ตอนที่500การหยั่งเชิงถึงขีดจำกัด

ตอนที่500การหยั่งเชิงถึงขีดจำกัด อีกด้านหลังจากที่ได้พบนัชชาแล้วhawkกลับไปที่พักในเมืองJซึ่งเขาได้จัดเตรียมไว้ล่วงหน้าซึ่งเป็นห้องพักแบบธรรมดามากๆดูจากภายนอกค่อนข้างเก่า รถที่ใช้รับส่งเขาทุกวันเป็นรถเก่งคันใหญ่สีดำดูแล้วก็เหมือนรถปกติทั่วไปแต่จริงๆแล้วประตูและกระจกได้รับการดัดแปลงมาใหม่สามารถป้องกันกระสุนได้แข็งแรงกว่ากระจกกันกระสุนทั่วๆไป โดยเฉพาะความเร็วของรถสามารถใช้ความเร็วได้ระดับเดียวกับรถแข่ง99%ไม่มีใครสามารถตามทัน "Hawkคุณดูอะไรอยู่"คนพูดคือคนที่hawkไว้ใจและเป็นลูกน้องที่ติดตามเขาตั้งแต่เขาเลือกที่จะเดินทางสายนี้ทรรศน ทรรศนเป็นคนจีนโดยกำเนิดแต่เพราะช่วงเด็กเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องย้ายไปอยู่แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เมื่อก่อนเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมไม่กลัวความตายมีวันนี้ไม่มีพรุ่งนี้เขาเป็นคนอดทนซื่อสัตย์ขนาดคนที่ขี้ระแวงอย่างhawkยังเชื่อใจเขาน้อยคนนักที่จะซื่อสัตย์จริงใจแบบเขา หัวไหล่ซ้ายของทรรศนมีแผลอยู่หนึ่งแผลไกลหัวใจเพียงแค่สองเซนติเมตรเท่านั้นเป็นแผลจากการรับลูกกระสุนแทนhawk Hawkยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบว่า"ดูอีเมล์" "อีเมล์หรือ" "อือฮึ"เขาพูดพลางเปิดรูปของนัชชาขึ้นมาเป็นรูปที่เขาแอบถ่ายเอาไว้ตอนอยู่ที่ร้านดอกไม้รูปที่เห็นใบหน้าด้านข้างของหล่อนที่กำลังมองช่อดอกไม้ด้วยสายตาอ่อนโยนซึ่งแตกต่างจากพวกเขาอย่างสิ้นเชิงมันช่างสวยงามบริสุทธิ์จนเขาอยากจะทำลายมันเสีย "หล่อนเป็นภรรยาของเตชิต"ทรรศนหรี่ตามอง"ดูแล้วไม่มีพิษสงอะไร" เดิมทีhawkไม่มีท่าทีสนใจเรื่องที่เข้าไปตีสนิทกับนัชชาแม้แต่น้อยแต่พอมาวันนี้เขาได้พบได้พูดคุยกับหล่อนแล้วกลับรู้สึกเกิดความตื่นเต้นขึ้นมาตอนเขาอายุ18ปีก็เริ่มลักลอบนำเข้าสิ่งผิดกฎหมาย17ปีผ่านมาแล้วผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายชีวิตคนในสายตาเขานั้นแค่ชั่วพริบตาก็หมดไปความรู้สึกแบบนี้ไม่ใช่จะเกิดกับเขาง่ายๆ อยู่ๆเขาก็รู้สึกว่าการเข้าไปตีสนิทกับนัชชาก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อเขากดที่ปุ่มตอบกลับเบาๆนิ้วหัวแม่มือกดเบาไปสองสามครั้งแล้วส่งออกไปแสงสว่างตกกระทบที่เบ้าตาลึกของเขาเกิดเป็นเงาขึ้น"นับวันจะยิ่งรู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นทุกที" "Hawkเรื่องคดีนายจะทำอย่างไรต่อ" "ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามขั้นตอน"เมื่อพูดถึงเรื่องคดีขึ้นมาเขาไม่ได้มีท่าทีกังวลเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาเตรียมใจเอาไว้แล้วแม้ว่าพยานครั้งนี้จะมีคนของเขาอยู่ด้วยก็ตามแต่มันก็แค่ลูกสมุนปลายแถวคนหนึ่งเท่านั้นตอนนี้คนยิงก็ตายไปแล้วจริงๆแล้วการวางมือก็คือทางเลือกที่ดีที่สุด แต่การที่เขาวางมือมันจะทำให้ทุกอย่างจบได้จริงๆเหรอ นอกจากเขาไม่ได้วางมือแล้วเขาก็ยังจะให้บทเรียนแก่พวกนั้นในเวลาเดียวกันสั่งสอนให้พวกเขาได้รู้ว่าอย่ามาทำแบบนี้กับตนอีก "จัดการเรื่องodenแล้วใช่มั้ย"แววตาเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆเหมือนกำลังจะบอกว่าวันนี้อากาศดีเช่นเดียวกันอารมณ์ก็ดีด้วย"ชื่อของเขาไม่เลวนะฉันใช้ชื่อนี้แล้ว" ทรรศนผงกศีรษะ"เรียบร้อย" เตชิตรับคดีลักลอบนำเข้าของผิดกฎหมายมาทำเกือบเดือนแล้วในที่สุดเขาก็สามารถจับจุดได้กองปราบจับผู้ต้องสงสัยที่คาดว่าจะร่วมในขบวนการนี้ได้ตอนนี้กำลังทำการสอบสวนไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผู้ต้องหาปากแข็งผ่านไปไม่กี่วันก็มีคนยอมรับสารภาพรวมทั้งลายละเอียดอื่นที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ เตชิตเองก็พยายามต่อสู้ให้ถึงที่สุดเขาเขียนแบ่งแต่ละมาตราไว้อย่างละเอียดชัดเจนความผิดโทษฐานอะไรมาตราไหนรวมถึงผู้ที่เสียหายและได้รับผลกระทบจากคดีนี้เขาระบุทุกอย่างออกมาอย่างละเอียด เมื่อพิจารณาแล้วเห็นว่ายังมีความเกี่ยวข้องกับบุคคลอื่นอีกเบื้องบนจึงต้องการให้ขึ้นศาลเพื่อพิจารณาคดีอย่างละเอียดอีกครั้งถึงเวลาจะได้ตัดสินพิพากษาลงโทษให้หนักทีเดียว "ทนายเตชิตครั้งนี้เหนื่อยหน่อยนะ"หลังประชุมเสร็จท่านผู้นำพูดคุยกับเขาตามลำพัง"ยังดีที่มีคุณอยู่" เตชิตยังคงมีสีหน้านิ่งไม่เปลี่ยนไม่คิดจะประจบสอพลอไม่คิดจะเอาความดีความชอบ "ผมหวังว่าจะทำคดีให้เสร็จก่อนจะถึงงานแต่งงานครับ" "ไม่มีปัญหาให้นานที่สุดก็ไม่น่าเกินครึ่งเดือนคดีก็น่าจะจบ" "ใช่แล้ว"เตชิตฉุกคิดเรื่องที่เขารับปากนัชชาไว้ได้"อีกสองวันผมจะต้องไปธุระส่วนตัวที่เมืองYนะครับ" "ได้ช่วงนี้ก็ยุ่งมากคุณควรจะพักผ่อนบ้าง"ก่อนจะไปท่านผู้นำก็ยังกำชับเขาไว้ด้วยว่า"ช่วงนี้ยังไงก็ระวังตัวให้มากนะ" "วางใจได้ครับ"เตชิตตอบ หลังจากจัดการงานของตัวเองเรียบร้อยแล้วในที่สุดเตชิตก็เดินทางไปเมืองYกับนัชชาจริงๆครั้งนี้นัชชามาดูซัพพลายเออร์ที่ส่งดอกไม้ดูแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายแต่ก็เหมือนบททดสอบหนึ่งของหล่อนจริงๆแล้วหล่อนไม่จำเป็นต้องมาด้วยตนเองก็ได้แต่พอคิดไปคิดมาหล่อนก็ไม่ได้เดินทางไปไหนไกลๆมานานมากแล้วเลยอยากจะลองมาเที่ยวพักผ่อนดูบ้าง วันนี้ช่วงค่ำอีกฝ่ายต้องการจะเลี้ยงอาหารค่ำหล่อนก็พยายามปฏิเสธแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมยังไงจะให้หล่อนไปให้ได้ "คุณฐานัสที่ดิฉันมาเมืองYเพราะมีธุระอื่นด้วยคืนนี้ฉันไม่สะดวกจริงๆค่ะ….ไม่ใช่คุณคิดมากไปแล้วไม่ใช่ว่าฉันไม่พอใจแต่ว่ามีธุระจริงๆอย่างนี้ดีมั้ยครั้งหน้าเราค่อย…" หล่อนยังพูดไม่ทันจบผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆอดรนทนไม่ไหวดึงมือถือข้างหูหล่อนไปพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบประดุจน้ำแข็งว่า"เธอมีธุระต้องอยู่กับสามียังมีปัญหาอะไรอีกมั้ย" ยังไม่ทันได้ยินปลายสายว่าตอบอย่างไรเขาก็วางสายไปดื้อๆอย่างนั้น นัชชามองเขาทำสิ่งที่น่าอับอายอย่างตกใจอ้าปากจนจะเอาไข่ทั้งใบยัดลงไปได้แล้วหล่อนรีบแย่งโทรศัพท์กลับคืนมาแต่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาพูดจบไปแล้ว นัชชาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี"เตชิตคุณทำบ้าอะไรของคุณ" "คุณพูดว่าผมทำบ้าอะไรเหรอ" "นั่นมันซัพพลายเออร์ของฉันนะคะแล้วอีกหน่อยฉันจะติดต่อเขายังไงนัชชาคิดถึงท่าทีของเขาเมื่อสักครู่ก็รู้สึกอับอาย "อยู่กับสามี"คำพูดแบบนี้เขาก็พูดออกไปได้หน้าตาเฉยแล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน "คุณให้ผมมาทำงานเป็นเพื่อนแต่คุณจะทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวที่นี่"คิดถึงโทรศัพท์สายเมื่อครู่ยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสีย "แต่ฉันก็ยังไม่ได้รับปากทางนั้นเลยนะคะฉันก็กำลังปฏิเสธอยู่" "ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่" เขาทำให้หล่อนพูดไม่ออกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อดี"เตชิตคุณปัญญาอ่อนรึไง" จริงๆแล้วทำแบบนี้คนที่ต้องรับผลกระทบก็คือนัชชาแต่จะให้เขาทำอย่างไรที่ได้ยินผู้ชายคนอื่นมายุ่มย่ามกับคนรักของตนเขาก็ทนไม่ไหว "คุณพาผมมาแล้วคุณต้องรับผิดชอบผมด้วย" นัชชาไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดีแล้วอายุสามสิบกว่าแล้วยังทำตัวเหมือนหนุ่มน้อยที่เพิ่งจีบสาวบางครั้งเขาก็ขี้หึงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลหล่อนก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่หล่อนก็ชอบที่เขากวนประสาทแบบนี้ผู้ชายของใครใครก็ต้องรัก "เฮ่อ"นัชชาจนปัญญาได้แต่เดินไปคว้ามือใหญ่ของเขามา"ได้ฉันจะรับผิดชอบคุณงั้นตอนนี้เราออกไปกินข้าวกันแค่เราสองคนอื้อหือ?" เขาผงกศีรษะตอบรับเขาสวมสูทแล้วเดินตามหล่อนออกจากโรงแรม เตชิตมีเพื่อนอยู่ที่เมืองYเขาส่งรถมาให้จอดอยู่ที่ชั้นใต้ดินกุญแจอยู่ที่ล็อบบี้ เมื่อทั้งสองไปเอากุญแจที่ล็อบบี้แล้วก็ลงลิฟท์มาที่ชั้นสามใต้ดินเขาเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถนัชชาเดินตามมาติดๆด้านหลังห่างกันไม่ถึงสองก้าวอีกนิดเดียวก็จะถึงรถแล้วไม่ไกลจากตรงนั้นอยู่ๆไฟหน้ารถก็สว่างขึ้นสาดมาที่ร่างของหล่อน "เอี๊ยด"เสียงเสียดสีอย่างรุนแรงดังขึ้นนัชชาหันกลับมาก็เห็นว่ารถคันนั้นกำลังพุ่งทะยานมาทางหล่อน