บทที่ 50

บ๗ที่ 50 “นี่มันทำกันเกินไปแล้วจริงๆ! ทำไมนายถึงได้ประมาทขนาดนี้!” เฉิงรุ่ยกำลังจะพยักหน้าตามน้ำ สีหน้าของเซี่ยหลิงหลิงที่เดิมทีกำลังเหวออยู่ก็เปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มเย็นชา “นายคิดว่าฉันจะเชื่อแบบนั้นจริงๆสินะ? เพราะแบบนั้น ที่เขาไม่ยอมโทรมาบอกฉัน นายเองก็ไม่บอกฉัน? แต่ก็ยังนั่งกินสเต็กดื่มไวน์แดงอย่างสบายใจเฉิบ ดี นายทำได้ดี ไม่ให้ฉันไปกินข้าวคนเดียว แต่ตัวเองก็ทำเอง ดีมาก ปล่อยให้ฉันเสียเวลาเสียเงินฟรีๆ?” มองเห็นว่าเรื่องยิ่งอยู่ยิ่งไปกันใหญ่ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเริ่มทำงาน : “จริงๆแล้วฉันเตรียมไว้ให้เธอ” “นายคิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ?” คำโกหกมีเยอะเกินไป จนทำให้เริ่มทำใจเชื่อเรื่องจริงไม่ได้ มันแลกมาด้วยความสูญเสียมากมาย นอกจากจะไม่มีมื้อเช้ามื้อกลางวันและมื้อค่ำ ในวันแรกของปี เซี่ยหลิงหลิงไม่พูดไม่จากับเขาเลยสักคำเดียว ทำเหมือนเขาเป็นเพียงธาตุอากาศ เธอทำอาหารมาเพียงแค่ชุดเดียว ก่อนจะยกถ้วยข้าวเข้าไปกินในห้อง เหลือไว้เพียงเฉิงรุ่ยที่ยืนโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ในห้องรับแขกเพียงคนเดียว เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฉิงรุ่ยเดินเข้าห้องสมุดเงียบๆ เปิดคอม เข้าหน้าเว็บที่เปิดทิ้งเอาไว้ กดเข้าไปยังหน้าที่ใช้ซื้อหนังสือ 《สอนวิธีทำให้ผู้หญิงชอบภายในเวลาอันรวดเร็วอย่างมีประสิทธิภาพ》 นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้คะแนนสินค้าปานกลาง พร้อมกับรีวิวสินค้าว่า : ไม่ได้ผล แล้วสุดท้ายหนังสือเล่มนั้นก็ถูกลากเข้าไปอยู่ในโฟล์เดอร์ขยะ ...... แต่คนที่โชคร้ายที่สุดคือถูหนานที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร แต่เพียงไม่นาน ตื่นมาก็พบว่าทั้งบอสและพี่สะใภ้ต่างก็บล็อคเขาไปแล้วทั้งคู่ “......” ถูหนานน้ำตาเอ่อนองขอบตา ก่อนจะโพสต์ข้อความลงบนไทม์ไลน์ : ฉันจะไม่ประจบประแจงอีกแล้ว ผ่านไปไม่กี่นาทีคุณพ่อของถูหนานก็ส่งวีแชทเข้ามา : ทำไม? เป็นอะไร? คุณแม่ของถูหนาน : ดื่มเยอะอีกแล้วใช่มั้ย! รีบไปลบออกเดี๋ยวนี้เลยนะ สาวๆมาเห็นมันจะดูไม่ดีนะ! ถูหนาน : “......” ช่วงกลางคืน เซี่ยหลิงหลิงนั่งเล่นเกมส์ PUBG ที่โซฟา เธอรู้สึกหดหู่ โดยเฉพาะกับการที่เธอเล่นพลาดบ่อยๆ จนทำให้เพื่อนในทีมหากันบ่นเธอ เธอก็ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่ “คุณพี่ ถ้าเล่นไม่เป็นก็อย่าเล่นต่อเลย” “สกิลแบบนี้ เราว่าเธอปิดเครื่องไปเถอะ” เซี่ยหลิงหลิง : “......อยากตายหรือไง” เธอกำลังเตรียมจะเข้าไปซื้อของแล้วกลับมาแก้แค้นพวกปากดีที่ว่าเธอ แล้วในขณะนั้นเฉิงรุ่ยก็เดินออกมาจากห้องของเขาพอดี เซี่ยหลิงหลิงก็เรียกเขาไว้ แล้วเธอก็ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังโกรธเขาอยู่ แล้วรีบเรียกเขาไว้ : “นายเล่นเกมส์นี้เป็นมั้ย? นายรีบมาช่วยฉันเล่นหน่อยเร็ว!” เฉิงรุ่ยมือข้างนึงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เดินเข้าไปทางเซี่ยหลิงหลิงด้วยสีหน้าอ่อนล้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ในเกมส์มีเสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้นมา : “ไหนลองเรียกว่าสามีซิ เดี๋ยวจะส่งอุปกรณ์พิเศษให้” เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมา หลังของเธอขนลุกซู่ไปทั่วแผ่นหลัง โซฟายวบลงไป หันไปก็พบว่าเฉิงรุ่ยนั่งลงมาข้างๆ แถมบนร่างกายเขายังมีกลิ่นหอมอ่อนๆจากครีมอาบน้ำ วินาทีต่อมา ลมหายใจที่สดชื่นนั้นก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของเซี่ยหลิงหลิงอย่างสมบูรณ์ มือของเขาพาดผ่านมาที่ไหล่ขวาของเซี่ยหลิงหลิง แขนหนักๆของเขากดทับลงมาบนไหล่ของเธอ ทั้งสองแนบชิดกันมาก เซี่ยหลิงหลิงหันหน้าไปมอง หน้าแทบจะไปติดเข้ากับซอกคอของเขา เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย เฉิงรุ่ยหยิบมือถือขึ้นมา พูดไปเพียงสั้นๆ : “ดูนี่” นิ้วมือของเฉิงรุ่ยดูคล่องแคล่วว่องไวมาก เซี่ยหลิงหลิงมองดูเขาเปลี่ยนปืนอย่างรวดเร็ว ขยับตัววิ่งไปทางซ้ายและขวาสองก้าว ก่อนจะยิงปืน ครั้งนี้ยิงพลาด และคนอื่นๆในเกมส์ก็เริ่มหัวเราะเยาะ : “เฮ้ๆ น้องสาวเริ่มโมโหแล้วเหรอ? กำปืนเอาไว้ดีๆสิ!” เฉิงรุ่ยไม่แสดงสีหน้าอะไร ท่ามกลางเสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมทีมก็มีเสียงกระแทกดังขึ้น Headshot ไปที่ฝ่ายตรงข้ามที่แอบบุกเข้ามาโจมตี เซี่ยหลิงหลิง : “ ! ! ! “ เพื่อนร่วมทีมพากันอึ้งไปเป็นแถบ ก่อนจะเริ่มพูดขึ้น : “พระเจ้า! เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ยิงไปโดยไม่ได้ตั้งใจใช่มั้ย? หรือใช้เงินเติม?” “ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นมาอีกนัด ผู้บุกรุกอีกคนก็ถูกยิงอยู่ที่มุมกำแพงตายไปอีกคน เพื่อนร่วมทีมต่างพากันตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เมื่อกี๊ยังพากันหัวเราะเยาะเซี่ยหลิงหลิงอยู่ ในขณะนั้นเอง เฉิงรุ่ยก็เล็งไปที่พวกเขา ไม่รอให้พวกเขาได้ตอบโต้ โยนฟ้าผ่าไป เพื่อนร่วมทีมตายคาสนามแข่งกันจนหมด เหลือไว้เพียงเสียงก่นด่าของพวกนั้น แล้วเฉิงรุ่ยก็ปิดเสียงพูดไป จบการรายงาน เซี่ยหลิงหลิงเห็นทุกเหตุการณ์ เธอถึงกับตะลึงไปเลย “ฉันคิดว่านายเล่นเกมส์แบบนี้ไม่เป็นซะอีก!” เฉิงรุ่ยตอบเพียงสั้นๆว่า อืม ก็เพียงแค่การกำจัดขยะพวกนี้ แค่นี้สบาย