บทที่ 49

บ๗ที่ 49 เซี่ยหลิงหลิงรื้อค้นของที่เหลืออยู่ในตู้เย็น สเต็กน่าจะพึ่งซื้อมาเมื่อวาน เพราะก่อนหน้านี้ที่บ้านไม่ได้มีเนื้อวัวอยู่เลย ไวน์และเทียนหอมเองก็น่าจะพึ่งซื้อมาเหมือนกัน อาหารและจานชามถูกแบ่งเตรียมเป็นสองชุด ทุกอย่างเกิดขึ้นระหว่างที่เธอทำงานอยู่ เพราะฉะนั้น —— ในหัวของเซี่ยหลิงหลิงนึกขึ้นถึงความเป็นไปได้บางอย่าง อย่างที่หนึ่ง เฉิงรุ่ยไม่ได้บินไปดูงานแต่นัดคนอื่นเข้ามาดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่บ้าน อย่างที่สอง เฉิงรุ่ยถูกยกเลิกการบินไปดูงานก็เลยนัดคนอื่นมาดินเนอร์ใต้แสงเทียน อย่างที่สาม เฉิงรุ่ยมีคนอื่นแล้ว “......” เซี่ยหลิงหลิงคิดว่าเพียงเรื่องเดียวไม่มาสามารถตัดสินเรื่องราวทั้งหมดได้ เธอจะต้องหาหลักฐานอื่นๆให้เจอ เธอปิดตู้เย็น องค์เจ้าแม่ First Lady เข้าสิงแล้ว สายตาเย็นชาเหมือนสายฟ้าฟาด สายตาสาดส่องหาร่องรอยไปทั่วห้อง เมื่อไหร่ที่ผู้หญิงเริ่มเอาจริงเอาจังแล้วจะน่ากลัวมาก เซี่ยหลิงหลิงยืนสำรวจอยู่หน้าประตู ทุกอย่างแห้งสะอาดหมดแล้ว สิ่งที่หลงเหลือเอาไว้คือร่องรอยความเปียกชื้นจากรองเท้า เมื่อวานมีหิมะตก พรมถูกซัก แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของบุคคลที่สามแน่นอน ต่อไป เซี่หลิงหลิงตรวจเจอเส้นผมบนโต๊ะอาหารและโซฟา ไม่ยาว เป็นสีดำ ในความคิดของเซี่ยหลิงหลิง ในหัวเธอก็ผุดลักษณะของผู้หญิงผมสั้นขึ้นมาในทันที เซี่ยหลิงหลิงที่กำลังนั่งจินตนาการถึงภาพของพวกเขาสองคนกำลังมีความสุขกันอยู่นั้น เฉิงรุ่ยก็เดินออกมาจากห้องในชุดนอนตัวใหญ่สบายๆ เขาขยี้ตา เดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีขี้เกียจและเชื่องช้า สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ตาโตๆจ้องไปที่ตาเล็กๆ เซี่ยหลิงหลิง : “ ! “ เฉิงรุ่ย : “ ? “ “ฉันว่าเราต้องมานั่งคุยกันสักหน่อยแล้วล่ะ” เซี่ยหลิงหลิงตบไปที่โต๊ะ ท่าทีจริงจัง : “เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีคนที่ชอบแล้ว ก็ต่างคนต่างไปใช่มั้ย?” “......” สายตาของเฉิงรุ่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย มันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย จวบจนเมื่อเสียงของเซี่ยหลิงหลิงเงียบลง ก็เหมือนมีกระแสอำมหิตบางอย่างส่งมา จู่ๆถูกเพ่งมองด้วยสายตาแบบนั้น มันทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนกัน เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกตกใจ แต่หลังจากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ไม่ใช่สิ เฉิงรุ่ยเองที่ไม่ทำตามข้อตกลง แล้วไหงกลายเป็นเขาที่อารมณ์เสียล่ะ? เซี่ยหลิงหลิงยืดตัวตรง รวบรวมความกล้าเพื่อเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย “นายยังจำได้มั้ยเนี่ย?” เฉิงรุ่ยเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชุดชงน้ำชา ก้มตัวลงช้าๆ หยิบกาขึ้นมา เพียงครู่เดียว ก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ : “จำไม่ได้แล้ว” เซี่ยหลิงหลิงคิดไม่ถึง เฉิงรุ่ยจะเล่นแง่กับเธอแบบนี้ เธอถือหลักฐานเดินไปที่ข้างหลังเฉิงรุ่ย ล็อคคอของเขาเอาไว้ พยายามจะประลองกับเฉิงรุ่ย : “งั้นฉันจะพูดให้ฟังชัดๆนะ......” ชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าห้มตาปอกเปลือกส้มอยู่ก็หน้าหันในทันที ผมเผ้ารกรุงรังปกคลุมไปทั่วหน้าผากนูนสวยนั้น ริมฝีปากเรียวบางนั้น สายตาเรียวยาวนั้นมองไปทางเซี่ยหลิงหลิง เซี่ยหลิงหลิงเป็นเหมือนสัตว์กินพืชขนาดเล็กที่ถูกล่าโดยนักล่าขนาดใหญ่ เธอเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอเริ่มรู้สึกว่าระยะของเธอทั้งคู่เริ่มใกล้กันมากเกินไปแล้ว เธอจึงรีบเก้าถอยหลัง ขาข้างนึงยังอยู่ที่โซฟา แต่ร่างกายส่วนบนกลับเอนตัวไปด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว เธอสะดุดล้มไปบนโซฟา ก่อนจะกรี๊ดลั่นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เฉิงรุ่ยเดินก้าวเข้าไปหาเธอ รูปร่างของเขาสูงใหญ่ แสงไฟสาดส่องมาที่ตัวของเขา ร่างเงาดำๆนั้นห่อหุ้มตัวเธอ มือข้างนึงของเขายันไปที่พนักพิงโซฟา แขนพิงอยู่ข้างๆๆหูของเซี่ยหลิงหลิง หลังของเขาหันเข้าหาแสงไฟ มองไม่ออกว่าสายตาเป็นยังไง จนเซี่ยหลิงหลิงได้กลิ่นถึงส้มอ่อนๆจากมือเขามา ทันใดนั้นเธอก็รับรู้ว่า —— ผู้ชายคนนี้ ต้องการจะใช้วิธีอย่างว่า มาทำให้เธอลืมเรื่องที่ทำผิดไว้อย่างงั้นสินะ! ไม่ ! มี! ทาง! “แม้ว่านายจะเกิดมาหล่อมากแต่เรื่องหมาๆที่นายทำไว้ก็ต้องเคลียร์ให้รู้เรื่อง เพราะฉันไม่อยากจะไปทำลายความสัมพันธ์ของใคร......” “เรื่องหมาๆ?” “ก็เรื่องที่นายมีคนอื่นน่ะสิ!” เฉิงรุ่ยชะงักไปก่อนเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เข้าใจในทันทีแล้วว่าเซี่ยหลิงหลิงไม่ได้ตั้งใจจะมาพูดเรื่องกู้โหยว ร่างกายที่ตึงเครียดของเขาผ่อนคลายขึ้นมาเยอะเลย ก่อนจะถามกลับไป : “ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?” “ไวน์และสเต็กเนื้อที่อยู่ในตู้เย็นมันหมายความว่ายังไง? นายรู้ดีอยู่แก่ใจ อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่” เซี่ยหลิงหลิงเตรียมจะยกมือขึ้นโชว์เส้นผมที่เธอเจอ แต่ไม่รู้ว่าเผลอทำมันร่วงหล่นลงพื้นไปตอนไหน เธอเริ่มทำสีหน้าเลิ่กลั่ก : “ยังมีเส้นผมอีก เส้นผมหายไปไหนแล้ว? วิ่งไป......” “นั่นมันของถูหนาน” เฉิงรุ่ยกล่าว เซี่ยหลิงหลิง : “ฮะ? ถูหนานมาที่นี่ได้ยังไง?” ดวงตาของเฉิงรุ่ยเริ่มล่อกแล่ก : “เขา......บอกว่าจะมาร่วมฉลองด้วย” “สรุปว่า ถูหนานรู้ว่านายไม่ได้บินไปดูงาน ก็รีบวิ่งมาร่วมฉลองกับนาย ก็เลยลืมบอกฉัน?” เฉิงรุ่ยเลือกที่จะตอบรับเซี่ยหลิงหลิงแบบนั้น : “......อื้ม”