ตอนที่501เสี้ยวนาทีแห่งอันตราย

ตอนที่501เสี้ยวนาทีแห่งอันตราย “ระวัง!” หัวใจของเตชิตเหมือนติดๆขัดๆเขาเอื้อมมือดึงสาวน้อยข้างตัวที่ตกใจจนเสียสติมาอยู่ในอ้อมอกอาการตกอกตกใจตาค้างมองไปยังรถคันนั้นที่เพิ่งขับเฉียดร่างกายของเธอไป รถสีดำคันใหญ่นั้นไม่มีสัญลักษณ์ใดๆขนาดป้ายทะเบียนก็ยังไม่มีแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่ามีคนมารอที่นี่หลายชั่วโมงแล้วดูจากสถานการณ์แล้วไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ สีหน้าของเขาเหมือนถูกแช่แข็งในน้ำลึกมือทั้งสองข้างของเขากุมมือของหล่อนแน่นหนากลัวว่าหากเขาสติหลุดไปผู้หญิงที่อยุ่ในอ้อมกอดของเขาจะหายไป นัชชาเกิดอาการเจ็บหล่อนเงยหน้าขึ้นมองคางที่ตึงเครียดของเขาหล่อนยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเครียดได้ขนาดนี้โดยที่หล่อนยังคิดว่าเรื่องราวทั้งมันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ“ฉันไม่เป็นแล้วแหละ” เตชิตยังไม่ได้พูดตอบว่าอะไรได้แต่มองไปรอบๆลานจอดรถท้ายที่สุดเขามองไปยังลานจอดรถที่ตำแหน่งของรถที่ลานจอดรถตรงนั้นซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับรถของเขาซึ่งเป็นตำแหน่งที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเขาคนนั้นคือใช้วิธีการแบบนี้เตือนเขาท้าทายเขาอยู่เนืองๆ ทั้งท้าทายเขาต่อหน้าพวกเขาก็ยังที่จะคุกคามความปลอดภัยของนัชชา นัชชาก้ยังไม่เข้าอยู่ใจอยู่ดีว่าทำไมสีหน้าเขาถึงได้ดูไม่ได้แค่ขยับนิดเดียวก็ถูกเขาจับหัวไหล่แน่น“เตชิตคะเป็นอะไรหรือป่าว?” เขาก็ยังไม่เอ่ยปากพูดแต่กลับพาตัวเธอที่อยู่ในอ้อมอกของเขาเดินไปยังประตูลิฟต์ นัชชาถึงกับสับสนช่วงที่เขาลากหล่อนเท้าของหล่อนยืนได้ไม่เต็มที่“คุณเป็นอะไรหรือป่าวเราไม่ไปทานข้าวกันหรอกหรือคะ?” สีหน้าของเขายังคงไม่มีคำตอบตั้งแต่เริ่มแรกการปิดบังที่อยู่ในสายตาเหมือนจะทะลุออกมานัชชาถึงได้รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวของเขามันช่างน่ากลัวช่วงที่เขาเตรียมลากเธอเข้าลิฟต์นัชชาถึงกับชะงักหยุดปลายเท้า“เตชิตเอาจริงๆเป็นอะไรไปเนี่ย?” “ไม่สบาย” นัชชาถึงกับงุนงง“ตอนนี้หรอ?” เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยทำไมอยู่ดีๆก็ไม่สบายแล้วนะ? “ตอนแรกก็ปวดหัวนิดหน่อยถูกเธอทำให้ตกอกตกใจเลยอาการยิ่งหนักกว่าเดิมนี่แหละ”เตชิตเห็นหล่อนถามไม่หยุดได้แต่เปลี่ยนเรื่องเอาเรื่องอาการป่วยก่อนหน้านี้ขึ้นมาอ้างกับหล่อน“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กินยาตามเวลาอาจจะเพราะเหตุนี้ด้วยแหละ” ดังตามที่คาดไว้ความสนใจของนัชชาก็เริ่มเบี่ยงเบนไปตามนั้น“ทำไมคุณไม่กินล่ะพี่ปรัณสั่งฉันไว้นักหนาว่าต้องกินยาให้ตรงเวลา” “ช่วงนี้เอกสารเยอะจนลืมไปเสียหมดเดี๋ยวอีกสักพักก็จะทำเพิ่มอีก” ถึงแม้ว่านัชชาใจร้อนแต่ก็ไม่มีวิธีได้แต่กลับโรงแรมหัวใจของเตชิตกังวลจนกลับถึงห้องเขาถึงได้ผ่อนคลายลงบ้าง เขากินยาอีกครั้งเพื่อให้สมบทบาทไม่ง่ายเลยที่จะทำให้นัชชาอาบน้ำเสร็จเขาแอบแกล้งสั่งอาหารโทรแจ้งตำรวจที่สถานีตำรวจ“ส่งคนมาดูแลผมด้วยเมื้อกี้มีคนมีคนตามผมอยู่พลาดไปนิดนึงก็จะเกิดอุบัติเหตุแล้ว” ด้านฝั่งตรงข้ามของโรงแรมhawkที่กำลังหลบซ่อนในห้องใดห้องหนึ่งที่มีแสงส่องสว่างสะท้อนออกมาจากหน้าต่างเขาเพิ่งได้ยินเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเขาแทบจะพยายามเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่ทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาตื่นของเตชิตแบบนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมาพลางเอ่ยว่า“คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นจุดอ่อนของท่านทนายผู้ยิ่งใหญ่อย่างเตชิตแหมช่างน่าเสียดาย......” ด้วยสาเหตุนี้แหละเขาถือว่าเป็นเรื่องตลกเขาไม่เคยรักใครสักคนแม้กระทั่งผู้หญิงก็ตามเตชิตในตอนนี้เห็นได้ชัดเจนเลยหมดหนทางซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี “hawkคุณตามเขาแบบนี้ไม่กลัวถูกจับได้หรอ?”ทรรศนเริ่มมีมีท่าเป็นห่วงการกระทำของเขาในครั้งนี้เป็นการกระทำที่ตั้งตัวไม่ทันแล้วยังตอนนี้อีกที่หาคนไปทำให้ฝ่ายตรงข้ามเสียขวัญพวกเขาน่าจะรับรู้ได้ เขายังไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมายังคงมองหน้าต่างโรงแรมฝั่งตรงข้ามมองแล้วมองอีกเขาหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องแต่ผ้าม่านในห้องนั้นถูกลากปิดไปมองได้เพียงแสงสลัวที่ส่องออกมาจากหน้าต่างห้อง “ทรรศนฉันคิดว่าไม่อยากวางมือในตอนนี้แล้ว”อยู่ดีๆเขาก็โพล่งออกมาแต่ทำให้ทรรศนที่กำพูดหยุดชะงัก ทรรศนกลัวว่าเขาจะรีบร้อนไปเลยพูดว่า“hawkคุณต้องใจเย็นๆ” “ผมว่าผมใจเย็นมากแล้วนะ”เขาวางกล้องส่องทางไกลลงนึกถึงตอนที่นัชชายิ้มแบบกระอักกระอ่วน“ฉันอยากรู้ว่าสายสืบของท่านเตชิตอยู่ที่ไหนกันแน่” “hawk!” “ชู่”เขาเอานิ้วมือแตะกลางริมฝีปากดวงตาสีน้ำตาลเหมือนดวงตาของแมงป่องอันเล่ห์เหลี่ยมเปรียบเหมือนดวงตากิ้งก่าพอกัน“เขาหาสายสืบของฉันกลับมาได้ก็ถึงเวลาที่ฉันจะลองหาสายสืบของเขาดูบ้าง” ……………. คืนนั้นเองทั้งคู่รับประทานอาหารเย็นเป็นบุพเฟต์ที่โรงแรมนัชชากลัวว่าเขาป่วยเลยไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องเดินเที่ยวเล่นคืนนั้นเตชิตกอดหล่อนแน่นมากเหมือนจะกอดให้กลมกลืนเข้าไปกับร่างกายของเขา เช้าวันที่สองไม่ถึงแปดโมงเช้านัชชาก็ตื่นโดยอัตโนมัติชายที่อยุ่ข้างกำลังนอนหลับเห็นหัวไหล่ของเขาโผล่ออกมาด้านนอกเลยดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดให้เขา ผู้ชายที่กำลังนอนหลับอยู่ดีๆก็ตื่นขึ้นมาอย่างน่าตกใจอีกมือหนึ่งก็กำมือเล็กๆของหล่อนที่อยู่ในลอยอยู่ระหว่างอากาศ เขาทำให้เธอตกใจถึงกับต้องถามเขาไปว่า“ฉันทำให้คุณตื่นหรอ?” เขามองว่าเป็นหล่อนถึงได้ผ่อนคลายอาการตึงเครียดลงเมื่อคืนทั้งคืนเขาไม่กล้านอนหลับจริงๆกลัวว่าตอนดึกจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกด้วยเหตุที่เครียดเกินไปทำให้เกิดเหตุการณ์ตอบสนองแบบนี้ ใต้ตาเขามีรอยคล้ำไม่น้อยเขารีบดึงหล่อนเข้าสู่อ้อมอกอีกครั้ง“นอนอีกสักพักนะ” นัชชาเห็นใจเขาที่ปกติเขาทำงานยุ่งตลอดไม่ง่ายเลยที่เขาอยากจะนอนตื่นสายเขาอยากทำอะไรก็ตามสบายเขาเลยตัวนัชชาเองไม่ได้มีความรู้สึกง่วงหงาวหาวนอนเลยสักนิดเลยเอาโทรศัพท์มานั่งดูไฟล์การออกแบบงานแต่งงานขึ้นมาดู ตอนนั้นหล่อนกำหนดสีเหลืองและสีฟ้าไว้เป็นสีหลักโดยงานทั้งงานใช้สีเหลืองฟ้าเป็นตัวนำสีฟ้าเป็นสีที่หล่อนชอบสีเหลืองคือสีที่ธีมนต์ชอบตอนแรกคิดว่ามันจะไม่เข้ากันแต่ที่ไหนได้ทั้งสองสีเปล่งประกาย ตอนที่นัชชากำลังดูไฟล์อยู่อยู่ดีๆก็มีE-mailเข้ามาหล่อนเปิดดูตามปกติเป็นผู้ชายต่างชาติชื่อOdenเป็นคนส่งเข้ามาเนื้อหาปกติคราวที่แล้วหล่อนการเสนอราคานั้นผ่านการอนุมัติจากบริษัทของเขาซึ่งในนั้นบอกว่าอยากจะทำงานร่วมกันคงต้องพบแล้วคุยรายละเอียดกันสักครั้ง นัชชาถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเกินคาดไม่คิดจริงๆว่าจะราบรื่นได้เพียงนี้แต่ก็ตอบกลับไปว่าพรุ่งนี้ไปงานหลังจากกลับมาจากการดูงานแล้วสะดวกที่จะคุยรายละเอียดได้ บางที่อาจเป็นที่เธอลงทุนมากไปเตชิตอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองจดหมายธรรมดาฉบับนั้นแต่ไม่ดูมันเหมือนไม่ธรรมดานั้นแวบๆแต่เห็นชื่อภาษาอังกฤษอยู่หนึ่งชื่อ“Oden?คุณมีชื่อลูกค้าต่างชาติตั้งแต่เมื่อไหร่” นัชชาถึงกับอึ้งกับคำถามของเขา“เมื่อก่อนนี้เขามาที่ร้านทางบริษัทของเขาต้องการซื้อของทางนั้นเห็นว่าร้านของเราค่อนข้างเหมาะสมกับบริษัทของเขา” “ซื้อของ?” “ค่ะฉันเคยพูดกับคุณแล้วนะร้านขายของก็รับสั่งของแล้วนะ”นัชชามองเขาที่เพิ่งจะคลายคิ้วและขมวดคิ้วอีกพลางถามกลับว่า“เตชิตช่วงนี้คุณเหนื่อยมากไปหรือป่าวคะ?” อาการตอบสนองของเตชิตแบบนี้นัชชาเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ตามคำหล่อนพูดเขายกคิ้วขึ้นไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกแต่บอกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรยิ่งทำให้หล่อนอยู่อย่างไม่เป็นสุขอีก เขาผงกตัวขึ้นไม่มีความคิดที่จะนอนต่อ“อาจจะยุ่งมากไปก็ได้” นัชชามองถุงใต้ตาที่มีขอบตาตาคล้ำอย่างชัดเจนหล่อนได้แต่ปวดใจ“ฉันได้ข่าวที่นี่มีร้านสปาที่ดังมากอยู่ร้านหนึ่งไปผ่อนคลายกัน” เมื่อวานเพิ่งร้องขอการดูแลวันนี้จะออกไปข้างนอกน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เตชิตพยักหน้าสิ่งที่ในใจเขาคิดนั้นไม่ได้เกี่ยวกับความผ่อนคลายอะไรเลยเขาคิดแต่ว่าอยู่ภายในห้องยังปลอดภัยกว่าที่โล่งภายนอกถึงตอนนี้ก็เหมาห้องไปก็ปลอดภัยได้เยอะแต่ใครจะรู้ว่าการตัดสินใจนี้ของเขาเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเสียใจอย่างที่สุด