ตอนที่26 ตกหลุมรักได้ง่ายๆ

ต๭นที่26 ตกหลุมรักได้ง่ายๆ ผ่านไปราวสิบนาที เขาเดินออกมาจากข้างใน มีฝรั่งอีกหลายคนเดินออกมาพร้อมเขา หานจวิ้นซือจับมือลากัน เดินเข้ามาหาเธอ แล้วถามขึ้น “รอจนเบื่อเลยใช่มั้ย” “เปล่าค่ะ” เธอตอบ กู้เฟิงดหยน “คุณหาน งั้นผมกลับก่อนนะครับ” เขาพยักหน้า เดินไปขึ้นรถ หยาเมิ่งฉีเดินตามไปด้วย เธอมั่นใจในเรื่องเก็บอาการของตัวเองมาโดยตลอด แต่พออยู่ต่อหน้าหานจวิ้นซือ เธอก็ห้ามไม่ให้ใจเต้นแรงไม่ได้ ตอนนี้ เขาเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพ เธอก้มหัวผ่านหน้าเขา ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนจากตัวเขา เธอหน้าแดง นั่งนิ้งขยับตัวไม่ได้ หานจวิ้นซือไม่ได้เดินออกมา แต่กลับเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วก้มตัวลง ทำให้เธอตกใจไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เขาก็เอื้อมมือออกมา เธอตัวแข็งทื่อ หานเมิ่งฉีโล่งใจ เขาเพียงต้องการขาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอใกล้ชิดกับเขา แต่กลับเป็นครั้งแรกที่เธอเสียอาการ ต้องกลั้นหายใจตอนอยู่กับเพศตรงข้าม “วันหลังต้องรักษาความปลอดภัยเป็นอันดับแรก อย่าลืมล่ะ” “อืม............” เธอพยักหน้า หานจวิ้นซือหัวเราะ ปิดประตู แล้วเดินมานั่งข้างเธอ เปิดแผ่น เสียงเพลงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในรถ ความรู้สึกตื่นตระหนกตอนแรกค่อยๆหายไป บรรยากาศค่อยๆผ่อนคลายลง หยางเมิ่งฉีแอบเหล่มองเขา แค่สองอาทิตย์ไม่ได้เจอ เหมือนไม่ได้เจอกันเป็นปี ไกลจนรู้สึกว่าเขาอยู่แค่เพียงตรงหน้า แต่มันกลับรู้สึกเหมือนอยู่ไกลมาก ผู้ชายคนนี้ ถึงจะเป็นแค่หน้าด้านข้าง แต่มันแลดูสมบูรณ์แบบทุกอย่าง ผู้ชายคนนี้ สายตาที่อ่อนโยนของเขา ก็สามารถทำให้คนมองว้าวุ่นใจ ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกใกล้ชิดและห่างไกลในเวลาเดียวกัน ทำให้คนคอยคิดถึงลืมไม่ลง อยากจดจำแต่ก็ไม่สามารถจำได้ขึ้นใจอย่างชัดเจน ผู้ชายแบบนี้ คงทำให้คนตกหลุมรักเขาได้อย่างง่ายดาย............. หยางเมิ่งฉีตกใจกับความคิดบ้าๆของตัวเอง เธอส่ายหัวต่อว่าตัวเองในใจ “เธอคิดบ้าอะไรของเธอ หยางเมิ่งฉี แกอย่าลืมว่าแกมีแฟนแล้ว เขายังรอให้แกกลับไปอยู่” “ฉันให้” หานจวิ้นซือยื่นกล่องของขวัญให้เธอ “อะไรคะ” เธอรับมาด้วยความงง “เปิดดูเดี๋ยวเห็นก็รู้เอง” ชงักไปหลายวิ หยางเมิ่งฉีแกะกระดาษออก ข้างในเป็นกล่องสีดำ เปิดฝาออก เธออึ้งตาค้าง เป็นกิ้บติดผม ข้างบนมีเพชรสว่างเปล่งประกาย เธอไม่เคยเห็นเครื่องประดับที่สวยขนาดนี้มาก่อน มือสั่นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นกำลังจะอ้าปาก............. “อย่าปฏิเสธ ฉันได้มาจากลูกค้า เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้ใช้มัน เธอก็รับๆมันไปเถอะ” หานจวิ้นซือพูดขัดขึ้น เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นขนาดนี้ เธอรู้ว่าเขาโกหกแต่ก็ไม่ได้จับผิดเขาต่อ “ขอบคุณค่ะ............” เธอเก็บมันใส่เข้าไปในกระเป๋า ไม่ได้เพราะเห็นแก่ของพง แต่เธอไม่อยากคอยปฏิเสธน้ำใจของเขา แต่ในใจก็มีเสียงค้านขึ้น “หยางเมิ่งฉี แกไม่มีทางชนะหานจวิ้นซือได้ แกทำใจไม่ได้ที่จะเห็นเขารู้สึกไม่ดี”