ตอนที่ 87 เจ็บปวดทรมาน（3）

ต๭นที่ 87 เจ็บปวดทรมาน（3） หานจวิ้นซือ “เมื่อสิบปีก่อน ถ้าไม่ได้เป็นเพราะพ่อแม่ของฉันชวนไปเที่ยว พวกเขาก็คงไม่ต้องตาย” “แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อกับแม่ของคุณคือเป้าหมายของคนร้าย บางทีคนที่ฆาตกรต้องการฆ่าอาจจะเป็นพ่อกับแม่เซี่ยหยาวก็ได้นะ” “ครอบครัวเธอเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา ไม่มีใครอยากฆ่าหรอก ต่างจากครอบครัวของฉัน ฉันเป็นครอบครัวที่มีหน้าที่การงานที่กว้างขวาง มีชื่อเสียง มีคนมากมายอยากจะล้มล้าง” “เพราะงั้นคุณเลยสัญญาว่าจะแต่งงานกับเซี่ยหยาวเพื่อเป็นการไถ่โทษว่างั้น” “จะว่าแบบนั้นก็ได้” “คุณซื่อหรือโง่กันแน่” หยางเมิ่งฉีผลักเขา “เรื่องแต่งงานคืออะไร คือการที่คนสองคนรักกัน ตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต” “แล้วเธอล่ะ เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ทำไมถึงตัดสินใจแต่งงานกับฉวีจื่อเย่าล่ะ” เธอเงียบเหมือนเป็นใบ้........ “ตอนนั้นที่ฉันตัดสินใจแต่งงานกับเซี่ยหยาวไม่ได้เป็นแค่เพียงเพราะว่าต้องการจะไถ่โทษ ฉันเพียงแค่นึกไม่ถึงว่าจะเจอใครที่ทำให้ฉันรักได้” “แล้วตอนนี้ล่ะ” เธอถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว “ถ้าไม่เจอแล้วฉันจะกลายเป็นคนทรยศครอบครัวแบบนี้ไหม” เธอยิ้มหน้าบาน ซบไหล่เขา แล้วหลับตาลง พอกลับมาถึงบ้านอีกทีฟ้าก็มือแล้ว ลงจากรถ เธอก็ชะงักเท้าค้างอยู่กับที่ “เป็นอะไรรึเปล่า” เห็นเธอไม่ขยับ เขาถามเธอด้วยความงง “ฉันไม่อยากเข้าไปแล้ว” เธอชี้ไปที่รถสปอร์ตสีแดงที่จอดอยู่หน้าบ้าน เธอรู้ เพราะมันเป็นรถของเซี่ยหยาว “ไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้ เธอจะกลัวทำไม” “ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ไม่อยากเจอหน้าเธอ” เจอเธอในสภาพนี้ เหมือนเธอเป็นเมียน้อย “ถ้าเธออยากอยู่กับฉัน เธอต้องมีความหนักแน่นน่าเกรงขาม” เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง หยางเมิ่งฉีอึ้งไปสักพัก “งั้นก็ได้” เธอเดินเข้าไปพร้อมกับหานจวิ้นซือ เธอเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟา มองเธอด้วยสายตาแค้นๆ “หยางเมิ่งฉี เธอนี่ไม่ไปผุดไปเกิดสักที เธอไม่ได้ไปแล้วไม่ใช่หรอ แล้วจะกลับมาอีกทำไม” เซี่ยหยาวถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉันเป็นคนให้เธอกลับมาเอง” หานจวิ้นซือรับความผิดทุกอย่างมา หันหลังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขึ้นไปรอฉันบนห้องไป” หยางเมิ่งฉีพยักหน้า แล้วเดินขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว เธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้องนอน ข้างล่างเต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวาย เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างหานจวิ้นซือกับเซี่ยหยาวไม่ได้จะตัดขาดกันง่ายๆอย่างที่หานอวิ๋นเฟิงบอกเธอ เธออยากหาอะไรทำ เพื่อไม่ทำให้ตัวเองสนใจ เธอเลยมองไปที่เตียง เมื่อตอนกลาวันก่อนออกไป เขาสั่งไว้ว่าวันนี้ไม่ต้องทำความสะอาดห้องนอนของเขา เธอเดินเข้าไป เปิดผ้าห่มออก ผ้าปูที่นอนมีรอยเลือดสีแดงเปื้อนติดอยู่ เหมือนดอกไม้ที่ผลิบานท่ามกลางหิมะสีขาว มันเป็นหลักฐานว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอเขินหน้าแดง เธอดึงผ้าปูที่นอนออก กำลังจะเอาไปซักในห้องนอน มีเสียงเปิดประตูเปิดออกด้วยความเร็ว เซี่ยหยาววิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ดึงแขนเธอไว้ “ฉันขอร้อง เธอคืนเขามาให้ฉันเถอะนะ” เธอตกใจกับการกระทำของเธอ ดีที่หานจวิ้นซือตามมาทัน “หยาวหยาว หยุดได้แล้ว” “ฉันไม่หยุด ผู้ชายของฉันถูกผู้หญิงคนนี้แย่งไป จะให้ฉันหยุดได้ยังไง” เธอร้องไห้โวยวาย แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับผ้าปูที่นอน เธออึ้ง ร้องไห้หนักกว่าเก่า “มันคืออะไร พวกคุณ.........สองคน..............” หยางเมิ่งฉีกัดปากไว้แน่น เธอพูดไม่ออก “เดี๋ยวฉันไปส่ง” หานจวิ้นซือกลัวว่าอาการแน่นหน้าอกของเธอจะกำเริบ เขาส่งสายตาให้ หยางเมิ่งฉีกอดผ้าปูเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ “ฉันไม่กลับ ฉันจะมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่” “เธออย่าท้าทายขีดจำกัดของฉัน” เซี่ยหยาวหันหลังกลับ “หานจวิ้นซือ คุณจำเป็นต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้เลยหรอ คุณไม่แม้แต่จะจูบฉัน แต่กลับนอนกับยายนั่น เธอกำลังล้ำเส้น พวกคุณต้องทำความเข้าใจใหม่ ฉันต่างหากที่เป็นนายหญิงที่แท้จริง” “เธอต่างหากที่ต้องเข้าใจ ฉันไม่ได้รักเธอ” เซี่ยหยาวเอามือจับหน้าอก เธอล้มตัวลงนอนกับพื้น............. หานจวิ้นซืออุ้มเธอไปวางไว้ที่เตียง เอายาให้เธอกิน “เกิดอะไรขึ้น” “เธอเป็นโรคแน่นหน้าอก หายใจยาก” อาจจะเป็นเพราะเธอรับเรื่องนี้ไม่ค่อยไหว ปกติหลังกินยาไปสักพักเธอก็จะตื่นขึ้นมา แต่วันนี้กลับหลับนานเป็นพิเศษ หานจวิ้นซือถอนหายใจ “เห็นแล้วใช่มั้ย ทุกครั้งที่พูดอะไรร้ายแรงกับเธอ เธอก็จะแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก ทำฉันปวดหัวมาก” “คุณไม่พาเขาไปตรวจรักษาหรอ” “ไปตรวจมาแล้ว ละไปมาหลายที่แล้วด้วย ไม่เคยมีที่ไหนรักษาเธอให้หายได้” “ทำไมล่ะ อาการหนักขนาดนั้นเลยหรอ” “เธอไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิด เธอเพิ่งมาเป็นตอนโต หมอบอกว่า เธอเป็นแบบนี้เพราะเกิดจากอาหารทางจิต หลังจากเจอเรื่องร้ายแรงเกินรับไว้เลยกลายเป็นแบบนี้” “ทำให้เธอรับไม่ไหว คงไม่ได้เป็นเพราะเรื่องการตายของพ่อเธอใช่มั้ย” หยางเมิ่งฉีพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกไม่ดี ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นหานจวิ้นซือก็ต้องแบกรับภาระที่หนักกว่าเดิม “ใช่” “ก่อนหน้านั้นเธอก็เคยเป็นลูกรักของพ่อแม่คนหนึ่ง ไม่ต้องแบกรับภาระอะไร เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ พอเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกลับทำให้เจ้าหญิงกลายมาเป็นเด็กกำพร้า” “แม่ของเธอก็ยังไม่ตายไม่ใช่หรอ” “ไม่ตายก็จริง แต่ก็บ้าๆบอๆ มีชีวิตอยู่กับไม่มีมันก็คงไม่ต่างกัน” “ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องของเรา......ก็ไม่มีหวังแล้ว” เธอก้มหน้าลง แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ไม่หรอก” หานจวิ้นซือกดไหล่เธอ “ถึงแม้มันจะลำบาก แต่ฉันจะพยายามอย่างมากที่สุด ถึงจะต้องทำผิดต่อคนทั้งโลกแต่ฉันไม่มีทางปล่อยมือจากเธอ” “อืม” หยางเมิ่งฉีพยักหน้า ทุกครั้งที่เธอหมดแรง สายตาแน่วแน่ของหานจวิ้นซือจะทำให้เธอมีแรงเพิ่มขึ้น เธอหันไปมองเธอ “งั้นคืนนี้ฉันกลับไปนอนที่หอก่อนแล้วกัน” “ไม่ต้อง ที่นี่มีห้องนอนตั้งเยอะแยะ” “แต่กลางคืนคุณต้องคอยดูแลเธอ ฉันไม่อยากอยู่..............” “ให้ป้าจางดูแลก็ได้” “ไม่ได้ ไม่ได้” เธอรีบโบกมือ ถ้าเธอไม่ได้นอนเพราะเธอ เธอคงโกรธแค้นเธอมากกว่าเดิม “แล้วแบบไหนถึงจะได้” “ฉันจะกลับหอ” “จะกลับจริงๆหรอ” “อืม” เขาถอนหายใจ “งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ไม่เป็นไร ให้ผู้ช่วยกูไปส่งก็ได้ กระเป๋าฉันอยู่ที่เขาพอดี” หานจวิ้นซือยื่นมือไปหยิกแก้มเธอ “เธอเนี่ยนะ จริงๆเลย” หลังจากโทรไป กู้เฟิงเหยนก็มาหา กำลังจะยกกระเป๋าลง หยางเมิ่งฉีเดินออกมาจากในบ้าน “ผู้ช่วยกู้ กระเป๋าไม่ต้องยกลงมานะ” “ห้ะ” กู้เฟิงเหยนไม่เข้าใจ หานจวิ้นซือโทรเรียกให้เอาของมาส่ง ไม่ได้บอกอะไรอย่างอื่น “พาฉันไปส่งที่หอหน่อยซิ” “ทำไมล่ะ” เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ “ไม่ทำไม ที่นี่มันไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันจะกลับหอแล้วมันแปลกตรงไหน” หานจวิ้นซือเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเธอ แล้วเอื้อมมือไปดึงเอวเธอ แล้วเอ่ยพูดขึ้น “พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันไปรับ” “ค่อยว่ากันอีกที” เธอโบกมือ “บายๆ..........” รถขับออกมาสักพัก กู้เฟิงเหยนถามด้วยความงุนงง “ดึกขนาดนี้แล้วจะกลับหอทำไม” “เจ้าของบ้านที่แท้จริงมานะซิ” เขางงไปสักพัก “ไม่ใช่ว่าเซี่ยเหยาหรอกใช่มั้ย” “ตามนั้นแหละ” เธอพยักหน้าด้วยความเหนื่อยใจ “เธอมาแล้วไง ถ้าตามหลักแล้ว คุณหานก็คงจะไล่ให้คุณเซี่ยไป” “เธอหมดสติ” “หมดสติอีกแล้วหรอ” กู้เฟิงเหยนถอนหายใจ “นี่เป็นไม้ตายของเธอ และมันก็ทำให้คุณหานต้องยอมทุกครั้ง” “ฉันรู้” “แล้วคุณไปน้อยใจหรอ” “น้อยใจแล้วไง จะให้ฉันใจร้ายอำมหิตหรอ ต้องให้เวลาเขาในการจัดการปัญหาทุกอย่าง ขอแค่เขาอย่าทำร้ายความเชื่อใจของฉัน ไม่ว่านานแค่ไหนฉันก็รอได้” อัพเดทครั้งหน้า วันที่16 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน