ตอนที่48 เริ่มรู้สึกตอนไหนไม่รู้

ต๭นที่48 เริ่มรู้สึกตอนไหนไม่รู้ ทั้งสองกำลังชะงักค้าง จู่ๆก็มีคนที่เมาเปิดประตูเข้ามา “คุณหาน ผมคุยสำ เร็จ.......” ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ชะงักค้างกับภาพตรงหน้า เขาได้สติขึ้นมา รีบหันหลังกลับ “ผมมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” หยางเมิ่งฉีตกใจ เธอรีบดึงมือออกจากหานจวิ้นซือ เธอรีบเดินเข้าไปหากู้เฟิงเหยน “ผู้ช่วยกู้ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด เราไม่ได้ทำอะไรกัน” “ไม่เป็นไร ถึงทำก็ไม่เป็นไร” “ไม่ใช่ มันไม่มีอะไร” มองดูใบหน้าแดงๆที่กำลังพยายามอธิบาย หานจวิ้นซือแอบขำ “พอได้แล้ว ไม่ต้องอธิบายหรอก กู้เฟิงเหยนเขาไม่ใช่คนอื่นคนไกล” เขาไม่พูดไม่เท่าไหร่ พอพูดขึ้นมามันยิ่งทำให้เขาเข้าใจผิดไปใหญ่ หยางเมิ่งฉีโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ เธอหันหลังจะเดินออกไป “ไปไหน” เขาเอื้อมมือมาดึงเธอไว้ ส่งสายตาให้กู้เฟิงเหยน กู้เฟิงเหยนเข้าใจว่าความหมายเขาก็รีบออกไป “คุณมีความสุขมากหรอที่ทำแบบนี้กับฉัน” เธอเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาน้อยใจ “sorry ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ” “ที่ฉันทำเพราะเป็นห่วง คุณไม่ควรเอาความห่วงใยของฉันไปเล่น คนเราต้องซื่อสัตว์ จริงใจ” “ok ซื่อสัตว์ จริงใจ ฉันจะจำไว้” เห็นเธอใจเย็นลง หานจวิ้นซือพูดขึ้น “ที่จริง ถ้าเธอไม่มองหน้าฉันแบบนั้น ฉันก็คงไม่...........” “วันหลังฉันจะระวังให้มากกว่านี้” หลังจากนี้ ถึงแม้ว่าหานจวิ้นซือจะรู้สึกแปลกใจ หรือมีความรู้สึกบางอย่าง ก็คงต้องเก็บซ่อนไว้ เพราะเธอเป็นผู้ใหญ่ รู้ว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ ความรู้สึกส่วนใหญ่เก็บไว้ในใจก็พอแล้ว “ไปกันเถอะ ฉันพาพวกคุณไปบันด์เซี่ยงไฮ้” ช่วงเย็นๆ ที่ที่สวยที่สุดคือบันด์เซี่ยงไฮ้ เห็นพระอาทิตย์ตกดิน บันด์เซี่ยงไฮ้เป็นที่ที่มีคู่รักมากมายชอบมาเดินเล่น ออกจากโรงแรม เธอจ้องดูรถที่กู้เฟิงเหยนขับมารับ “เอารถมาจากไหน” “ซื้อมา” “ไม่ใช่มั้ง พวกคุณอยู่แค่ไม่กี่วัน ทำไมต้องซื้อล่ะ” “ก็ใช่ แต่มีอะไรรึเปล่า” เธอถอนหายใจยาว “คนรวยหนอคนรวย.............” พอถึงที่หมาย หยางเมิ่งฉีชี้แนะนำด้วยความดีอกดีใจ “ตึกสูงนั่นตึกจินเม่า แล้วที่แหลมๆนั้นเป็นโอเรียนทัลเพิร์ลเซี่ยงไฮ้ แล้วนี่เป็นธนาคารเอชเอสบีซี แล้วนี่.............” หานจวิ้นซือพยักหน้ายิ้ม “ทำเลดีจริงๆด้วย” “ใช่ เดี๋ยวฉันถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกให้” เธอหยิบกล้องจากกระเป๋าขี้นมา ไปลากกู้เฟิงเหยน หานจวิ้นซือโบกมือห้าม “ไม่เป็นไร ฉันไม่ชอบถ่ายรูป” “หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่สักหน่อย แค่ถ่ายรูปจะเป็นอะไรไป” กู้เฟิงเหยนพูดเสริม “ใช่ครับ นานๆที มาครับเดี๋ยวผมถ่ายให้” หยางเมิ่งฉียื่นกล้องให้เขา แล้วลากหานจวิ้นซือไปยืนอยุ่ตรงมุมที่สวยๆ เธอฉีกยิ้ม ลักยิ้มเหมือนดอกไม้ที่ผลิบาน เสียงกดชัตเตอร์ โมเมนต์ที่สวยงามนี้ทุกเก็บบันทึกไว้แล้ว............. กู้เฟิงเหยนมองดูภาพในกล้อง แล้วเอ่ยพูด “ชายหล่อหญิงงาม ไม่รู้เป็นเพราะถ่ายเก่งหรือเพราะพวกคุณดูเหมาะสมกันเกินไป” หยางเมิ่งมองแรงเขา “ไหนเอามาดู” เธอรับมา ยังไม่ทันได้ดูดีๆ อยู่ๆก็มีคนมาตบไหล่เธอ “เมิ่งฉี” เธอตกใจ หันหลังกลับไปมอง เธออ้าปากค้าง “น้าเลี่ยว” “เป็นหนูจริงๆด้วย น้าคิดว่าน้าตาฝาด จำคนผิด” เลี่ยวฉินกุมมือเธอ “หนูกลับมาตอนไหน ทำไมพวกเราไม่รู้ล่ะ” “หนูเพิ่งกลับมาเมื่อวาน เลยยังไม่มีเวลาไปหา” หานจวิ้นซือไม่แปลกใจที่เธอจะเจอคนรู้จัก เขายิ้มทักทาย “สวัสดีครับ” “เขาเป็นใครหรอ” หยางเมิ่งฉี “นี่เป็นเจ้านายของหนู คุณหานจวิ้นซือ” เธอมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอลากแขนหยางเมิ่งฉี “มาทางนี้หน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” หยางเมิ่งฉีถูกลากออกมาอยู่ที่เงียบๆ “บอกฉันมาตามตรง เธอนอกใจลูกชายฉันใช่มั้ย” “หนูเปล่า” “แล้วมาทำอะไรที่นี่กับผู้ชายดึกๆดื่นๆ” “หนูบอกแล้วเขาเป็นเจ้านาย..............” “วัยรุ่นขนาดนั้น แล้วเมื่อกี้ฉันก็เห็นพวกเธอถ่ายรูปด้วยกัน ที่นี่เป็นที่ที่คนเป็นแฟนเขามาเดินเล่นกัน เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มายี่สิบปี ไม่รู้หรอ” “ใครว่าไม่ใช่คู่รักแล้วจะมาไม่ได้ แล้วน้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่ น้ามาเดินเล่นกับคนรักหรอ” “เธอ...........” เลี่ยวฉินพูดไม่ออก มองเธอด้วยแววตาไม่พอใจ “พอได้แล้ว น้าอย่าโกรธไปเลย เขาเป็นเจ้านายของหนูจริงๆ แล้วอีกอย่าง เขาเป็นชาวต่างชาติ หนูกับเขาไม่มีทางเป็นอะไรกันได้” “จริงหรอ” “จริงๆค่ะ หนูไม่กล้าโกหกน้าหรอก” เลี่ยวฉินมองไปทางหานจวิ้นซือ เธอเริ่มกลัว เขาดูเก่งกว่าลูกชายของเธอหลายเท่า เธอคอยกังวลว่าหลังจากที่หยางเมิ่งฉีไปเรียนเมืองนอกแล้วจะทิ้งลูกชายเธอ แต่ตอนนี้เธอมาเห็นกับตา มันยิ่งทำให้เธอกังวลมากไปใหญ่ “เมิ่งฉี ฉันจะบอกให้ ถึงตอนนี้หนูจะได้ไปเรียนถึงเมืองนอก แต่หนูอย่ารังเกียจครอบครัวน้านะ ลองคิดดู ถ้าไม่ใช่ลูกชายน้า หนูก็คงไม่มีโอกาสไปเรียนถึงเมืองนอก แล้วร้านเกี๊ยวของหนูก็คงไม่มีทางขายดีได้ขนาดนี้หรอก ถูกมั้ย” หยางเมิ่งฉีพยักหน้า “หนูรู้ รู้ดีทุกอย่าง” “หนูรู้ก็ดี ฉันไม่อยากว่าหนูนะ กลับตอนไหนไม่กลับ เลือกกลับวันที่อาเย่าไปทำงานนอกสถานที่ ทำแบบนี้หนูหมายความว่ายังไง” “หนูเปล่า หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะไม่อยู่ หนูเพิ่งรู้ตอนพ่อกับแม่บอก” “แล้วปกติพวกหนูไม่โทรติดต่อกันหรอ เป็นแฟนกันจะไม่รู้ได้ไงว่าอีกคนทำอะไร จะไปไหน” เธอเองก็รู้สึกน้อยใจ “ไม่ใช่หนูไม่อยาก แต่เขาบอกไม่ให้หนูโทร มันเปลืองเงิน”