ตอนที่67 ทั้งคู่เพิ่งเดินออกไป(1)

ต๭นที่67 ทั้งคู่เพิ่งเดินออกไป(1) ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะดูกลัดกลุ้มแต่กลับแฝงไปด้วยความสุข แพรวายิ้มออกมาความจริงในใจก็รู้สึกอิจฉาแก้วอยู่เหมือนกัน “อ้อใช่แล้วเธอไม่ได้ติดต่อกับนิรมลเลยหรอ” จู่ๆแก้วก็ถามออกมา “ก็ยังติดต่ออยู่นะทำไมหรอ” “แปลกจังตอนที่ฉันแต่งงานฉันโทรถามนิรมลเพื่อจะขอเบอร์ติดต่อเธอนิรมลบอกว่าไม่มีฉันยังเคยแอบเข้าใจไปว่าเธอสองคนมีปัญหากันซะอีก” แพรวาชะงักไปเม้มปากไม่พูดอะไรสักพักถึงพูดขึ้นมา“ตอนนั้นสุขภาพฉันยังไม่ดีเท่าไหร่นิรมลคงจะเป็นห่วงฉันมั้ง” ถ้าพูดตามจริงแล้วนิรมลก็ไม่ใช่เพื่อนที่เรียนด้วยกันมากับแพรวาน่าจะเรียกว่าเป็นเพื่อนที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่เด็กๆมากกว่าตอนมหาวิทยาลัยแพรวาเลือกเรียนศิลปะส่วนนิรมลเรียนพวกเกี่ยวกับการสอนแต่ทั้งสองก็ยังคงสนิทกันเพราะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเวลานิรมลไม่มีธุระอะไรก็มักจะคุยเล่นกับแพรวานักศึกษาสาขาศิลปะจึงรู้จักนิรมลเป็นอย่างดีดังนั้นถ้าใครที่ติดต่อแพรวาไม่ได้ก็จะติดต่อไปที่นิรมลแทน “ฉันถามไปงั้นๆแหละเธอไม่ต้องคิดมากหรอก” ในขณะที่พูดคุยกันอย่างออกอรรถรสทั้งสองคนก็เดินมาถึงหน้าห้องที่จองไว้ แก้วดึงแพรวาไปซ่อนไว้ที่หลังตัวเองเปิดประตูออกแล้วพูดขึ้น“พวกเธอดูสิฉันพาใครมาด้วย” ภายในห้องทุกคนกำลังดื่มเหล้ากันอยู่รู้สึกถึงบรรยากาศเก่าๆเหมือนสมัยก่อนขึ้นมาทันที ได้ยินเสียงของแก้ว ทุกคนก็เดินเข้ามาดูแพรวาถอดหมวกออกทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงคึกคักเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมา คุณหนูแพรวาคนสวยดูดูสิไม่เจอกันตั้งหลายปียังสวยเหมือนเดิมเลย” พูดอะไรไม่ได้เรื่องเลยนะจะสวยเหมือนแต่ก่อนได้ยังไงเห็นชัดๆอยู่ว่าสวยกว่าแต่ก่อนมาก” “ทิทยุหุบปากไปเลยแกเจ้าหมอนี่มันพูดมากจริงๆ” สมัยก่อนนั้นฉันเคยพูดแล้วอย่างแพรวาน่ะถ้าไม่ได้เข้าไปในวงการบันเทิงคงจะน่าเสียดายไม่น้อยนึกไม่ถึงว่าฉันจะพูดถูกดาวโรงเรียนอย่างแกฉันก็เป็นติ่งที่เหนียวแน่นของแกเลยนะอย่าลืมเซ็นลายเซ็นให้ฉันด้วยล่ะ” “เออดีเซ็นให้มันเลยเซ็นต์ที่บนหน้ามันนั่นแหล่ะ” “เซ็นที่บนหน้าแล้วยังไงล่ะเชื่อไหมล่ะฉันจะไม่ล้างหน้าไปทั้งเดือนเลย” “เชื่อสิยังไงก็คงต้องเชื่อตอนนั้นกางเกงในแกยังไม่ซักตั้งเป็นเดือนแหน่ะ” ”พ่อแกสิ” …… ทั่วทั้งห้องหัวเราะครื้นเครงขึ้นมาพร้อมกันบรรยากาศเป็นกันเองชั่วขณะหนึ่งทำให้แพรรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ในช่วงเวลาสมัยเรียนนั้น แพรวายิ้มเบิกบานยิ้มแล้วยิ้มอีกพูดเสียงต่ำ“ไม่ได้เจอกันหลายปีจริงๆแต่พอมาเจอทุกคนอีกครั้งความรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคยจู่ๆก็กลับมาเหมือนตอนที่พวกเราอายุยี่สิบปีอย่างไงอย่างนั้นเลย” “มาพวกเรามาดื่มไว้เป็นที่ระลึกสมัยที่พวกเราอายุยี่สิบปีกันเถอะ” แก้วส่งแก้วใบนึงไปให้แพรว่าแล้วใช้สายตาส่งซิกไปว่า“ในแก้วเป็นชาแดงฉันจำได้ว่าเธอคอไม่แข็งเท่าไหร่” แพรวายิ้มขอบคุณแล้วรับแก้วมาชนกับทุกคน“เอ้าดื่มหมดแก้ว” นักศึกษาคณะศิลปะมีนักศึกษาไม่เยอะห้องของแพรวามีนักศึกษาทั้งหมดยี่สิบคนวันนี้ที่อยู่ที่นี่ก็นับได้แค่สิบเอ็ดคนล้วนแต่ค่อนข้างสนิทกันในอดีตทั้งนั้นถึงแม้จะไม่ได้เจอกันนานแต่ทุกคนก็ยังสามารถพูดคุยกันได้อย่างสนุกสนาน แน่นอนว่าหลายปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันนั้นทุกคนคงได้พบเจอประสบการณ์มากมายในชีวิตผ่านอะไรมาเยอะแตกต่างกันออกไปบางทีงานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้ในสายตาบางคนก็อาจจะเหมือนกำลังไปออกงานกับผู้บริหารแล้วผลงานก็ออกมาราบรื่นประสบความสำเร็จนั่นเอง หลังจากที่แพรวาเรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนๆ นขณะที่ทุกคนแต่งงานมีลูกยุ่งกับการทำมาหากินเลี้ยงปากท้องแพรวานั้นกลับลอยไปลอยมาในวงการบันเทิงไปเรื่อยๆสังคมของแพรวามันใช้ชีวิตคนละแบบกับคนทั่วไปจึงทำให้เวลาคุยกันแพรวาไม่มีอะไรจะพูดออกมาเหมือนคนอื่นๆเธอก็เลยนั่งฟังเงียบๆนอกจากจะมีคนถามขึ้นมาแพรวาถึงจะตอบกลับไป แพรวานั่งอยู่ตรงกลางขนาบซ้ายขวาเป็นถิรกับแก้ว นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างอดีตคนรักเก่ากันแบบนี้ทำให้แพรวารู้สึกอึดอัดใจ โดยเฉพาะสายตาของถิรที่คอยมองไปทางแก้วเป็นช่วงๆทำให้แพรวารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเสาไฟฟ้าแรงสูงตั้งเด่นเป็นสง่าเป็นก้างขวางคอของทั้งสองคน ทันใดนั้นจู่ๆก็มีคนเสนอความคิดขึ้นมาว่า“อย่ามัวแต่กินกันเลยมาคุยเรื่องชีวิตการทำงานของแต่ละคนกันดีหว่าว่าเป็นยังไงบ้างมามามาเริ่มจากถิรแล้วหมุนตามเข็มนาฬิกาพูดทีละคนใครก็ห้ามหนีไปไหนนะ” ถิรมีบุคลิกสุภาพดูสะอาดสะอ้านสวมแว่นตาสมัยก่อนนั้นการแต่งตัวแบบนี้เป็นที่นิยมของสาวๆมากมาย ถิรใช้มือขยับที่แว่นตาแล้วยิ้ม“พูดอะไรดีล่ะพวกแกก็รู้ว่าฉันพูดไม่เก่ง” “เพื่อนกันทั้งนั้นไม่มีใครหัวเราะล้อเลียนแกหรอกก็พูดชีวิตช่วงที่ผ่านมาแต่งงานหรือยังมีลูกไหมการงานเป็นยังไงเงินดีป่าวก็พูดอะไรก็ได้” ถิรมองไปที่แก้วนิดนึงเสียงกระแอมไอดังขึ้น“ตอนนี้ฉันทำงานออกแบบให้บริษัทโฆษณาบริษัทหนึ่งอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ช่วงนี้มาเมืองตะวันได้ก็เพราะบริษัทมีโครงการที่นี่พอเรียนจบแม่ฉันก็แนะนำให้รู้จักผู้หญิงอยู่คนหนึ่งเมื่อตอนต้นปีฉันรู้สึกว่าเราไม่เหมาะสมกันก็เลยเลิกไปแล้วตอนนี้เลยโสด” มีคนเป่าปากแซว“หนุ่มโสดชาติตระกูลดีใครรู้จักผู้หญิงที่น่าสนใจก็แนะนำให้ถิรหน่อยเร็วรูปก็หล่อทั้งรู้จักทำมาหากินก่อนหน้านี่กับแก้วก็...” แค่กๆมีเสียงไอจึงทำให้คำพูดชะงักไป ทิทยุปิดปากไอมองแล้วยิ้มไปทางแพรวาพูดออกมาว่า“คุณแพรวาคนสวยถึงคิวเธอแล้ว” แพรวาวางตะเกียบแล้วเล่าว่า“ที่จริงเรื่องของฉันก็ไม่มีอะไรน่าเล่าหรอกเรื่องงานทุกคนก็รู้กันหมดแล้วก็คือทำงานในวงการบันเทิงไม่ได้ดังอะไรมากมายมีละครมีโฆษณาด้วยการทำงานแบบนี้ฉันจึงโสดอยู่” “คุณแพรวาคนสวยคุณสนใจคนคนนอกวงการหรือในวงการ” แก้วเหลือบตาไปมองกลุ่มผู้ชายนิดนึงแล้วพูดว่า“ไม่ว่าจะเป็นคนในหรือนอกวงการยังไงก็ไม่เกี่ยวกับแกแน่ๆลูกสาวแกน่ะอายุกี่ปีแล้วนะ” “ถามเฉยๆไม่ได้หรือไงเชอะคนนั้นเลยถามต่อ““แก้วตาแกแล้วสีหน้าดีขนาดนี้ดูแล้วชีวิตน่าจะดีใช่ไหม” แก้วยักคิ้วเล่น“ก็พอจะดีอยู่” “แหมๆดูสิเอาใหญ่เลยนะไหนๆเล่ามาๆ” แก้วก็ไม่ได้ปิดปังอะไรเธอพูดออกมาหมดว่า“พอเรียนจบฉันก็แต่งงานครั้งนั้นจัดงานค่อนรีบร้อนไม่ได้บอกทุกคนตอนนี้ลูกชายจะสามขวบแล้วฉันทำงานเป็นหัวหน้ากองบรรณาธิการของนิตยสารการ์ตูนอยู่ช่วงนี้มีนักเขียนมาขายผลงานพร้อมแจกลายเซ็นที่เมืองตะวันก็เพราะงานนี่แหละฉันถึงได้มานี่” “โอ้โหไม่ธรรมดาเดี๋ยวนี้เป็นถึงหัวหน้ากองบรรณาธิการแล้ว” สายตาของถิรค่อยๆขรึมลงลุกขึ้นแล้วพูด“โทษทีนะฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”แล้วก็เดินออกไป ทุกคนมองออกว่าถิรยังตัดใจจากแก้วไม่ได้นึกไม่ถึงจริงๆว่าแก้วจะแต่งงานจนมีลูกโตขนาดนี้แล้ว หลังจากเรื่องที่แทรกขึ้นมาผ่านไปแล้วทุกคนก็เริ่มเล่นเกมส์ดื่มเหล้ากัน เวลาประมาณห้าโมงครึ่งโทรศัพท์ของแพรวาก็ดังขึ้นตอนนี้แพรวาดื่มไปค่อนข้างเยอะเริ่มจะเวียนหัวลุกขึ้นยืนเดินเซไปเซมาเธอขยับตัวไปข้างๆหน้าต่างถึงกดรับสาย “ฮัลโหล” เสียงอ้อแอ้เหมือนคนเมาปิยะวัฒน์ได้ยินก็รู้สึกไม่ค่อยปกติน้ำเสียงขรึมว่า“เธอเมาแล้วหรอ”