อนโยนของเธอ ที่จริงแล้วเขาไม่อยากจะอยู่บ้านหรอก ไม่ใช่ไม่อยากทำงาน เพียงแต่ยังเลือกระหว่างการทำธุรกิจลงทุนและนักกฎหมายไม่ได้
แต่คำพูดพวกนี้ เขาไม่อยากให้นัชชารู้
ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว จู่ๆก็ลูบที่ใบหน้านุ่มของเขา “คุณยังสับสนอยู่ใช่ไหม?”
ดวงตาสงบนิ่งเกิดการสั่นไหวเล็กน้อย นัชชามองอย่างจริงใจ
“เตชิต ถ้าเกิดคุณอยากจะไปทำก็ไปเถอะ พี่ธนัทก็บอกว่าพวกเขาต้องการคุณ ฉันไม่สนใจอดีตแล้วจริงๆนะ ถ้าอดีตมันส่งผลถึงความสุขในปัจจุบัน เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็นมากที่สุด” ก่อนหน้านี้นัชชาคิดมาตลอดว่าเตชิตควรจะเข้าใจในความตั้งใจของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า สิ่งที่ผ่านไปแล้วห้าปีมันส่งผลต่อเขาอย่างมาก
มันคือบาดแผลที่ทั้งสองได้เกิดร่วมกัน แต่ตอนนี้ นัชชาหวังว่าเขาควรจะก้าวข้ามมันไป และเริ่มใช้ชีวิตใหม่เสียที
“ครั้งหนึ่งผมเคยเป็นนักกฎหมาย เชื่อมั่นว่ากฎหมายจะให้ความยุติธรรมแก่ผู้อื่น แต่ตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าควรคิดเช่นนี้ไหม ผมไม่มั่นใจเลย” สุดท้ายเขาก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจมานาน
นัชชายิ้มไปส่ายศีรษะไป “คุณไม่ต้องสงสัยเลย ที่จริงเรื่องในอดีตพวกเราก็ผิดกันทั้งคู่ เพราะพวกเราเลือกผิดพลาดไป ซึ่งเป็นตัวอย่างที่พิเศษมากๆ ตอนนั้นถ้าพวกเราเข้มแข็งหน่อย คงไม่เกิดผลลัพธ์แบบนี้”
ในปีนั้นพวกเขาได้เลือกผิดมากมายในหลายๆปัจจัย สุดท้ายก็นำไปสู่ผลลัพธ์ที่เข้าใจผิดกัน จริงๆแล้วไม่สามารถใช้กฎหมายสรุปได้
ซึ่งพวกเขาไม่ใจกว้างกันมากพอ ไม่เชื่อใจกันมากพอ
คิดถึงที่ผ่านมา เตชิตก็มีท่าทางหดหู่ “ผมไม่รู้ว่าผมจะยังทำอาชีพนี้เหมือนที่ตั้งใจตอนแรกได้ไหม ผมกลัวว่าตัวผมจะเปลี่ยนไป ผมไม่มั่นใจ”
เขาเหมือนกับยากลำบากมาก คิ้วทรงเสน่ห์ขมวดขึ้นมา “ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะยังทำได้”
ในการเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีอำนาจแบบนั้น ถ้าจะให้พูด นัชชาคงไม่คิดว่าเขาทำไม่ได้แน่ๆ แต่เป็นเพราะในใจเขายังคงปล่อยมันไปแล้ว
แต่เธอก็ไม่รีบจะปลอบอะไรเขา เพียงแต่บอกเขาว่า “ถ้าเกิดคุณไม่มั่นใจก็ลองซักหน่อยสิ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ?”
ถ้าเกิดในใจเขาไม่อยากไป นัชชาก็บังคับไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้ทั้งๆที่เขาอยากจะลองแท้ๆ ดังนั้นเธอก็ไม่คิดจะเป็น ‘ภาระ’ ในใจของเขา
ดวงไฟหลักในห้องปิดลง เหลือเพียงโคมไฟข้างกำแพงที่ยังส่องสลัว เตชิตมองใบหน้าอ่อนโยนของผู้หญิงผ่านแสงไฟนี้ ในใจก็อ่อนยวบลง
เขาสามารถมองเห็นสายตาที่คาดหวังของเธอ เธออยากให้เขากลับเข้าสู่วงการนักกฎหมาย และมีความปรารถนาอย่างแรงกล้า
อารมณ์ที่หมกมุ่นอยู่ช่วงนี้ก็ได้หาทางออกไปได้ สายตาของเธอแบบนี้ ความรู้สึกที่ถูกผูกมัดไว้ค่อยๆลดลง เขามองเธอออก และรู้ใจตัวเองดี
บางที เขาควรจะกลับไปลองจริงๆ
“คุณหวังว่าผมจะกลับไปจริงๆใช่ไหม?”
น้ำเสียงทุ่มต่ำน่าดึงดูดดังขึ้นข้างหู นัชชาพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ยิ้มยิงฟันขาวเรียงสวยออกมา “อืม คุณอย่าจำแต่สิ่งที่ไม่ดีเมื่อก่อน คิดดูว่าถ้าไม่ใช่เตนัทพวกเราคงไม่ได้สนิทกัน งานกฎหมายเป็นสิ่งที่ทำให้เราเริ่มความสัมพันธ์กันนะ”
ประโยคนี้เหมือนเป็นลูกกวาดที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งหัวใจ ทำให้รอยแตกเล็กๆเหลืออยู่ถูกรักษาขึ้นมาพอดี
เขาเบนสายตาลงมา จู่ๆก็หัวเราะออกมาเบาๆ
นัชชาไม่เข้าใจ นึกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟังตนพูด จึงตบไหล่เขาอย่างโกรธๆ “คุณยิ้มอะไรน่ะ ฉันตั้งใจจริงๆโอเคไหม”
“เปล่า” ขนตายาวๆสะท้อนเงาอยู่บนเปลือกตาเขา ทำให้คนมองใจเต้น “ผมแค่คิดว่ามีคนนี่ดีจริงๆ”
ตกใจที่เขาอธิบายความรู้สึกออกมา นัชชาก็รู้ว่าเขาฟัง เชิดหน้าขึ้นนมาอย่างภาคภูมิ “งั้นก็ยืนยันได้เลย ว่าฉันเป็นใคร ภรรยาที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้คุณจะไปหาจากที่ไหน!”
“อืม งั้นภรรยาที่ดีครับ พวกเรานอนกันได้ยัง?”
นัชชานอนราบลงไปทันนที “นอนสิ วันนี้ฉันดูเอกสารมานับไม่ถ้วน แถมยังมีภาพวาดที่ออกแบบหน้าร้านอีก เหนื่อยไม่ไหวแล้ว”
“เหนื่อยหรอ?” ร่างกายของเตชิตนั้นไม่ได้ใช้แรงออกไป จะให้อภัยเธอง่ายๆได้อย่างไร ใช้สองมือจับร่างเธอไว้ ไม่ให้มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว “งั้นเหนื่อยอีกสักหน่อย หนามยอกเอาหนามบ่ง”
นัชชาเข้าใจความหมายของคำพูดเขาทันที ดึงผ้าห่มมาปิดตัวแน่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไม่เอา!”
เตชิตมองดูก้อนตัวหนีปัญหา ใช้แรงไม่มากก็ดึงผ้าห่มออกแล้วเข้าไปใกล้ “มา......”
“ไม่เอา......นะ! เตชิต อย่ามาโดนเสื้อผ้าฉันนะ มืออยู่ไหน เตชิต คุณ......”
แสงไฟยามค่ำคืนทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามา เสียงกรีดร้องในห้องค่อยๆกลายเป็นเสียงโอดครวญเบาๆ แม้แต่พระจันทร์ที่ห้อยอยู่แถวกิ่งไม้ยังเขินอายจนเหลือครึ่งดวง
已经是最新一章了
加载中
