ตอนที่82 ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความต้องการของคนอื่น

ต๭นที่82 ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความต้องการของคนอื่น ฉินอวี้หลานทั้งดึงทั้งดันให้ลูกสาวกลับเข้ามาในห้อง “แม่ ทำไมเราถึงไม่โต้ตอบอะไรกลับไปบ้าง หนูมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ไม่มีบ้านไหนเอาแล้วหรอนอกจากบ้านนั้น” หยางเมิ่งฉีอารมณ์เสียมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่ค่อยชอบในสิ่งที่เลี่ยวฉินทำ พอมาวันนี้ เธอทำให้เธออดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว “เธอยังมีหน้ามาพูดอีก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไปมีเรื่องไม่ดีกับคนอื่น เธอจะมาว่าเราแบบนี้หรอ เราติดค้างเธอ ปล่อยให้เธอว่าหน่อยเดี๋ยวเรื่องมันก็ผ่านไป เธอคงไม่อยากให้พูดว่า ใช่ ลูกสาวฉันเจอคนใหม่ที่รวย แล้วกำลังจะล้มเลิกการแต่งงานแบบนี้หรอ” “ล้มเลิกการแต่งงานมันไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไรสักหน่อย นี่มันยุคไหนแล้ว ทั้งๆที่คนอื่นหย่ากันได้ แล้วทำมั้ยหนูจะแคล้มเลิกงานแต่งไม่ได้ล่ะ” “ไม่ได้เพราะทำไม่ได้ แต่เป็นเพราะบ้านเราไม่เหมือนคนอื่น.............” “ไม่เหมือนยังไง เป็นเพราะยายใช่มั้ย หนูไม่คิดว่ายายจะทำผิดตรงไหน ถึงแม้บ้านเราจะเป็นแบบนี้แล้วยังไง ทำไมเราต้องใช้ชีวิตในแบบที่คนอื่นอยากให้เป็นด้วย” เพี้ยยะ......... หยางเมิ่งฉีคิดไม่ถึงว่าแม่จะตบหน้าเธอ ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยตีหรือตบเธอเลยสักครั้ง “เธอทำให้ฉันเสียใจมาก ที่เธอไม่คิดว่ายายทำอะไรผิด มันเป็นเพราะว่าเธอกำลังทำผิดแบบนั้นอยู่ ถ้าเธอสำนึกหรือคิดได้ ก็จะไม่ทำผิดซ้ำ ตั้งแต่เล็กจนโต แม่ไม่เคยบอกให้เธอรู้ว่าแม่เจ็บปวดแค่ไหน ตอนเด็กๆ ฉันโตมาในคำพูดไม่ดีของคนอื่นๆ อายุใกล้จะสามสิบไม่มีใครกล้ามาขอ เพราะกลัวว่าฉันจะเป็นเหมือนยายของแก หลังจากนั้น ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าพ่อของเธอไม่รังเกียจ ชีวิตนี้ฉันก็คงไม่มีทางได้แต่งงานหรอก พอแต่งงานแล้วคลอดแกออกมา ฉันไม่สบายใจ เพราะเธอเป็นผู้หญิง ไม่ได้เป็นเพราะว่าแม่รักเด็กผู้ชาย แม่แค่คิดว่าถ้าเป็นผู้ชายเรื่องแบบนั้นก็คงจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก ไม่ต้องคอยมารับความเจ็บปวดแบบนั้น กว่าจะเลี้ยงเธอโตมาได้ขนาดนี้ แต่สุดท้ายเธอกลับทำเรื่องที่ฉันกลัวที่สุด ฉันอยากจะตายๆไปซะตั้งแต่ตอนนี้” ฉินอวี้หลายพูดถึงเรื่องในอดีต เธอร้องไห้หนักมาก หยางเมิ่งฉีก็ร้องไห้เหมือนกัน แต่ในใจก็ไม่อยากปล่อยมือจากรักครั้งนี้ แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ เธอคิดว่าแค่พูดเล่นๆว่าอยากตาย แต่คาดไม่ถึง เธอฆ่าตัวตายจริงๆ ฉินอวี้หลานกินยานอนหลับไปประมาณสี่สิบกว่าเม็ด ครึ่งขวดใหญ่ๆ เธอกับพ่อส่งแม่ไปโรงพยาบาล ตอนเห็นท่อสอดเข้าไปในปากเพื่อจะทำการล้างกระเพาะ หัวใจเธอแตกสลาย พอเธอพ้นขีดอันตราย เธอยอมแพ้ เธอรับปากว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก แล้วจะตัดขาดกับผู้ชายคนนั้น ชาตินี้ไม่ได้รักกัน แต่เธอก็หวังว่าชาติหน้ายังจะได้ยินเขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉีฉี.............” หลังจากวันนั้น เธอก็เงียบไม่พูดอะไรอีกเลย ไม่พูดถึงเรื่องจะกลับซูริค เหมือนเธอไม่เคยไปอยู่ที่นั่นมาก่อน การเปลี่ยนแปลงของเธอทำให้ทั้งสองสบายใจ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อความสบายใจของทั้งสอง คิดว่าปัญหาทุกอย่างผ่านไปแล้ว สายจากต่างประเทศทำให้พวกเขาว้าวุ่นใจกันขึ้นมาอีกครั้ง มือถือของหยางเมิ่งฉีถูกยึดไว้ตลอด สายเธอก็คงไม่มีทางได้รับ สองวันติด เป็นเบอร์เดิมที่โทรมา ทั้งสองตัดสินใจปลอมตัวส่งข้อความกลับในฐานะลูกสาว อีกฝั่ง พอได้รับข้อความ หานจวิ้นซือก็ชะงักค้างตัวแข็งทื่อ กู้เฟิงเหยนถามด้วยความสงสัย “คุณหาน เธอว่ายังไงบ้าง” “แกดูเอาเอง” หานจวิ้นซือโยนโทรศัพท์ให้เขาดู “ฉันจะแต่งงานแล้ว คุณอย่ามารังควานฉันอีกเลย” “ดูเหมือนคุณหยางจะเข้าใจคุณผิดจริงๆด้วย” “จองตั๋วเครื่องบินไปจีนให้ฉัน เอาเที่ยวที่ใกล้ที่สุด” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว ทั้งคิดถึงและเคร่งเครียด เย็นวันถัดมา หยางเมิ่งฉีกำลังช่วยพ่อจัดร้าน มีผู้หญิงอ้วนๆคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน “เกี๊ยวร้านคุณรับส่งนอกสถานที่มั้ยคะ” หยางอี้เทียนตอบกลับ “ส่งครับ คุณต้องการให้ส่งไปไหน ถ้าไกลทางเราไม่ส่งครับ” “ไม่ไกลค่ะ โรงแรมข้างหน้าตรงนั้นเองค่ะ” เธอชี้ไปตรงโรงแรมที่ห่างจากร้านเพียงห้าร้อยเมตร “ได้ครับ คุณเอากี่ชุดครับ” “5ค่ะ” “ได้ครับ” พ่อหยางกำลังก้มหน้าก้มตาห่อเกี๊ยว ผู้หญิงอ้วนคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอแล้วกระซิบเบาๆ “มีคนต้องการจะเจอเธอ” เธอยังไม่ค่อยเข้าใจ เธอก็เดินจากไปแล้ว ทุกก้าวเดินของเธอทำให้หยางเมิ่งฉีหวาดกลัว หยางอี้เทียนหยิบใส่ถุง กำลังจะเอาไปส่ง เธอจึงรีบดึงเอามา “พ่อ เดี๋ยวหนูเอาไปส่งให้เอง” เธอรีบวิ่งออกไป ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใคร ในใจเธอกลับคาดหวัง พอถึงโรงแรม ผู้หญิงอ้วนคนนั้นยิ้มให้เธอแล้วพูดขึ้น “ชั้นสอง ห้องสิบสาม” เธอเดินมายืนอยู่หน้าห้องสิบสาม ยกมือขึ้นแล้วลดมือลงซ้ำไปซ้ำมา ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้า ยกมือเคาะประตู พอเห็นคนที่เธออยากเจอ เหมือนเปิดกล่องวิเศษ แล้วเจอสิ่งที่พิเศษ............ ทั้งสองมองสบตากัน ต่างคนต่างเงียบ จนเขาดึงเธอเข้าไปกอด ตอนแรกที่เธอตัดใจจากเขาได้แล้ว ตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างค่อยๆกลับมา “ในที่สุดฉันก็ได้เจอเธอ..........” หานจวิ้นซือพูดกระซิบข้างหูเธอ “คุณมาหาฉันอีกทำไม” ตอนแรกเธอคิดว่าพอเห็นเขา เธอจะเกลียด จะด่าเขา จะเดินจากเขาไป แต่ตอนนี้พอเจอเขาขึ้นมาจริงๆ เธอเพิ่งรู้ว่านอกจากรักแล้วเธอไม่มีทางเกลียดเขาลง “ฉีฉี เธอกำลังโกรธฉันอยู่หรอ” เธออยากพยักหน้า แต่ปากกลับตอบออกไปว่า “เปล่า” “แต่สายตาเธอมันฟ้องว่าเธอกำลังโกหก” เขายกมือจับหน้าเธอขึ้น “เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันอธิบายทุกอย่างได้” “ไม่ต้อง ฉันเชื่อใจคุณ” เธอไม่ได้ถามอะไร เพราะว่าเธอเชื่อ ทุกอย่างที่เขาทำ เขามีเหตุผลเสมอ เธอเชื่อใจเขาโดยตลอด “ถ้าเธอเชื่อใจฉัน เรากลับซูริคกันนะ” เธอเงียบไปสักพักแล้วส่ายหน้า “ขอโทษนะ ซูริค ฉันไม่มีทางกลับไปที่นั่นอีก” “ทำไม” “เพราะฉันไม่อยากจะเสี่ยงอีก” หยางเมิ่งฉีหันหลังกลับ อดกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ในโลกนี้สิ่งที่อันตรายที่สุดก็คืดการที่เราตกหลุมรักคนคนหนึ่ง เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าทั้งหมดที่เราทุ่มเททำลงไป แล้วจะได้อะไรกลับมา” “แปลว่าเธอจะยอมแพ้หรอ” หานจวิ้นซือเจ็บปวดหัวใจ ตัวสั่นเทา