ตอนที่ 18 เสน่ห์ที่ไม่อาจจะทนไหว

ต๭นที่ 18 เสน่ห์ที่ไม่อาจจะทนไหว ยกเลิกเป็นกรณีพิเศษ..... คำพูดประโยคนี้ของหานจวิ้นซือ ทำเอาจ้าวลี่น่าตกใจตัวแข็งทื่อ เธอถามโดยสรุปว่า “เป็นเพราะ........เพราะว่าการบริการของเรามีตรงไหนขาดตกบกพร่องหรือเปล่าคะ?” “เปล่าครับ เป็นความคิดของผมเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณเลย” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา พูดเบาๆว่า “ตอนผมจ่ายเงินไม่ชอบให้ใครมายืนอยู่ข้างๆ ช่วยเขยิบออกไปหน่อยได้ไหมครับ” “อ่อ ได้ค่ะ” จ้าวลี่น่าตื่นตระหนก “ทั้งหมด.....350 เหรียญฟรังสวิสซ์ค่ะ” หยางเมิ่งฉีก้มหน้าลงพูดเสียงเบา “ผมรอคุณตรงที่เมื่อบ่ายคุณลงจากรถนะครับ” หานจวิ้นซือดึงธนบัตรใบละ 1 ร้อยออกมาหลายใบวางลงตรงหน้าเธอ แล้วส่งสายตามองเธออย่างมีความหมาย หันหลังเดินจากไป “รอสักครู่คะยังไม่ได้ทอนเงินให้คุณเลย.....” เธอรีบร้องบอกเขาอย่างรู้สึกผิด “ไม่ต้องหรอกครับ” เขาเหล่มองเธอทีนึงแล้วเดินตรงออกจากร้านไป พอหานจวิ้นซือเดินออกไปแล้ว ในร้านกาแฟก็พลันวุ่นวายเหมือนนกแตกรัง พนักงานผู้หญิง2-3คนในร้านห้อมล้อมผู้จัดการร้านเพื่อขอเปลี่ยนตำแหน่งงานในร้าน จ้าวลี่น่าคิดไม่ตกว่าทำไมแขกกิตติมาศักดิ์ของพวกเขาจึงต้องยกเลิกบริการพิเศษนั้นด้วย หรือว่าการบริการของเราบกพร่องตรงไหนหรือเปล่า ไหนจะพวกดอกไม้งี่เง่านี้อีก ในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง หยางเมิ่งฉีรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้า หายเข้าไปในกลีบเมฆโดยไม่ทักไม่ทายใครเลย เพียงอึดใจเดียวเธอก็วิ่งมาถึงปลายทาง รถยนต์BMWของหานจวิ้นซือจอดอยู่กลางถนนอย่างเด่นชัด เธอมองไปรอบๆตัวจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครที่รู้จัก แล้วจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเปิดประตูขึ้นรถไป “คุณหานคะ ไม่ทราบว่าคุณมาหาฉันมีธุระอะไรอีกหรือคะ?” เธอถามออกไปตรงๆด้วยความซื่อและอารมณ์สงบ “เรียกชื่อผมก็ได้ครับ ไม่ต้องเรียกคุณเคินอะไรหรอก เรียกอย่างนั้นผมว่าดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้” คุณกับฉันก็น่าจะห่างเหินอยู่หรอก....หยางเมิ่งฉีประท้วงอยู่ในใจ แต่เธอก็ตอบไปแบบปากไม่ตรงกับใจว่า “อ๋อ ได้ค่ะ” “คุณกลัวผมมากเลยหรือครับ?” เขาลองเชิงเธอ “ทำไมดูเหมือนคุณตื่นเต้นจังครับ?” “เปล่าค่ะ คุณก็บอกเองนี่คะว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันเกรงว่าคุณจะ..........” หานจวิ้นซือเอนตัวมาข้างหน้าทันที เธอตกใจหลบไปทางด้านหลัง เขาหัวเราะ “ดูคุณสิ ยังจะบอกว่าไม่กลัวอีก คุณทำยังกับว่าผมจะกินคุณอย่างนั้นแหละ” หยางเมิ่งฉีอึดอัดจนพูดไม่ออก ทำไมอีตาผู้ชายคนนี้ไม่รู้ตัวเองบ้างเลยหรือว่ามีเสน่ห์จนทำให้คนอื่นแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย...... “ก็จู่ๆคุณก็ผลุนผลันเข้ามาใกล้แบบนั้น ฉันจะไปรู้หรือว่าคุณคิดอะไรอยู่” เธออธิบายพร้อมใบหน้าสีแดงระเรื่อ หานจวิ้นซือสตาร์ทเครื่องยนต์ พูดลอยๆว่า “คุณไม่ต้องรู้สึกกดดันหรอกครับ คิดว่าผมเป็นเพื่อนธรรมดาๆคนหนึ่งก็พอ” รถแล่นไปในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงสีตลอดข้างทาง มีช่วงหนึ่งทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลย หยางเมิ่งฉีค่อยๆรู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจ “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ คุณจะพาฉันไปไหนหรือคะ?” “หาอะไรทานหน่อยครับ” “งั้นฉันขอถามอีกนิดว่า คุณจะไปทานที่ไหนคะ?” “ตามใจคุณสิครับ” “งั้น.....” เธอหยุดครู่นึง คิดทบทวนดูว่าควรจะถามต่อไปอีกดีหรือไม่ “คุณสงสัยอะไรถามผมมาทีเดียวเลยก็ได้ครับ” เมื่อได้รับอนุญาตจากเขาแล้ว หยางเมิ่งฉีจึงเอ่ยถามเขาเต็มปากเต็มคำ “ทำไมคุณ......ต้องให้ฉันไปเป็นเพื่อนด้วยละคะ?” หานเมิ่งฉีเงียบไป เธอจึงรีบอธิบายว่า “ฉันหมายถึงว่า น่าจะมีคนมากมายที่ยินดีจะไปหาอะไรทานเป็นเพื่อนคุณนะคะ คนสนิทคุณก็ไปเป็นเพื่อนคุณได้นี่คะ” “คำถามนี้ผมเหมือนเคยตอบคุณไปแล้วนี่ครับ” เขาส่งยิ้มเป็นการเตือน “ผมไม่คุ้นเคยกับคนอื่น” ไม่คุ้นเคย? นี่มันเหตุผลบ้าบออะไร? ถ้างั้นก่อนหน้านี้ตอนที่ยังไม่รู้จักเธอล่ะ เขาก็ไม่ต้องออกไปทานข้าวสังสรรค์อะไรเลยหรือยังไง? หยางเมิ่งฉีอยากจะถามออกไปแบบนั้นซะจริงๆ แต่คิดไปคิดมาแล้ว เธอตัดสินใจไม่ถามต่อจะดีกว่า