ตอนที่20

ต๭นที่20 เกี่ยวกับกู้โหยวพวกถูหนานเข้าใจดีเจ้านายของพวกเขาไม่เคยเอาอารมณ์ส่วนตัวมาใช้ในการทำงาน ......เพราะปกติเขาก็ไม่ได้มีอารมณ์ส่วนตัวอะไรอยู่แล้ว คำพูดที่เฉิงรุ่ยได้พูดทิ้งไว้เป็นคำพูดง่ายๆ:ให้กู้โหยวไปลงแข่งขันเอาความสามารถที่มีมาคุยกัน ที่พวกเขาต้องการคือผู้เล่นที่มีคุณภาพทางด้านจิตใจที่มั่นคงไม่ใช่พวกที่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้หรือพวกมีความมั่นใจในตัวเองสูงเกินไปผู้เล่นพวกนี้มักจะมีปัญหาในการควบคุมอารมณ์และความรู้สึกต่อให้เป็นคนเก่งแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ถูหนานแอบบ่นเจ้านายของพวกเขาลับหลัง:“ใครจะไปมีสภาพจิตใจที่มั่นคงเหมือนเขาได้ล่ะในตอนนั้นที่เมื่อเริ่มปล่อยเกมออกไปก้ได้เงินมาก้อนใหญ่สินทรัพย์ในตอนนี้เพิ่มเป็นหลายร้อยเท่าเขายังไม่คิดจะดีใจเลยด้วยซ้ำ” ฝู้จื่อเฉิงถาม:“แล้วตอนอยู่ต่อหน้าพี่สะใภ้มั่นคงหรือเปล่า?” “มั่นคงมั่นคงมากๆเลยแหละอาสาช่วยถือกระเป๋าเองอาสาพากลับบ้านเองเหมือนเป็นทาสภรรยาเลย”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถูหนานก็รู้สึกอิจฉา“ฉันเองก็อยากจะมีภรรยาแบบนี้ไว้ที่บ้านสักคนกลางคืนกลับบ้านไปก็มีภรรยานอนรออยู่บนเตียงนุ่มๆผ้าห่มอุ่นๆช่างน่าอิจฉาซะจริงๆ” เจียวฝันตกใจ:“เจ้านายทำแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ!” “นายอย่าโง่ได้มั้ยเขาเป็นผู้ชายคนนึงนะ!” เจียวฝันกระซิบบอก:“ฉันคิดว่าเขาเป็นพวกไม่มีอารมณ์ทางเพศมาตลอดเลยนะเนี่ย” คนอื่นๆ:“......” ดีมากคำนินทาอันนี้ได้คะแนนเต็มไปเลย ...... ในช่วงนี้เซี่ยหลิงหลิงประพฤติตัวต่อเฉิงรุ่ยดีมากเรื่องที่แอบไปกินข้าวนั้นเธอปผิดจริงๆทุกครั้งที่เฉิงรุ่ยพูดออกมาว่า“กินนิดๆหน่อยๆก็พอ”เธอก็ยอมอ่อนข้อลงทันที เธอรู้สึกเสียใจมากกับความผิดที่ทำลงไปโดยไม่ทันคิดเขาเหมือนเป็นผู้กำชัยชนะเอาไว้ทุกครั้งที่มีความคิดไม่ตรงกันเมื่อไรเขาก็จะพูดมันออกมาเบาๆว่า:“งั้นก็กินอะไรนิดๆหน่อยๆกพอ” เซี่ยหลิงหลิง:“......” รู้สึกหัวร้อนแต่ก็ต้องฝืนยิ้มเอาไว้ก่อน บริษัทเจียเฉิงกำลังจัดการแข่งขันวาดรูปประกอบcgในตอนนี้สามารถดึงดูดผู้เล่นนับหมื่นให้เข้ามาช่วยกันโหวดหนึ่งในนั้นมีผลงานของผู้เข้าประกวดหมายเลย233เซี่ยหลิงหลิงซึ่งมีคะแนนนำอยู่ในอันดับต้นๆการแข่งขันและเฟ้นหานักวาดฝีมือดีในครั้งนี้มีกติกาว่าห้ามระบุชื่อและห้ามไม่ให้แสดงหรือเปิดเผนข้อมูลของผู้ส่งผลงานเข้าประกวดใดๆทั้งสิ้นและนั่นคือสิ่งที่เซี่ยหลิงหลิงถูกใจ ภาพวาดของเธอมีคนกดไลค์และคอมเมนต์ชื่นชมมากมายส่วนใหญ่ต่างบอกว่าการเลือกใช้สีของภาพนั้นดูอบอุ่นและสบายตามากๆเทียบกันแล้วดูสวยกว่าภาพสีฉูดฉาดหลายเท่า เรื่องตลกจบลงคนให้ความสนใจเซี่ยหลิงหลิงไม่ได้น้อยลงไปเลยตัวละครในเกมของเขาเดินไปไหนก็ได้รับการทักทายอย่างเป็นกันเองชวนเธอเล่นเกมหลายๆการกระทำประจบประแจงของคนในเกมแทบทำเอาเซี่ยหลิงหลิงแทบออกจากเกม แม้แต่ม้าไป๋หลงเองเมื่อเริ่มพูดถึงลิซท์ขึ้นมาเธอก็เริ่มมีอาการเขินอาย “ฉันเป็นแฟนคลับของลิซท์มานานแล้วนะ!”เขาใช้เครื่องหมายตกใจนับสิบเพื่อเน้นย้ำคำนี้ เซี่ยหลิงหลิง:“......” สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้แดงขึ้นมาอีกก็คือกู้โกว๋เสินโหยวเขาไม่ได้เลิกเล่นเกมแถมยังเขียนบันทึกย่อไว้ในข้อความส่วนตัวอีกว่าเร็วๆนี้กำลังจะแข็งเกมอาจจะหายไปจากเกมชั่วคราวทุกคนต่างก็รู้ว่าเป้าหมายของกู้โกว๋เสินโหยวคือเจียเฉิงต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอดูฝีมือของเขา คนที่ยังคงยืนหยัดอยู่ในเกมอย่างไป๋อีเซวียนเซวียนเริ่มทำตัวไม่ถูกเพื่อนสนิทก็ถูกไล่ฆ่าเพราะคำสั่งที่ถูกหมายหัวไว้ตอนนี้จึงไม่สามารถโผล่หัวออกมาได้ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะเธอก็ยังคงไม่ยอมออกจากเกมนี้ไปเพียงแต่ว่าคนในแก๊งไม่ค่อยมีใครอยากจะยุ่งหรือคุยกับเธอแล้ว มีข่าวลือว่าลิซท์ได้เซ้นสัญญากับทางเจียเฉิงไม่แน่ว่าครั้งก่อนลิซท์ต้องการทดสอบฝีมือของกู้โกว๋เสินโหยว ข่าวลือเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆสุดท้ายก็ไม่มีใครสามารถตอบได้อย่างชัดเจนว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเมื่อเซี่ยหลิงหลิงได้มาเห็นข่าวของเจียเฉิงอีกครั้งรูปภาพของผู้ชายที่อยู่ในข่าวนั่นคือถูหนานเธอรู้สึกตกใจแถมข่าวลือที่ได้ยินมาก็เป็นเรื่องจริง——เฉิงรุ่ยมีความเกี่ยวของกับเจียเฉิงจริงๆด้วย เมื่อถึงเวลาของมื้อค่ำเซี่ยหลิงหลิงคีบมะเขือเทศขึ้นมาหนึ่งชิ้นพลางถาม:“คนที่ทานข้าวกับนายวันนั้นคือผู้บอหารของเจียเฉิงสินะ” เฉิงรุ่ยตอบอืมโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา “ว้าวที่แท้นายก็ทำงานในบริษัทเจียเฉิงหรอเนี่ย?” เขาครุ่นคิดเล็กน้อย:“ก็คงใช่มั้ง” “ดีจังเลย”เซี่ยหลิงหลิงทำหน้าอิจฉา“หวังว่าฉันจะได้รับคัดเลือกเหมือนกัน” เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเธอเฉิงรุ่ยก็ชะงักทันทีก่อนจะถามเธอว่า:“อยากเข้าเจียเฉิง?” “ใช่มีความรู้สึกว่านี่เป็นสถานที่ที่ดีควรค่าแก่การทุ่มเท” เซี่ยหลิงหลิงมองไปที่เขาพร้อมกับยิ้มหวาน:“ฉันจะทำให้ดีที่สุดเลยล่ะ” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าดูเหมือนว่าอาหารมื้อนี้เฉิงรุ่ยจะกินมันอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ...... นับตั้งแต่ที่เซี่ยหลิงหลิงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉิงรุ่ยแล้วเธอลองค้นหาข้อมูลของเขามาแล้วลิซท์คือคนที่ไม่ได้ลงเกมเกมมานานหลายปีแล้วดูลึกลับซับซ้อนไม่เคยมีข้อมูลอะไรหลุดไปในโลกอินเทอร์เน็ตเลย ดูท่าแล้วเขาคงไม่ได้ลงแข่งเกมมานานพอสมควรแล้วเหมือนกันเฉิงรุ่ยที่ปกติอยู่บ้านก็มักจะขลุกอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนนานๆทีจะมีเสียงกดคีย์บอร์ดลอดมาให้ได้ยินอยู่บ้างและมันไม่ได้ดังมาจากการเล่มเกมแน่นอน เซี่ยหลิงหลิงค้นหาได้ไม่กี่วันก็ถอดใจไม่คิดค้นหาอะไรต่อ นี่มันเป็นวิถีชีวิตของเด็กเนิร์ดชัดๆ!หิวหรือกระหายก็เดินไปค้นตู้เย็นแล้วก็กลับเข้าห้องไปเหมือนเดิม แต่ที่ทำให้เธอนู้สึกแปลกใจก็คือเฉิงรุ่ยกินๆนอนๆทุกวันแต่กลับไม่อ้วนขึ้นเลยแถมผิวก็ยังดีมากๆอีกคิดไปคิดมาเซี่ยหลิงหลิงก็เริ่มเกิดอาการอิจฉาอิจฉาจนเริ่มเกลียดแต่เธอกลับต้องใช้ความอดทนและความพยายามในการรักษาหุ่นดูแลผิวพรรณต้องใช้วิธีอดอาหารออกกลังกายก็เพราะกลัวจะมีพุงย้อยออกมาใส่เสื้อแล้วจะดูไม่สวย เฉิงรุ่ยที่ถูกจ้องมองหยิบเอายาคูลท์ขวดสุดท้ายขึ้นมากำลังจะเปิดดื่ม เซี่ยหลิงหลิงอิจฉาจนควบคุมอาการไม่อยู่สายตาและท่าทีแบบนั้นทำเอาคนใกล้ตัวอดเป็นกังวลไม่ได้เขามองเซี่ยหลิงหลิงแล้วหันมามองยาคูลท์ขวดสุดท้ายที่อยู่ในมือเมื่อครุ่นคิดอย่างลังเลอยู่สักพักก๋ยื่นยาคูลท์ให้เซี่ยหลิงหลิง เซี่ยหลิงหลิงที่ถือยาคูลท์อยู่ในมือรู้สึกสับสนงงงวย:“???” นี่มันหมายความว่ายังไง? เซี่ยหลิงหลิงไม่รู้อะไรซะแล้วการที่เขายอมแบ่งให้เธอถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่มากๆสำหรับคนชอบกินอย่างเขา ช่วงนี้เฉิงรุ่ยออกไปข้างนอกถี่มากเซี่ยหลิงหลิงขี้เกียจถามเยอะเขาทั้งคู่ต่างคนต่างอยู่อย่าไปมีส่วนร่วมอะไรร่วมกันเยอะเลยจะดีกว่า เฉิงรุ่ยออกจากบ้านไปแล้วเธอก็เปิดเข้าเกมเหมือนปกติกลับได้รับข้อความแจ้งข่าวสารที่ส่งมาจากฝ่ายดูแล ไม่ได้เกี่ยวกับการแข่งขันวาดภาพcgแต่ที่ทำให้เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกแปลกใจก็คือเธอถูกรางวัลเข้าให้แล้ว! 【ผู้เล่นหลิงหลิงหลิงที่เคารพคุณเป็นผู้โชคดีของเดือนนี้ที่ได้รับบัตรกำนัลสำหรับเข้าพักรีสอร์ทฟรีเป็นเวลาสามวันสามารถพาสมาชิกในครอบครัวไปได้หนึ่งคนโปรดตอบกลับภายในหนึ่งสัปดาห์หากคุณต้องการรับรางวัลทางเราขอแสดงความยินดีและขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพไว้ล่วงหน้ามาณที่นี้】 เซี่ยหลิงหลิงช็อคมาก เธอไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองจนต้องเธออ่านซ้ำไปซ้ำมาจนมั่นใจแล้วว่าเธอได้รับรางวัลจริงๆไม่ใช่โฆษณา เธอรีบตอบกลับทันที“แลกบัตรกำนัล” เป็นเรื่องที่คุ้มมากจริงๆเซี่ยหลิงหลิงอยากจะออกไปเดินเล่นสูดอากาศอยู่แล้วแล้วจู่ๆก็มีโอกาศดีๆมาเสิร์ฟให้ตรงหน้าเธอไม่มีทางปฎิเสธเด็ดขาด ส่วนเรื่องการพาคนในครอบครัวไปด้วยหนึ่งคนนั้น...... ในเวลาเดียวกัน เฉิงรุ่ยนั่งดูรายงานการวิเคราะห์ข้อมูลตัวเลขอยู่ในออฟฟิศ ถูหนานที่เดินเข้าประตูมาท่าทีมีพิรุธทำหน้ายิ้มแย้มท่าทีมีความสุข:“เจ้านายมัข่าวดีมาบอก” เฉิงรุ่ยไม่ได้สนใจเขา ถูหนานขยี้จมูกก่อนจะเริ่มพูดขึ้นมาอีก:“ถามฉันหน่อยสิ” เฉิงรุ่ย:“......”เขาหันไปมองถูหนานด้วยสายตาไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆนั่นทำให้ถูหนานเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองเข้าใกล้เฉิงรุ่ยมาไปหน่อยแล้ว ถูหนานเดินก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง:“ช่วงนี้เจ้านายทำโอทีตลอดคงเหนื่อยมากๆออกไปเที่ยวสักหน่อยน่าจะดีนะ” เฉิงรุ่ยชำเลืองตามองถูหนานเล็กน้อยสีหน้าแสดงอารมณ์ประมาณ“เผือก”ออกมาทางถูหนานไม่ได้รับคำตอบอย่างที่หวังไว้เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด:“ผมคงยุ่งเรื่องชีวิตคู่ของเจ้านายมากเกินไป” “ขอพูดตรงๆเลยแล้วกันนะฉันส่งข้อความไปให้พี่สะใภ้ในเกมบอกว่าเธอได้รับรางวัลที่พักฟรีสามวันสามารถพาคนในครอบครัวไปได้หนึ่งคนพี่สะใภ้ต้องพาเจ้านายไปด้วยแน่นอนพวกพี่ทั้งสองก็พักผ่อนกันอย่างสบายใจเถอะถ้าเวลาไม่พอด็เพิ่มเอาเองแล้วกันนะ” แล้วเฉิงรุ่ยก็เงยหน้าขึ้นมาน้ำเสียงจริงจัง:“เวลาเยอะมากก็ทำโอที” ดูเหมือนว่าเจ้านายจะไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรถูหนานเข้าใจดีสิ่งที่ตัวเองทำนั่นเหมือนจะเป็นการก้าวก่ายมากเกินไป เขาตอบกลับอย่างเฉยเมือย:“งั้นไปทำโอทีต่อดีกว่า” ตกกลางคืนเฉิงรุ่ยผลักประตูเข้าบ้านก็ได้กลิ่นหอมจากกับข้าวโชยมาเตะจมูกเซี่ยหลิงหลิงกำลังยุ่งกับการทำอาหารอย่างอารมณ์ดีแทบจะไม่ต้องคิดอะไรมากมายอาการแบบนี้คงเป็นเพราะเรื่อง“ถูกรางวัล”แน่นอน คำพูดของถูหนานลอยเข้ามาใหหัวของเฉิงรุ่ย “พี่สะใภ้จะต้องชวนเจ้านายไปด้วยแน่นอน” “พวกพี่ทั้งสองก็พักผ่อนกันอย่างสบายใจเถอะ” เฉิงรุ่ยค่อนข้างเบื่อหน่ายกับการลาพักร้อยของคนอื่นๆแต่ถ้าลากเซี่ยหลิงหลิงเข้าไปอยู่ในนั้นด้วยล่ะก็ดูเหมือนกับว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจสักเท่าไหร่? เซี่ยหลิงหลิงหันหลังกลับมาหน้าตายิ้มแย้ม:“รีบล้างมือสิฉันหิวมากๆเลยเนี่ย” อาจเพราะควันจากอาหารทำให้ทุกอย่างดูละมุนอาจเพราะรอยยิ้มของเธอนั้นช่างดูงดงามเขาผ่อนคลายลงเหมือนกับความเครียดและความกดดันที่เจอมาทั้งวันได้ถูกโยนทิ้งไปทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาแบบสุดๆ ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเซี่ยหลิงหลิงบอกให้เฉิงรุ่ยรีบทานเพรากลัวว่ากุ้งทอดกระเทียมจะเย็นซะก่อน เฉิงรุ่ยทานข้าวอย่างใจลอย เขานั่งรอให้เซี่ยหลิงหลิงเอ่ยปากพูดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกรางวัล จวบจนกระทั่งมื้อค่ำสิ้นสุดลงจนจานชามถูกล้างและเก็บเรียบร้อยจนเซี่ยหลิงหลิงอาบน้ำเสร็จแล้วแปะแผ่นมาร์สหน้าแล้วมานั่งเล่นมือถือก็ยังไม่พูดอะไรออกมาสักคำ หลังจากนั้นเธอก็เข้าห้องนอนไป ไปถูกปิดลงภายในห้องมืดสนิด เฉิงรุ่ยนั่งเงียบอยู่ภายในห้องมืดๆ:“......”