ตอนที่ 18 ทำงานวันแรกก็มาสาย

ต๭นที่ 18 ทำงานวันแรกก็มาสาย เล๋ยเซียวเค่อไม่สนใจจินซวุนที่กำลังละเมอเพ้อฝัน หยิบเสื้อผ้าแล้วเดินออกไป “เห้ย นายไม่กลับแล้วใช่ไหม? คืนนี้จะนอนบนโซฟาที่นี่หรอ? งั้นฉันไปก่อนนะ” “เห้ย เห้ย! เพื่อน! รอฉันก่อน!” จินซวุนตกใจ รีบลุกขึ้นมา รีบตามเล๋ยเซียวเค่อไป เดินตามเล๋ยเซียวเค่อออกไป จินซวุนยังพูดถึง ผู้หญิงที่เขาชอบว่าน่าสนใจแค่ไหน ไร้เดียงสาแค่ไหน ตาสวยแค่ไหน ริมฝีปากสวยแค่ไหน... ได้ยินแบบไหนหัวของเล๋ยเซียวเค่อแทบจะระเบิดออกมา ออกจากคลับ one more night เล๋ยเซียวเค่อทนไม่ได้ในที่สุด สูดอากาศตอนกลางคืนเข้า แล้วพูดว่า “ฉันพนันว่านายจีบเธอไม่สำเร็จ!” “อะไร? นายพูดอะไร?” จินซวุนลืมตากว้าง เสื้อผ้าแล้วเส้นผมของเขาพัดโบกไปตามลมในตอนกลางคืน กระดุมประดับเพชรของเขาส่งประกายออกมา “ฉันพูดว่า ฉันพนันว่านายตามจีบเธอไม่ติด” “นายเคยเห็นเธอ?” “ไม่เคย ฉันไม่สนใจหญ้าอ่อนแบบนี้” “ถ้าอย่างนั้นทำไมนายถึงบอกว่าฉันจีบเธอไม่ติด? นายอย่าเพิ่งไป นายไม่พูดให้ชัด ฉันต้องบ้าตายแน่ๆ” จินซวุนจับเสื้อผ้าของเล๋ยเซียวเค่อไว้ ไม่ยอมปล่อย เล๋ยเซียวเค่อยิ้มกว้างออกมา “ทำไม? เป็นสัญชาตญาณของฉัน นายทำร้ายผู้หญิงมาตั้งหลายคน รู้สึกได้ว่า ต้องมีผู้หญิงมาจัดการนายบ้างแล้ว” “ฮ่า ๆ ๆ ... ที่แท้ก็เดามั่วนี่เอง” จินซวุนถึงได้โล่งใจ หัวเราะกับตัวเองออกมาสองที “ฉันบอกนายเลยเล๋ยเซียวเค่อ ครั้งนี้นายรอดูได้เลย! ผู้หญิงคนนี้ ฉันต้องคว้ามาให้ได้! ระดับคุณชายจินออกโรง มีครั้งไหนที่ไม่ได้บ้าง? นายกล้าพนันกับฉันไหม?” เล๋ยเซียวเค่อยิ้มแล้วพูดว่า “พนันอะไร? มีอะไรมีค่าให้มาพนันได้?” “ก็พนันว่าฉันจะจีบเธอติดไหม กล้าไหม?” จินซวุนทำตาสดใสเป็นประกายมองไปที่เล๋ยเซียวเค่อ เล๋ยเซียวเค่อง่วงแล้วจริง ๆ หาวออกมาทีหนึ่ง ก็พูดขึ้นมา “ได้ๆๆ พนันก็พนัน นายพูดมาเลยพนันอะไร?” “ฉันเอาแจกันดอกไม้สมัยราชวงศ์หมิน ส่วนนานก็เอาม้าเหงื่อโลหิตมาพนัน!” เล๋ยเซียวเค่อยิ้มขึ้นมา แล้วตีไปเบาๆที่จินซวุน “นี่นาย ยังจำม้าตัวนั้นของฉันได้? ได้ ตามใจนาย! พนันกัน ไม่คุยกับนายแล้ว ฉันง่วงมากแล้วจริงๆ ค่อยโทรศัพท์คุยกันแล้วกัน บาย” เล๋ยเซียวเค่อเข้าไปในรถของเขา โบกมือลาจินซวุน ก็ขับออกไป ในมือของจินซวุนกำลังเล่นกุญแจรถของเขาอยู่ พร้อมกับยืนยิ้มอยู่ท่ามกลางลมตอนกลางคืน “หุหุ หุหุ นายคอยดู ฉันต้องชนะแน่นอน! แน่นอน!” จินซวุนหันหลังกลับไปดูประตูของคลับ one more night หลังจากนั้นก็ขับรถออกไป ******** เซี่ยวลั่วหยาวเหนื่อยมากรีบกลับบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้ว เวลาทำงานของเธอคือเลิกงานห้าทุ่ม เธอรีบขี่จักรยานกลับบ้านก็เป็นเวลานี้แล้ว เธอค่อยๆย่องเข้าบ้าน แอบมองไปทางห้องนอนของพ่อเธอ จากนั้นจึงค่อยย่องเข้าไปด้านใน มองเห็นที่ระเบียงมีกางเกงกับถุงเท้าของพ่อเธออยู่ แล้วยังมีเสื้อยืดของน้องสาวเธอ เธอคิดแล้ว เหนื่อยแค่ไหน ก็ยังไปซักผ้า ซักเสื้อผ้าของพ่อเสร็จ ก็เอาไปตาก เธอถึงไปล้างหน้าแปรงฟัน เตรียมเข้านอน ตอนที่ขึ้นนอนบนเตียง ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ได้ยินเสียงขบฟันน้องสาวเธอเซี่ยวลั่วยีง ทันทีที่เซี่ยวลั่วหยาวนอนไปบนเตียง ก็ง่วงจนไม่ได้คิดอะไร หลับฝันไปเลย วันที่สอง เซี่ยวลั่วหยาวตื่นขึ้นมา ผมยุ่งไปหมด เปิดปากหาวขึ้นมา แต่ว่าหาวไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็นิ่งไป มองในห้อง ไม่เห็นเงาของน้องสาว เซี่ยวลั่วหยาวคิดว่าตัวเองทำไรผิดไป... ทำอะไรผิดไป?... เธอมองไปที่นาฬิกา ทันใดนั้นก็กรีดร้องอ๊าขึ้นมา พระเจ้า เก้าโมงแล้ว! เธอไปทำงานสายแล้ว! เมื่อวาน ได้ยินเลขาของห้องเลขาบอกเธอว่าต้องมาถึงบริษัทก่อนแปดโมงครึ่ง ก่อนแปดโมงครึ่ง? ปัดผมลง เมื่อวานรายงานตัว วันนี้ถือเป็นวันทำงานวันแรก เธอโชคร้ายจริง ๆ ทำงานวันแรกก็ไปสายแล้ว! เซี่ยวลั่วหยาวงกๆเงิ่นๆ สมเสื้อผ้า แล้วรีบไปล้างหน้าแปรงฟัน เป็นเพราะรีบเกินไป สวมเสื้อผ้ากลับด้านแล้ว ยาสีฟันก็เต็มหน้าไปหมด ยิ่งรีบยิ่งยุ่ง “แย่จริง ฉันไปทำงานวันแรกก็สายแล้ว ไม่รู้ว่านายนกต่อจะหักเงินเดือนฉันไหม เงินเดือนก็น้อยอยู่แล้ว ถ้าถูกคนเลวชั่วร้ายคนนั้นหักไปอีก จะเหลืออะไรอีก? ทำไมฉันต้องทำงานกับนายนกต่อนั้นด้วย!” แถมจะเป็นผู้ช่วยชั่วคราวที่น่าเศร้านั้นอีก ผู้ช่วย? ผู้ช่วยต้องทำอะไร? นั่นคือเจ้านายให้เธอทำอะไร เธอก็ไปทำตามนั้น อย่างเช่น ซื้อข้าวซื้อน้ำให้เขา ซักผ้าดูแลความสะอาดให้เขา อย่างเช่นหวีผม เช็ดโต๊ะ ซื้อชุดชั้นใน ถุงเท้าให้เขา หรือแม้กระทั้งซื้อของขวัญให้คนรักของเขา ส่งสิ่งของ นัดหมายเวลา... พล็อตเรื่องแบบนี้ เธอเห็นในละครทีวีเยอะแล้ว เห้อ เธอน่าสงสารแค่ไหน ต้องดูแลคนใจดำ ชั่วร้าย อำมหิต โมโหง่าย แบบนั้น... หนึ่งวันแปดชั่วโมง อยู่ได้อย่างไร? อยู่ได้อย่างไร? เซี่ยวลั่วหยาวรีบเบียดขึ้นรถเมล์ วิ่งมาเล็กน้อยจนถึงบริษัท ขึ้นลิฟต์ไปชั้นยี่สิบเก้า หน้าแดงเรื่อยๆ เลขาทั้งห้องมองเธอด้วยความสงสัย ราวกับเห็นสัตว์ประหลาดหกตาจากดาวอังคาร “ไฮ~~อรุณสวัสดิ์” เซี่ยวลั่วหยาวแสร้งยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน โบกมือให้กับเลขเหล่านี้ เป็นการทักทาย ทุกคนมองเธออย่างเย็นชาไม่กี่วินาที ก็ก้มศีรษะกลับไปทำงานต่อ เซี่ยวลั่วหยาวมองไปทางซ้ายและขวา แล้วย่องเข้าไปด้านในเบาๆ ราวกับเดินบนแผ่นน้ำแข็งบางๆ บรรยากาศ...ดูน่าหดหู่ ดูอึดอัด ดูแปลก? ในเวลานี้ เลขาคราวที่แล้วอ่านเอกสาร และพูด “วันนี้ท่านประธานเฉียวอารมณ์ไม่ดี ตะโกนด่าคนไปหลายคนแล้ว ทุกคนต้องทำเป็นคนขี้ขลาด แต่ต้องทำงานอย่างมีประสิทธิภาพและมีคุณภาพ ไม่เช่นนั้นจะถูกเอาไประเบิดทิ้ง ห้ามร้องไห้” อ่า? (⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวหยุดเดิน ท่านประธานเฉียวอารมณ์ไม่ดี? อนุมัติไล่คนออกไปหลายคนแล้ว? ฮือๆๆ ฉันโชคร้ายจริงๆ ทำไมต้องมาสายตอนนี้ด้วย? ถ้าเธอเข้าไปตอนนี้ ไม่ได้ถูกระเบิดทิ้งง่ายๆ หรอ คาดว่าน่าจะกลายเป็นเศษธุลีแน่ๆ เซี่ยวลั่วหยาวทำหน้าขมขื่น เดินกลับไปกลับมาด้วยความกังวล โอ้ย ฉันควรจะเข้าไปไหม? ต้องเข้าไปไหม? หืม เฉียวอีฟานหัวแข็งยังไง ก็เป็นคนของเธอ พูดอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายที่ถูกเธอประนีประนอมด้วย มีการจูบสัมผัสกันทางผิวหนังแล้ว เกิดเส้นคั่นระหว่างผู้หญิงผู้ชายแล้ว... คนกันเองแล้ว! กลัวอะไร! เซี่ยวลั่วหยาว ทำใจกล้า เข้าไป! แต่ว่า... ความกล้าของเซี่ยวลั่วหยาวหายไปอีกครั้ง... เอ๋ จูบสัมผัสกันแล้วอย่างไร? ในสายตาของสัตว์ร้าย เจ้าเล่ห์ สกปรกอย่างเฉียวอีฟาน คืนนั้นเป็นแค่บอลขนแกะ! เธอเชื่อว่าเป็นเพราะคืนนั้นจะทำให้เฉียวอีฟานปฏิบัติกับเธอดีกว่าคนอื่น แค่ครั้งคราว ไม่ระวังไปนอนกับเขาโดนไม่รู้ตัวจะมีค่าอะไร คิดอะไรได้ ไม่ใช่ว่าก็ถูกคนใจดำหลอกเธอเหมือนกัน? จากเหตุการณ์นี้ก็เห็นได้ว่าเฉียวอีฟานเป็นคนร้ายกาจเพียงใด! เอ๋? เธอยืนอยู่ตรงนี้ทำอะไร?” หลิวโอเฉินที่เดินออกมาจากห้องท่านประธานเห็นเซี่ยวลั่วหยาว ทำหน้าแปลกใจ “เธอไม่เข้าไปจะยืนชักชาอยู่ตรงนี้ทำอะไร!” เซี่ยวลั่วหยาวจับมือแล้วพูดกระซิบเบาๆ “รองประธานหลิว..ท่าประธานเฉียวโกรธเพราะฉันมาสายใช่ไหม?” หลิวโอเฉินเห็นเซี่ยวลั่วหยาวที่ทำท่าทางราวกับเด็ก ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ท่านประธานเฉียวไม่ได้สนใจว่าเธอมาหรือไม่มา ประธานเฉียวยุ่งมาก จะมีเวลามาสนใจเธอที่ไหน? รีบเข้าไปข้างในเร็ว” “จริงไหม?” เซี่ยวลั่วหยาวหน้าตาสดใสขึ้นมาทันที มุมปากยิ้มขึ้นมาทันที “ฮ่าๆ จริงหรอ? ท่านประธานเฉียวไม่ได้สนใจฉันเลยใช่ไหม? ฮ่าๆ ดีแล้ว! ขอบคุณ รองประธานหลิว!” เซี่ยวลั่วหยาวเดินเข้าไปด้านในด้วยความดีใจ หลิวโอเฉินอดไม่ได้ถอนหายใจออกมา “เห้อ ขอโทษนะ หลอกเธอแล้ว” แต่ว่าอีฟานแปลกจริงๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเพราะตอนเช้าไม่เห็นสาวน้อยคนนี้ถึงได้อารมณ์เสีย โมโหทำให้คนกลัว ไล่คนไปหลายคนแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นเพราะเธอ... แต่กลับไม่ให้เขาบอก เห้อ อีฟานแปลกจริงๆ เซี่ยวลั่วหยาวบีบตัวเองเข้าไปในช่องระหว่างประตู บีบๆหน้า เข้าไปดูข้างในเล็กน้อย ถึงจะผลักประตูเข้าไป หดคอเดินเข้าไป “ท่านประธานเฉียว...ฉันมาทำงานแล้ว...” เสียงเบาราวกับเสียงแมลงหวี่ เธอตาลายแล้วหรือเปล่า? เธอเห็นเฉียวอีฟานนายของเธอนั่งพิงเก้าอี้สั่นขาอยู่ โอ้ จิตใจของคนนี้ช่างดำจริงๆ ดำเหมือนกับเขม่าที่ติดอยู่ที่ก้นหม้อ แต่ว่าหน้าตา...ดีมากจริงๆ พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเลย ทำไมถึงให้ประโยชน์กับคนเลวแบบนี้? ทั้งมีเงิน ทั้งหน้าตาดี แถมยังฉลาดอีก แถม... ตอนนี้ เฉียวอีฟานกำลังหลับตานอนพิงเก้าอี้อยู่ มือหนึ่งวางก่ายบนหน้าผาก ปิดไปแล้วครึ่งหน้า ขาเรียวยาวของเขา วางพาดอยู่บนโต๊ะทำงาน กางเกงขาตรงแสดงให้เห็นถึงเรียวขาที่ตรงยาวของเขา รองเท้าก็เงางาม สะอาดไม่มีรอยเปื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว วันนี้ผู้ชายคนนี้สวมชุดสีม่วงมา สีนี้ท้าทายมาก คนทั่วไปสวมขึ้นมา จะทำให้ดูเชย แต่ว่าเฉียวอีฟานสวมแล้ว...ชิชิ ราวกับนายแบบ เนกไทหลวมนิดหน่อย เป็นเพราะถูกเขากระชากลงมาใช่ไหม? มองดูผู้ชายคนนี้ช่างดูดุร้ายแถมยังมีความชั่วร้ายแฝงอยู่ เนกไทเส้นนั้น ทำไมไม่ถอดออกไปเลย หรือว่าผูกให้ดี ไม่ใช่ห้อยไว้แบบนี้ เซี่ยวลั่วหยาวอยากจะเข้าไปผูกเนกไทให้ เธอเข้ามาสักพักหนึ่งแล้ว ทำไมนายนกต่อไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว? แม้แต่เปลือกตายังขี้เกียจเปิดขึ้นมา? นอนแล้วหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอหาที่นั่งตรงไหนนั่งก็ได้ใช่ไหม? เซี่ยวลั่วหยาวมองซ้ายมองขวา ก็ไปนั่งบนโซฟา ก้นพึ่งจะสัมผัสกับเบาะ ก็ได้ยินเสียงเย็นชาดังขึ้นมา: “ต้องให้ฉันส่งนาฬิกาไปให้ที่บ้านเธอไหม?” “อ่า?” เซี่ยวลั่วหยาวถูกประโยคที่อยู่ๆก็ดังขึ้นมาทำให้ตกใจ ทันใดนั้นก็รีบเด้งขึ้นมาจากโซฟา จัดผม พูดอย่างลุกรี้ลุกรน “โอ้ คุณยังไม่หลับ” แชว๊บ! ! เฉียวอีฟานลืมตาขึ้นมา สว่างราวกับไฟฉาย มองไปที่เซี่ยวลั่วหยาวอย่างดุดัน มองด้วยสายตาที่ดูอันตราย ทำให้เซี่ยวลั่วหยาวขนลุกไปทั้งตัว