ตอนที่68 ทั้งคู่เพิ่งเดินออกไป(2)

ต๭นที่68 ทั้งคู่เพิ่งเดินออกไป(2) ฟังจากน้ำเสียงของแพรวาแล้วปิยะวัฒน์คิดว่าแพรวาน่าจะไม่ค่อยมีสติแล้ว สิ้นเสียงถอนหายใจปิยะวัฒน์รีบกลับรถพร้อมทั้งถามว่า“โรงแรมชื่ออะไรผมจะไปรับคุณ” แพรวายิ้มแล้วยิ้มอีก“กลัวฉันเมาแล้วหาทางกลับบ้านไม่ได้หรอคะ” “ใช่ครับผมกลัวคุณหายไป” เสียงของปิยะวัฒน์พูดเบาๆแต่ฟังแล้วดูอบอุ่น “ไม่หายไปไหนหรอกค่ะ” แพรวาพูดกระซิบว่า“ขอเพียงแค่คุณไม่ไล่ฉันไปไหนก็พอ” ปิยะวัฒน์ยิ้มหน่อยๆ“พูดอะไรไร้สาระ” แพรวายื่นมือไปจิ้มที่โลโก้สวยงามของโรงแรมที่ติดอยู่บนกระจกบานใหญ่สักพักถึงบอกว่า“ฉันอยู่โรงแรมไอยราค่ะ” “ครับผมรอรับสายผมด้วย” โอเคค่ะ” หลังจากวางสายแพรวายืนอยู่ที่เดิมสักพักแล้วเดินกลับไปที่นั่งของเธอรินเหล้าไปด้วยพรางพูดกับทุกคนว่า“ขอโทษด้วยนะทุกคนตอนเย็นฉันมีงานเดี๋ยวจะดื่มกับทุกคนอีกสองแก้วก็จะกลับแล้ว” งานของแพรวาไม่เหมือนใครทุกคนต่างก็เข้าใจแพรวาดีอีกทั้งที่มาวันนี้ก็ล้วนแต่เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกันเมื่อกี้บนโต๊ะอาหารทุกคนต่างก็รู้กันเป็นอย่างดีไม่มีใครเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปสักคน ทิทยุวางตะเกียบแล้วพูดว่า“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะตั้งแต่เรียนจบกว่าจะมีโอกาสได้มารวมตัวกันนับวันยิ่งน้อยลงเธอมาครั้งนี้ได้ทุกคนก็ดีใจมากแล้วแล้วมีรถมารับหรือเปล่าถ้าไม่มีเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” “ไม่รบกวนดีกว่าเพื่อนฉันกำลังมารับแล้วถ้าถึงแล้วเขาโทรเข้ามาฉันก็จะกลับเลย” แพรวาพูดอยู่แล้วก็ยกแก้วขึ้นเธอยิ้มๆแล้วพูดอีกว่า“ฉันรู้สึกดีใจมากที่วันนี้ได้มาเจอทุกคนฉันก็พูดไม่ค่อยเก่งไม่มีคำซึ้งๆอะไรฉันขออวยพรให้ทุกคนประสบความสำเร็จในทุกๆด้านแล้วกันนะหมดแก้ว” “หมดแก้ว” หลังจากเหล้าในแก้วนี้ลงไปในท้องแพรวาก็เริ่มรู้สึกว่าแพ้ให้กับฤทธิ์เหล้าเสียแล้วเธอใช้มือนวดที่ขมับลุกขึ้นพูดว่า“ทุกคนต่อกันเลยฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย” แก้วเห็นท่าทางของแพรวาก็รู้สึกเป็นห่วงจึงลุกขึ้นพยุงแพรวาแล้วพูดว่า“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” แพรวายิ้มน้อยๆ“ตกลง” ห้องน้ำอยู่ที่ระเบียงยาวด้านขวาสุดติดกับบันไดแพรวาเดินไหวตัวไปมาแก้วเกือบจะพยุงไว้ไม่อยู่ “แพรวาเธอนี่คออ่อนเหมือนเดิมเลยนะไม่พัฒนาไปไหนเลยจริงๆ” “เหล้านี่นะทำให้มีความสุขมากตามหาคุณภาพได้แต่ตามหาปริมาณที่จะดื่มให้พอดีนั้นยาก” แพรวาพอเมาก็เริ่มพูดเยอะ แก้วยิ้มพูดเสียงต่ำ“ประโยคนี้ฟังแล้วคุ้นๆอาจารย์ตุนท์พูดใช่ไหม” แพรวาชี้นิ้วส่ายไปมาต่อหน้าแก้วหัวเราะเบาๆพูดว่า“สามีฉันพูด” “สามีเธอหรอ” แก้วดูตกใจมาก“เธอแต่งงานแล้วหรอ” แก้วได้ยินมาว่าคนในวงการบันเทิงส่วนมากจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานซึ่งจะทำให้ส่งผลต่องานในวงการบันเทิงจึงเลือกแต่งงานอย่างลับๆกัน ไม่ใช่ไม่ใช่สามีที่แต่งงานกัน” แก้วคิดแล้วก็เข้าใจว่า“เธอหมายถึงแฟนของเธอใช่ไหม” แพรวายิ้มไม่พูดอะไร “ฉันก็ว่าแล้วอย่างเธอเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้คนจีบตั้งเยอะจะไม่มีแฟนได้ยังไง” ไม่รู้ว่าแพรวาฟังรู้เรื่องไหมหันหน้าเข้าหาอ่างล้างหน้าแล้วก็เริ่มอ้วก พอดีบังเอิญกลับที่มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์แพรวาดังขึ้นมา แก้วเห็นแพรวายังอ้วกอยู่ก็เลยรับโทรศัพท์แทนไปก่อน “ฮัลโหลสวัสดีค่ะ” ปิยะวัฒน์ย่นหัวคิ้วน้ำเสียงเข้ม“คุณเป็นใคร” น้ำเสียงสงสัยไม่ปล่อยให้พูดแทรกขึ้นมา แก้วชะงักไปพูดงงๆว่า“ฉันชื่อแก้วเป็นเพื่อนของแพรวาคุณเป็นใครคะ” ปิยะวัฒน์ไม่ตอบคำถามของแก้วแล้วยังถามกลับว่า“แพรวาล่ะ” แก้วรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่คิดที่จะสนใจคำพูดเธอเลย แก้วหันมามองแพรวาที่ยังอ้วกอยู่เม้มปากแล้วพูดออกมา“แพรวาเมาตอนนี้อยู่ห้องน้ำ” ชั้นไหน”ปิยะวัฒน์ถาม “ชั้นเจ็ด”แก้วบอก พั่บเสียงวางสายโทรศัพท์ พอถามเสร็จอีกฝ่ายก็วางโทรศัพท์ไปดื้อๆ ”นี่มันอะไรกันคนแบบนี้” แก้วหงุดหงิดสักพักแล้วก็ยื่นกระดาษทิชชู่ให้แพรวาพูดอย่างเป็นห่วงว่า“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นรึเปล่า” หลังจากอ้วกเสร็จอาการแพรวาก็ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้แต่ว่าก็ยังดูเมาอยู่ แพรวารับกระดาษทิชชู่แล้วพูดขอบคุณแก้วเธอลุกขึ้นเดินไปสองก้าวขาก็อ่อนจนเกือบจะล้ม แก้วรีบเข้าไปพยุงแพรวาพูดว่าอย่าฝืนเลยฉันพาไปนั่งพักที่ในห้องสักพักก่อนสักหน่อยเพื่อนเธอมาฉันค่อยลงไปส่ง แก้วพยุงแพรวาออกจากห้องน้ำมายังเดินไปได้ไม่ไกลแก้วก็มองเห็นลิฟต์เปิดออกมองเห็นผู้ชายหล่อมากสวมชุดสูทสีดำเดินออกมาจากลิฟต์ นอกจากในสมัยก่อนที่คิดว่าอาจารย์ตุนท์หล่อแล้วก็มีครั้งแรกตอนนี้นี่แหละที่ได้เจอคนหล่อมากขนาดนี้จึงอดไม่ได้ที่จะมองอีก ตอนที่แก้วหันไปมองรอบที่สองผู้ชายคนนั้นก็เดินมาถึงที่ด้านหน้าแพรวา แก้วตกใจพูดติดๆขัดๆ“คุณคุณคะ”ยังพูดไม่จบ “นี่ที่บอกว่าดื่มนิดเดียวหรอ” ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็พูดประโยคนี้ออกมาลอยๆแก้วรู้สึกงง“นี่มัน...”แก้วยังพูดไม่จบ โถ่คุณปิยะวัฒ์ก็แค่ดื่มมากกว่าที่บอกไปแค่นิดหน่อยเท่านั้นเองแพรวาพูด แพรวาเงยหน้ายิ้มให้ปิยะวัฒน์“ที่รักคุณมารับฉันแล้วหรอ” ในใจรู้สึกเหมือนตกอยู่ในอันตรายผู้ชายหล่อคนนี้ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแฟนของแพรวาแล้วก็เป็นคนเดียวกับผู้ชายเสียงต่ำๆในโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งด่าไป “ครับผมมารับคุณแล้วผมกลัวคุณหาย”ปิยะวัฒน์บอก ถึงแม้สีหน้าของปิยะวัฒน์จะเรียบแต่ว่าแก้วสัมผัสได้ถึงความเอ็นดูความอบอุ่นที่มีต่อแพรวาพอแก้วมีสติกลับมาปิยะวัฒน์ก็รับแพรวาจากมือแก้วเข้ามากอด ปิยะวัฒน์มองแก้วโค้งคำนับนิดหน่อยแล้วพูด“คุณแก้วขอโทษที่ต้องรบกวนด้วยครับ” “อ้ออ้อไม่รบกวนไม่รบกวนค่ะฉันเป็นเพื่อนเก่าของแพรวาไม่เป็นไรแค่นี้เองค่ะ” ปิยะวัฒน์มองไปทางบันไดแล้วถาม“พวกคุณนั่งอยู่ห้องไหน” “ห้อง102” แก้วยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์จึงตอบออกไปอย่างอัตโนมัติ ปิยะวัฒน์พาแพรวาขึ้นลิฟต์ไปแล้วแก้วจึงกลับไปที่ห้อง พอถึงที่ห้องแก้วก็ชะงักงันไปเพราะมีคนมาเพิ่มหนึ่งคนคนที่แก้วคิดว่าวันนี้จะไม่มาที่นี่แล้ว “ยืนนิ่งอะไรอยู่ตรงนั้นอาจารย์ตุนท์ไงจำไม่ได้หรอ” แก้วหายจากอาการใจลอยมองดูผู้ชายที่ค่อนข้างดูแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าพูดเสียงดัง“อาจารย์ตุนท์ทำไมอาจารย์หน้าเปลี่ยนเป็นแบบนี้ล่ะคะ” ถิรรีบกระแอมไอขึ้นมา“แก้วพูดอะไรน่ะ” ”อาจารย์ตุนท์ยิ้มโบกมือแล้วพูด“ไม่เป็นอะไรๆมันไม่ใช่ความลับอะไรที่พูดไม่ได้หลายปีก่อนเกิดอุบัติเหตุขึ้นตรงหางตาตรงนี้มีอาการสาหัสมากผมก็เลยทำศัลยกรรมเฉพาะจุดตอนนี้ดูไปแล้วมันแปลกๆหรออีกเรื่องผมเปลี่ยนชื่อแล้วตอนนี้ชื่อซูจิ้งฮวน” อาจารย์ตุนท์พูดอยู่แล้วก็เอามือลูบใบหน้าที่หล่อเหลามาดแบบผู้ใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยิ่งทำให้เขายิ่งดูภูมิฐานมากยิ่งขึ้น แก้วพรรณนาในใจถึงขนาดที่ต้องไปทำศัลยกรรมจากเดิมที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาเลิศล้ำอยู่แล้วแสดงว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นในปีนั้นต้องร้ายแรงไม่ใช่น้อยทำให้แก้วรู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาชั่วขณะ “อ้อใช่แล้วแพรวาคนสวยล่ะทำไมแกถึงกลับมาคนเดียว”