ตอนที่ 65 ยามวิกฤติ

ต๭นที่ 65 ยามวิกฤติ นภสรกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น เรื่องจริงๆคือแบบนี้เอง นิมมานเป็นคนวางแผนไว้เบื้องหลังจริงๆด้วย “แล้วทำไมเธอถึงมาบอกฉันล่ะ?” นภสรถาม “ความจริง ฉันทำเพื่อบ้านตุงคนาคร ฉันเห็นว่าคุณเก้าสนใจเธอมากเป็นพิเศษ ป้าไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ฉันไม่ต้องการให้ป้าทำผิดเพื่อถิรมนซ้ำอีกครั้ง!” “พวกเธอเป็นหลานเหมือนกันแท้ๆ ทำไมนิมมานถึงดีกับถิรมน?” จรินทร์ฉลาดและรู้จักคิด เทียบกับถิรมนแล้วดีกว่าทุกด้าน มีสามัญสำนึก นิมมานควรให้ความสนใจจรินทร์มากกว่านี้หน่อย “นี่...” จรินทร์หยุดไปพักหนึ่ง: “บางทีถิรมนอาจทำให้ป้าพอใจก็ได้นะ! ที่จริงแล้วถิรมนน่ารักมาก นอกเหนือความเอาแต่ใจนะ!” ถิรมนทำให้คนอื่นพอใจ น่าขำจริงๆ ถิรมนเอาแต่ใจไร้เหตุผล เอาแต่สร้างปัญหา กลัวว่าจะไม่ได้อะไรน่ะสิ แต่ว่าผู้หญิงอย่างนิมมาน เห็นได้ชัดว่าตั้งความหวังไว้กับจรินทร์ท่าจะดีกว่าไหม? จะให้ถิรมนที่เป็นคนซื่อๆอย่างนั้นทำ อดระแวงไม่ได้เลย จรินทร์พูดต่อ: “แน่นอน จะไม่ปิดบังเธอว่าฉันพูดเห็นแก่ตัว เธออาจไม่รู้ ที่จริงแล้วฉันเรียนภาคเคมี ฉันมีแล็ปของตัวเอง ฉันชอบกชนิภา ฉันรู้ว่าความรู้เรื่องเคมีเธอดีมาก ฉันหวังว่าพรสวรรค์ดังกล่าวจะมาทำงานในห้องแล็ปของฉันในอนาคต! ฉันไม่อยากให้เธอมีปัญหาและไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดด้วย!” น้ำเสียงจรินทร์ฟังดูจริงใจมาก “ฉันเข้าใจแล้ว” นภสรตอบกลับไป หลังวางสาย ปากของจรินทร์โค้งขึ้น มีความภูมิใจอยู่ในรอยยิ้มนิดหน่อย ถ้าไม่ใช่ฟางเชือกสุดท้าย ถิรมนถูกกมลภูจับโยนลงทะเลไปล่ะก็ นิมมานฉายแววว่าสูญเสียการควบคุม หล่อนคงยังเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ออก มิน่าตั้งแต่เด็กนิมมานถึงได้ชื่นชอบถิรมนที่เป็นคนซื่อมาตลอดจะกลายเป็นลูกสาวของตัวเอง ฮ่าฮ่า! เชื่อได้เลยว่าด้วยความฉลาดของนภสร ต้องสงสัยได้ในไม่ช้าแน่นอน! เธอจะได้ดูสุนัขกัดกันอย่างใกล้ชิด ตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง ใครจะอยู่ใครจะตายก็ดีสำหรับเธอทั้งนั้น! ถ้านิมมานชนะเธอจะเข้าไปช่วยฝั่งนภสร ถ้านภสรชนะก็ต้องจำว่าตัวเองเป็นคนช่วยหล่อน เพียงเท่านี้แผนต่อไปของเธอก็เดินหน้าได้แล้ว ฮ่าฮ่า! นภสรอยู่บนเตียง เอามือท้าวคางคิดเรื่องที่จรินทร์พูด ทันใดนั้นเตียงก็ยุบลง เธอถูกใครบางคนเอามือมารัดฉุดอย่างแข็งแรงเข้าไปในอ้อมอก ปลายจมูกกระแทกกับแผ่นอกที่แข็งแรงของชายหนุ่ม กลิ่นครีมอาบน้ำเย็นสดชื่นของสุภาพบุรุษเข้าไปในจมูก กลิ่นหอมวิเศษมาก “ห้ามดิ้นนะ” นภสรกำลังคิดอย่างเปลี่ยนท่าพอดี เสียงของกมลภูก็ดังขึ้นมาทันที เป็นหุ่นเหรอ ไม่ให้ขยับเนี่ย บ่นอุบอิบในใจแต่ร่างกายไม่กล้าเคลื่อนไหว ผ่านไปสักพัก เสียงหายใจก็ดังขึ้น นภสรแหงนหน้าขึ้นช้าๆ เงยหน้ามองใบหน้าอันหล่อเหลาที่ราวกับไม่ใช่คน กมลภูดูเหมือนจะหลับตาแล้วผล็อยหลับไป นภสรก็พบว่าขนตาของเขายาวมากเหมือนจะยาวกว่าของเธออีก โครงหน้าที่ได้รูป จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง ถึงจะนอนหลับแต่ก็ยังหล่อจนแทบหยุดหายใจได้เลย นี่เป็นสวรรค์ประทานมา คล้ายกับเสน่ห์เฉพาะตัวกระจายออกมาจากจิตวิญญาณที่อยู่ลึกๆภายใน นี่เป็นสิ่งที่ลอลวงอันร้ายการสำหรับผู้หญิงทั้งหลาย ความหล่อแบบนี้ ความเร็วอันน่าตกใจ พลังกายที่เหนือกว่าคนทั่วไป คุณเก้าคุณเป็นใครกัน? แต่ทว่า อยู่ๆก็รู้สึกตัวว่าผู้ชายคนนี้ไม่ดิ้นเลยตอนอยู่กับเธอ อ้อมกอดก็ผ่อนคลายไม่อึดอัด หล่อนเอามือเล็กๆโอบรอบเอวของเขา หดศีรษะเข้าไปที่อกของเขาอีก หลับตาลงแล้วหลับไป กมลภูหลับตาก็รู้ได้ มีรอยยิ้มบางๆแฝงไว้ในมุมปากและหว่างคิ้ว เช้าวันรุ่งขึ้น คนขับรถพานภสรไปส่งโรงเรียน ถนนใกล้โรงพยาบาลถูกปิด ทุกคนมองขึ้นไปบนสุดของโรงพยาบาล มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงขอบดาดฟ้า ที่ชั้นล่าง เจ้าหน้าที่ดับเพลิงกำลังวางเบาะชูชีพ นภสรกดเปิดหน้าต่างลง และได้ยินเสียงคนข้างถนนพูดกัน “ได้ยินว่าผู้หญิงที่เป็นโรคมะเร็งกำลังจะกระโดดตึกและลูกสาวก็กำลังห้าม น่าสงสารจัง!” มะเร็ง ผู้หญิง พอได้ยินนภสรก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งไปที่ประตูโรงพยาบาลทันที ขึ้นไปบนดาดฟ้าโรงพยาบาล แม่ของกชนิภากำลังยืนอยู่ตรงขอบดาดฟ้าดูผอมแฃะซีดเซียว “กชนิภา แม่ไม่อยากเป็นภาระให้ลูกอีกแล้ว ทั้งหมดแม่ไม่ดีเอง ถ้าไม่มีแม่ พ่อกับลูกคงจะดีกว่านี้” กชนิภายืนอยู่ไม่ไกลนัก ค่อยๆก้าวไปข้างหน้าอย่างระวังและร้องไห้: “แม่คะ ได้โปรดอย่าทำแบบนั้น อย่าทิ้งพวกเราไป พ่อกับหนูต้องการแม่นะ ไม่มีแม่พวกเราก็ไม่ดีหรอก!” “อย่าเข้ามานะ!” หญิงสาวขยับไปใกล้ขอบมากขึ้น หมอกับพยาบาลกลัวจนไม่กล้าเข้าไป “แม่คะ หนุไม่ขยับแล้ว แม่ระวังนะ หนูไม่เดินไปแล้ว” กชนิภาพูดอย่างระมัดระวังและตึงเครียด นภสรรีบรุดขึ้นไปบนดาดฟ้า เห็นกชนิภากำลังขอร้องไม่ให้แม่หุนหันพลันแล่น ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความปวดใจตัดไม่ขาดมองไปที่ลูกสาวของตนเอง เธออยากมีชีวิตอยู่ ลูกสาวเธอเป็นที่ยอดเยี่ยม เธออยากจะคอยเฝ้าดูหล่อนที่เติบโตขึ้นและมีความสุขของตนเอง แต่เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแล้ว เธอได้แต่ต่อชีวิตไปวันๆเป็นเพียงแค่ภาระของลูกสาวและชายที่เธอรัก “กชนิภา แม่เหนื่อยแล้ว แม่เหนื่อยจริงๆ แม่ขอไปก่อน ลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!” พูดจบหญิงสาวก็หันตัวแล้วกระโดดลงไป “แม่คะ!” กชนิภากรีดร้องตะโกน โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ตกลงไป ที่ขอบดาดฟ้า นภสรนอนอยู่ตรงขอบคว้าแขนของผู้หญิงไว้ได้ลอยอยู่กลางอากาศ “คุณป้า จับฉันไว้ อย่าปล่อยนะ!” นภสรจ้องมองเธอตอนที่เธอหันตัว นภสรก็รีบวิ่งเข้าใส่ ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เจ้าหน้าที่และแพทย์คนอื่นๆรีบรุดมาช่วยดึงสองคนนี้ขึ้น คนขับที่อยู่ด้านล่างเห็นนภสรอยู่บนดาดฟ้า ตกใจจนหัวใจแทบจะทะลุออกมานอกอก อันตรายเกินไปแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนภสรมีหวังครอบครัวของเขาคงไม่รอดทั้งตระกูลแน่ หลังจากที่แม่ของนภสรได้รับการช่วยเหลือ ก็ถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง กชนิภานั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียงตัวสั่นเทา นภสรนั่งลงข้างเธอ: “ไม่ต้องห่วงนะ ต้องไม่เป็นไร” กชนิภาหันมามองนภสร เธอไม่นึกเลยว่าหล่อนจะดีกับเธอ หล่อนพุ่งเข้าไปช่วยแม่ของเธอโดยไม่นึกถึงอันตรายเลย อยู่ๆน้ำตาก็ไหลพราก พรั่งพรูออกมา หล่อนปล่อยร้องไห้โฮ: “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉัน ฉันอยากให้แม่มีชีวิตอยู่ ฉันไม่อยากเสียแม่ไป! ขอโทษ” “นภสร ขอโทษ ฉันอยากให้แม่มีชีวิตอยู่ต่อไป ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ต่อไป จากนี้เป็นต้นไปฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉัน จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายได้เป็นอันขาด!” กชนิภาคิดง่ายเกินไปแล้ว เธอคิดว่านภสรเจอเพียงแค่คำนินทาครหาเล็กๆน้อยๆ ไม่ถึงขนาดได้รับบาดเจ็บอะไร แต่เป้าหมายของนิมมานนั้นไม่ใช่แค่ระดับจิ๊บจ๊อยแค่นี้หรอก